FYI.

This story is over 5 years old.

Gaming

Πώς ένα Video Game με Βοήθησε να Νικήσω τον Καρκίνο

H ιστορία της μάχης ενός καρκινοπαθή, με σύμμαχό του τον μπλε σκαντζόχοιρο του Sonic the Hedgehog.
MB
Κείμενο Matthew Bennett

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικα στο VICE UK.

Ο γιατρός στεκόταν στα αριστερά του νοσοκομειακού κρεβατιού μου και ανοιγόκλεινε τα μάτια του, σχεδόν στον ίδιο ρυθμό με το κόκκινο φωτάκι που έδειχνε πότε μια σταγόνα της τρισκατάρατης χημειοθεραπείας έφευγε από την βελόνα και έμπαινε στην φλέβα μου.

Ένας οδυνηρός καρκίνος κατασπάραζε το αριστερό μου πόδι: οστεογενές σάρκωμα. Ο γιατρός ανοιγόκλεισε ξανά τα μάτια του. Οι πιθανότητες του να σωθεί το πόδι μου ήταν ελάχιστες.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Στην καλύτερη περίπτωση θα μου έβαζαν ένα προσθετικό γόνατο, πράγμα που στα 12χρονα τότε αυτιά μου ακουγόταν ψιλοκούλ. Υπήρχε και το σενάριο Β, που έκανε λόγο για ακρωτηριασμό. Ήξερα τι σήμαινε αυτό, γιατί είχα δει πολλές ταινίες με πειρατές. Θα δάγκωνα κάτι και θα ούρλιαζα, πράγμα που δεν μου φαινόταν πολύ καλό, ακόμα και μέσα από το σύννεφο ιατρικών ναρκωτικών το οποίο είχε εγκατασταθεί στο μυαλό μου. Υπήρχε βέβαια και το σενάριο Γ, το οποίο ήταν απλός, ξερός θάνατος, ο οποίος μάλλον θα ερχόταν μαζί με μια πλημμύρα πνευμονικών καρκινικών όγκων.

Στα δεξιά του νοσοκομειακού κρεβατιού μου στεκόταν η οικογένειά μου: οι αποσβολωμένοι γονείς μου και τα μουδιασμένα αδέρφια μου. Κι αυτοί ανοιγόκλειναν τα μάτια τους στωικά. Κοιτάξαμε όλοι προς την κατεύθυνση της παγωμένης εικόνα που στεκόταν στην τηλεόραση.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και ξαναγύρισα στο βασικό μου πρόβλημα. Δεν μπορούσε να βοηθήσω τον Sonic the Hedgehog να νικήσει τον Doctor Ivo Robotnik στο τέλος της πέμπτης πίστας. Η Star Light Zone ήταν πολύ δύσκολη πίστα. Ήθελα να σώσω τα ζωάκια του South Island από την μηχανική τους φυλακή. Ήταν το μόνο που είχα να ελπίζω. Έπιασα για μια ακόμη φορά στα χέρια μου το μαύρο χειριστήριο Sega, έβγαλα το pause, ξεπαγώνοντας τον Sonic από το άλμα του και εξαφανίστηκα μαζί του από το ογκολογικό τμήμα στο οποίο με είχαν.

Μόλις άρχισα να παίζω με τον Sonic, τα ξεχνούσα όλα. Οι τρεχάλες και τα άλματα του σκαντζόχοιρου έκαναν την ζωή μου υποφερτή

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Σε αντίθεση με την υπόλοιπη ζωή μου, τα πράγματα πήγαιναν καλά με μένα και τον Sonic. Τα μαλλιά μου έπεφταν από το κεφάλι μου και κολυμπούσαν στο πιάτο μου, το οποίο δεν ήταν καλό. Δεν μπορούσα να περπατήσω, γιατί απεχθανόμουν τις πατερίτσες. Δεν είχα μιλήσει για χρόνια σε κάποια κοπέλα και η εφηβεία μου κρυβόταν καλά κάπου αλλού, που δεν μπορούσα να την εντοπίσω. Αλλά μόλις άρχισα να τρέχω με τον Sonic, τα ξεχνούσα όλα. Οι τρεχάλες και τα άλματα του σκαντζόχοιρου έκαναν την ζωή μου υποφερτή.

Οι συμμαθητές μου στο σχολείο, σε μια στιγμή μεγάλης φιλανθρωπίας μου είχαν δωρίσει ένα Mega Drive. Ήταν ένα δώρο «επιβράβευσης». Είχα καρκίνο. Μπράβο μου. Η κονσόλα θα με βοηθούσε να μην προσέχω και τόσο τις ενέσεις στην σπονδυλική μου στήλη, τα μπολ για τον εμετό και χιλιάδες άλλες ενέσεις και μελανιές σε όλο το μου το σώμα.

Το σχέδιό τους ήταν επιτυχημένο. Το λάτρεψα το Mega Drive. Αγαπούσα τον Sonic και την ατέλειωτη ενέργειά του. Η εμμονή μου με το παιχνίδι φώτιζε το δωμάτιό μου. Ό,τι χημειοθεραπεία και να με τάιζαν, είτε ήμουν στο κρεβάτι του νοσοκομείου, είτε ήμουν στο κρεβάτι του σπιτιού μου, η μόνη μόνιμη παρουσία στην ζωή μου ήταν αυτός ο σκαντζόχοιρος, το ατρόμητο χαμόγελό του και τα κόκκινα παπούτσια του. Καθώς κοπανούσα το χειριστήριο με ορμή, μουρμουρίζοντας και γκαζώνοντας τους αντίχειρές μου, η βελόνα που μου έσταζε την χημειοθεραπεία κουνιόταν και αυτή στον ρυθμό μου.

Οι μέρες έγιναν εβδομάδες. Οι εβδομάδες, μήνες. Όσο περισσότερες βελόνες έμπαιναν στο σώμα μου, τόσο πιο πολύ αφοσιωνόμουν στο παιχνίδι. Καθώς η μορφίνη έμπαινε στο σώμα μου γινόμουν έναν με τον μπλε ήρωά μου.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Άρχισα να «ζωντανεύω» τις πλαγιές, τις λούπες και τα άλματα του South Island. Χρησιμοποιώντας τις ράμπες του νοσοκομείου, ένα αναπηρικό καροτσάκι και την επιθετική μου όρεξη για ταχύτητα, ελευθέρωσα τον εαυτό μου από την κατάστασή μου. Αναπτύσσοντας ταχύτητα στους διαδρόμους του νοσοκομείου, με τους τροχούς μου να κυλάνε και να με γεμίζουν ελπίδα, έψαχνα και διψούσα για τα χρώματα του παιχνιδιού και τις μαγικές εναέριες στιγμές του.

Η συμπεριφορά του γιατρού μου άρχισε να μοιάζει με την παρουσία του Robotnik στο τέλος κάθε level. Πεταγόταν από το πουθενά, έχοντας στήσει την παγίδα του για μένα, με γέμιζε με τοξικά κοκτέιλ και εξαφανιζόταν.

Κατάπινα χρυσούς κρίκους με υπερηχητική ταχύτητα. Αυτός ο ήχος, αυτό το χαρακτηριστικό «ching!» έγινε ο ήχος που τροφοδότησε την ελπίδα μου ότι αν τον άκουγα αρκετές φορές, αν μάζευα αρκετούς κρίκους, ίσως να κέρδιζα μια νέα ζωή. Ή τουλάχιστον θα έσωνα το πόδι μου.

Σε κάποια φάση ξεπρόβαλλε ο γιατρός, κινούμενος με φρενήρη ρυθμό μέσα στο δωμάτιο, ακολουθούμενος από τους «αυλικούς» του. Οι «επιθέσεις» του με πόνεσαν. Το σώμα μου αναβόσβηνε και του έδειξα τα αγκάθια μου, όπως ακριβώς και ο Sonic. Μια 16bit-η μουσική ούρλιαζε μέσα στο κεφάλι μου. Και τελικά, σιωπή. Τα νεύρα μου ήταν κομμάτια. Η ομίχλη των πίξελ του Sonic άρχισε να διαλύεται. Τα χρώματά του ξεθώριασαν. Η ήχος του νοσοκομείου επανήλθε.

Μια αλεπού έσβησε την τηλεόραση. Με κοίταζε, ανοίγοντας τις κουρτίνες, ενώ κάπου, κάποιος, έλεγε κάτι για τα ράμματά μου. Ράμματα; Πότε μου είχαν κάνει την εγχείρηση; Ο φόβος του ακρωτηριασμού γέμισε το κεφάλι μου. Ανασηκώθηκα, ψάχνοντας τα δάχτυλα των ποδιών μου.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Ανακούφιση. Είχα και τα δύο μου πόδια. Το αριστερό μου πόδι ήταν γεμάτο γάζες, σαν λευκό ζέπελιν, ή κάτι τέτοιο. Προσπάθησα να το αγγίξω με τα χέρια μου. Δεν μπορούσα να νιώσω τίποτα, αλλά σίγουρα δεν ήταν πιο κοντό από το δεξί. Μη σου πω ότι είναι και μακρύτερο σκέφτηκα προς στιγμήν, αλλά υπέθεσα ότι μιλούσε η μορφίνη. Όπως και να είχε και ανεξάρτητα με το αν είχα πλέον σιδερένιο γόνατο, το πόδι μου ήταν ακόμα ενωμένο με μένα κι εγώ ήμουν ενωμένος με το πόδι μου.

Ακολουθήστε το VICE στη καινούρια μας σελίδα στο Facebook.

Καθώς μου έβγαζαν τις βελόνες, τα σωληνάκια και τις κάνουλες, συνειδητοποίησα πως είχα κατακτήσει το South Island. Τα Chaos Emeralds ήταν πια δικά μου. Ο μηχανικός τρόμος του Dr Robotnik είχε εξαλειφθεί.

Ίσως το επόμενο παιχνίδι να ήταν η αναζήτηση της εφηβείας μου, η οποία είχε χαθεί σε αυτό το νοσοκομείο για τους προηγούμενους 18 μήνες. Που είχε πάει εκείνη η αλεπού; Ή μήπως ήταν νοσοκόμα; Ή μήπως ήταν ο Miles Prower, a.k.a Tails, ο οποίος θα με πήγαινε στην επόμενη περιπέτεια;

Σύμφωνα με αυτούς που σε συμβουλεύουν σε τέτοια ζητήματα, ένας στους έξι καρκινοπαθείς αντιμετωπίζει ξανά τον καρκίνο σε κάποια στιγμή της ζωής του. Αλλά πλέον δεν μου καιγόταν καρφί. Αν ερχόταν ξανά, είχα το Sonic 2.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.