Είναι 19 Σεπτεμβρίου του 1970, ώρα τρεις το πρωί. Ο Έλληνας φοιτητής Κώστας Γεωργάκης βγαίνει από το σπίτι του και μπαίνει στο 500αράκι Fiat του. Στο παρμπρίζ διακρίνεται μία φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου. Βάζει μπροστά και κατευθύνεται προς την πλατεία Ματεότι της Γένοβας. Παρκάρει και βγάζει από το πορτμπαγκάζ τρία μπουκάλια γεμάτα βενζίνη. Φτάνει περπατώντας στα σκαλοπάτια του Δικαστικού Μεγάρου των Δόγηδων, γνωστό και ως Palazzo Ducale. Κάτω από τη μεγάλη στοά του κτιρίου, ο 22χρονος φοιτητής ανοίγει τα μπουκάλια και περιλούζεται με βενζίνη. Μετά, ανάβει το σπίρτο και αμέσως τυλίγεται στις φλόγες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα, κάτω η δικτατορία. Το έκανα για την Ελλάδα μου…», φωνάζει καθώς το σώμα του καίγεται.Εκείνη την ώρα, στην πλατεία βρίσκεται μία ομάδα οδοκαθαριστών, που τρέχουν να βοηθήσουν τον Έλληνα φοιτητή. Μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Δέκα ώρες αργότερα, θα αφήσει την τελευταία του πνοή.
Ο Κώστας Γεωργάκης γεννιέται στις 23 Αυγούστου 1948 και νεαρός ακόμη, γίνεται μέλος της ΕΔΗΝ, της Νεολαίας της Ένωσης Κέντρου. Τον Ιούλιο του 1970, αποκαλύπτει ανώνυμα ότι η Χούντα έχει καταφέρει να διεισδύσει και να διαβρώσει τις ελληνικές φοιτητικές οργανώσεις στην Ιταλία. Η ταυτότητά του ανακαλύπτεται γρήγορα και φοβούμενος για την τύχη της οικογένειάς του στην Ελλάδα, αποφασίζει να αυτοκτονήσει, προκαλώντας την αντίδραση της διεθνούς κοινής γνώμης για το ανελεύθερο καθεστώς στην Ελλάδα.Μετά το συμβάν, ο πατέρας του Κώστα, Σπύρος Γεωργάκης, καλείται να ταξιδέψει από την Κέρκυρα, όπου διαμένει η οικογένειά του, στην Ιταλία. Στην αρχή, πληροφορείται ότι ο γιος του έχει εμπλακεί σε τροχαίο ατύχημα. «Ο Κώστας νοσηλεύεται στο νοσοκομείο Σαν Μαρτίνο. Πρέπει να έρθετε αμέσως εδώ», είναι η πληροφόρηση που έχει.Την αλήθεια θα μάθαινε αργότερα, στο αεροδρόμιο του Μπρίντιζι, από έναν υπάλληλο που είχε μάθει τα νέα από τις εφημερίδες. Η επόμενη μέρα βρίσκει τον πατέρα του Κώστα στο νεκροτομείο. Ο ίδιος, θα έλεγε αργότερα στον ερευνητή της υπόθεσης, Κωνσταντίνο Παπουτσή: «Ήρθε η ώρα αυτή και με συνόδευσε στο νεκροτομείο ο ιερέας. Μου ζήτησε ο ιατροδικαστής να κάνω αναγνώριση. Ήταν καμένος, δηλαδή κάρβουνο, καμένος μέχρι και τρία εκατοστά βάθος. Ναι, αυτό είναι το παιδί μου. Αυτός είναι ο Κώστας μου. Έκανα τον σταυρό μου, τον φίλησα και κατέρρευσα». Στο παρακάτω βίντεο, ο Σπύρος Γεωργάκης μιλά για τον γιο του και τις στιγμές που ακολούθησαν του θανάτου του:
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το γράμμα πριν από την αυτοπυρπόληση
Το βράδυ της 18ης Σεπτεμβρίου 1970, λίγο προτού βγει από το σπίτι του, ο Κώστας έγραψε προς τον πατέρα του ένα γράμμα αποχωρισμού:«Συγχώρεσέ με γι' αυτό που έκανα και μην κλάψεις. Ο γιος σου δεν είναι ήρωας. Είναι άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι, ίσως λίγο πιο φοβισμένος. Δεν θέλω να μπείτε σε κίνδυνο από τις πράξεις μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, παρά να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτομο. Η γη μας, που γέννησε την ελευθερία, θα εκμηδενίσει την τυραννία!».
Τέσσερις μήνες άταφος λόγω Χούντας
Η σωρός του Κώστα Γεωργάκη μεταφέρθηκε από φίλους και συμφοιτητές του σε νεκροταφείο της Γένοβας, όπου παρέμεινε άταφη για τέσσερις μήνες, εξαιτίας της προσπάθειας της Χούντας να αποσιωπήσει το γεγονός και να προλάβει τη λαϊκή αντίδραση. Η αυτοθυσία του φοιτητή θα γινόταν αργότερα προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπου πολλοί συνάδελφοί του εξεγέρθηκαν κατά της Χούντας.Η θυσία του Έλληνα φοιτητή, ο τάφος του οποίου βρίσκεται σήμερα στο Α΄ Δημοτικό Νεκροταφείο της Κέρκυρας, αναγνωρίστηκε κατά τη Μεταπολίτευση, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Μία μικρή πλατεία της πόλης φέρει το όνομά του, όπου προς τιμήν του έχει ανεγερθεί ανδριάντας του.
Η πράξη του Κώστα Γεωργάκη ενέπνευσε και κύκλους της τέχνης. Ο Νικηφόρος Βρεττάκος αναφέρεται στη θυσία μέσα από το ποίημά του «Η Θέα του Κόσμου»:Νικηφόρος Βρεττάκος, ΑυτοπυρπόλησηΣτον φοιτητή που αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα το 1970
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
Ο Κώστας Γεωργάκης γεννιέται στις 23 Αυγούστου 1948 και νεαρός ακόμη, γίνεται μέλος της ΕΔΗΝ, της Νεολαίας της Ένωσης Κέντρου. Τον Ιούλιο του 1970, αποκαλύπτει ανώνυμα ότι η Χούντα έχει καταφέρει να διεισδύσει και να διαβρώσει τις ελληνικές φοιτητικές οργανώσεις στην Ιταλία. Η ταυτότητά του ανακαλύπτεται γρήγορα και φοβούμενος για την τύχη της οικογένειάς του στην Ελλάδα, αποφασίζει να αυτοκτονήσει, προκαλώντας την αντίδραση της διεθνούς κοινής γνώμης για το ανελεύθερο καθεστώς στην Ελλάδα.Μετά το συμβάν, ο πατέρας του Κώστα, Σπύρος Γεωργάκης, καλείται να ταξιδέψει από την Κέρκυρα, όπου διαμένει η οικογένειά του, στην Ιταλία. Στην αρχή, πληροφορείται ότι ο γιος του έχει εμπλακεί σε τροχαίο ατύχημα. «Ο Κώστας νοσηλεύεται στο νοσοκομείο Σαν Μαρτίνο. Πρέπει να έρθετε αμέσως εδώ», είναι η πληροφόρηση που έχει.Την αλήθεια θα μάθαινε αργότερα, στο αεροδρόμιο του Μπρίντιζι, από έναν υπάλληλο που είχε μάθει τα νέα από τις εφημερίδες. Η επόμενη μέρα βρίσκει τον πατέρα του Κώστα στο νεκροτομείο. Ο ίδιος, θα έλεγε αργότερα στον ερευνητή της υπόθεσης, Κωνσταντίνο Παπουτσή: «Ήρθε η ώρα αυτή και με συνόδευσε στο νεκροτομείο ο ιερέας. Μου ζήτησε ο ιατροδικαστής να κάνω αναγνώριση. Ήταν καμένος, δηλαδή κάρβουνο, καμένος μέχρι και τρία εκατοστά βάθος. Ναι, αυτό είναι το παιδί μου. Αυτός είναι ο Κώστας μου. Έκανα τον σταυρό μου, τον φίλησα και κατέρρευσα». Στο παρακάτω βίντεο, ο Σπύρος Γεωργάκης μιλά για τον γιο του και τις στιγμές που ακολούθησαν του θανάτου του:Το βράδυ της 18ης Σεπτεμβρίου 1970, λίγο προτού βγει από το σπίτι του, ο Κώστας έγραψε προς τον πατέρα του ένα γράμμα αποχωρισμού:«Συγχώρεσέ με γι' αυτό που έκανα και μην κλάψεις. Ο γιος σου δεν είναι ήρωας. Είναι άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι, ίσως λίγο πιο φοβισμένος. Δεν θέλω να μπείτε σε κίνδυνο από τις πράξεις μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, παρά να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτομο. Η γη μας, που γέννησε την ελευθερία, θα εκμηδενίσει την τυραννία!».
Η σωρός του Κώστα Γεωργάκη μεταφέρθηκε από φίλους και συμφοιτητές του σε νεκροταφείο της Γένοβας, όπου παρέμεινε άταφη για τέσσερις μήνες, εξαιτίας της προσπάθειας της Χούντας να αποσιωπήσει το γεγονός και να προλάβει τη λαϊκή αντίδραση. Η αυτοθυσία του φοιτητή θα γινόταν αργότερα προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπου πολλοί συνάδελφοί του εξεγέρθηκαν κατά της Χούντας.Η θυσία του Έλληνα φοιτητή, ο τάφος του οποίου βρίσκεται σήμερα στο Α΄ Δημοτικό Νεκροταφείο της Κέρκυρας, αναγνωρίστηκε κατά τη Μεταπολίτευση, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Μία μικρή πλατεία της πόλης φέρει το όνομά του, όπου προς τιμήν του έχει ανεγερθεί ανδριάντας του.