Γιατί να μην Είναι 10.000 Ευρώ το Πρόστιμο για το Κόκκινο Φανάρι;

Υπάρχει μια εικόνα που νομίζω πως περιγράφει απόλυτα τη ζωή μας στις πόλεις της ελληνικής κρίσης. Είναι η εξής: Ενα μηχανάκι, με έναν πατέρα μπροστά να οδηγά ανέμελος, τη γυναίκα του πίσω και ανάμεσά τους στριμωγμένο ένα παιδί, το παιδί τους. Είναι ένα οικογενειακό τρικάβαλο που συνήθως συνοδεύεται και από έναν σφηνωμένο καφέ κάπου ανάμεσα στο γκάζι και στο φρένο, μια εικόνα που συναντώ όλο και πιο συχνά στην Αθήνα.

Όποτε τους πετυχαίνω, σκέφτομαι τι θα έλεγαν αν τους σταματούσε η Τροχαία. Τι θα χρησιμοποιούσαν σαν δικαιολογία. Είμαι σίγουρος πως μέσα στην passive - aggresive κουβέντα που συνήθως εμφανίζεται όταν ένας παραβάτης συναντά την τροχαία, θα υπήρχε και η λέξη κρίση. Ότι «ρε φίλε, τι να κάνω, δεν βλέπεις τι γίνεται;». Λες και η κρίση είναι δικαιολογία για να κυκλοφορείς με το παιδί σου σφηνωμένο ανάμεσα σε μια πλάτη και μια κοιλιά, χωρίς κράνος, ισορροπημένος πάνω σε δυο ρόδες.

Όποιος έχει βρεθεί σε Αστυνομικό Τμήμα για να πληρώσει κλήση ή να πάρει τις πινακίδες που του έχουν αφαιρεθεί, θα έχει δει την εικόνα: μια σειρά ανθρώπων που στέκονται σε μια μεγάλη ουρά, όχι για να πληρώσουν, αλλά για να διαμαρτυρηθούν, να βρίσουν και να κλαφτούν. Ο αστυνομικός δέχεται σαν γιατρός τους πολίτες στο γραφείο του. Ακούει τις ενστάσεις τους, τα «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», τους καταγράφει τα στοιχεία τους και αναλόγως (τις εισερχόμενες κλήσεις του) κρίνει αν η κλήση θα σβηστεί ή όχι. Οι δικαιολογίες θα ήταν απολαυστικές, αν δεν ήταν θλιβερές: «Κάθε μέρα παρκάρω παράνομα εδώ, για δέκα χρόνια, γιατί με γράψατε χθες;» φώναζει ένας, προσθέτοντας με περηφάνια πως είναι δάσκαλος Δημοτικού. «Είχα δουλειά, δεν είδα τη διάβαση», λέει μια κυρία, με την αγανάκτηση της αδικημένης. «Το φανάρι δεν φαινόταν», προσθέτει ένας πιτσιρικάς. Είναι όλοι τους ένοχοι, αλλά ξέρουν πως αν φωνάξουν, κάτι θα πετύχουν.

Εδώ και μέρες, μιλάμε για το «δυστύχημα με την Porsche» στην Εθνική Οδό και όπως συνήθως, έχουμε πιάσει τη λάθος κουβέντα. Οχι μόνο εμείς, αλλά και η κυβέρνηση. Ο υφυπουργός Υποδομών και Μεταφορών Νίκος Μαυραγάνης το απέδειξε, λέγοντας: «Είναι προφανές ότι άνθρωποι άνεργοι ή με πολύ χαμηλό εισόδημα θα μπορούσαν να συνετιστούν με ένα πρόστιμο 20, 30, 50 ευρώ. Τα ίδια ακριβώς ποσά για κάποιον με εισόδημα άνω των 100.000 ευρώ είναι ασήμαντα (…) Όλοι πρέπει να συνετίζονται από τα πρόστιμα, αυτός είναι ο σκοπός τους, αλλά και να λειτουργούν αποτρεπτικά».

Ήταν άλλη μια προαναγγελία της κυβέρνησης, βασισμένη στην εντελώς λάθος λογική πως τα ατυχήματα είναι «ταξικά». Και αφού θεωρούν πως τα ατυχήματα έχουν να κάνουν με τα λεφτά του καθενός, θα ρίξουν πρόστιμα ανάλογα με το εισόδημα του καθενός.

Πρόκειται για μια ανοησία. Όσο επικίνδυνος είναι ένας οδηγός Porsche, άλλο τόσο είναι ένας άνθρωπος που ανεβάζει το παιδί του στο παπί του τρικάβαλο, επειδή «δεν έχω λεφτά για αμάξι». Όσο επικίνδυνο είναι ένα Lada που περνάει με κόκκινο, είναι και μια Ferrari που κάνει κόντρες στην Εθνική. Η κυβέρνηση, στην ουσία, σαν τον αδιάφορο μπαμπά κλείνει το μάτι στα παιδιά με τα οποία βαριέται να ασχοληθεί, αλλά προτιμά να τους κάνει δώρα. Λέει, μη φοβάστε, δεν θα είμαστε κακοί. Μπορεί να φορολογούμε ασύστολα, αλλά αν περάσεις ένα κόκκινο, θα τα βρούμε μωρέ. Ακόμη και αν δεν ξέρεις τον κατάλληλο διοικητή για να σβήσεις το πρόστιμο, θα σε φτιάξουμε εμείς. Υπάρχει βέβαια η θεωρία της αναλογικότητας της ποινής. Ότι η ποινή δεν μπορεί να εχει εκδικητικό, αλλά παιδαγωγικό χαρακτήρα. Και με αυτήν τη λογική, από τη στιγμή που βάζουμε τα χρήματα στο τραπέζι, το κόστος του προστίμου πρέπει να 'χει και μια αποτελεσματικότητα με βάση το ποιο είναι το πραγματικό κόστος της ποινής για τον καθένα. Αλλά ας μην δουλευόμαστε: Τα εισοδήματα στην Ελλάδα είναι διάφανα μόνο στους μισθωτούς. Και πάλι, όμως, τι σχέση έχει ο μισθός με την παράβαση; Γιατί είναι τόσο γλοιώδες να μιλάς με ταξικούς όρους για να αποτρέψεις τον θάνατο;

Επειδή όμως ζούμε στην ίδια χώρα και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει πρόστιμο και πόσο εξαρτάται από το ποιος ξέρει ποιον, μια ερώτηση: Θα ήταν ταξικά επικίνδυνο να θεσπίσουμε ένα πρόστιμο 10.000 ευρώ για το κόκκινο φανάρι; Είμαι σίγουρος πως αν ρωτήσεις κάποιον που έχει δει δικό του άνθρωπο νεκρό από τροχαίο, θα το έβρισκε σωστό. Όχι μόνο 10.000 ευρώ για μια παράβαση που δεν θα έπρεπε να κάνει ποτέ κανείς (είναι κόκκινο φανάρι, διάολε), αλλά και εξαναγκασμός του παραβάτη να παρακολουθήσει (και να πληρώσει) μαθήματα οδικής συμπεριφοράς. Νομίζω ομως, πως όλοι το ξερουμε: και εκεί θα βρίσκαμε παραθυράκι.

Για άλλη μια φορά, μπερδεύουμε τη μαγκιά με τη γενοκτονία. Γι' αυτό στο πρώτο εξάμηνο του 2016 είχαμε 378 νεκρούς και 441 σοβαρά τραυματίες. Γι' αυτό το ποσοστό των νεκρών μας θα παραμένει πολύ πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, όσον αφορά τα θανατηφόρα τροχαία (74 θάνατοι από τροχαία ανά 1.000.000 κατοίκων). Γι' αυτό το μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Οδικής Ασφάλειας, ο φημισμένος οδηγός «Ιαβέρης» (a.k.a Τάσος Μαρκουΐζος), φωνάζει διαρκώς πως το αυτοκίνητο είναι το πλέον θανάσιμο «όπλο» στην χώρα μας.

Γι' αυτό θα είμαστε μια χώρα που οδηγεί μεθυσμένη, περνώντας κόκκινα και κάνοντας κόντρες, κάνοντας κωλοδάχτυλο στο κράτος που σαν ενοχικός μπαμπάς μάς κάνει πατ-πατ στη πλάτη, επειδή «τι να κάνουν τα παιδιά!». Τι να κάνουν και αυτά, σκοτώνονται αγανακτισμένα και αταξικά, έτσι για να περάσει η ώρα.

  Περισσότερα από το VICE

«Πεινασμένες Κοιλιές που Είχαν Μείνει Χωρίς Φαγητό για Εβδομάδες» - Ο Κόσμος των Όσκαρ

Φόνοι, Ναρκωτικά, Γυναίκες: Οι Έλληνες Ρεμπέτες Ήταν Πολύ Σκληροί για να Πεθάνουν

Πόσο Ασυνήθιστες Είναι οι Σεξουαλικές σου Φαντασιώσεις; Κάνε Αυτό το Κουίζ για να Μάθεις