Πώς Kατάφερα να Kόψω τα Ποτά και τα Ναρκωτικά

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Αρχικά να δηλώσω πως δεν μου αρέσουν τα άρθρα άποψης, σχετικά με τις όχι-και-τόσο-ενδιαφέρουσες-αποφάσεις-ζωής που παίρνει ο εκάστοτε συντάκτης της όποιας κυριακάτικης φυλλάδας. Μιλάμε για άρθρα που περιλαμβάνουν ό,τι απεχθάνομαι σε ένα κείμενο: εσωστρέφεια και εγωπάθεια από κακομαθημένους τύπους που δεν έχουν ουσιαστικά προβλήματα και «τρέχουν» τα μέσα ενημέρωσης του σήμερα.

Αυτό που βέβαια είναι λίγο «κάπως», είναι το γεγονός ότι το κείμενο που ακολουθεί έχει θέμα το πώς παράτησα το ποτό και τα ναρκωτικά, γιατί «είχαν αρχίσει να με χαλάνε λίγο». Συγγνώμη λοιπόν. Αν βοηθάει καθόλου, ο σκοπός μου να είναι να γράψω ένα κείμενο σχετικά με το πώς μπορείς να απεμπλακείς από τις ηλίθιες ιδέες που έχεις όταν είσαι νεαρός, έτσι ώστε να χτίσεις μια πιο χαρούμενη ζωή.

Η τελευταία φορά που ήπια ποτό ήταν στις 15 Ιουνίου του τρέχοντος έτους (2015), στις 3 το πρωί και ενώ ήμουν σε ένα μέταλ φεστιβάλ κάπου στα Midlands. Βρισκόμουν εκεί για να γράψω ένα άρθρο για την δουλειά, αλλά έριχνε καρέκλες και είχα στην διάθεσή μου αρκετή κόκα και ένα τροχόσπιτο, οπότε έκατσα στο τροχόσπιτο, σνίφαρα την κόκα και άκουσα μια Chief Keen playlist μαζί με τους φίλους μου. Όλο το σαββατοκύριακο. Πέρασα πολύ καλά, περί αυτού δεν υπάρχει αμφιβολία. Ήξερα ότι ήθελα να κάνω ένα διάλειμμα, άρα ένα τετραήμερο ποτού και ναρκωτικών δεν μου φάνηκε και κακή ιδέα. Πέρασα καλά, αλλά στο τέλος τους σαββατοκύριακου ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι τα είχε παίξει παντελώς.

Από την ώρα που σταμάτησα να πίνω έχω δει έναν ψυχολόγο 1-2 φορές, ο οποίος πιστεύει ότι είχα ένα μικρό πρόβλημα. Αν και αυτός νομίζω ότι αυτό πρέπει να λέει. Ξέρω πολλούς «κανονικά» εθισμένους σε διάφορες ουσίες και έχω βρεθεί και σε μερικές κηδείες ανθρώπων που πραγματικά έπαιρναν πράγματα.

Αν εγώ είμαι ένας αλκοολικός πρεζάκιας, τότε ο κάθε άνθρωπος που ξέρω σε κάθε μεγάλη πόλη – ειδικά εκείνοι που εργάζονται στα λεγόμενα «creative industries» - είναι κι αυτοί αλκοολικά πρεζάκια. Ναι, έπινα αρκετά εως πολύ 4 φορές την εβδομάδα και φώναζα με τους φίλους μου. Ναι, ξόδευα εξωφρενικά πολλά λεφτά σε κόκα κάθε Παρασκευή. Ναι, κοιμόμουν στις 10 το πρωί του Σαββάτου, τρώγοντας το υπόλοιπο σαββατοκύριακο βουτηγμένος στην παράνοια και την κατάθλιψη. Και ναι, προφανώς και εξαιτίας των παραπάνω είχα προβλήματα στην δουλειά μου, στην υγεία μου και στις σχέσεις μου. Αλλά με όλους αυτό δεν συμβαίνει πάνω-κάτω; Αυτό δεν είναι κομμάτι της ζωής; Άσε που έχει πλάκα να μιλάς για όλα αυτά με τους φίλους σου: «Χθες βράδυ, έφαγα όλα τα λεφτά μου σε κόκα και κάποιος με μπουκέτιασε!». Δεν είναι ωραία ιστορία αυτή;

Η διαφορά ανάμεσα σε μένα και στους υπόλοιπους ανθρώπους που κάνουν ναρκωτικά και πίνουν περίπου στα ίδια επίπεδα με εμένα – αλλά οι οποίοι μπορούν να κρατούν κάποια φυσιολογική ισορροπία στην ζωή τους – είναι ότι για μένα όλο αυτό είχε πάντα να κάνει με την μηδενιστική μου άποψη για τα πράγματα. Είχα υπάρξει ένας αγριεμένος έφηβος, φοβερά ιδεαλιστής και παθιασμένος με πολλά πράγματα (βασικά με το πανκ και τα κορίτσια), αλλά κάτι έγινε όταν μπήκα στα 20. Μου έτυχε ένα περίεργο καταθλιπτικό επεισόδιο και μπήκα σε μια ψυχιατρική κλινική για λίγο και μετά από αυτό, σταμάτησα να πιστεύω στα πάντα: στις σχέσεις, στην δουλειά, στην πολιτική, στο μέλλον. Ένιωθα ότι τίποτα δεν άξιζε γύρω μου. Σε ένα υποσυνείδητο επίπεδο, νομίζω ότι έχει να κάνει ότι ήμουν ένα κακομαθημένο σκατόπαιδο που επειδή είδε ότι δεν του έκατσαν όλα όπως τα ήθελε, άρχισε να αναπτύσσει αυτήν την άμυνα τύπου τίποτα-δεν-αξίζει. Εκείνη την εποχή βέβαια, θεωρούσα ότι ήταν ένας καλός τρόπος να βλέπεις τα πράγματα. Τι να πεις, ήμουν και στα 20-κάτι μου.

Επιπροσθέτως, άρχισα να καταλαβαίνω ότι είχα ταλέντο στο να εκφράζω αυτόν τον αρνητισμό μου στο χαρτί. Το να γουστάρει ο κόσμος αυτά που γράφεις είναι ωραία αίσθηση, οπότε θεώρησα πως είχα δίκιο να λέω πως τίποτα δεν αξίζει και το συνέχισα. Όλη αυτή η ιστορία είναι η ζωή μου από τότε που ήμουν 21, δηλαδή εδώ και 11 χρόνια.

Αν τα πάντα δεν έχουν αξία και αν όλη η ζωή είναι ένα κακό αστείο, τότε τα ποτά και τα ναρκωτικά εξυπηρετούν δύο σκοπούς: ο πρώτος είναι πως σε βοηθούν να σπάσεις την βαρεμάρα και την μουντάδα της ζωής και ο δεύτερος είναι πως αποτελούν έναν εξαιρετικό τρόπο να καταστρέψεις τον εαυτό σου με έναν ζυγισμένο και αρκετά χιουμοριστικό τρόπο. Δεν λέμε να αυτοκτονήσεις ρε παιδί μου, λέμε να γίνεις λίγο μαλάκας στην δουλειά σου και λίγο εως πολύ μαλάκας με τους ανθρώπους, αυτά δηλαδή τα αυτοκαταστροφικά που είναι αρκετά αστεία όταν τα εξιστορείς το άλλο πρωί.

Αν καταναλώσεις ναρκωτικά και αλκοόλ με τέτοια διάθεση για πολύ καιρό, τότε σπανίως συμβαίνει κάτι πολύ κακό. Δεν πεθαίνεις, δεν αρρωσταίνεις από δαύτα, δεν χάνεις φίλους (οκ, μερικούς αλλά δεν τρέχει και τίποτα), δεν σε παίρνει ανήσυχη η αδερφή σου. Απλά συνεχίζεις και παραμένεις ο ίδιος. Η ζωή σου δεν γίνεται καλύτερη ή χειρότερη, παραμένεις απλά στάσιμος, κολλημένος σε έναν θολό βούρκο.

Αυτός ο βούρκος είναι όμως που αρχίζει και σε κουράζει.

Έπεσα λοιπόν. Πάντα ήμουν ένας αρκετά καταθλιπτικός τύπος, αλλά για τα τελευταία τρία χρόνια πριν «καθαρίσω», έμπαινα και έβγαινα από φαρμακευτικές αγωγές, έμπαινα και έβγαινα από φάσεις αλκοολικής λιποθυμίας, από hangovers που διαρκούσαν για μέρες, από κρίσεις άγχους, από hangovers κόκας και από κρίσεις παράνοιας. Τελικά υπήρξε μια στιγμή που με έκανε να τα σταματήσω όλα και στηρίχθηκε στην ματαιοδοξία μου: κοιτάχτηκα στο καθρέφτη μια μέρα και είδα έναν άνθρωπο που είχε γεράσει, που ήταν λυπημένος. Και δεν ήθελα να είμαι αυτός.

Αμέσως μετά πήγα στο φεστιβάλ μέταλ και μόλις γύρισα τα έκοψα όλα. Έχω γνωρίσει κόσμο από τότε καθάρισα, ο οποίος μου λέει ότι θέλει να καθαρίσει κι εκείνος, αλλά δεν ξέρει το πώς. Αν είσαι κάποιο άτομο που είναι πραγματικά εθισμένο, τότε δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Προσωπικά έκανα ό,τι έκανα επειδή ήθελα και επειδή περνούσα καλά, αλλά δεν είχα κάποια χημική εξάρτηση. Αν στα παραπάνω λόγια μου αναγνωρίζετε τον εαυτό σας, τότε ναι, νομίζω ότι αυτά που θα σας πω μπορούν να σας βοηθήσουν.

Έκανα το εξής: Είπα στον εαυτό μου – και στους φίλους μου, πράγμα πολύ σημαντικό – ότι θα έκανα ένα διάλειμμα, το οποίο οριοθέτησα στους τρεις μήνες. Είπα στον εαυτό μου ότι θα έκανα ένα τρίμηνο διάλειμμα γιατί δεν ήθελα να φρικάρω λέγοντας ότι θα ήταν «για πάντα». Αυτό με κράτησε ήρεμο. Μετά άρχισα απλά να μην πίνω. Οι τρεις μήνες ήρθαν και πέρασαν και μετά απλά δεν ήθελα να γυρίσω στα παλιά.

Εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι μετά από μερικές εβδομάδες, το άγχος που με έπνιγε όταν βρισκόμουν σε κάποιο κοινωνικό περιβάλλον χωρίς «βοήθεια», δεν μου επηρέαζε και τόσο. Νομίζω ότι οι πρώτες εβδομάδες είναι οι πιο δύσκολες, αλλά για μένα σε εκείνες τις πρώτες εβδομάδες η αίσθηση του να είμαι χωρίς ποτό και αλκοόλ μου φάνηκε τόσο «φρέσκια» που κατάφερα να παραμείνω πιστός στο πρόγραμμά μου. Ήμουν τυχερός υποθέτω. Αυτό που όμως με έχει βοηθήσει να παραμείνω μακριά από αυτά που έκανε είναι το πόσο πιο καθαρά βλέπω τα πράγματα γύρω μου.

Όταν σταμάτησα, ένα κομμάτι του εαυτού μου ήλπιζε ότι η αλλαγή που θα βίωνα δεν θα ήταν και τόσο δραματική, γιατί έτσι ίσως να αποδεικνυόταν πως όλη αυτή η ιστορία ήταν λίγο άσκοπη και πως άρα δεν χρειαζόταν να παρατήσω τις συνήθειές μου. Δυστυχώς για αυτό το κομμάτι του εαυτού μου, οι αλλαγές στην ζωή μου είναι τόσο έντονα θετικές, που το να γυρίσω στην φάση που ήμουν μονίμως «λιώμα» απλά δεν μου φαίνεται καλή ιδέα.

Το κεφάλι μου έκανε περίπου έναν μην να καθαρίσει, αλλά όταν τελικά καθάρισε, ένιωσα μια τεράστια διαφορά στην πνευματική μου λειτουργία και στην γενικότερη ψυχολογική μου κατάσταση. Μπορούσα να σκεφτώ γρηγορότερα και με πολύ περισσότερη διαύγεια. Έγινε σχεδόν άμεσα καλύτερος στην δουλειά μου, καλύτερος στις συζητήσεις μου και καλύτερος στο να εκφράζω τα συναισθήματά μου. Το πιο σημαντικό; Άρχισα να πιστεύω ξανά σε πράγματα: στους φίλους μου, στις ίδιες μου τις ιδέες, στην δουλειά μου. Απέκτησα μεγαλύτερη σιγουριά στον εαυτό μου και στα πιστεύω μου. Ανέπτυξα χόμπι και πλέον οι φωτογραφίες μου δημοσιεύονται ενώ αποτυπώνω σε τατουάζ τις ζωγραφιές που κάνω.

Δεν ξεχνάω πια να παίρνω τηλέφωνο την μητέρα μου, πλένω τα ρούχα μου, είμαι πιο αδύνατος και πιο γυμνασμένος και έχω γίνει καλύτερος στην παρέα. Σταμάτησα να μισώ τόσο πολύ τον εαυτό μου. Είμαι καλύτερος από ό,τι ήμουν, ρωτήστε και τους φίλους μου. Μεγαλώνω. Αυτό που πραγματικά μου συνέβη, είναι πως κατάφερα να αναδιοργανώσω μια σειρά από περίεργες σκέψεις τις οποίες είχα από μικρότερη ηλικία. Νομίζω πως επιτέλους σκότωσα τον μηδενισμό που είχα μέσα μου, ή τουλάχιστον τον έκανα ανέκδοτο και όχι τρόπο ζωής. Τα ναρκωτικά, τα ποτά και ο μηδενισμός είχαν γίνει ένα και τώρα είναι ξεχωριστές έννοιες.

Όλη αυτή η εμπειρία είναι ένα τεράστιο βήμα προς τα εμπρός, όσο έχει να κάνει με την ποιότητα ζωής μου, αυτό νομίζω πως προσπαθώ να πω. Σίγουρα δεν είμαι τέλειος. Έχω ακόμα πράγματα που προσπαθώ να ξεδιαλύνω, αλλά αν δεν είχα σταματήσει τις συνήθειές μου δεν θα καταλάβαινα καν ότι υπάρχουν. Σίγουρα δεν μπορώ να σας πω ότι δεν μου λείπουν τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, αλλά η ζωή μου είναι απείρως καλύτερη χωρίς αυτά, ακόμα και αν το πρόβλημά μου δεν ήταν σε σημείο εθισμού. Και αυτό νομίζω ότι είναι ένα σημείο που πρέπει να τονίσω. Ναι, δεν έπινα και δεν έπαιρνα τόσα ώστε να κινδυνεύει η ζωή μου, αλλά και πάλι. Ήμουν δυστυχισμένος. Και όταν τα σταμάτησα έπαψα να είμαι.

Η δυστυχία από μόνη της φαντάζει από μόνη της ένας εξαιρετικός λόγος για να σταματήσεις. Αν λοιπόν νιώθετε πως τα ναρκωτικά και το ποτό σας κάνουν δυστυχισμένους, τότε ίσως πρέπει να τα κόψετε για λίγο, για να δείτε αν θα υπάρξει διαφορά. Δεν ξέρω. Δεν έχω γράψει ποτέ κάτι τόσο ειλικρινές στην ζωή μου και δεν ξέρω πώς να το τελειώσω χωρίς να μοιάζει ότι σας κάνω κήρυγμα. Λέω απλά. Αν είστε δυστυχισμένοι, εντοπίστε τι σας κάνει έτσι και σταματήστε το. Ιδανικά, τα πράγματα θα καλυτερέψουν όταν το κάνετε.

Περισσότερα από το VICE:

Κάποιοι Τοξικοεξαρτημένοι Κλέβουν Κρέατα από Σουπερμάρκετ για να Βγάλουν τη Δόση τους

Φωτογραφίζοντας τις Τελευταίες Ημέρες της Disco

Οι Κλόουν της Ειδομένης