Άνθρωποι που Έχουν Σκοτώσει Μιλούν για το Συναίσθημα να Αφαιρείς μια Ζωή

Πώς πραγματικά είναι να παίρνεις τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου; Ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες του φόνου, του θανάτου, του ατυχήματος, όλων αυτών που το Hollywood έχει απαθανατίσει τόσο; Πώς αντιδρά ένα μέλος της δυτικής κοινωνίας που μοιάζει τόσο αποστασιοποιημένη, αλλά και τόσο κοντά παράλληλα στον θάνατο όσο ποτέ;Έπειτα από πολλά τηλεφωνήματα και ώρες έρευνας στο Διαδίκτυο, βρήκα τέσσερις τύπους που είχαν κάποιου είδους εμπειρία πρόκλησης θανάτου σε κάποιον άνθρωπο και ήταν πρόθυμοι να τη μοιραστούν. Ακολουθούν οι ιστορίες τους, με τα δικά τους λόγια (όλα τα ονόματα και οι λεπτομέρειες αναγνώρισης έχουν αφαιρεθεί).

Η χειρότερη στιγμή της ζωής μου συνέβη στη διάρκεια του καλοκαιριού του 2014, γύρω στις 21.30. Επέστρεφα στο σπίτι με το αυτοκίνητο περνώντας από μια περιοχή της πόλης όπου υπάρχουν στριπτιζάδικα και φτηνά ξενοδοχεία και είναι κάπως σκοτεινά. Έστριβα σε μια γωνία και είδα έναν ηλικιωμένο άνδρα, γύρω στα 60, με γκρίζα μαλλιά, ψηλό και ξερακιανό. Σκέφτηκα «γαμώτο, θα τον χτυπήσω» και κόρναρα. Είχε χρόνο να τρέξει, αλλά συνέχισε να περπατάει με τον ίδιο ρυθμό. Έτσι, κοκάλωσα τα φρένα και προσπάθησα να ελιχθώ. Τελικά, τον χτύπησα.

Τα φρένα στρίγγλισαν, γυαλιά έσπασαν και η λαμαρίνα στραπατσαρίστηκε όλα σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο. Πήδηξα έξω από το αυτοκίνητο για να δω εάν ήταν ΟΚ, αλλά ήταν αναίσθητος, με το δεξί πόδι κομματιασμένο στην κνήμη. Σταμάτησαν αρκετοί άνθρωποι και κάποιος με ρώτησε τι να κάνει. Του είπα να καλέσει τις πρώτες βοήθειες.

Αργότερα, αφού είχα επιστρέψει στο σπίτι, ο πατέρας μου δέχθηκε τηλεφώνημα από την αστυνομία στο οποίο του είπαν ότι ο τύπος είχε πεθάνει. Τις επόμενες μέρες προσπάθησα να συνεχίσω κανονικά τη ζωή μου και το είπα σε όσο το δυνατόν λιγότερους ανθρώπους. Η μητέρα μου, ωστόσο, είχε άλλα σχέδια και το είπε σε ολόκληρη την οικογένειά μας. Δύο εβδομάδες αργότερα ήταν ο γάμος της αδερφής μου και όλοι με αγκάλιαζαν και μου έλεγαν ότι δεν έκανα τίποτα κακό. Απλώς ήθελα να γίνουν όλα όπως πριν. Το αστείο με το να ξεχνάς, ωστόσο, είναι πως δεν μπορείς όταν το θέλεις. Ακόμα σκέφτομαι αυτό τον άντρα κάθε μέρα. Τι θα έκανε αυτήν τη στιγμή εάν δεν υπήρχα εγώ;

Μου έχουν κόψει κλήση επειδή έτρεχα, αλλά η υπόθεση δεν έχει εκδικαστεί ακόμα. Εάν υπάρχει ένα πράγμα που έμαθα, είναι να μην περπατάτε στον δρόμο χωρίς να προσέχετε. Σοβαρά, να περπατάτε μόνο εκεί που είναι ασφαλές.

Είμαι από μια μικρή πόλη. Αποφοίτησα από το λύκειο το 2005, τίγκα στην τεστοστερόνη, οπότε φυσικά κατατάχθηκα στον στρατό και δήλωσα εθελοντής για τη διμοιρία ανιχνευτών του τάγματος. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν με τη στάση «είμαστε καλύτεροι από εσάς γιατί είμαστε προσηλωμένοι σε αυτό». Αυτό γεννά μια νοοτροπία όπως στο λύκειο, όπου κανένας δεν θέλει να είναι ο τελευταίος που θα χάσει την παρθενιά του. Ανταγωνιζόμασταν μεταξύ μας για τον πρώτο σκοτωμό της αποστολής. Δεν σκεφτόσουν πώς θα ήταν να αφαιρείς μια ζωή ή ποια θα ήταν η μετέπειτα αίσθηση.

Μου συνέβη το βράδυ πριν από την Ημέρα της Μητέρας, το 2007. Απλώς θυμάμαι ότι ήμασταν με τον επικεφαλής της ομάδας μου και τον συγκάτοικό μου, κοιτούσα μέσα από το σκόπευτρο του τουφεκιού μου και στόχευα αυτούς τους τύπους που κρύβονταν γύρω από ένα ολμοβόλο. Όταν ο πρώτος από αυτούς σηκώθηκε, ήταν σαν να πετάχτηκε ένας πλαστικός στόχος. Απλώς πυροβόλησα. Όταν έκατσε η σκόνη, είχαμε σκοτώσει έξι στασιαστές στο πεδίο. Ακόμα δύο πέθαναν στο νοσοκομείο.

Φίλιες δυνάμεις ήρθαν και πήραν τα πτώματα και όλοι επιστρέψαμε στη διμοιρία, όπου μας συνεχάρησαν. Όμως, εβδομάδες αργότερα, καθώς συνεχιζόταν η ανάπτυξη δυνάμεων, σιγά-σιγά άρχισα να εξανθρωπίζω τα παραμορφωμένα πρόσωπα των τύπων που είχαμε σκοτώσει. Αναρωτήθηκα εάν υπήρχε κάποιο μικρό ιρακινό κοριτσάκι που έκλαιγε στο σπίτι επειδή δεν επέστρεψε ο μπαμπάς του ή εάν υπήρχε μια σύζυγος με έναν άντρα που είχε πια χαθεί για πάντα.

Ήμουν εκεί τόσο καιρό που σταμάτησα να ενδιαφέρομαι για τον θάνατο. Δεν φοβόμουν και είχα απλώς δεχθεί τα πάντα. Αλλά όταν συνειδητοποίησα ότι είχα εξαλείψει εντελώς ένα ανθρώπινο ον, έγινε το απόλυτο ψυχολογικό βασανιστήριο. Έκανε την πιθανότητα να σκοτωθώ εκεί πέρα πολύ αληθινή ξανά.

Η μαμά και ο μπαμπάς χώρισαν όταν ήμουν τεσσάρων ετών, αλλά αυτός δεν βγήκε ποτέ από το οικογενειακό κάδρο. Τα εορταστικά οικογενειακά γεύματα ήταν πάντα κάτι που μας άρεσε. Την Πρωτοχρονιά και την 4η Ιουλίου, ο μπαμπάς και εγώ πάντα μιλούσαμε για την αμερικανική και την παγκόσμια ιστορία στην αποβάθρα ή παρακολουθούσαμε τα πυροτεχνήματα πάνω από το San Francisco. Μέχρι πέρυσι.

Οι πνεύμονές του κατέρρεαν και δεν μπορούσε να αναπνέει αρκετό οξυγόνο. Μία μέρα πριν από την εισαγωγή του σε ξενώνα, οι γιατροί του όρισαν μια συνάντηση για να συζητήσουμε τι θα κάνουμε μετά. Δεν ήθελε να βάλει μάσκα οξυγόνου και δεν υπήρχαν πολλά που μπορούσαν να κάνουν.

Περίπου τέσσερις ώρες προτού πεθάνει, με έβαλε να τον σηκώσω. Με έπιασε από τα χέρια και είπε «νομίζω… νομίζω ότι θέλω να κλείσω το οξυγόνο» και με αγκάλιασε. Έβγαλε τη μάσκα και είπα στη νοσοκόμα να φύγει. Έπειτα, τον βοήθησα να ξαπλώσει και κράτησα το χέρι του.

Δεν θυμάμαι πότε σταμάτησαν να κινούνται να μάτια του, αλλά δεν έκλεισαν. Εξακολουθούσε να αναπνέει, πιο αργά, αλλά δεν προσπαθούσε, δεν ήταν πια εδώ. Συνειδητοποίησα ότι το χέρι του ήταν εντελώς χαλαρό εκείνη τη στιγμή, περισσότερο απ' ό,τι όταν απλώς κοιμόμαστε. Μέσα μου έλεγα ξανά και ξανά «με στήριζες όλη μου τη ζωή και σε στήριξα μέχρι τέλους» και έπειτα «πραγματικά θα μου λείψει να μιλάω μαζί σου».

Μετά, περπάτησα στο δωμάτιο με τα χέρια στο κεφάλι ενώ αναρωτιόμουν «τι σκατά γίνεται τώρα;» Έβαλα όλα τα πράγματά του σε μια τσάντα σκουπιδιών και τα μετέφερα έξω. Αναμφισβήτητα του φέρθηκα σωστά. Το επέλεξε μόνος του. Απλώς τον βοήθησα να το κάνει. Είμαι κάτι παραπάνω από περήφανος για εκείνον που δεν με ανάγκασε να κάνω μόνος μου την επιλογή.

Όλα συνέβησαν στην εξοχική βόρεια Florida. Ήμουν 18 ετών αλλά δεν ήμουν ποτέ ο τύπος που πήγαινε έξω και πάρταρε, οπότε ήμουν μόνος στο σπίτι μπροστά στον υπολογιστή και απλώς σέρφαρα. Περίπου στις 21.00 άκουσα να σπάει το παράθυρο στο σαλόνι.

Ειλικρινά, δεν θυμάμαι να σκέφτηκα πολύ τι να κάνω. Απλώς πήγα να πάρω την καραμπίνα κάτω από το κρεβάτι μου, βούτηξα τέσσερις σφαίρες από το κομοδίνο μου και γέμισα το όπλο. Αφού οργάνωσα την άμυνά μου, τηλεφώνησα στην άμεση δράση και είπα στην τηλεφωνήτρια πως υπήρχε εισβολέας στο σπίτι μου. Εκείνη μου έλεγε να μην αντεπιτεθώ τη στιγμή που ο εισβολέας μπήκε στο δωμάτιό μου. Είχα την καραμπίνα μου σε ύψος που σημάδευε κατευθείαν το κέντρο μάζας του. Του φώναξα να βγει έξω. Απλώς στάθηκε εκεί πέρα, κοιτώντας με σαν να μετρούσε τις πιθανότητές του. Έπειτα κινήθηκε ξαφνικά και τράβηξε πιστόλι από το μπροστινό μέρος του παντελονιού του.

Αυτό το σημείο με ανησυχεί: δεν δίστασα δευτερόλεπτο. Αμέσως μόλις το χέρι του ακούμπησε το πιστόλι, πυροβόλησα. Ο πρώτος πυροβολισμός διέλυσε τη θωρακική κοιλότητά του και τη σπονδυλική του στήλη. Κατέρρευσε. Ο δεύτερος πυροβολισμός διέλυσε το μεγαλύτερο μέρος του κεφαλιού του. Η τηλεφωνήτρια της άμεσης δράσης φώναζε το όνομά μου για να απαντήσω. Έτρεμε από αυτό που συνέβη και ανακουφίστηκε πολύ όταν της είπα ότι ήμουν ΟΚ και ο εισβολέας νεκρός. Έμεινε στη γραμμή μαζί μου μέχρι που ήρθαν οι αστυνομικοί.

Μετά από αυτό βγήκα στην μπροστινή βεράντα με τον παππού μου. Θυμάμαι να ξερνάω και να κλαίω. Δεν μου αρέσει καθόλου που αφαίρεσα μια ζωή. Είναι κατά της ανθρώπινης φύσης να αφαιρείς αυτό που ο Θεός έδωσε σε κάθε άντρα και γυναίκα. Αλλά εάν βρισκόμουν στην ίδια κατάσταση ξανά, πάλι θα τραβούσα τη σκανδάλη. Θα προστατεύσω τη ζωή μου και τις ζωές εκείνων που αγαπώ.

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Περισσότερα από το VICE

Ο Λάμπρος Φισφής Είναι για Γέλια

Τα 21 πιο Σέξι Πράγματα στο Σεξ

Φωτογραφίες από το Πρώτο Vegan Festival στην Ελλάδα

Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.