FYI.

This story is over 5 years old.

Διασκέδαση

Τα Όσκαρ Δεν Πρέπει να Έχουν Παρουσιαστή Ποτέ Ξανά

Η απουσία παρουσιαστή/-τριας στα Όσκαρ επέτρεψε στους παρουσιαστές των βραβείων και τους νικητές να λάμψουν. Επίσης, η τελετή ευτυχώς κράτησε λιγότερο.
Nicole Clark
Κείμενο Nicole Clark
Oscar winners
Φωτογραφία: Jeff Kravitz/FilmMagic/Getty Images

Επί χρόνια, τα Όσκαρ προσπαθούν να διασωθούν από τα ποσοστά τηλεθέασης και οι πιο πρόσφατες στρατηγικές τους για την ανανέωση της πολύωρης τελετής, προκαλούν τουλάχιστον σύγχυση. Τα Όσκαρ του 2019 αμφιταλαντεύονταν ανάμεσα στην προσθήκη και την παράλειψη κατηγοριών λίγες εβδομάδες πριν. Προστέθηκε μια κατηγορία (Best Popular Film) και οι κατηγορίες Κινηματογράφος, Μοντάζ, Live Action Μικρού Μήκους και Μακιγιάζ, παραλίγο να υποβαθμιστούν. Μετά από δημόσια σύγχυση και κατακραυγή, η Ακαδημία και το ABC (που προβάλλει την εκδήλωση) αποφάσισαν να πάρουν πίσω και τις δύο αποφάσεις, κάτι που διακωμώδησαν οι Tina Fey, Amy Poehler και Maya Rudolphwhile όταν παρουσίαζαν το βραβείο Β' Γυναικείου Ρόλου.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Δεδομένης αυτής της συνθηκολόγησης, δεν ήταν παράξενο να μην έχουν φέτος κεντρικό/ή παρουσιαστή/παρουσιάστρια, ιδίως εφόσον ο Kevin Hart αποχώρησε όταν βγήκαν στο φως παλιότερα ομοφοβικά του σχόλια. Αλλά η απόφαση ακόμα φαινόταν ρίσκο, αν λάμβανε κανείς υπόψη την τελευταία φορά που δεν υπήρχε οικοδεσπότης.

Τα 61α Όσκαρ, που έλαβαν χώρα το 1989, δεν είχαν παρουσιαστή/τρια, ξεκίνησαν με ένα μουσικό νούμερο που αμαύρωσε τη βραδιά και τη φήμη όσων συμμετείχαν. Ήταν ένα περίεργο mashup κινηματογραφικής μουσικής με λίγο από Χιονάτη - μπορείτε να το τσεκάρετε στο YouTube με τον πολύ ταιριαστό τίτλο "The 11 minutes that ruined Hollywood producer Allan Carr's career forever".

Για να είμαστε δίκαιοι, δεν είναι εύκολο να είσαι παρουσιαστής/τρια στα Όσκαρ. Πρέπει να μιλάς και να λες αστεία που κάνουν πολιτικές δηλώσεις - αλλά όχι πολύ πολιτικές. Κι έχει γίνει ακόμη πιο δύσκολο στην εποχή του #MeToo, ιδίως όταν η διαχείριση Trump προωθεί πολιτικές που επηρεάζουν άμεσα και αρνητικά πολλούς ανθρώπους που βρίσκονται σε εκείνη την αίθουσα.


Επι-Κεφαλής

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook


Επίσης, οι παρουσιαστές πρέπει να ικανοποιήσουν ένα πάνθεον καλλιτεχνών και το κοινό, των οποίων τα γούστα και τα ταλέντα είναι πολύ διαφορετικά. Και αν προσθέσουμε σε όλα αυτά το μέγεθος των προσωπικοτήτων που βρίσκονται εκεί -άλλωστε μιλάμε για πρωτοκλασάτους ηθοποιούς- είναι δύσκολο να μην αναγνωρίσεις πως πρόκειται για ένα εγχείρημα βαθιά βλακώδες, μια πιθανή θανάσιμη παγίδα, ακόμη και για celebrities που έχουν την καλύτερη φήμη. Παράδειγμα, η Anne Hathaway.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Η λύση είναι προφανώς να αφήσουν τα ταλέντα να λάμψουν. Η βραδιά των Όσκαρ μας πρόσφερε πολλές εικόνες να θυμόμαστε: η Lady Gaga και ο Bradley Cooper σε μια αισθαντική ερμηνεία του "Shallow". Η Awkwafina και ο John Mulaney που βασίστηκαν στη διακριτική αίσθηση του χιούμορ τους, δείχνοντάς μας πώς θα ήταν σε μια buddy comedy. Ο Spike Lee που αγκάλιασε τον Samuel L. Jackson όταν δεχόταν το Όσκαρ Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου για το BlacKkKlansman - μια στιγμή τόσο αγνή, λόγω της τελείως ασυγκράτητης χαράς μεταξύ δύο στενών φίλων. Και αποφεύχθηκε το φιάσκο του 1989, χάρη στη χαμηλών τόνων έναρξη: ένας φόρος τιμής στους Queen που παρέπεμπε στην επιτυχία και την πιθανότητα βράβευσης του Bohemian Rhapsody κι έπειτα μια διασκεδαστική -αλλά επίσης ασφαλής- έναρξη με τις βετεράνους της κωμωδίας Fey, Rudolph και Poehler.

Χωρίς εναρκτήριο νούμερο -και χωρίς τον αφύσικο μονόλογο κάποιου/ας που θα προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει όλη του/της τη γοητεία- η εκδήλωση έδωσε στους παρουσιαστές των βραβείων, αλλά και στους αποδέκτες, χώρο ώστε να πολιτικοποιήσουν τα ίδια τα Όσκαρ. Είναι μια καλή λύση στη συνήθως κακής ποιότητας οπτική των Όσκαρ, που προκύπτει επειδή ζητάνε από ένα μόνο άτομο να πάρει στα χέρια του την ετήσια τελετή βράβευσης με την κατάλληλη ποσότητα πολιτικής αγανάκτησης, χιούμορ και χάρης. Αντί να περιμένουμε έναν παραδόξως κακοπληρωμένο κωμικό να κάνει μια γκάφα δημοσίως, καθώς θα λέει μερικά άνοστα, ελαφρώς πολιτικά αστεία, με τη μορφή ενός υπερβολικά μεγάλου εναρκτήριου μονολόγου, μπορέσαμε να δούμε πιο άμεσα την πολιτική βραβευθέντων από διάφορες περιθωριοποιημένες κοινότητες. Μπορέσαμε να εστιάσουμε καλύτερα στον θρίαμβό τους, στους ανυπόκριτους λόγους τους. Και το ότι υπήρχαν τόσοι μαύροι στο πόντιουμ το βράδυ της Κυριακής, σήμαινε ότι αυτά τα μηνύματα άγγιζαν θέματα σημαντικά για τον εθνικό διάλογο, θέματα που ιστορικά δεν είχαν θέση στα Όσκαρ.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Η Rayka Zehtabchi είναι η πρώτη Ιρανο-αμερικανίδα που κέρδισε Όσκαρ, για μια ταινία που αφορά την έμμηνο ρύση. «Η περίοδος πρέπει να είναι το τέλος μιας πρότασης, όχι το τέλος της μόρφωσης ενός κοριτσιού», είπε στον λόγο της. Υπάρχει και η Domee Shi, η πρώτη γυναίκα που σκηνοθέτησε μικρού μήκους ταινία για την Pixar και κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους Κινουμένων Σχεδίων για την ταινία Bao, μια ταινία που αντλεί από την ασιατική αμερικανική εμπειρία. Αφιέρωσε τον λόγο της «σε όλα τα κορίτσια που ήταν nerd και κρύβονται πίσω από τα blog τους», ενθαρρύνοντάς τις να μη φοβούνται να μοιράζονται τις ιστορίες τους με τον κόσμο. Η Yalitza Aparicio ήταν η πρώτη ιθαγενής που ήταν υποψήφια για Όσκαρ και ενώ δεν κέρδισε, η παρουσία της ήταν ζωτικής σημασίας - ένα σημαντικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση με βάση τη δέσμευση της Ακαδημίας να γίνει πιο «πολυπολιτισμική». Και ας μην ξεχνάμε τον Spike Lee, που μετέτρεψε τη νίκη του (που του οφειλόταν καιρό) όχι μόνο σε μια συγκινητική αφιέρωση σε όσους τον βοήθησαν να φτάσει εκεί, αλλά ένα μάθημα για την ιστορία των μαύρων.

Ήταν ιδιαίτερα σημαντικό που αυτοί οι αουτσάιντερ είχαν χώρο να αναπνεύσουν, δεδομένου ότι η αφήγηση του λευκού σωτήρα του Green Book, που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Πρωτότυπου Σεναρίου, είναι προσβλητική και χιλιοειπωμένη- και δεν υπήρχε καμία γυναίκα υποψήφια για το Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας. Χωρίς παρουσιαστή/τρια, νέοι βραβευμένοι είχαν χώρο να μιλήσουν για τα επιτεύγματά τους. Επίσης, μειώθηκε η διάρκεια - ό,τι καλύτερο για μια τελετή βραβείων που έχει αρχίσει να μοιάζει παρωχημένη και σαν να χρειάζεται όλο και πιο πολύ δραστικό λίφτινγκ.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.

Περισσότερα από το VICE

Βόρεια Μακεδονία: Οι Τζιχαντιστές Επιστρέφουν Σπίτι

«Δώσαμε Μεγάλο Αγώνα για να Εκπαιδευτεί ο Έλληνας στο Ουίσκι»

Η Δολοφονία Ενός Αφροαμερικανού από Αστυνομικούς στο Ελληνικό

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.