Ο Εισβολέας, κατά κόσμον Ηλίας Παπανικολός, είναι ένα από τα κορυφαία ονόματα της εγχώριας hip hop σκηνής, ξεκινώντας την εποχή που το hip hop στην Ελλάδα ξεκινούσε τη διαδρομή του. Ο Εισβολέας έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες του χώρου όπως ο Τάκι Τσαν, ο Μηδενιστής, ο Ταραξίας, ο Υποχθόνιος, ο Μικρός Κλέφτης, ο MC Yinka, ο Eversor, ο Hatemost, ο 12ος Πίθηκος, ο Κανών και έχει κυκλοφορήσει δισκογραφικές δουλειές με τους Άλφα Γάμα και τα Τιγρέ Σποράκια, μεταξύ άλλων.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, πειραματίζεται μουσικά σε μεγαλύτερη γκάμα ήχων και οργάνων, δημιουργώντας κομμάτια που έχουν αγαπηθεί και από το ευρύτερο κοινό, πέρα από τους πιστούς φίλους της rap. Τον συνάντησα στο γυμναστήριο που πηγαίνει στο Περιστέρι, λίγες ημέρες προτού τραγουδήσει στις φυλακές Κορυδαλλού για τους κρατούμενους και λίγο αφότου κυκλοφόρησε το τελευταίο του κομμάτι με τίτλο «Φτου και Βγαίνω», μαζί με τους The Tedd’s, συνεχίζοντας με τον δικό του τρόπο την ιστορία από τα «Κάλαντα» του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Εισβολέας: Η αλήθεια είναι πως άκουσα για πρώτη φορά τα «Κάλαντα» του Θανάση Παπακωνσταντίνου οδηγώντας με το αμάξι, πριν από πέντε-έξι χρόνια. Είχα διάσπαση προσοχής πιτσιρικάς και δυσλεξία, και αντιμετώπισα μεγάλο πρόβλημα γενικότερα με τους δασκάλους μου. Τότε, οι συγκεκριμένοι δάσκαλοι ήταν οι εναπομείναντες μιας παλιάς νοοτροπίας -ας πούμε-, που σηκώναν χέρι.Έχεις φάει ξύλο;
Πολύ - κι εγώ και άλλα ένα-δυο παιδιά που ήμασταν πιο ζωηρά μέσα στην τάξη ή που δεν δίναμε σημασία, επειδή είχαμε ακραία διάσπαση. Εμένα το μυαλό μου ήταν αλλού - πώς λέει το κομμάτι, «παιδί μου πού ειν’ ο νους σου;». Όταν άκουσα αυτό το στιχάκι του Θανάση Παπακωνσταντίνου, σκέφτηκα πόσο μέσα στην ψυχολογία μου είναι, δηλαδή ταυτίστηκα. Ξέρεις, κατευθείαν, ρε παιδί μου και είπα «Ώπα, μαλάκα, εδώ είμαστε, ο τύπος το έγραψε για εμένα».
VICE: Ας ξεκινήσουμε λίγο από το κομμάτι. Πες μου την ιστορία του.
Εισβολέας: Η αλήθεια είναι πως άκουσα για πρώτη φορά τα «Κάλαντα» του Θανάση Παπακωνσταντίνου οδηγώντας με το αμάξι, πριν από πέντε-έξι χρόνια. Είχα διάσπαση προσοχής πιτσιρικάς και δυσλεξία, και αντιμετώπισα μεγάλο πρόβλημα γενικότερα με τους δασκάλους μου. Τότε, οι συγκεκριμένοι δάσκαλοι ήταν οι εναπομείναντες μιας παλιάς νοοτροπίας -ας πούμε-, που σηκώναν χέρι.Έχεις φάει ξύλο;
Πολύ - κι εγώ και άλλα ένα-δυο παιδιά που ήμασταν πιο ζωηρά μέσα στην τάξη ή που δεν δίναμε σημασία, επειδή είχαμε ακραία διάσπαση. Εμένα το μυαλό μου ήταν αλλού - πώς λέει το κομμάτι, «παιδί μου πού ειν’ ο νους σου;». Όταν άκουσα αυτό το στιχάκι του Θανάση Παπακωνσταντίνου, σκέφτηκα πόσο μέσα στην ψυχολογία μου είναι, δηλαδή ταυτίστηκα. Ξέρεις, κατευθείαν, ρε παιδί μου και είπα «Ώπα, μαλάκα, εδώ είμαστε, ο τύπος το έγραψε για εμένα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το έφτιαξες αμέσως τότε το κομμάτι ή το έφτιαξες τώρα;
Το κομμάτι, με το που το άκουσα, το έφτιαξα κατευθείαν. Δηλαδή, πήγα σπίτι, σάμπλαρα τη λούπα και το ξεκίνησα μαζί με τον Fleck. Ο Fleck είναι ένας Έλληνας που κάνει καριέρα στο εξωτερικό, εδώ δεν τον ξέρουν πολύ, αλλά έχει πολύ καλό respect στην dubstep και στην drum n bass και στην jungle. Το κάναμε παρέα σε πρώτη φάση. Ξεκίνησα να το παίζω στα live μου. Όταν το έβαλα στον κολλητό μου από τους The Tedd’s, συγκινήθηκε και αυτός και είπε ότι πρέπει να το φτιάξουμε με την μπάντα οπωσδήποτε.
Όταν το είπα στον Θανάση, έδειξε πάρα πολύ θετικός. Τον είχα συναντήσει στον Αλμυρό και του είχα πει, «Ξέρεις τι, Θανάση; Έχω γράψει αυτό το κομμάτι, επειδή αντιμετώπιζα αυτό το πράγμα. Εμένα μου αρέσει που ο Θανάσης είναι πολύ προσιτός άνθρωπος και ανοιχτός σε νέες μουσικές, σε νέα πράγματα. Πιστεύω πως είμαστε τυχεροί που έχουμε έναν τέτοιο καλλιτέχνη στην Ελλάδα, είναι λίγοι αυτοί που μπορούν να πρεσβεύουν και πολύ όμορφα πράγματα και ιδεολογίες και δεν προδίδουν ποτέ τον κόσμο τους. Μου είπε «Να το φτιάξεις να το ακούσω». Το έβαλα μπροστά. Πρώτα το έγραψα με τον Fleck το 2014 , το έπαιζα και σε live μου, το κάναμε με την μπάντα, έχει περάσει από πολλά στάδια ηχογράφησης.Για να μπει στον δίσκο, φαντάζομαι επικοινώνησες ξανά μαζί του.
Ε ναι, βέβαια. Πρώτη φορά του το είπα το 2015-2016. Επικοινώνησα πάλι πέρυσι, στη συναυλία για την Ηριάννα. Τον βρήκα και του λέω, «Κοίταξε, το έχω έτοιμο το κομμάτι» και μου λέει, «Περιμένω να μου το στείλεις. Όταν ήμουν εντελώς έτοιμος -επειδή έπρεπε να το στήσω όσο πιο καλά γίνεται, επειδή έπρεπε να είναι ωραίο, ρε παιδί μου-, του το έστειλα. Μας έδωσε την άδεια και το βγάλαμε. Αλλά είναι συγκινητικό, από όποια μεριά και να το πάρεις. Η ιστορία πονάει τους ανθρώπους που έχουν αυτήν την «ιδιαιτερότητα».
Το κομμάτι, με το που το άκουσα, το έφτιαξα κατευθείαν. Δηλαδή, πήγα σπίτι, σάμπλαρα τη λούπα και το ξεκίνησα μαζί με τον Fleck. Ο Fleck είναι ένας Έλληνας που κάνει καριέρα στο εξωτερικό, εδώ δεν τον ξέρουν πολύ, αλλά έχει πολύ καλό respect στην dubstep και στην drum n bass και στην jungle. Το κάναμε παρέα σε πρώτη φάση. Ξεκίνησα να το παίζω στα live μου. Όταν το έβαλα στον κολλητό μου από τους The Tedd’s, συγκινήθηκε και αυτός και είπε ότι πρέπει να το φτιάξουμε με την μπάντα οπωσδήποτε.
Τι έγινε όταν το είπες στον Θανάση;Φέτος έκανα μαθήματα σε παιδάκια με διάσπαση προσοχής και δυσλεξία, στο Περιστέρι, πειραματικά. Τους έκανα μαθήματα στίχου.
Όταν το είπα στον Θανάση, έδειξε πάρα πολύ θετικός. Τον είχα συναντήσει στον Αλμυρό και του είχα πει, «Ξέρεις τι, Θανάση; Έχω γράψει αυτό το κομμάτι, επειδή αντιμετώπιζα αυτό το πράγμα. Εμένα μου αρέσει που ο Θανάσης είναι πολύ προσιτός άνθρωπος και ανοιχτός σε νέες μουσικές, σε νέα πράγματα. Πιστεύω πως είμαστε τυχεροί που έχουμε έναν τέτοιο καλλιτέχνη στην Ελλάδα, είναι λίγοι αυτοί που μπορούν να πρεσβεύουν και πολύ όμορφα πράγματα και ιδεολογίες και δεν προδίδουν ποτέ τον κόσμο τους. Μου είπε «Να το φτιάξεις να το ακούσω». Το έβαλα μπροστά. Πρώτα το έγραψα με τον Fleck το 2014 , το έπαιζα και σε live μου, το κάναμε με την μπάντα, έχει περάσει από πολλά στάδια ηχογράφησης.Για να μπει στον δίσκο, φαντάζομαι επικοινώνησες ξανά μαζί του.
Ε ναι, βέβαια. Πρώτη φορά του το είπα το 2015-2016. Επικοινώνησα πάλι πέρυσι, στη συναυλία για την Ηριάννα. Τον βρήκα και του λέω, «Κοίταξε, το έχω έτοιμο το κομμάτι» και μου λέει, «Περιμένω να μου το στείλεις. Όταν ήμουν εντελώς έτοιμος -επειδή έπρεπε να το στήσω όσο πιο καλά γίνεται, επειδή έπρεπε να είναι ωραίο, ρε παιδί μου-, του το έστειλα. Μας έδωσε την άδεια και το βγάλαμε. Αλλά είναι συγκινητικό, από όποια μεριά και να το πάρεις. Η ιστορία πονάει τους ανθρώπους που έχουν αυτήν την «ιδιαιτερότητα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Εγώ φέτος έκανα και μαθήματα σε παιδάκια με διάσπαση προσοχής και δυσλεξία, εδώ στο Περιστέρι, πειραματικά. Τους έκανα μαθήματα στίχου, πράγμα που εμένα μου έδωσε την ευκαιρία να ανακαλύψω μια διδακτική φόρμα για το πως μπορώ να μάθω τον κάθε άνθρωπο να ασχοληθεί με τον στίχο και να του δώσω να καταλάβει πως μπορεί και αυτός να γράψει.
Εσύ τι έμαθες από τα παιδιά;
Έμαθα αυτό που λέει και ο Σαββόπουλος στον στίχο του, «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;». Έμαθα ότι όταν πραγματικά κάτι σε ενδιαφέρει, δεν πα’ να έχεις διάσπαση προσοχής, δεν πα’ να έχεις οτιδήποτε, θα δώσεις την προσοχή σου. Σε πληροφορώ ότι τα παιδιά αυτά κάθονταν τόσο ήρεμα μέσα στο μάθημα και ακούγανε. Μου έλεγε ο δάσκαλός τους ότι, «Φίλε, αυτά τα παιδιά δεν μπορείς να καταλάβεις πώς κάνουν και κάθονται εδώ σε 'σένα Παναγίες».Κάθε παιδί είναι διαφορετικό και μπορεί κάποιος μαθητής να σκέφτεται λίγο πιο αργά από έναν άλλον, δηλαδή, αν θα σου δώσω μια άσκηση, εσύ μπορεί να κάνεις μια βδομάδα να τη λύσεις και ο άλλος μπορεί να κάνει μια μέρα, όμως σίγουρα κάπου έχεις μια κλίση, ένα ταλέντο, οπότε, ρε παιδί μου, αυτό είναι που έχω να κάνω ως δάσκαλος, στην ουσία.
Είναι η γονική υπόδειξη. Η πατριαρχία έχει περάσει αυτό το στερεότυπο, του γονιού που διαχωρίζει τα παιδιά του. Δηλαδή, «Κοίτα, ο αδερφός σου έχει γίνει δικηγόρος, εσύ ακόμη δεν έχεις σοβαρευτεί» και ενώ είσαι πάντα σοβαρός, ο άλλος δεν θέλει να το δει. Αυτό, που δεν καταλαβαίνω την κλίση που έχει το ίδιο μου το παιδί. Ότι, δηλαδή, η μάνα μου ήθελε να γίνω γιατρός, ξέρω ’γω - όχι η δικιά μου συγκεκριμένα, η δικιά μου συμβιβάστηκε και κατάλαβε ότι δεν το ’χω, ότι δεν είμαι για να κλειστώ σε ένα γραφείο.
Έμαθα αυτό που λέει και ο Σαββόπουλος στον στίχο του, «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;». Έμαθα ότι όταν πραγματικά κάτι σε ενδιαφέρει, δεν πα’ να έχεις διάσπαση προσοχής, δεν πα’ να έχεις οτιδήποτε, θα δώσεις την προσοχή σου. Σε πληροφορώ ότι τα παιδιά αυτά κάθονταν τόσο ήρεμα μέσα στο μάθημα και ακούγανε. Μου έλεγε ο δάσκαλός τους ότι, «Φίλε, αυτά τα παιδιά δεν μπορείς να καταλάβεις πώς κάνουν και κάθονται εδώ σε 'σένα Παναγίες».Κάθε παιδί είναι διαφορετικό και μπορεί κάποιος μαθητής να σκέφτεται λίγο πιο αργά από έναν άλλον, δηλαδή, αν θα σου δώσω μια άσκηση, εσύ μπορεί να κάνεις μια βδομάδα να τη λύσεις και ο άλλος μπορεί να κάνει μια μέρα, όμως σίγουρα κάπου έχεις μια κλίση, ένα ταλέντο, οπότε, ρε παιδί μου, αυτό είναι που έχω να κάνω ως δάσκαλος, στην ουσία.
Αυτό που δεν κατάλαβα πολύ από το κομμάτι, είναι το πώς ορίζεις εσύ αυτό που λες, «δεν μου πήγαινε η θέση του μπουχέσα».Όχι δεν έχω μπει φυλακή, αλλά μιλάω με αρκετό κόσμο μέσα.
Είναι η γονική υπόδειξη. Η πατριαρχία έχει περάσει αυτό το στερεότυπο, του γονιού που διαχωρίζει τα παιδιά του. Δηλαδή, «Κοίτα, ο αδερφός σου έχει γίνει δικηγόρος, εσύ ακόμη δεν έχεις σοβαρευτεί» και ενώ είσαι πάντα σοβαρός, ο άλλος δεν θέλει να το δει. Αυτό, που δεν καταλαβαίνω την κλίση που έχει το ίδιο μου το παιδί. Ότι, δηλαδή, η μάνα μου ήθελε να γίνω γιατρός, ξέρω ’γω - όχι η δικιά μου συγκεκριμένα, η δικιά μου συμβιβάστηκε και κατάλαβε ότι δεν το ’χω, ότι δεν είμαι για να κλειστώ σε ένα γραφείο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Άρα, οι «μπουχέσες» ποιοι είναι; Οι γραβατωμένοι;
Έχουμε ένα μάτσο υπερπροστατευτικούς γονείς, οι οποίοι επιβάλλουν στο παιδί τους το τι θα σπουδάσει και δεν καταλαβαίνουν ότι θα το χαντακώσουν, ότι θα το κάνουν μέσα στα ψυχολογικά προβλήματα και μέσα στην ανασφάλεια. Τα πράγματα είναι δύσκολα, όσον αφορά αυτόν τον τομέα. Γι’ αυτό και λέω, ας πούμε, «έγια μόλα, έγια λέσα, η ζωή μας είναι μπαμπέσα, μα και πριγκιπέσα». Αυτό σημαίνει, άσε με να ζήσω τη ζωή μου και ας το φάω το πακέτο μου. Φτάνω τα 18 μου και μπορώ να μείνω μόνος μου, επειδή έχω ενηλικιωθεί, πρέπει να με αφήσεις να το κάνω, επειδή είμαι ελεύθερος να το κάνω, επειδή είμαι άνθρωπος. Όπως και εσύ έκανες τις δικές σου επιλογές, έτσι θα τις κάνω και εγώ. Εγώ, δηλαδή, λέω στον εαυτό μου ότι δεν θέλω να γίνω «μπουχέσας». «Μπουχέσας», με τον οποιονδήποτε τρόπο. Να κάθομαι, ας πούμε, να είμαι κριτικός δίσκων και να λέω τις μαλακίες μου, να είμαι, πώς να στο πω, ο ελλείποντας κρίκος. Κοίταξε, θεωρώ πως οι άνθρωποι διαχωρίζονται από τα ζώα λόγω των ιδιοτήτων τους. Δηλαδή, οι ιδιότητές μας είναι η φαντασία, το χιούμορ, ο ερωτισμός, η επαναστατικότητα και αλλά πόσα.Όμως υπάρχουν και άνθρωποι που παίρνουν τη θέση του «μπουχέσα», οι οποίοι επαναπαύονται στη θέση του τραπεζίτη, για παράδειγμα, πράγμα που κατά το δικό μου κριτήριο σε βάζει στη θέση του να μην έχεις πολλή φαντασία. Η φαντασία και το χιούμορ είναι για μένα το χάπι της ζωής. Όταν, δηλαδή, σου κόβεται η φαντασία, γίνεσαι υπάνθρωπος. Θεωρώ πως οι άνθρωποι πρέπει να ζουν τη ζωή τους, όποιο και να είναι το τίμημα. Δηλαδή, ξέρεις πόσοι υπάρχουν εκεί έξω που έχουν τρελά ψυχολογικά προβλήματα, επειδή δεν μπορούν να κάνουν αυτό που θέλουν; Οι άνθρωποι αυτοί, συνήθως, παίρνουν μια θέση τραπεζίτη, μια θέση υπουργού και έχουν ακόλουθους ανθρώπους ίδιους με αυτούς. Εγώ είμαι στη φάση που προκαλώ και προσκαλώ όσους θέλουν να έχουν φαντασία να έρθουν κοντά και προκαλώ τους ανθρώπους να ξυπνήσουν και να έχουν φαντασία. Θα μου πεις, ποιος είμαι εγώ; Εγώ είμαι ένας κανένας, όπως όλοι οι υπόλοιποι, απλώς το θέμα είναι να κάνουμε καλύτερη τη ζωή μας. Θα σου πω ένα πράγμα: Μόνο όποιος έχει φαντασία μπορεί να οραματιστεί ένα καλύτερο αύριο και μπορεί να οραματιστεί βελτιώσεις. Και όποιος έχει καλό χιούμορ μπορεί να απολαύσει ένα καλό γέλιο, αν αποτύχουν όλα αυτά.
Έχουμε ένα μάτσο υπερπροστατευτικούς γονείς, οι οποίοι επιβάλλουν στο παιδί τους το τι θα σπουδάσει και δεν καταλαβαίνουν ότι θα το χαντακώσουν, ότι θα το κάνουν μέσα στα ψυχολογικά προβλήματα και μέσα στην ανασφάλεια. Τα πράγματα είναι δύσκολα, όσον αφορά αυτόν τον τομέα. Γι’ αυτό και λέω, ας πούμε, «έγια μόλα, έγια λέσα, η ζωή μας είναι μπαμπέσα, μα και πριγκιπέσα». Αυτό σημαίνει, άσε με να ζήσω τη ζωή μου και ας το φάω το πακέτο μου. Φτάνω τα 18 μου και μπορώ να μείνω μόνος μου, επειδή έχω ενηλικιωθεί, πρέπει να με αφήσεις να το κάνω, επειδή είμαι ελεύθερος να το κάνω, επειδή είμαι άνθρωπος. Όπως και εσύ έκανες τις δικές σου επιλογές, έτσι θα τις κάνω και εγώ. Εγώ, δηλαδή, λέω στον εαυτό μου ότι δεν θέλω να γίνω «μπουχέσας». «Μπουχέσας», με τον οποιονδήποτε τρόπο. Να κάθομαι, ας πούμε, να είμαι κριτικός δίσκων και να λέω τις μαλακίες μου, να είμαι, πώς να στο πω, ο ελλείποντας κρίκος. Κοίταξε, θεωρώ πως οι άνθρωποι διαχωρίζονται από τα ζώα λόγω των ιδιοτήτων τους. Δηλαδή, οι ιδιότητές μας είναι η φαντασία, το χιούμορ, ο ερωτισμός, η επαναστατικότητα και αλλά πόσα.Όμως υπάρχουν και άνθρωποι που παίρνουν τη θέση του «μπουχέσα», οι οποίοι επαναπαύονται στη θέση του τραπεζίτη, για παράδειγμα, πράγμα που κατά το δικό μου κριτήριο σε βάζει στη θέση του να μην έχεις πολλή φαντασία. Η φαντασία και το χιούμορ είναι για μένα το χάπι της ζωής. Όταν, δηλαδή, σου κόβεται η φαντασία, γίνεσαι υπάνθρωπος. Θεωρώ πως οι άνθρωποι πρέπει να ζουν τη ζωή τους, όποιο και να είναι το τίμημα. Δηλαδή, ξέρεις πόσοι υπάρχουν εκεί έξω που έχουν τρελά ψυχολογικά προβλήματα, επειδή δεν μπορούν να κάνουν αυτό που θέλουν; Οι άνθρωποι αυτοί, συνήθως, παίρνουν μια θέση τραπεζίτη, μια θέση υπουργού και έχουν ακόλουθους ανθρώπους ίδιους με αυτούς. Εγώ είμαι στη φάση που προκαλώ και προσκαλώ όσους θέλουν να έχουν φαντασία να έρθουν κοντά και προκαλώ τους ανθρώπους να ξυπνήσουν και να έχουν φαντασία. Θα μου πεις, ποιος είμαι εγώ; Εγώ είμαι ένας κανένας, όπως όλοι οι υπόλοιποι, απλώς το θέμα είναι να κάνουμε καλύτερη τη ζωή μας. Θα σου πω ένα πράγμα: Μόνο όποιος έχει φαντασία μπορεί να οραματιστεί ένα καλύτερο αύριο και μπορεί να οραματιστεί βελτιώσεις. Και όποιος έχει καλό χιούμορ μπορεί να απολαύσει ένα καλό γέλιο, αν αποτύχουν όλα αυτά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το κομμάτι σου με τον Χρόνη Μίσσιο πώς γράφτηκε; Θεωρώ πως πολλά παιδιά που σε ακούνε και δεν τον ήξεραν, τον έμαθαν από εσένα.
Δεν είναι όμορφο πράγμα αυτό; Δεν είναι όμορφο να προβάλλεις ανθρώπους που έχουν περάσει αυτά που έχουν περάσει, που έχουν προδοθεί, που έχουν υποστεί βασανιστήρια και μιλάνε τόσο όμορφα για τη ζωή στο τέλος; Που σου λένε, «Ρε φίλε, ζήσε την κάθε σου μέρα σαν να σημαίνει χαρά». Μέσα από όλο αυτό το κακό που πέρασε ο άλλος, αυτό είναι το απόφθεγμα, πες το «σ’ αγαπώ» σε αυτόν που είναι να το πεις, να τελειώνει. Όταν ο πιτσιρικάς που δεν ξέρει τι είναι ο Χρόνης Μίσσιος παίρνει ένα βιβλίο του και το διαβάζει, αυτό είναι επιτυχία. Είναι επιτυχία, επειδή ο άλλος σε καταλαβαίνει και λίγο πιο πολύ στη σκέψη σου. Το πρόβλημα είναι αυτό, ότι ο καθένας βάζει ταμπέλα, σου λέει, εγώ είμαι ράπερ. Ο Χρόνης Μίσσιος δεν είναι ράπερ. Είναι ένας άνθρωπος που μιλάει στην καρδιά όλων. Ότι το πήρα εγώ και το έκανα κομμάτι, ήταν τιμή μου. Ότι το πήρα εγώ και το έβαλα στο μυαλό ενός άσχετου τύπου που δεν έχει επαφή με αυτά, είναι κάτι επιπλέον.
Δεν είναι όμορφο πράγμα αυτό; Δεν είναι όμορφο να προβάλλεις ανθρώπους που έχουν περάσει αυτά που έχουν περάσει, που έχουν προδοθεί, που έχουν υποστεί βασανιστήρια και μιλάνε τόσο όμορφα για τη ζωή στο τέλος; Που σου λένε, «Ρε φίλε, ζήσε την κάθε σου μέρα σαν να σημαίνει χαρά». Μέσα από όλο αυτό το κακό που πέρασε ο άλλος, αυτό είναι το απόφθεγμα, πες το «σ’ αγαπώ» σε αυτόν που είναι να το πεις, να τελειώνει. Όταν ο πιτσιρικάς που δεν ξέρει τι είναι ο Χρόνης Μίσσιος παίρνει ένα βιβλίο του και το διαβάζει, αυτό είναι επιτυχία. Είναι επιτυχία, επειδή ο άλλος σε καταλαβαίνει και λίγο πιο πολύ στη σκέψη σου. Το πρόβλημα είναι αυτό, ότι ο καθένας βάζει ταμπέλα, σου λέει, εγώ είμαι ράπερ. Ο Χρόνης Μίσσιος δεν είναι ράπερ. Είναι ένας άνθρωπος που μιλάει στην καρδιά όλων. Ότι το πήρα εγώ και το έκανα κομμάτι, ήταν τιμή μου. Ότι το πήρα εγώ και το έβαλα στο μυαλό ενός άσχετου τύπου που δεν έχει επαφή με αυτά, είναι κάτι επιπλέον.
Εκείνη την περίοδο που το έγραψα διάβαζα το « Χαμογέλα ρε… Τι σου Ζητάνε», που τη συγκεκριμένη ατάκα του την είχε πει αστυνομικός. Δεν ήταν «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε», ήταν «Χαμογέλα ρε μαλάκα, τι σου ζητάνε» - δεν χαμογέλασε, επειδή το «όργανο» τον είχε βασανίσει, ρε φίλε, τι να χαμογελάσει; Εκείνη την περίοδο διάβαζα και το Εγχειρίδιον του Καλού Κλέφτη, του Πετρόπουλου. Το ένα βιβλίο εξηγούσε τη μεριά των πολιτικών και το άλλο τη μεριά των ποινικών. Ήταν πολύ ωραία περίοδος εκείνο το καλοκαίρι. Από τη μια σου έλεγε τα βασανιστήρια αναλυτικά και από την άλλη στα εξηγούσε ο ρομαντικός Χρόνης Μίσσιος με τους έρωτες του, με τα έτσι του, με τα αλλιώς, με το Κόμμα. Ήταν πολύ ωραία περίοδος και έγραψα αυτό το κομμάτι. Το «Να το Αφήσουμε για Αύριο» έχει να κάνει με όλη αυτή γενικότερα τη φάση, αλλά δεν έχει πολιτικό υπόβαθρο το κομμάτι. Γράφτηκε, ας πούμε, για έναν έρωτα το πρώτο μέρος. Το δεύτερο γράφτηκε για τη γυναίκα, για τον φίλο και τον ακροατή. Έτσι χωρίζεται. Οι λέξεις συγγενεύουν. Μπορείς να δώσεις μια χροιά στην ιστορία με κάτι εντελώς διαφορετικό, μπορείς, ας πούμε, να βάλεις τον Χρόνη Μίσσιο να μιλάει και από πάνω να μην βάλεις την κάθε μαλακία που σου έρχεται στο κεφάλι, αλλά να πεις κάτι ουσιαστικό για τους ανθρώπους. Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι η κοινωνία μας, ο άνθρωπος, το κοινωνικοπολιτικό. Το έχω αυτό από 18 χρονών. Εγώ τελείωσα Δημοτικό. Δεν τελείωσα Γυμνάσια, Λύκεια και τέτοια. Η μόρφωσή μου είναι καθαρά από εξωγενείς παράγοντες, από άλλα βιβλία. Δεν διάβασα ποτέ, ας πούμε, τα βιβλία του σχολείου, επειδή, σου είπα, δεν με πήγε εμένα. Μίσησα το σχολείο τόσο πολύ από τους δασκάλους, που δεν με πήγε.Εγώ τελείωσα Δημοτικό. Δεν τελείωσα Γυμνάσια, Λύκεια και τέτοια. Η μόρφωσή μου είναι καθαρά από εξωγενείς παράγοντες, από άλλα βιβλία
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Θα παίξεις στις φυλακές Κορυδαλλού σε λίγες μέρες, έτσι;Θεωρώ ότι το 70% ενός δίσκου πρέπει να έχει ουσία στο έπακρο. Η μουσική είναι ένα όπλο. Αυτό που θα πεις εσύ μπορεί να επηρεάσει πολύ κόσμο.
Ναι, μέσω του ΚΕΘΕΑ, στις 29 Ιουνίου, που είναι η μέρα κατά των ναρκωτικών. Οπότε, βρήκαμε την ευκαιρία μας -και το ΚΕΘΕΑ και εμείς- να μπορέσουμε να τρυπώσουμε μέσα και να κάνουμε τους ανθρώπους που ζουν εκεί να διασκεδάσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Θα είμαστε εγώ και η μπάντα μου, οι The Tedd’s, μαζί με τους Rationalistas που έχουν πιο πολιτικό στίχο και είναι πιο hip hop. Θα πάρουμε και έναν κινηματογραφιστή μαζί, αν μας το επιτρέψει η φυλακή. Τα πράγματα είναι δύσκολα, υπάρχει λογοκρισία, στη φυλακή υπάρχει αυτό που ζούσαν το ’70 οι πολιτικοί κρατούμενοι. Περιμένω να φάω και άκυρο, να σου πω την αλήθεια, για το βίντεο.Ποια είναι η σχέση σου με τις φυλακές; Μιλάς με τον κόσμο μέσα; Έχεις μπει ποτέ;
Όχι δεν έχω μπει φυλακή, αλλά μιλάω με αρκετό κόσμο μέσα - και ποινικούς και πολιτικούς. Παίζω συνέχεια για δικαστικά έξοδα και τα λοιπά. Ο καθένας τον αγώνα του τον κάνει από τη δικιά του σκοπιά. Δηλαδή, εγώ ας πούμε, βλέπω, αφουγκράζομαι, εξιστορώ, άλλοτε αφυπνίζοντας συνειδήσεις, άλλοτε κάνω το χαβά μου και περνάω καλά. Δηλαδή, άλλοτε χαίρομαι, άλλοτε ερωτεύομαι, αλλά θεωρώ ότι κάνουμε μουσική, για να αφήσουμε κάτι πίσω. Θεωρώ ότι το 70% ενός δίσκου πρέπει να έχει ουσία στο έπακρο. Η μουσική είναι ένα όπλο. Αυτό που θα πεις εσύ μπορεί να επηρεάσει πολύ κόσμο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
VICE Video: Ο Βέβηλος Μιλάει για Πρώτη Φορά Αποκλειστικά στο VICE
Εσένα ποια είναι η φάση σου με τα ναρκωτικά τώρα;
Να σου πω την αλήθεια, εγώ με τα ναρκωτικά πλέον δεν έχω καμία σχέση εδώ και χρόνια. Τα σταμάτησα. Κάπνιζα χόρτο, αλλά δεν μου λέει τίποτα. Θεωρώ ότι το ναρκωτικό βρίσκεται μέσα μας, στη χαρά μας. Ούτε σχέση με αλκοόλ έχω πια, καπνίζω μόνο δυο τσιγάρα την ημέρα και περνάω πολύ καλά έτσι.Είσαι, όμως, υπέρ της αποποινικοποίησης της κάνναβης ή όχι;
Ναι, δεν έχω θέμα. Θεωρώ, καταρχάς, ότι δεν είναι ναρκωτικό. Είναι ψυχοτρόπο, αλλά δεν το θεωρώ ναρκωτικό. Εμένα αυτό που μου έκανε η κάνναβη ήταν ότι με έκανε να ξεχνάω πράγματα, πράγμα που δεν ήθελα να παθαίνω. Με έκανε να γίνομαι αναβλητικός, πράγμα το οποίο με ξενέρωνε. Είναι πολύ όμορφο να ξυπνάς το πρωί και να έχεις τρεις δουλείες να κάνεις και να τις κάνεις.
Πώς την έκοψες;Το ναρκωτικό μου πια είναι οι πολεμικές τέχνες, η μουσική, οι φίλοι μου, ο έρωτας.
Μαχαίρι. Είπα ότι δεν θέλω να κάνω ξανά. Κοίταξε, με τα χρόνια, ρε φίλε, το κόβεις αυτό το πράγμα, άμα είσαι υπεύθυνο άτομο - δεν σου λέω ότι αυτοί που καπνίζουν χόρτο δεν είναι υπεύθυνα άτομα. Αλλά, άμα θες να κάνεις τα δύο πράγματα που έχεις να κάνεις μέσα στην ημέρα, όταν κόψεις το χόρτο και τα κάνεις, θα το εκτιμήσεις. Μέχρι τότε, απλά το εξιδανικεύεις και λες στον εαυτό σου ότι «Εντάξει, σιγά και αύριο μέρα είναι». Όλοι οι φίλοι μου κάνουν κάνναβη, αλλά επιλέγω να μην κάνω.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όταν «γυρίζει» το τσιγάρο, δεν μπαίνεις στον πειρασμό;
Όχι, δεν ασχολούμαι καν. Το ναρκωτικό μου πια είναι οι πολεμικές τέχνες, η μουσική, οι φίλοι μου, ο έρωτας.
Όχι, δεν ασχολούμαι καν. Το ναρκωτικό μου πια είναι οι πολεμικές τέχνες, η μουσική, οι φίλοι μου, ο έρωτας.
Τι πολεμικές τέχνες κάνεις;
Κάνω βραζιλιάνικο ζίου ζίτσου. Έχω κάνει διάφορα. Έχω κάνει μουάι τάι, παιδάκι έχω κάνει καράτε, έχω κάνει μποξ. Έχω περάσει από διάφορα στάδια.Η μουσική;
Τo ναρκωτικό μου είναι τα μουσικά όργανα, πλέον. Αυτά είναι που μου κεντρίζουν τρελά το ενδιαφέρον, δηλαδή κάνουν το μυαλό μου να σκέφτεται, να μελετά τους μελωδικούς κώδικες, τις κλίμακες, τις μουσικές, να μελετάω τις μουσικές του κόσμου, αλλά και του ελληνικού χώρου συγκεκριμένα. Θέλω η μουσική μου να βγάζει το ελληνικό στοιχείο, επειδή από εδώ είμαι, δεν είμαι από την Αμερική - και θεωρώ ότι η δυτική μουσική διαφέρει από την ανατολίτικη πάρα πολύ και τη θεωρώ και λίγο προβλέψιμη. Ξέρω ότι ένα πεντατονικό θα καταλήξει κάπου. Ένα ανατολίτικο κομμάτι δεν μπορείς να το καταλάβεις, δεν μπορείς να το πεις αυτό. Θα καταλήξει κάπου, αλλά θα έχει περάσει από 40 κύματα.
Παρεξηγήθηκε, επειδή οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν το χιούμορ. Επειδή βλέπω και παρακολουθώ πράγματα, βλέπω ότι ο ένας το παίζει μάγκας από το βίντεο, ο άλλος το παίζει μάγκας από το βίντεο, λέει «εγώ θα σου κάνω, εγώ θα σου ράνω». Βγήκα και είπα, «Ρε παιδιά, αφού είστε όλοι τόσο μάγκες, μπείτε σε ένα κλουβί, παίξτε τις να τελειώνουμε, να ξεφύγουμε και από την τεστοστερόνη, ας πούμε, να τελειώνουμε». Εντωμεταξύ, δεν κάνω τίποτα τυχαία, ποτέ μου. Είχα έτοιμη και την απάντησή μου. Ήθελα απλώς να αποδείξω ότι η ίντριγκα είναι αυτό που ενδιαφέρει τον κόσμο, κάτι το ανούσιο, ρε παιδάκι μου. Εγώ κάνω την ηλιθιότητα και λέω επιτηδευμένα «Α, έλα να τις παίξουμε», σαν ένας ούγκανος, ξέρω ’γω. Βγήκαν όλοι και λέγανε «Εγώ δεν είμαι μποξέρ», «Εγώ δεν είμαι έτσι», «Εγώ δεν ασχολούμαι με αυτό». Την άλλη μέρα λέγανε «Όποιος αναφέρει εμένα θα φάει πακέτο», «Όχι, εγώ είμαι πιο μάγκας». Εγώ το βίντεο το έκανα με την έννοια του ότι είστε χαζοί που τσακώνεστε γενικότερα και ότι μπορούμε να κάνουμε όλοι μουσική και να περνάμε καλά. Βγάζανε μετά βίντεο ότι εγώ, ας πούμε, προμοτάρω τη βία, που δεν ήταν κανένα πρόμο υπέρ της βίας. Ήταν στην ουσία ότι «παιδιά, ξυπνήστε και αντί να τσακώνεστε μέσα από αυτά και να το παίζετε ο ένας μάγκας στον άλλον, πλακωθείτε να τελειώνουμε». Μετά, βγάζω το βίντεο που λέει ότι «Ξέρετε τι; Είστε παιδάκια όλοι, ένας προς έναν, επειδή δεν καταλαβαίνετε, πρώτα το χιούμορ και δεύτερον ότι κάνετε τη δικιά μου ηλιθιότητα μαγκιά, επειδή εσείς δεν έχετε να ασχοληθείτε με κάτι καλύτερο στη ζωή σας. Ασχολείστε, δηλαδή, με το τι μαλακία θα πω εγώ, με το τι μαλακία θα πει ο άλλος». Κάνουν τον κάθε βλάκα κάτι, επειδή δεν μπορούν να κάνουν κάτι με τη δική τους ζωή.
Κάνω βραζιλιάνικο ζίου ζίτσου. Έχω κάνει διάφορα. Έχω κάνει μουάι τάι, παιδάκι έχω κάνει καράτε, έχω κάνει μποξ. Έχω περάσει από διάφορα στάδια.Η μουσική;
Τo ναρκωτικό μου είναι τα μουσικά όργανα, πλέον. Αυτά είναι που μου κεντρίζουν τρελά το ενδιαφέρον, δηλαδή κάνουν το μυαλό μου να σκέφτεται, να μελετά τους μελωδικούς κώδικες, τις κλίμακες, τις μουσικές, να μελετάω τις μουσικές του κόσμου, αλλά και του ελληνικού χώρου συγκεκριμένα. Θέλω η μουσική μου να βγάζει το ελληνικό στοιχείο, επειδή από εδώ είμαι, δεν είμαι από την Αμερική - και θεωρώ ότι η δυτική μουσική διαφέρει από την ανατολίτικη πάρα πολύ και τη θεωρώ και λίγο προβλέψιμη. Ξέρω ότι ένα πεντατονικό θα καταλήξει κάπου. Ένα ανατολίτικο κομμάτι δεν μπορείς να το καταλάβεις, δεν μπορείς να το πεις αυτό. Θα καταλήξει κάπου, αλλά θα έχει περάσει από 40 κύματα.
Θα ήθελα να μου πεις λίγο για όλη αυτήν τη φάση με τα βιντεάκια με τους ράπερ που τρώγονται μεταξύ τους. Βγήκες εσύ και έκανες ένα βίντεο που παρεξηγήθηκε και έκανες ένα ακόμη στη συνέχεια.
Παρεξηγήθηκε, επειδή οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν το χιούμορ. Επειδή βλέπω και παρακολουθώ πράγματα, βλέπω ότι ο ένας το παίζει μάγκας από το βίντεο, ο άλλος το παίζει μάγκας από το βίντεο, λέει «εγώ θα σου κάνω, εγώ θα σου ράνω». Βγήκα και είπα, «Ρε παιδιά, αφού είστε όλοι τόσο μάγκες, μπείτε σε ένα κλουβί, παίξτε τις να τελειώνουμε, να ξεφύγουμε και από την τεστοστερόνη, ας πούμε, να τελειώνουμε». Εντωμεταξύ, δεν κάνω τίποτα τυχαία, ποτέ μου. Είχα έτοιμη και την απάντησή μου. Ήθελα απλώς να αποδείξω ότι η ίντριγκα είναι αυτό που ενδιαφέρει τον κόσμο, κάτι το ανούσιο, ρε παιδάκι μου. Εγώ κάνω την ηλιθιότητα και λέω επιτηδευμένα «Α, έλα να τις παίξουμε», σαν ένας ούγκανος, ξέρω ’γω. Βγήκαν όλοι και λέγανε «Εγώ δεν είμαι μποξέρ», «Εγώ δεν είμαι έτσι», «Εγώ δεν ασχολούμαι με αυτό». Την άλλη μέρα λέγανε «Όποιος αναφέρει εμένα θα φάει πακέτο», «Όχι, εγώ είμαι πιο μάγκας». Εγώ το βίντεο το έκανα με την έννοια του ότι είστε χαζοί που τσακώνεστε γενικότερα και ότι μπορούμε να κάνουμε όλοι μουσική και να περνάμε καλά. Βγάζανε μετά βίντεο ότι εγώ, ας πούμε, προμοτάρω τη βία, που δεν ήταν κανένα πρόμο υπέρ της βίας. Ήταν στην ουσία ότι «παιδιά, ξυπνήστε και αντί να τσακώνεστε μέσα από αυτά και να το παίζετε ο ένας μάγκας στον άλλον, πλακωθείτε να τελειώνουμε». Μετά, βγάζω το βίντεο που λέει ότι «Ξέρετε τι; Είστε παιδάκια όλοι, ένας προς έναν, επειδή δεν καταλαβαίνετε, πρώτα το χιούμορ και δεύτερον ότι κάνετε τη δικιά μου ηλιθιότητα μαγκιά, επειδή εσείς δεν έχετε να ασχοληθείτε με κάτι καλύτερο στη ζωή σας. Ασχολείστε, δηλαδή, με το τι μαλακία θα πω εγώ, με το τι μαλακία θα πει ο άλλος». Κάνουν τον κάθε βλάκα κάτι, επειδή δεν μπορούν να κάνουν κάτι με τη δική τους ζωή.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Εσύ αισθάνεσαι πιο κοντά στον κύκλο των ράπερ ή πιο κοντά στο κύκλο των μουσικών του πιο έντεχνου παραδοσιακού στιλ;Αυτήν τη στιγμή είμαι υπέρ της μητριαρχίας 100% και υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι γι’ αυτό.
Α, εγώ δεν το βάζω έτσι. Αισθάνομαι πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση. Θεωρώ ότι μουσικός, ράπερ, λαϊκός, σκυλάς, ροκάς, μεταλλάς είναι μια φύση όλοι, είναι όλοι άνθρωποι. Θεωρώ πως μπορούμε να συνεννοηθούμε όλοι. Όχι όλοι, εντάξει (γέλια). Έχουμε το ίδιο αίμα που ρέει στις φλέβες μας, εννοώντας ότι εγώ είμαι άνθρωπος, δεν είμαι μουσικός, ροκάς, ραπάς. Είμαι άνθρωπος. Ούτε Αλβανός είμαι, ούτε Έλληνας είμαι, ούτε Ρώσος είμαι, εγώ είμαι άνθρωπος. Ξεπερνάς λίγο αυτό το όριο που βάζεις. Δεν θέλω, ρε παιδί μου, να μπαίνω σε κουτάκι, «είμαι αυτό και μπορώ να κάνω μέχρι αυτό». Ξέρω ότι ένας άνθρωπος, όταν του πεις ευχαριστώ και είσαι πρόσχαρος, θα πάρεις το ίδιο πράγμα πίσω. Αν θέλει να παρεξηγηθεί ο άλλος μαζί μου, θα παρεξηγηθώ και εγώ, εννοώντας πως ό,τι δίνεις παίρνεις σε αυτήν τη ζωή. Τώρα, άμα είμαι ράπερ, είμαι ράπερ. Άμα είμαι λαϊκός, μπορώ να γίνω και λαϊκός. Όποιοι τρώνε κόλλημα με την ταμπέλα, νομίζω τρώνε ένα κόλλημα και στο κεφάλι τους κάπως.
Με το σεξιστικό κομμάτι των στίχων πώς τα πας πλέον;
Εγώ ήμουν ακραία σεξιστής, δηλαδή θεωρούσα τη γυναίκα αντικείμενο. Θεωρούσα τη γυναίκα υποδεέστερο φύλο, αλλά είμαι ίσως η απόδειξη ότι ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει. Αυτήν τη στιγμή είμαι υπέρ της μητριαρχίας 100% και υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι γι’ αυτό.
Εγώ ήμουν ακραία σεξιστής, δηλαδή θεωρούσα τη γυναίκα αντικείμενο. Θεωρούσα τη γυναίκα υποδεέστερο φύλο, αλλά είμαι ίσως η απόδειξη ότι ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει. Αυτήν τη στιγμή είμαι υπέρ της μητριαρχίας 100% και υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι γι’ αυτό.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Της μητριαρχίας ή της ισότητας;
Είμαι υπέρ και της μητριαρχίας και της ισότητας, δηλαδή η ισότητα πρέπει να είναι κάτι αυτονόητο, για εμένα. Δηλαδή, θεωρώ τον άνθρωπο, άνθρωπο. Το μόνο που μας διαχωρίζει είναι τα όργανα, τα εσωτερικά και τα εξωτερικά. Δεν πιστεύω πλέον αυτό το πράγμα που πίστευα παλιά.
Τώρα πια, δεν υπάρχει περίπτωση. Παλιά, ως γνήσιος ράπερ με τεστοστερόνη, έχω πει και εγώ τις μαλακίες μου, αλλά ήμουν ένας άνθρωπος που δεν ήξερε καν τι είναι ο σεξισμός. «Τα κορίτσια είναι χαζά, εμείς είμαστε οι έξυπνοι» - τελείως βλαμμένο πράγμα.Πώς άλλαξες;
Πώς άλλαξα; Άλλαξα διαβάζοντας, άλλαξα επειδή είχα πάρα πολύ καλούς φίλους στην πορεία. Όταν, ας πούμε, έκοψα και τα ναρκωτικά και ξεκίνησα να κάνω άλλες παρέες, που ήταν πιο διαβασμένα άτομα και πήγαν μπροστά το κεφάλι μου, κατανόησα ότι είναι ανούσιο όλο αυτό το πράγμα.Κάποιος μου ζήτησε να σε ρωτήσω γιατί δεν λες πιο παλιά τραγούδια.
Δεν λέω πιο παλιά τραγούδια για αυτόν τον λόγο, επειδή κάποια πράγματα δεν τα πιστεύω πια. Γιατί να πω έναν στίχο που λέει «πουτάνες γυναίκες», γιατί να πω έναν στίχο που λέει «κωλογκέι», γιατί να πω έναν στίχο που μιλάει για ναρκωτικά, αφού δεν κάνω πια; Θα μου πεις ότι «κομμάτια σου είναι, τα έλεγες». Αλλά θα σου πω ένα πράγμα: Τα τραγούδια του hip hop δεν γράφονται για να μείνουν για πάντα, όπως γράφεται ένα έντεχνο κομμάτι ή ένα ρεμπέτικο. Βασικά, γράφονται και γι’ αυτό και δεν είναι ότι μετανιώνω γι’ αυτό το πράγμα. Μετανιώνω για μερικά. Αλλά είναι, ρε παιδί μου, μια σύγχρονη λαογραφία το hip hop.
Είμαι υπέρ και της μητριαρχίας και της ισότητας, δηλαδή η ισότητα πρέπει να είναι κάτι αυτονόητο, για εμένα. Δηλαδή, θεωρώ τον άνθρωπο, άνθρωπο. Το μόνο που μας διαχωρίζει είναι τα όργανα, τα εσωτερικά και τα εξωτερικά. Δεν πιστεύω πλέον αυτό το πράγμα που πίστευα παλιά.
Δεν θα έγραφες τώρα σεξιστικούς στίχους. ούτε θα τραγουδούσες παλιά κομμάτια σου με σεξιστικό στίχο;Έχω γράψει 700 κομμάτια και λέω στα live μου τα 35 που έχω επιλέξει να λέω.
Τώρα πια, δεν υπάρχει περίπτωση. Παλιά, ως γνήσιος ράπερ με τεστοστερόνη, έχω πει και εγώ τις μαλακίες μου, αλλά ήμουν ένας άνθρωπος που δεν ήξερε καν τι είναι ο σεξισμός. «Τα κορίτσια είναι χαζά, εμείς είμαστε οι έξυπνοι» - τελείως βλαμμένο πράγμα.Πώς άλλαξες;
Πώς άλλαξα; Άλλαξα διαβάζοντας, άλλαξα επειδή είχα πάρα πολύ καλούς φίλους στην πορεία. Όταν, ας πούμε, έκοψα και τα ναρκωτικά και ξεκίνησα να κάνω άλλες παρέες, που ήταν πιο διαβασμένα άτομα και πήγαν μπροστά το κεφάλι μου, κατανόησα ότι είναι ανούσιο όλο αυτό το πράγμα.Κάποιος μου ζήτησε να σε ρωτήσω γιατί δεν λες πιο παλιά τραγούδια.
Δεν λέω πιο παλιά τραγούδια για αυτόν τον λόγο, επειδή κάποια πράγματα δεν τα πιστεύω πια. Γιατί να πω έναν στίχο που λέει «πουτάνες γυναίκες», γιατί να πω έναν στίχο που λέει «κωλογκέι», γιατί να πω έναν στίχο που μιλάει για ναρκωτικά, αφού δεν κάνω πια; Θα μου πεις ότι «κομμάτια σου είναι, τα έλεγες». Αλλά θα σου πω ένα πράγμα: Τα τραγούδια του hip hop δεν γράφονται για να μείνουν για πάντα, όπως γράφεται ένα έντεχνο κομμάτι ή ένα ρεμπέτικο. Βασικά, γράφονται και γι’ αυτό και δεν είναι ότι μετανιώνω γι’ αυτό το πράγμα. Μετανιώνω για μερικά. Αλλά είναι, ρε παιδί μου, μια σύγχρονη λαογραφία το hip hop.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Για ποια μετανιώνεις; Ποια δεν θα έλεγες ξανά με τίποτα;
Είναι πάρα πολλά πράγματα που δεν με αντιπροσωπεύουν πια - από πού να πρωταρχίσω; Είναι πάρα πολλά. Έχω γράψει 700 κομμάτια και λέω στα live μου τα 35 που έχω επιλέξει να λέω. Η κοινωνία και τα στερεότυπά της μας βάλανε στο κεφάλι πολύ σκατά πράγματα και όταν είσαι κλειστός ως άνθρωπος –δηλαδή, δεν είσαι ανοιχτός στο να ακούσεις-, αυτό που προμοτάρεις είναι η μαλακία. Πώς να στο πω; Όταν δεν είσαι ανοιχτός, δεν έχεις τίποτα, δεν έχεις εφόδια, δεν έχεις όπλα να βάλεις στα χέρια σου. Πρέπει να ξεκινήσεις να ανοίγεις τα μάτια σου σε παρέες, σε έτσι, σε αλλιώς, σε διαβάσματα. Το διάβασμα και το ταξίδι, αυτά είναι που σε κάνουν καλύτερο ως άνθρωπο. Όταν γνωρίσεις μια τύπισσα που είναι μαχήτρια και παλεύει για τα δικαιώματά της και έναν τύπο που παλεύει για το ίδιο πράγμα σε έναν άλλο τομέα, θα σκεφτείς αλλιώς. Τι να κάτσω να πω στα 37 μου, ένα στίχο που δεν με αντιπροσωπεύει πια; Γιατί να κάτσω να τον πω;
Είναι πάρα πολλά πράγματα που δεν με αντιπροσωπεύουν πια - από πού να πρωταρχίσω; Είναι πάρα πολλά. Έχω γράψει 700 κομμάτια και λέω στα live μου τα 35 που έχω επιλέξει να λέω. Η κοινωνία και τα στερεότυπά της μας βάλανε στο κεφάλι πολύ σκατά πράγματα και όταν είσαι κλειστός ως άνθρωπος –δηλαδή, δεν είσαι ανοιχτός στο να ακούσεις-, αυτό που προμοτάρεις είναι η μαλακία. Πώς να στο πω; Όταν δεν είσαι ανοιχτός, δεν έχεις τίποτα, δεν έχεις εφόδια, δεν έχεις όπλα να βάλεις στα χέρια σου. Πρέπει να ξεκινήσεις να ανοίγεις τα μάτια σου σε παρέες, σε έτσι, σε αλλιώς, σε διαβάσματα. Το διάβασμα και το ταξίδι, αυτά είναι που σε κάνουν καλύτερο ως άνθρωπο. Όταν γνωρίσεις μια τύπισσα που είναι μαχήτρια και παλεύει για τα δικαιώματά της και έναν τύπο που παλεύει για το ίδιο πράγμα σε έναν άλλο τομέα, θα σκεφτείς αλλιώς. Τι να κάτσω να πω στα 37 μου, ένα στίχο που δεν με αντιπροσωπεύει πια; Γιατί να κάτσω να τον πω;
Ποια είναι η σχέση σου με το hip hop; Γιατί βλέπουμε να απομακρύνεσαι;
Δεν απομακρύνομαι ακριβώς. Δεν ξεχνάω τις καταβολές μου, ξέρω από πού προέρχομαι, ξέρω ότι μπορώ να είμαι αλήτης και ταυτόχρονα ρομαντικός. Μπορώ να είμαι αθυρόστομος και ταυτόχρονα στα καλύτερα σαλόνια. Μπορώ να είμαι τεμπέλης και ταυτόχρονα πάρα πολύ παραγωγικός και εργατικός. Δεν απαρνούμαι τη φάση του hip hop, απλώς κρατάω τη φόρμα του πλέον, επειδή δεν με εκφράζουν οι ράπερ που βγαίνουν τη σήμερον ημέρα και μιλάνε για το υπερεγώ τους. Με ενοχλεί ο ναρκισσισμός, με ενοχλεί η κατάσταση της φαλλικής συμπεριφοράς, το «εγώ είμαι από πάνω». Με ενοχλεί που προβάλλουν την κοκορομαχία και τον ανταγωνισμό. Είναι κάτι που προβάλλει η πατριαρχία και το απαρνούμαι. Αυτό το πράγμα απαρνούμαι από το hip hop. Θεωρώ ότι το hip hop έχει πάρα πολύ δυνατό λόγο. Υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά που έχουν ισχυρό λόγο και η υπόστασή τους, πνευματικά και ιδεολογικά, είναι ισχυρή. Υπάρχουν τέτοια άτομα, απλώς το μεγαλύτερο μέρος που προβάλλεται από τα media είναι αυτό το ευτελές πράγμα που ονομάζουν «hip hop - σε μεγάλα εισαγωγικά, κιόλας. Εμένα δεν με εκφράζει, γι’ αυτό αποτραβιέμαι. Θεωρώ τον εαυτό μου μουσικό με την ευρύτερη έννοια. Αν, δηλαδή, προσπαθήσεις να μου βάλεις μια ταμπέλα, δεν θέλω να είναι ούτε ράπερ, ούτε hip hop, ούτε τίποτα, θέλω να είναι μουσικός με την ευρύτερη έννοια. Επειδή, αυτήν τη στιγμή, έτσι θεωρώ τον εαυτό μου. Παίζω όργανα, κάνω μουσική. Ασχολούμαι 24/7 με αυτό το πράγμα. Είναι όλη μου η ζωή. Αυτό, το rap δεν μου το έδωσε. Μου έδωσε την αμεσότητα, την ευθύτητα του λόγου.
Ναι, σιγά-σιγά θα το κάνω, επειδή δεν μπορώ πια να περπατάω στον δρόμο και να με φωνάζουν «Είσβολ». Όχι «Είσβο» ή «Εισβολέα» ή οτιδήποτε άλλο, «Είσβολ». Όχι ότι είναι ντροπή, είναι το όνομα που με έχει φτάσει ως εδώ. Σίγουρα θα το χρησιμοποιώ για καιρό ακόμη, όμως κάποια στιγμή θα φύγει αυτό από πάνω μου. Διότι ο Εισβολέας ήταν ένας άνθρωπος που πρεσβεύει το hip hop εξ ολοκλήρου. Επειδή, λοιπόν, εγώ αυτήν τη στιγμή ως Ηλίας Παπανικολός δεν αντιπροσωπεύω τόσο πολύ το hip hop, αντιπροσωπεύω γενικότερα τη μουσική, θα το αλλάξω, ναι, επειδή νομίζω το δικαιούται το όνομα αυτό.Είχα προσέξει πως όταν ανέβηκε το καινούριο κομμάτι στο You Tube, είχες υπογράψει τους στίχους με το όνομα «Ηλίας Παπανικολός» και όχι με το «Εισβολέας».
Ναι, επειδή θεωρώ ότι του Εισβολέα δεν του αρμόζει αυτό το πράγμα, δηλαδή δεν ήταν έντεχνος ο Εισβολέας, δεν ήταν λαϊκός ο Εισβολέας, ήταν ράπερ ο Εισβολέας. Είναι μια περσόνα που έχω φτιάξει όλα αυτά τα χρόνια. Ο Ηλίας Παπανικολός, όμως, είναι ο ίδιος μου ο εαυτός και αυτό που θέλει ο ίδιος μου ο εαυτός είναι όλα τα υπόλοιπα.
Δεν απομακρύνομαι ακριβώς. Δεν ξεχνάω τις καταβολές μου, ξέρω από πού προέρχομαι, ξέρω ότι μπορώ να είμαι αλήτης και ταυτόχρονα ρομαντικός. Μπορώ να είμαι αθυρόστομος και ταυτόχρονα στα καλύτερα σαλόνια. Μπορώ να είμαι τεμπέλης και ταυτόχρονα πάρα πολύ παραγωγικός και εργατικός. Δεν απαρνούμαι τη φάση του hip hop, απλώς κρατάω τη φόρμα του πλέον, επειδή δεν με εκφράζουν οι ράπερ που βγαίνουν τη σήμερον ημέρα και μιλάνε για το υπερεγώ τους. Με ενοχλεί ο ναρκισσισμός, με ενοχλεί η κατάσταση της φαλλικής συμπεριφοράς, το «εγώ είμαι από πάνω». Με ενοχλεί που προβάλλουν την κοκορομαχία και τον ανταγωνισμό. Είναι κάτι που προβάλλει η πατριαρχία και το απαρνούμαι. Αυτό το πράγμα απαρνούμαι από το hip hop. Θεωρώ ότι το hip hop έχει πάρα πολύ δυνατό λόγο. Υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά που έχουν ισχυρό λόγο και η υπόστασή τους, πνευματικά και ιδεολογικά, είναι ισχυρή. Υπάρχουν τέτοια άτομα, απλώς το μεγαλύτερο μέρος που προβάλλεται από τα media είναι αυτό το ευτελές πράγμα που ονομάζουν «hip hop - σε μεγάλα εισαγωγικά, κιόλας. Εμένα δεν με εκφράζει, γι’ αυτό αποτραβιέμαι. Θεωρώ τον εαυτό μου μουσικό με την ευρύτερη έννοια. Αν, δηλαδή, προσπαθήσεις να μου βάλεις μια ταμπέλα, δεν θέλω να είναι ούτε ράπερ, ούτε hip hop, ούτε τίποτα, θέλω να είναι μουσικός με την ευρύτερη έννοια. Επειδή, αυτήν τη στιγμή, έτσι θεωρώ τον εαυτό μου. Παίζω όργανα, κάνω μουσική. Ασχολούμαι 24/7 με αυτό το πράγμα. Είναι όλη μου η ζωή. Αυτό, το rap δεν μου το έδωσε. Μου έδωσε την αμεσότητα, την ευθύτητα του λόγου.
Η αλήθεια είναι ότι το rap έχει πάρα πολλές υποκουλτούρες, σίγουρα. Έχει γεννήσει άπειρες υποκουλτούρες. Ας είμαι και εγώ μια υποκουλτούρα στις τόσες και ας λέω ότι έκανα εν μέρει hip hop. Δεν κάνω hip hop εξ ολοκλήρου. Όποιος επιζητά από τον Παπανικολάου Ηλία να είναι ράπερ πρώτα από όλα, κοροϊδεύει τον εαυτό του, επειδή εγώ νιώθω άνθρωπος της τέχνης. Μου αρέσει να γράφω ποιήματα, μου αρέσει να γράφω πεζό λόγο, μου αρέσει να γράφω τα πάντα. Δεν μπορώ να κάτσω ήρεμος. Δεν μπορεί το hip hop να με κρατήσει σε μια φάση που να είμαι μόνο ράπερ. Δεν μπορώ, δεν γίνεται. Ξέρω ότι ο λόγος έχει τόσο μεγάλη δύναμη, που δεν μπορώ να καθίσω μόνο σε ένα σημείο.Μπορεί να εγκαταλείψεις και το «Εισβολέας»;
Ναι, σιγά-σιγά θα το κάνω, επειδή δεν μπορώ πια να περπατάω στον δρόμο και να με φωνάζουν «Είσβολ». Όχι «Είσβο» ή «Εισβολέα» ή οτιδήποτε άλλο, «Είσβολ». Όχι ότι είναι ντροπή, είναι το όνομα που με έχει φτάσει ως εδώ. Σίγουρα θα το χρησιμοποιώ για καιρό ακόμη, όμως κάποια στιγμή θα φύγει αυτό από πάνω μου. Διότι ο Εισβολέας ήταν ένας άνθρωπος που πρεσβεύει το hip hop εξ ολοκλήρου. Επειδή, λοιπόν, εγώ αυτήν τη στιγμή ως Ηλίας Παπανικολός δεν αντιπροσωπεύω τόσο πολύ το hip hop, αντιπροσωπεύω γενικότερα τη μουσική, θα το αλλάξω, ναι, επειδή νομίζω το δικαιούται το όνομα αυτό.Είχα προσέξει πως όταν ανέβηκε το καινούριο κομμάτι στο You Tube, είχες υπογράψει τους στίχους με το όνομα «Ηλίας Παπανικολός» και όχι με το «Εισβολέας».
Ναι, επειδή θεωρώ ότι του Εισβολέα δεν του αρμόζει αυτό το πράγμα, δηλαδή δεν ήταν έντεχνος ο Εισβολέας, δεν ήταν λαϊκός ο Εισβολέας, ήταν ράπερ ο Εισβολέας. Είναι μια περσόνα που έχω φτιάξει όλα αυτά τα χρόνια. Ο Ηλίας Παπανικολός, όμως, είναι ο ίδιος μου ο εαυτός και αυτό που θέλει ο ίδιος μου ο εαυτός είναι όλα τα υπόλοιπα.
Περισσότερα από το VICE:Όλα τα Κλισέ που Περιμένουμε να Δούμε στην «Τελευταία» Συναυλία των Πυξ ΛαξΑυτοί που Φτιάχνουν τα Παπούτσια των Αντετοκούνμπο, του Καλάθη και του Ράπερ SloganEίκοσι Χρόνια Μετά, το «Μουλάν» Είναι το πιο Bisexual Παιδικό που Έχει ΥπάρξειΓια τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας