The Callas: «Η Αθήνα Ήταν Πάντα Ένα Μπουρδέλο, Αλλά την Αγαπάμε»

Είναι γεγονός ότι εκεί έξω «τρέχει» αυτή τη στιγμή μια νέα γενιά underground καλλιτεχνών, που μας δίνει το καλύτερο υλικό που έχουμε πάρει ποτέ από την εγχώρια σκηνή. Μία από τις μπάντες που μπορούν να θεωρηθούν πρωτοπόροι σε όλο αυτό είναι οι The Callas. Παρότι είναι πολλά χρόνια στο «κουρμπέτι», καταφέρνουν να ακούγονται φρέσκοι, ενώ στο βιογραφικό τους βρίσκεις πολλές σημαντικές στιγμές: Από τον δίσκο που κυκλοφόρησαν σε συνεργασία με τον τεράστιο Lee Ranaldo των Sonic Youth, μέχρι συναυλίες σε Ευρώπη και ΗΠΑ, αναφορές σε τεράστια μουσικά site και περιοδικά και αμέτρητες δράσεις ως διοργανωτές, οι οποίες βοήθησαν στην ανάπτυξη του ελληνικού Underground.

Τα αδέρφια Ιωνά (Άρης και Λάκης) παρέα με τη Χρυσάνθη και τον Χρήστο, μας δίνουν φέτος έναν από τους πιο ιδιαίτερους δίσκους της χρονιάς. Ο λόγος για το «Είμαι Ένα Ξενοδοχείο», η προπώληση του οποίου τρέχει ήδη μέσω της Inner Ear Records και αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 23 Οκτωβρίου. Πρώτο δείγμα του δίσκου είναι το «Την Είδα να Πέφτει», ένα δυστοπικό κομμάτι που «μυρίζει» κέντρο Αθήνας - όπως και όλο το άλμπουμ. Μέσω του VICE δίνουν στη δημοσιότητα το «Παγκράτι, Βράδυ», μία από τις κορυφαίες στιγμές της νέας τους δουλειάς. Με αφορμή την πρεμιέρα του νέου κομματιού τους επισκέφτηκα στο στούντιό τους στο κέντρο και κάναμε μια πολύ όμορφη κουβέντα. Πατήστε play και διαβάστε στις παρακάτω γραμμές όσα είπαμε.

VICE: Ας ξεκινήσουμε με τον υπέροχο τίτλο του δίσκου: «Είμαι Ένα Ξενοδοχείο». 
Λάκης (μπάσο): Μας άρεσε η ιδέα ότι οι άνθρωποι είμαστε σαν ξενοδοχεία. Μπαινοβγαίνουν συναισθήματα μέσα μας. Επίσης, σαν κτίρια -με την κυριολεκτική έννοια- είναι συνήθως πολύ ιδιαίτερα στο αρχιτεκτονικό τους κομμάτι.
Άρης (φωνητικά/κιθάρα): Ξέρεις, είσαι ανοικτός και δέχεσαι τους ξένους. Σαν ένα δοχείο που απορροφά τα πάντα. Υπήρξε η σκέψη να χρησιμοποιήσουμε το «Παγκράτι, Βράδυ» σαν τίτλο, αλλά τελικά προτιμήσαμε τον συγκεκριμένο.
Λάκης: Σαν ένα σώμα που μεταβάλλεται.

Ποια είναι η έμπνευση πίσω από το νέο τραγούδι; 
Λάκης: Όλος ο δίσκος έχει να κάνει με την Αθήνα. Το «Παγκράτι» αφορά μια περιοχή στην οποία μένουμε και τη γνωρίζουμε καλά.
Άρης: Ακριβώς, αν και ηχογραφήθηκε στην επαρχία, στο Θερμήσι (Πελοπόννησος), είναι ένα αθηναϊκό άλμπουμ.
Λάκης: Έχουμε μεγαλώσει εκεί και αγαπάμε την περιοχή, όπως και την πόλη. Η Αθήνα ήταν πάντα ένα μπουρδέλο αλλά την αγαπάμε.

Πείτε μου για την ηχογράφηση του δίσκου, γιατί επιλέξατε να την κάνετε στο Θερμίσι; 
Άρης: Ήταν ένα παιδικό όνειρο για εμάς. Να στήσουμε το στούντιο στην αποθήκη ενός κτήματος, να απομονωθούμε για δύο εβδομάδες και να γράψουμε ένα άλμπουμ εκεί. Το συγκεκριμένο μέρος είναι η επονομαζώμενη περιοχή "Lustlands", όπου έχουμε γυρίσει την ομώνυμη ταινία μας και έχουμε διοργανώσει στο παρελθόν (2012 και 2013) δύο φεστιβάλ τέχνης, προβολών και μουσικής - όταν τρέχαμε το περιοδικό Lust. Πρόκειται για το πατρικό της μητέρας μας, εκεί μεγάλωσε. Πέρσι τον Οκτώβριο φορτώσαμε τρία αυτοκίνητα με εξοπλισμό και πήγαμε να γράψουμε.
Χρήστος (κιθάρα): Ουσιαστικά «σηκώσαμε» όλο το Sonic Studio και πήγαμε.
Λάκης: Είχαμε βαρεθεί λίγο τη φάση του να μπούμε σε ένα στούντιο και να γράψουμε δίσκο. Βέβαια, στην πράξη ήταν αρκετά δύσκολο.
Άρης: Ήταν λίγο αγχωτικό ότι έπρεπε να τελειώσει το πρότζεκτ μέσα σε ένα πολύ συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο. Στην Αθήνα, για παράδειγμα, και να ξεφύγεις λίγο από το πρόγραμμα, είναι εύκολο να πας και να συμπληρώσεις κάποιες λεπτομέρειες. Ουσιαστικά είχαμε πέντε ωφέλιμες μέρες, αφού έπρεπε να πάμε, να καθαρίσουμε τον χώρο και να στήσουμε ένα στούντιο από το μηδέν. Βέβαια, το αποτέλεσμα μας δικαίωσε.

Το άλμπουμ αποτελείται από οκτώ κομμάτια. Θεωρείτε ότι έχει αλλάξει μορφή το format τα τελευταία χρόνια; 
Χρήστος: Όχι απαραίτητα. Ειδικά για τις μπάντες δεν έχει αλλάξει κάτι, παραμένει αρκετά σημαντικό. Αν με ρωτούσες για το hip-hop, ας πούμε, θα σου έλεγα ότι βασίζεται περισσότερο στο single και την εικόνα.

Εσείς πώς το βλέπετε αυτό; 
Άρης: Είναι πολύ πιο εύκολο να προωθήσεις σήμερα ένα αγόρι ή ένα κορίτσι. Μια μπάντα που αποτελείται από τέσσερα άτομα είναι λίγο δύσκολη περίπτωση.
Λάκης: Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο εκάστοτε καλλιτέχνης πρέπει πλέον να δημιουργεί πολύ άμεση και έντονη επαφή με το κοινό του. Υπάρχουν πολλοί που μπορούν να το κάνουν αυτό και άλλοι που απλά δεν γουστάρουν. Εμένα αυτή η άμεση επαφή και η οικειότητα με ξενερώνουν. Δεν σου λέω ότι είναι κακό, απλά προσωπικά δεν την μπορώ.
Χρυσάνθη (ντραμς): Πάντως, υπάρχουν αρκετά ωραία πράγματα να ακούσεις στη mainstream μουσική και στο rap.
Χρήστος: Προσωπικά θεωρώ ότι οι παραγωγές που παίζουν στα trends το τελευταίο διάστημα είναι χαμηλής ποιότητας και πως υπάρχουν καλύτερα πράγματα να ακούσεις. Ηχητικά, σαν production και στιχουργικά. Βέβαια, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Το “Yala” της Τάμτα, για παράδειγμα, ήταν «μπόμπα» για τα ελληνικά, pop δεδομένα.

Αλήθεια, πώς σας βρήκε ο κορονοϊός; 
Άρης: Μας πέτυχε στην περίοδο που ετοιμαζόμασταν να βγάλουμε το άλμπουμ. Σκέψου ότι ήταν να κυκλοφορήσει τον Μάιο και αναγκαστικά πήγε πίσω, όπως και όλες οι κυκλοφορίες της Inner Ear.

Πώς βιώσατε το lockdown; 
Άρης: Ήταν μια δημιουργική περίοδος για εμάς, όμως, όλα αυτά που συμβαίνουν ακόμη και σήμερα και ειδικά στον καλλιτεχνικό χώρο μας έχουν εγκλωβίσει. Ειδικά στο οικονομικό κομμάτι.
Χρυσάνθη: Ήμουν στο σπίτι με τον συγκάτοικό μου και παίζαμε μεταξύ μας. Μπαίναμε αρκετά στο Omegle και το τερματίσαμε πολλές φορές, με αρκετούς τρόπους. Παράλληλα έγραφα μουσική, όμως, υπήρχαν και στιγμές που «έπεφτα». Ξέρεις, σκεφτόμουν όλο αυτό που συμβαίνει, έχω και αδέρφια στο εξωτερικό, οπότε είχα στιγμές ανησυχίας. Τώρα, από την άλλη, είναι πολύ ξενέρωτα.
Λάκης: Τώρα, η ενδιάμεση περίοδος είναι ένα τίποτα.

Φοβάστε πώς θα εξελιχθεί όλο αυτό για τις τέχνες; 
Λάκης: Φόβος είναι για κάτι βιώσιμο, αν θα έχεις να πληρώσεις αύριο το νοίκι, τα τσιγάρα και τα ποτά σου. Τα βασικά. Τα υπόλοιπα είναι άγχος και στεναχώρια, ότι δουλεύεις τόσο καιρό για κάποια πράγματα και πάνε στράφι. Αλλά τί να κάνεις; Να τα κρατήσεις στο συρτάρι για να βγουν μετά από έξι μήνες ή έναν χρόνο; Η στενοχώρια έχει να κάνει και με το γεγονός ότι κάποια πράγματα θα μπορούσαν να έχουν πάει πολύ καλύτερα και δεν μιλάω απαραίτητα για τον δίσκο μας. Το ίδιο συμβαίνει για έναν χορευτή, έναν κινηματογραφιστή και πάει λέγοντας.

VICE Video: Σκηνοθετώντας το Μέλλον

Υπάρχει μια τεράστια κουβέντα -σε παγκόσμιο επίπεδο- για την καταστροφή που θα επέλθει στην προώθηση νέας μουσικής αν κλείσουν όλα αυτά τα venue που δεν αντέχουν οικονομικά το lockdown και τα εκάστοτε μέτρα.
Άρης: Πάντα θα βγαίνουν νέοι καλλιτέχνες και θα βρίσκουν τρόπους να προωθήσουν τη δουλειά τους. Πρόβλημα έχουν όσοι έχουν ήδη μία πορεία. Ξαφνικά ήρθε όλο αυτό και τους έστειλε χρόνια πίσω.
Λάκης: Πάει προς εξαφάνιση ένα μεσαίο level που ήταν super.

Αν εξαφανιστεί η «μεσαία τάξη» και εκεί, χάνεται ίσως η μόνη ευκαιρία να έχουμε ανεξάρτητους επαγγελματίες μουσικούς. 
Λάκης: Ακριβώς. Μετά, είτε θα έχουμε εντελώς DIY καταστάσεις είτε mainstream. Αυτό είναι το δράμα.

Αλήθεια, πώς πήρατε την απόφαση να βγάλετε έναν Ελληνόφωνο δίσκο; 
Άρης: Το είχαμε δοκιμάσει στον προηγούμενο με τον Lee Ranaldo και μας άρεσε το αποτέλεσμα. Τελικά, προτιμήσαμε από το να κάνουμε ακόμη έναν αγγλόφωνο δίσκο να βγάλουμε έναν με ελληνικό στίχο.
Λάκης: Δεν το πολυσκεφτήκαμε πάντως. Μας βγήκε αβίαστα. Ήδη από τον δεύτερό μας δίσκο άκουγες ελληνικά στοιχεία σε κομμάτια μας.

Ποιοι λαϊκοί ή ρεμπέτες σας αρέσουν; 
Άρης: Μπιθικώτσης, Βαμβακάρης, Χατζιδάκις και Τσιτσάνης σίγουρα.
Χρυσάνθη: Ο Χιώτης μού αρέσει πολύ, αλλά και πιο κλαρίνα και Ηπειρώτικα. Έχουν μια ψυχεδέλεια. Η ελληνική παραδοσιακή μουσική έχει μεγάλο εύρος ήχων και μεγάλο ενδιαφέρον στις συνθέσεις.
Λάκης: Εμένα μου αρέσουν και τα πιο «φλώρικα», τύπου Αττίκ και Γούναρης.
Χρυσάνθη: Πάντως, θεωρώ ότι πλέον απενοχοποιείται λίγο το να φέρνουμε στην επιφάνεια το υλικό της ελληνικής τέχνης και μουσικής. Πιο παλιά υπήρχε η τάση να πηγαίνουμε περισσότερο σε πιο ξενόφερτα πράγματα.
Άρης: Λόγω της Ευρωπαϊκής Ένωσης έγινε πιο εύκολο για τις μπάντες να ταξιδέψουν στο εξωτερικό και να εμφανίζονται παντού - κάτι που δεν γινόταν πριν από κάποια χρόνια. Οπότε, συναντήθηκαν πολλοί «κόσμοι» και ο ένας άρχισε να εξοικειώνεται με τη γλώσσα του άλλου. Έτσι, πολλοί συνειδητοποίησαν ότι δεν χρειάζεται να γίνονται τα πάντα στα Αγγλικά για να προσεγγίσουν ας πούμε τον Γάλλο. Είναι καλό να βάζεις δικά σου στοιχεία στον ήχο και να φτιάχνεις κάτι καινούριο.

Για το τέλος θα σας ρωτούσα τα επόμενα πλάνα σας, αλλά δεν ξέρω αν έχει νόημα να κάνεις πλάνα αυτή την περίοδο. 
Άρης: Έχουμε κάποια σχέδια, όμως, δεν τα συζητάμε πολύ προς το παρόν επειδή, όντως, δεν έχει νόημα. Προς το παρόν, αυτό που θέλουμε είναι να φτάσει το νέο υλικό στον κόσμο. Έχουμε δυο-τρεις περιπτώσεις ώστε να γίνουν κάποια live. Αν βγουν έχει καλώς, αν όχι, θα το δούμε σε βάθος χρόνου.

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Η Ανέλκυση των Ιστιοπλοϊκών που Βύθισε στην Κεφαλονιά ο «Ιανός»

«Δεν Κάνουμε Κατάληψη για τη Μάσκα»- Μία Μέρα σε μια Μαθητική Κατάληψη των Εξαρχείων

Η "Kompania Bello" της Κόκας και ο Αλβανός Σύνδεσμος στην Αθήνα

Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.