Η «Οδός Ανθέων» Είναι ο Πρόγονος του «Ρετιρέ» - και ας Μην το Θυμάται Κανείς

Πολλά έχουν ειπωθεί για το Ρετιρέ μέσα στα χρόνια. Η σειρά του Γιάννη Δαλιανίδη έχει δημιουργήσει τον δικό της θρύλο, για πολλούς και διάφορους λόγους. Αρχικά, επειδή αποτελεί ένα από τα πιο cult προγράμματα που παίζονται ακόμη στην ελληνική τηλεόραση -με την έναρξη των επαναλήψεών τους να καλωσορίζει συνήθως το καλοκαίρι- και σε μια δεύτερη ανάγνωση, επειδή έχει καταφέρει να καταγράψει με χιουμοριστικό τρόπο όλες τις νευρώσεις της ελληνικής κοινωνίας των 90s.

Όλες οι παθογένειες της χώρας είχαν και από ένα πρόσωπο: Η Κατερίνα Γιουλάκη εκπροσωπούσε τη γενιά που τα είχε ζήσει όλα και δεν άντεχε άλλο, η Έλντα Πανοπούλου την «αδικημένη γενιά του ’60, δίχως κατοχή και πείνα, χωρίς ρετσίνα», που έλεγε και ο Πανούσης, ενώ η πρωτο-hipster Τζόυς Ευείδη ήταν ένα ατίθασο νιάτο, που προσπαθούσε εναγωνίως να εναρμονιστεί με τα αμερικάνικα πρότυπα. Τέλος, είχαμε και το κλασικό, λαϊκό ζευγάρι του Παύλου Ευαγγελόπουλου και της Ελένης Σωτηριάδου, που λειτουργεί με βάση την επιβίωση και την πατριαρχία, προκαλώντας θλίψη στον σημερινό τηλεθεατή.

Μια διαδικτυακή βόλτα είναι αρκετή, για να βρει κανείς άπειρες πληροφορίες για τη δημοφιλή σειρά -που ο αστικός μύθος τη θέλει να αποτελεί έμπνευση για το Σπιρτόκουτο του Γιάννη Οικονομίδη-, όμως αυτό που ίσως να μη γνωρίζουν πολλοί είναι πως ο Γιάννης Δαλιανίδης είχε δημιουργήσει ένα είδος inception με κάποια από τα τηλεοπτικά του δημιουργήματα. Ας το πιάσουμε, όμως, από την αρχή: Σχεδόν δύο χρόνια πριν από την εμφάνιση της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα, ξεκινούσε ένα νέο σίριαλ που έφερε την υπογραφή του ήδη γνωστού από τη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου σκηνοθέτη. Αυτό είχε τον τίτλο Οδός Ανθέων και έκανε πρεμιέρα την Κυριακή 17 Ιουλίου 1988, στην ΕΡΤ. Σε αυτό πρωταγωνιστούσαν αρκετά γνωστά ονόματα του κινηματογράφου, όπως η εκπληκτική Μάρθα Βούρτση, ο Σταμάτης Γαρδέλης, ο Γιώργος Βασιλείου -που λίγα χρόνια αργότερα έγινε γνωστός σε όλους ως «Αστυνόμος Θεοχάρης»-, η νεαρή τότε Ελένη Ράντου και ο Παύλος Χαϊκάλης.

Το Οδός Ανθέων, λοιπόν, που πρόσφατα έπαιξε σε επανάληψη από την ΕΡΤ, αποτελεί τον χαμένο κρίκο που ενώνει τις σειρές του Δαλιανίδη, οι οποίες θα μπορούσαν να λειτουργούν ως παράλληλα σύμπαντα, αφού οι ομοιότητες σε χαρακτήρες, στήσιμο και σενάριο είναι τρομακτικές. Όλα ξεκίνησαν με το ιστορικό Λούνα Παρκ, μια σειρά της οποίας τα περισσότερα επεισόδια αγνοούνται σήμερα. Ωστόσο, οι μεγαλύτεροι που την έχουν παρακολουθήσει λένε πως μοιάζει πολύ με το Ρετιρέ. Στη συνέχεια, έρχεται και το Οδός Ανθέων, για το οποίο γίνεται λόγος εδώ. Δεν θα χρειαζόταν τίποτα περισσότερο από μια χούφτα φωτογραφίες, για να πειστεί ο καθένας πως υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία με το Ρετιρέ: Τα γραφεία στα οποία δουλεύουν οι πρωταγωνιστές είναι σχεδόν ίδια, υπάρχει πάλι ένας καφετζής που έχει ακριβώς το ίδιο στήσιμο ως χαρακτήρας, ένα ζευγάρι που παλεύει με την καθημερινότητα, αλλά και η αντίστοιχη «μοδάτη» νεαρή της εποχής.

Βέβαια, η μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο είναι πως, παραδόξως, το παλιότερο είναι αρκετά πιο ποιοτικό: Το Οδός Ανθέων έχει καλύτερες ερμηνείες, πιο μεστή ιστορία ανά επεισόδιο και πολύ λιγότερες υστερίες, γεγονός που το κάνει πιο εύκολο στην παρακολούθηση σήμερα - και ας μην το θυμάται κανείς. Για την ιστορία, αξίζει να αναφέρουμε ότι η συγκεκριμένη σειρά αποτελείται από μόλις 13 επεισόδια και αν εμπιστευτώ τις πληροφορίες που βρήκα σε διάφορα φόρουμ, αυτό οφείλεται στην πολιτική τής τότε ηγεσίας της ΕΡΤ, που ήθελε τα προγράμματα να ολοκληρώνονται όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, με σκοπό να δίνεται βήμα σε περισσότερους δημιουργούς. Ακολουθώντας τα βήματα του Ρετιρέ, αλλά και των μεταγενέστερων Μικρομεσαίων, το Οδός Ανθέων ολοκληρώθηκε με ένα ακόμη απλό, αυτοτελές επεισόδιο που δεν είχε κάποια διαφορά από τα υπόλοιπα, αλλά ούτε άφηνε να εννοηθεί πως η σειρά τελείωσε.

Αυτό είναι το βασικό στοιχείο που με έβαλε σε σκέψεις. Ήταν άραγε εσκεμμένη απόφαση του σκηνοθέτη και σεναριογράφου να αφήνει τα πάντα ανοιχτά ή απλώς έτυχε; Αν ζούσαμε στην Αμερική, θα ήμουν σίγουρος ότι επρόκειτο για κάποιο στημένο project, ένα τηλεοπτικό Mandela Effect παράλληλων συμπάντων, όπου οι πρωταγωνιστές έχουν ελάχιστες, αλλά σημαντικές, διαφορές μεταξύ τους. Ωστόσο, θεωρώ ότι στην Ελλάδα του ’80 και του ’90 τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά και ότι ο Δαλιανίδης κλήθηκε να διασκευάσει δύο και τρεις φορές το ίδιο του το έργο για χάρη της τηλεθέασης και των παραγωγών, που ακόμη βάδιζαν σε αχαρτογράφητα νερά και πιθανότατα ήθελαν να πιαστούν από κάτι σίγουρο. Μάλλον άθελά του, ο Γιάννης Δαλιανίδης δημιούργησε ένα μικροαστικό τηλεοπτικό inception που ξεκινάει, όπως ανέφερα και προηγουμένως, από το Λούνα Παρκ το 1974 και καταλήγει στους Μικρομεσαίους, 18 χρόνια αργότερα. Όσοι ενδιαφέρονται, μπορούν να βρουν ολόκληρο το Οδός Ανθέων ανεβασμένο στο YouTube και να κάνουν ένα μικρό διάλειμμα από τις καλοκαιρινές προβολές του απόγονού του.

Περισσότερα από το VICE

Ποιoς θα Πάρει Φέτος το Mundial, Χρήστο Σωτηρακόπουλε;

Βδέλυγμα: Η «Μοναξιά» του να Είσαι Ένας Ανοιχτά Γκέι Ράπερ στην Ελλάδα

«Της Ελλάδος τα Παιδιά» - Μιλήσαμε με τους Πρωταγωνιστές της Σειράς που Άλλαξε την Ελληνική Τηλεόραση