Kletsen met moslims onder kikkerparaplu's

De islamitische organisatie Behind Bars hield vrijdagmiddag een demonstratie tegen het boerkaverbod en wilde ons, als achterban, graag uitnodigen. We verwachtten een vechtlustige groep enge radicale mannen en vrouwen met nog engere en radicalere connecties, busjes vol ME’ers, rookbommen, spanning, sensatie, bloed en arrestaties. In plaats daarvan kletsten we met moslima’s onder kikkerparaplu’s, werden we bijna omver gelopen door schattige kinderen (KINDEREN!) die door de regen renden en zagen we giechelende mannen die appelsap dronken terwijl ze zichzelf warmwreven tegen de kou. Hoe kan de staatsvijand zo lief zijn?

Het is VrijMiBo-tijd op het Plein in Den Haag. Tussen de café's met dronken politici staat een klein kliekje mannen en vrouwen te demonstreren voor een handjevol verregende pers en een paardenkop. Ik krijg een flyer in m’n handen gedrukt door een man met een dikke baard. Achter me fluisteren journalisten dat dit gemene jongens zijn die connecties hebben met hardcore terroristen. Maar ik ben dol op gezichtsbeharing en de flyerman lachte lieftallig naar me.

Niets om bang voor te zijn, prevel ik in gedachte tegen mezelf terwijl ik kijk naar spandoeken die ik niet kan lezen (en die me daarom toch een beetje verontrusten).

Maar als het harder gaat regenen en iedereen een beetje begint te rillen, sijpelt het laatste beetje adrenaline dat ik nog had sneller weg dan de druppels die langs m’n neus glijden. De knorrige mannen kreukelen hun neuzen harder tegen de regen dan tegen de democratie. En de kleuters en andere islamitische minderjarigen die op het plein staan te verregenen zouden waarschijnlijk ook liever een potje squashen op de Wii dan luisteren naar toespraken over “de wil van Wilders”. Of wat islamitische kinderen dan ook doen in hun vrije tijd. Wheelies maken? Of is dat racistisch?

Sta je daar als moslim je boosheid te uiten over het boerkaverbod met je beste nijdige blik, komt deze bakker uit Leerdam naast je staan om je intimiderende blik te besmetten met zijn lakonieke treurigheid. Halverwege het protest kwam deze knakker aankuieren en voegde hij zich gemoedelijk tussen de harige mannen. Het was weer eens wat anders dan bitterballen eten met de Leerdamse bowlingclub.

Een prachtpoging om met een intense blik je politieke boodschap extra kracht bij te zetten, met achter je een Herman Finkers-lookalike.

Er passeert een schoolklasje, vermoedelijk onderweg naar gymles. De meisjes kijken even geamuseerd naar de demonstranten. In Den Haag zijn ze wel wat gewend. De ene week staan er Molukkers met rookbommen op het Plein te schreeuwen en de week daarna staan de Nationale Socialisten zich schuldig te maken aan openlijke geweldpleging. Iedere gymles weer wat anders.

Ik praat met de woordvoerder van Behind Bars, Abu Sa’ied. Hier kijkt hij wat boos, maar deze roodharige jongeman van 21 was gezegend met een paar babyblauwe kijkers waardoor je ieder woord van hem gelijk gelooft. We kletsen even over de verrotting van de politiek door extreemrechtse moslimhaters en de martelingen van de Marokkaanse AIVD. Moslims worden geterroriseerd, vertelt hij me. “Onze broeders worden gemarteld op wijzen die Marianne Thieme niet zou accepteren voor haar kinderboerderij!”

“Doe mij maar appelsap.” “En een broodje kaas!”, roept Abdel Karim (geboren als Dennis). Hij was bezig met een vurige speech tot vijf minuten later een van zijn bebaarde collega’s begint te rommelen in de Albert Heijn-tassen achter hem. Met een wit bolletje in zijn opgestoken knuist gaat hij verder met z’n toespraak.

Hij speecht over hoe vroom en kuis de zusters zijn, en hoe bijzonder dat is in een tijd dat je “met twee euro vijftig en een Breezer als man al goed uit de voeten kan.” De toehoorders giechelen en er schalt een instemmend allahoe akbar over het Plein. Ik wist niet dat het nog zoveel kostte om een Hollands meisje mee te voeren naar een schimmig toilet. Mij was altijd verteld dat het genoeg was om een hijsje aan je sigaret aan te bieden. Of een kauwgompje.

Eerder op de dag keek deze jongen woest de camera in, maar hier staat de lieverd te grinniken als een Manchester United-fan bij een succesvolle thuiswedstrijd.

Het schattige meisje in de roze outfit kleurt perfect bij deze lila niqaab. Mensen die graag complottheorieën bedenken zouden kunnen vermoeden dat het hier om een charmeoffensief gaat. Het roze kind hoorde overigens niet bij de demonstratie maar kwam hier om de duiven aan wat broodkruimels te helpen.

Ik was van plan om vooral met de vrouwen te praten over de boerka en de niqaab. Waar koop je zo’n ding eigenlijk? Zijn er winter- en zomerboerka’s? Wanneer draag je je eerste boerka? Vinden ze het zelf niet ook een beetje een raar gezicht als hun Uggs er onderuit steken? Hoeveel kleuren boerka’s heb je eigenlijk? Helaas mochten de vrouwen niet met de pers praten. De broeders hadden “slechte ervaringen in het verleden" en wilden daarom “één geluid uitdragen”. Dat is jammer, want het was beregezellig met de vrouwen voordat een zuster hen kwam vertellen dat ze moesten zwijgen.

Ik vroeg me af aan wie het bord gericht was, want ik had juist heel graag willen horen wat zij te vertellen had, maar het mocht niet.

PowNews, die we schrikbarend, maar dan ook schrikbarend vaak aantreffen als we op reportage gaan, was er ook. Wat zegt dat over ons? Over hen? Over deze wrede wereld? Ze veroorzaakten een opstootje (maar dat was te verwachten). Dit keer omdat ze hun roze microfoon begroeven in de neus van een kleuter. Verder blijft het rustig. Zelfs de politie kijkt goedlachs toe. Ik heb demonstraties met Molukkers meegemaakt waar de gummiknuppels grondiger aan gort werden geslagen.

Awwwww!

Het gesprek met deze jongens was even leuk als deze foto scherp is. Ondanks dat sommigen van hen bijzonder hun best deden om er eng uit te zien, waren de mannen die ik sprak stuk voor stuk poeslief en keigezellig. We hebben vrolijk gekletst over onder andere het calvinisme, de verderfelijkheid van muziek, Schopenhauer, of moslims mogen flirten, dat Jezus in de Koran voorkomt (wist ik niet), de verschillen tussen man en vrouw en ten slotte gezichtsbeharing (bij mannen).

Ik wil ze bij vertrek bedanken en de hand schudden, maar dan herinner ik me opeens dat ik een meisje ben. Ik stop m’n half uitgestoken hand blozend weer terug in m’n jaszak.

TASHINA BLOM