Τι Μπορεί να Θεωρηθεί Πολιτικό Τραγούδι;

Η μουσική ήταν ανέκαθεν ένα μέσο πολιτικής στάσης, έκφρασης αλλά και διανοητικής ανάπτυξης του ανθρώπου. Όπως είχε πει και ο Πλάτωνας, «Η μουσική δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στη σκέψη, απογειώνει τη φαντασία, χαρίζει χαρά στη λύπη και ζωή στα πάντα». Βέβαια, από την εποχή του μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά πράγματα κι όμως, όσα αναφέρει στο παραπάνω απόφθεγμα παραμένουν ίδια. Μπορεί να μην αναφέρεται ακριβώς στην πολιτική, όμως αυτή η «ανύψωση» του πνεύματος και των συναισθημάτων για τα οποία μιλάει ο αρχαίος φιλόσοφος, βοηθούν τον μέσο άνθρωπο να δημιουργήσει κριτική σκέψη που μπορεί να τον οδηγήσει μέχρι και σε αμφισβήτηση του κοινωνικοπολιτικού πλαισίου στο οποίο -αναγκαστικά- κινείται.

Υπάρχουν πολλά μουσικά ιδιώματα που αποτελούν με τον τρόπο τους μικρές επαναστάσεις. Από τα γκόσπελ των Αφροαμερικανών και την καυστική φολκ της δεκαετίας του '60, μέχρι το πανκ των 70's και το χιπ χοπ που άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία του μια δεκαετία αργότερα. Η λίστα είναι ατελείωτη, αλλά οι μουσικές ταμπέλες δεν έχουν καμία σημασία. Αυτό που μετράει είναι οι αλλαγές, αλλά και οι νέες ιδέες που επικοινώνησαν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι μέσω της πέμπτης τέχνης. Για παράδειγμα, τα παιδιά του Woodstock ονειρεύτηκαν έναν απελευθερωμένο κόσμο χωρίς πολέμους, ενώ μια παρέα πιτσιρικάδων από το Compton του Λος Άντζελες (οι N.W.A.), αποφάσισε να «φτύσει» ρίμες βγαλμένες από τα γκέτο στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα: «είμαστε κι εμείς εδώ».

Όμως, τι μπορεί να θεωρηθεί πολιτικό τραγούδι; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Κάθε μουσικό κομμάτι είναι εν δυνάμει πολιτικό. Εξαρτάται φυσικά σε ποιο μέρος του κόσμου βρίσκεσαι. Για παράδειγμα, μια ερωτική μπαλάντα που έχει ηχογραφηθεί κρυφά από τις αρχές σε μια χώρα που τρέχει κάτω από ένα απολυταρχικό καθεστώς, έχει μεγαλύτερη πολιτική αξία από το πιο άγριο και αντικονφορμιστικό πανκ τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ από δυτική μπάντα. Αυτό δεν μειώνει την αξία της προσπάθειας ενός Ευρωπαίου, ή Αμερικάνου μουσικού, απλώς στην πρώτη περίπτωση ο συνθέτης μπορεί να χάσει μέχρι και τη ζωή του επειδή κάνει αυτό που αγαπά, ενώ στην δεύτερη οι επιπτώσεις είναι πολύ μικρότερες. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Amoosh και τον Arash, δύο house μουσικούς που ακολουθεί το ντοκιμαντέρ «Raving Iran» της Susanne Regina Meures. Το συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα δεν έχει πολιτικές προεκτάσεις, όμως, όταν διοργανώνεις μυστικά πάρτι στο ισλαμικό Ιράν με κίνδυνο να σε σκοτώσουν -όπως κάνουν οι δύο Ιρανοί- τότε αυτομάτως η προσπάθεια σου αποκτά άλλο νόημα. Ακόμα και σε πιο «χαλαρές» περιπτώσεις, όπως αυτή των νέων Αφρικανών μουσικών που παρουσιάζει το φιλμ Fonko, η πολιτική συμβαδίζει με την μουσική αλλά με κάπως πιο έμμεσο τρόπο. Κυρίως από την πλευρά των καλλιτεχνών που καταφέρνουν να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν κόντρα στις αντιξοότητες.

Ουσιαστικά, τα πάντα μπορούν να θεωρηθούν πολιτική. Από την επιλογή κάποιου να κινηθεί με την μάζα επειδή έχει ανάγκη να αισθανθεί πως ανήκει κάπου, μέχρι την επιθυμία να καταστρέψει τον κόσμο για να τον χτίσει απ' την αρχή. Ο πόλεμος, η ειρήνη, η οικονομία, η φιλία, η αγάπη και όλες οι συνιστώσες που ορίζουν την ζωή ενός ανθρώπου είναι κατά κάποιο τρόπο πολιτική. Oπότε, το είδος μουσικής που ακούει και εκπροσωπεί, σε συνδυασμό με όσα αυτό πρεσβεύει, καθρεφτίζουν τα πιστεύω του.

Περισσότερα από το VICE

Τι Σημαίνει να είσαι Agender και Νon Βinary Άτομο στην Ελλάδα του 2017;

Aπό τον Ντάισελμπλουμ στον Τραμπ ένα Τσιγάρο Δρόμος

Το Μεγάλο Ρωσικό Πλυντήριο των 21 δισ. Δολαρίων και η Ελλάδα