Μαστίγια, Σβάστικες και Μουσικές σε ένα Εν Πλω Φετιχιστικό Πάρτι στο Λονδίνο

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Μια Ιταλίδα με κοντό μαλλί με κοιτάει με περίεργο και σοβαρό βλέμμα. «Μου αρέσουν τα κλασικά πράγματα - δερμάτινα, μαστίγια. Αλλά ξέρεις τι είναι αυτό που με φτιάχνει περισσότερο;».

«Τι;» απαντάω.
«Οι στολές των Ναζί» μου λέει.
«Αλήθεια;» αναρωτιέμαι.
«Ναι. Έχω ολόκληρη συλλογή» μου κάνει.

«Έχουν αποδειχθεί ότι είναι αληθινές;» ρωτάω. Με κοιτάει με ένα βλέμμα που έδειχνε πόσο με λυπόταν. «Δεν χρειάζεται να είναι και τέλειες. Από την ώρα που έχουν τη σβάστικα είναι αρκετό για να φτιαχτώ. Δεν είμαι και καμιά περίεργη ξέρεις».

Βρισκόμαστε στο πιο ψηλό κατάστρωμα ενός πλοιάριου στην μέση του ποταμού Τάμεση. Γύρω μου υπάρχουν αρκετοί άντρες και γυναίκες, μεσήλικοι οι περισσότερο,ι που δεν φοράνε και πολλά ρούχα. Σε αυτό το ετήσιο εν πλω φετιχιστικό πάρτι του Λονδίνου, οι περισσότεροι που συμμετέχουν προσπαθούν να χωρέσουν τα -όχι και τόσο καλογυμνασμένα- σώματά τους μέσα στις δερμάτινες στολές τους.

Από εκεί που κάθομαι βλέπω έναν μαύρο που φοράει μια λευκή δερμάτινη στολή, έναν άλλο αρκετά μεγάλο σε ηλικία τύπο που έχει ντυθεί μαθητής -σορτς, γραβάτα, πουλοβεράκι- και έναν άλλο με πράσινο κορσέ και (μαϊμού) γόβες Louboutins. Και όποτε περνάει κάποιο άλλο σκάφος από δίπλα τους, τα «παιδιά» του φετιχιστικού πάρτι χειροκροτούν, την ώρα που οι τουρίστες τους κοιτάνε με το στόμα ανοικτό.

Το «The Boat», όπως ονομάζεται το event, γίνεται κάθε Ιούνιο. Πραγματοποιείται εδώ και 22 χρόνια, δηλαδή είναι πιο παλιό από πολλά άλλα πάρτι του Λονδίνου. Ξεκινάει από τη Γέφυρα του Λονδίνου και διασχίζει τον Τάμεση έως τις 2 το πρωί - φτάνει μέχρι το Greenwich στα ανατολικά και μέχρι το Putney στα δυτικά. Σύμφωνα με το επίσημο site, το event το διοργανώνει μια ομάδα με την ονομασία The Firm - μια «σκοτεινή πολιτικό-εγκληματική οργάνωση».

Όσο τρομακτικό κι αν ακούγεται αυτό, την ώρα που ανεβαίνω στο πλοιάριο, με υποδέχονται οι διοργανωτές - ο Noah με τη δερμάτινη στολή του και ο Jacko, ο οποίος φοράει μια στολή που μοιάζει να έχει βγει από κάποιο έργο του Ντίκενς.

Στο πλοίο, ένας τύπος με το όνομα Phil, με γκρίζα μαλιά και στολή υπηρέτριας, μου προσέφερε κρύα κεφτεδάκια με σάλτσα ντομάτας.

«Είμαι στο υπηρετικό προσωπικό» μου εξηγεί όταν τον ρωτάω σχετικά με την εμφάνισή του.

«Θα σερβίρεις τους καλεσμένους μετά;» ρωτάω και πάλι. «Μου αρέσει να κάνω τους ανθρώπους ευτυχισμένους» μου τονίζει. «Όταν αυτοί είναι χαρούμενοι, τότε είμαι και εγώ χαρούμενος». Αναρωτιέμαι αν έχει να κάνει με κάτι σεξουαλικό αυτό. «Φυσικά» μου απαντάει ενθουσιασμένος.

Ένας τύπος, που φοράει ψηλό καπέλο, έχει στα γόνατά του μια ηλιωμένη κυρία. Και μετά από λίγο τις δίνει έξι από τα καλά του «χαστουκάκια» στα οπίσθιά της, ενώ εκείνη τρέμει. «Δεν μου λες την αλήθεια» της λέει, ενώ το χέρι του κατεβαίνει με δύναμη στον κώλο της. «Στην λέω, αφέντη» απαντάει εκείνη, ενώ αναστενάζει από τα χτυπήματα.

Ο κόσμος είναι αρκετά φιλικός και έστω κι αν έχεις πάει μόνο σου -όπως εγώ- σίγουρα μπορείς να περάσεις καλά σε ένα ναυτικό-φετιχιστικό πάρτι.

«Αν θέλεις μπορείς να μου τις "βρέξεις"» μου προτείνει η Ιταλίδα με την οποία συνεχίζω να μιλάω. Ευγενικά αρνούμαι, αλλά την ακολουθώ στο κάτω κατάστρωμα του πλοίου για το υπόλοιπο της βραδιάς. Εκεί, με «προσέχει» ένας τύπος με το όνομα Derek - φοράει κορσέ από καουτσούκ και μια δερμάτινη μάσκα, που κάνει το κεφάλι του να μοιάζει αρκετά περίεργο.

Ο Derek δεν έχει πρόβλημα να μιλήσει για το πάθος του, την αυτο-ασφυξία. «Έχει πλάκα όταν η γκόμενα σου ρουφάει τα αρχίδια» λέει.

Χωρίς αμφιβολία. Αλλά πως μπήκε σε αυτή τη σκηνή αρχικά; «Μου άρεσαν πολύ τα φετιχιστικά περιοδικά της δεκαετίας του '60» μου τονίζει. «Ειδικά το περιοδικό του John Sutcliffe, το AtomAge. Όταν το πρωτοείδα κόλλησα».

Βλέποντας την ηλικία των πιο πολλών ανθρώπων που έχουν έρθει στο πάρτι, δεν μου κάνει έκπληξη που αρκετοί αναπολούν τα παλιά σεξ πάρτι. Ο Brenda, ένας τύπος που κρατάει ένα τεράστιο ποτήρι μπύρας στο χέρι του, μου λέει για τα παλιά φημισμένα σεξ πάρτι του Λονδίνου που διοργάνωνε στην έπαυλή του ο DJ Rubber Ron.

«Έβλεπες παντού ανθρώπους να πηδιούνται, σε όλη την έπαυλη» τονίζει. «Αν το πάρτι είχε επιτυχία την επόμενη μέρα πήγαιναν τις κουρτίνες και τα καλύμματα για καθάρισμα, αφού όλοι σκουπίζονταν πάνω σε αυτά».

Στο κάτω κατάστρωμα το πάρτι συνεχίζεται. Ο DJ βάζει το «French Kiss» του Lil Louis και λέει από το μικρόφωνο «τώρα θέλω να δω μερικά χαστούκια στα οπίσθια».

Όλοι μοιάζουν χαρούμενοι. Μια όμορφη κοπέλα, που φοράει κιλτ, κάνει άγριο σεξ με τον φίλο της, ο οποίος είναι δεμένος με ένα μαστίγιο. Οι ρώγες μιας ξανθιάς κυρίας κοντέβουν να εκραγούν ενώ «παίζει» με την φίλη της. Μια άλλη κοπέλα πηγαίνει πάνω-κάτω ασταμάτητα, ενώ το αγόρι της χειρίζεται έναν περίεργο σεξουαλικό μηχανισμό.

Στο μεταξύ, υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι χορεύουν. Μια γυναίκα που φοράει ένα μαύρο καφτάνι κάνει φιγούρες ακούγοντας το «Justify My Love» της Madonna, ενώ δίπλα της ένας τύπος που μοιάζει στον Marilyn Manson κουνάει πέρα-δώθε το πέος του ρυθμικά. Όσο για την Ιταλίδα; Τραβάει μαλακία σε έναν μαστουρωμένο τύπο, που φοράει γυαλιά ηλίου.

Κοντεύει 2 τα ξημερώματα και όπου να 'ναι θα τελειώσει το ταξίδι του πλοίου και μαζί το ετήσιο φετιχιστικό πάρτι. Και κοιτάζοντας από το κατάστρωμα το νυχτερινό Λονδίνο, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος προτιμάει να περάσει 5 ώρες μέσα στον Τάμεση, όπου θα τον δέρνουν στον κώλο, αντί να πάει να διασκεδάσει σε κάποιο κλαμπ ή απλά να αράξει στο σπίτι του. Κάπου εκεί αρχίζω την κουβέντα με μια «παλιά καραβάνα» των εν πλω πάρτι, τον Doris, έναν άντρα κοντά στα 50, που φοράει ένα πορτοκαλί φανταχτερό παντελόνι και έχει πολύχρωμες πλεξούδες στα μαλλιά του. Όσο μιλάμε βλέπουμε ένα τύπο που μαστιγώνει ρομαντικά την φίλη του στο στήθος.

«Είναι κάπως έτσι» ψιθυρίζει. «Η ζωή είναι δύσκολη για πολλούς ανθρώπους. Αν θέλουν να χαλαρώσουν ακούγοντας house μουσική ενώ βρίσκονται πάνω σε ένα φετιχιστικό πλοιάριο, τότε γιατί να μην το κάνουν γαμώτο;».

Και έχει δίκιο.

«Μέσα σε όλα» συνεχίζει ο Doris «η αίσθηση του νερού βγάζει περίεργες διαθέσεις στο πέος μου».

Εντάξει.

«Και το καλύτερο από όλα είναι πως από την ώρα που θα ανέβεις στο The Boat δεν μπορείς να φύγεις. Όχι για τις επόμενες πέντε ώρες». Και ενώ μου ρίχνει ένα περίεργο βλέμμα τονίζει: «Εδώ δεν έχεις πουθενά να κρυφτείς».

Ευτυχώς εκείνη την ώρα πιάσαμε λιμάνι. Είπα καληνύχτα στον Doris και ετοιμάστηκα να κατέβω από το πλοίο. Όπως έφευγα έπεσα πάνω στον Noah, ο οποίος με ευχαρίστησε που πήγα στο event. Όσο περίεργη και αν ήταν μια χειραψία μαζί του -με τόσα μαστίγια και δερμάτινα που είδα εκείνο το βράδυ- η αλήθεια είναι πως τα παιδιά που διοργανώνουν το πάρτι είναι πολύ φιλικά. Και ναι, αυτό το event μπορεί να μην είναι για όλους τους ανθρώπους, αλλά είναι καλό να ξέρεις ότι όσοι γουστάρουν τον φετιχιστικό έρωτα, υπάρχει ένα μέρος όπου μπορούν να διασκεδάσουν.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.