Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UΚ.

Βρίσκομαι σε ένα πάρκινγκ αυτοκινήτων στο Cheshire, περιμένοντας να έχω την πρώτη μεταφυσική εμπειρία μου. Η Clare, μια πιστοποιημένη υπνοθεραπεύτρια, έρχεται να με πάρει για να πάμε στο χώρο της, όπου υποτίθεται θα γίνω μάρτυρας μερικών εκ των σωμάτων που χρησιμοποίησε η ψυχή μου για να κατοικήσει και θα καταλάβω ποιος είναι ο σκοπός μου στη Γη.

Αν και όλο αυτό είναι πραγματικά συναρπαστικό, ομολογώ πως ήμουν λιγάκι σκεπτικός. Η Clare έχει όλες τις απαραίτητες πιστοποιήσεις: έχει ολοκληρώσει την εκπαίδευσή της και είναι πλέον μέλος του ινστιτούτου Newton Institute, ενός οργανισμού υπνοθεραπευτών που κάνουν αναδρομές σε προηγούμενες ζωές μέσω των τεχνικών Past Life Regression (PLR) και Life Between Lives therapy (LBL). Η πρώτη επιτρέπει στους ασθενείς να ξαναβιώσουν στιγμές-κλειδιά από προηγούμενες ζωές, ενώ η δεύτερη σε μεταφέρει εκεί όπου βρίσκονται οι ζωές πριν μετενσαρκωθούν.

Το Newton Institute έχει πάρει το όνομά του από τον δρ. Michael Newton έναν υπνοθεραπευτή που έκανε αυτές τις θεραπείες δημοφιλείς με τα δυο best-seller βιβλία, το Destiny of Souls και Journey of Souls. Το έργο του Newton -βασισμένο στις υπνοθεραπείες περισσότερων από 7.000 ασθενών- αναφέρει ότι η ύπνωση σε φέρνει σε ένα στάδιο μετα-συνείδησης που επιτρέπει στην ψυχή και τις αναμνήσεις που βρίσκονται σε αυτή να εκδηλωθούν.

Εξοικειωμένος με τα γραπτά του Newton, μου ήταν δύσκολο να μην δω το όλο πράγμα ως ένα είδος αρπαχτής -μια σειρά από συνεδρίες που παίρνεις μέρος ενεργά πληρώνοντας χρήματα για να σου πουν κάτι που ακούγεται μαλακία. Έχετε υπόψη όμως, ότι δεν υπάρχει τρόπος να μάθουμε στα σίγουρα χωρίς να το κάνουμε, ο οποίος ήταν και ο λόγος για τον οποίο ήθελα να δοκιμάσω τις πρακτικές PLR και LBL με έναν εξειδικευμένο επαγγελματία.

Όταν την συνάντησα, η Clare φάνηκε μετρημένη και εξέπεμπε μια ζεστασιά. Σε αντίθεση με τη συνηθισμένη ψυχιατρική θεραπεία, η σχέση του ασθενή-θεραπευτή στον κόσμο των PLR και LBL είναι εξαιρετικά ανοιχτή.

Δεν μου πήρε πολύ χρόνο να μοιραστώ τις αμφιβολίες μου με τη νομιμότητα του δρ. Newton. Περιγράφω τις θεωρίες του ως δογματικές, αλλά η Clare δεν αργεί να μου εξηγήσει ότι τις σκέφτεται περισσότερο με όρους πίστης ή πεποίθησης, προσθέτοντας ότι δεν εμπλέκεται τόσο με τη θρησκεία όσο με την πνευματικότητα. Όπως μου λέει, οι μελέτες για τη μεταθανάτια ζωή που πήρε μέρος είναι αυτές την έπεισαν ότι πράγματι υπάρχει μεταθανάτια ζωή.

«Δεν υπάρχει δόγμα. Αυτό που βιώνεις ως εμπειρία είναι που έχει σημασία», λέει.

Μετά από μια σύντομη βόλτα με το αυτοκίνητο, φθάνουμε στο σπίτι της Clare και μπαίνουμε σε έναν δωμάτιο, έξω από το οποίο υπάρχουν κάνα δυο καναπέδες, μερικές καρέκλες, δυο αρκουδάκια κι ένα πιάνο. Για να αρχίσει η διαδικασία συζητάμε τα θέματα πάνω στα οποία θα δουλέψουμε, γιατί σύμφωνα με την Clare, ο «βασικός στόχος της θεραπείας LBL και της PLR δεν είναι να βιώσουμε τη μεταθανάτια ζωή, αλλά να κατανοήσουμε τον σκοπό μας σε αυτή τη ζωή και να επιλύσουμε ζητήματα θαμμένα βαθιά μέσα μας, τα οποία συχνά συνδέονται με τραυματικά γεγονότα που συνέβησαν στη διάρκεια προηγούμενων ζωών».

Η Clare επιμένει ότι οι ψυχοσωματικές παθήσεις μπορούν συχνά να θεραπευτούν με αυτό τον τρόπο.

Της παραθέτω μερικά συναισθηματικά και σωματικά προβλήματα: ανεξήγητη δερματίτιδα στο τριχωτό της κεφαλής, γενικά απαισιόδοξη στάση προς τη ζωή και η τάση μου να πανικοβάλλομαι όταν χάνω τον έλεγχο.

Η Clare έπειτα με καλεί να ξαπλώσω σε μια καρέκλα και μου λέει να παραμείνω ακίνητος πριν καλύψει το σώμα μου με μια κουβέρτα για να αρχίσουμε. Με τη βοήθεια χαλαρωτικής μουσικής υπόκρουσης αφέθηκα. Ακούω τη φωνή της να με παροτρύνει ευγενικά να βρω την εσωτερική γαλήνη και μια αίσθηση ηρεμίας με πλημμυρίζει μέχρι πάνω, μια ζεστασιά που κυριεύει τα άκρα μου: έχω χαλαρώσει.

Οι περισσότεροι άνθρωποι συνδέουν την ύπνωση με την απώλεια του ελέγχου. Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν λάθος. Μάλλον οι αισθήσεις ενισχύονται, ακονίζονται η συνείδηση και η μνήμη. Όταν φθάνω σε ένα επίπεδο που μοιάζει με αυτή την κατάσταση, η φωνή της Clare με καθοδηγεί -ή την ψυχή μου- σε ένα διάδρομο. Βλέπω πόρτες σε αυτό το διάδρομο, σε μία από τις οποίες υποτίθεται πρέπει να μπω. Δεν μπορώ παρά να σκεφτώ την ταινία The Matrix, που είναι αρκετά απωθητικό.

Ανοίγοντας την πόρτα, βλέπω το απέραντο λευκό τίποτα. Αυτό δεν αντιπροσωπεύει κάτι. Ας δοκιμάσουμε μια άλλη λέει η Clare.

Μέσα από την επόμενη πόρτα βλέπω έναν μελαμψό άνδρα να στέκεται σε ένα αρκετά άδειο τοπίο. Το πρόβλημα είναι, ότι ξέρω πολύ καλά ότι αυτό είναι απλά προϊόν της φαντασίας μου. Η Clare αποφασίζει να με περάσει μέσα από έναν άλλο κύκλο χαλάρωσης και αρχίζει ξανά.

Αφού με υπνωτίζει για ακόμα μία φορά, βλέπω την εικόνα ενός άνδρα που φοράει τσόκαρα, πράσινο παντελόνι, λευκό πουκάμισο και καφέ ποδιά. Τα μαλλιά του είναι πυκνά και η γενειάδα τραχιά. Δεν γνωρίζω το όνομά του, αλλά αποφασίζω να τον φωνάξω Alfred. Είναι ληστής και πρέπει να κλέψει για να επιβιώσει. Το ξέρω αυτό γιατί μόλις έκλεψε μια φέτα ψωμί και μερικά μεταξωτά ρούχα.

Για αυτό και όταν μου ζητά να φανταστώ την τελευταία μέρα του Alfred, λέω ότι εκτελείται στη γκιλοτίνα. Η Clare με ρωτάει «τι σκέφτεται ο Alfred αυτή τη στιγμή;»

«Πώς να ξέρω;» απαντώ. «Δεν είμαι εκείνος».

Φαίνεται τρομαγμένος, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζω τι πραγματικά νιώθει και δεν θέλω να δώσω ψεύτικη εικόνα για τη συναισθηματική κατάσταση αυτού του φανταστικού άνδρα στην Clare.

Για να είμαι σίγουρος, προχωράω και υποθέτω ότι είναι αγανακτισμένος επειδή πάντα έπρεπε να κλέβει για να παραμείνει ζωντανός, οπότε αισθάνεται ότι η τιμωρία είναι δίκαιη.

Όταν η λαιμητόμος πέφτει δεν ξέρω πραγματικά τι συμβαίνει- απλά πεθαίνει. Δεν είμαι αυτός. Ο εγκέφαλός μου τον δημιούργησε. Η Clare προσπαθεί να με κάνει να δω την ομοιότητα στην έλλειψη ελέγχου του πεπρωμένου του Alfred και της σφοδρής επιθυμίας μου για αυτό.

Στη συνέχεια μετακινούμαστε σε μια άλλη «ζωή».

Η Clare μου λέει ότι αξίζει να ερευνήσουμε τι θα μπορούσε να είχε προκαλέσει τη δερματίτιδα στο τριχωτό της κεφαλής μου. Συγκεντρώνομαι, φαντάζομαι να με κυνηγούν σε ένα δάσος ως Ινδιάνο. Φαντάζομαι ότι αυτό έχει σχέση με τη κατάσταση του τρχώματός μου που προανέφερα, γιατί σύντομα με πυροβολούν και μου γδέρνουν το κρανίο.

Οπότε, πιθανώς η δερματίτιδά μου θεραπεύτηκε.

Στο τέλος, μου δίνει την επιλογή μεταξύ της εξερεύνησης «του μέρους που πάμε όταν πεθαίνουμε» ή της ζωής σε έναν άλλον πλανήτη. Παρόλο που νιώθω ότι ίσως και να συμμετέχω σε ένα σόου με κρυμμένες κάμερες, επιλέγω τη δεύτερη επιλογή. Ωστόσο, φαίνεται ότι το μυαλό μου τα έχει παρατήσει. Ακόμα και το υποσυνείδητό μου δεν μπαίνει στον κόπο να βρει περιγραφικές απαντήσεις στις ερωτήσεις της Clare.

Πώς μοιάζουν οι πατούσες μου; Μικρές.

Πώς μοιάζουν τα πόδια μου; Μικρά.

Πώς μοιάζουν τα χέρια μου; Δεν έχω κανένα.

Ίσως ήρθε η ώρα να σταματήσω.

Η ψυχή, μου λέει η Clare όταν τελειώνουμε, ήταν πολύ απρόθυμη να παραδοθεί πλήρως σε κάποια από τις παρελθούσες ζωές μου, παρόλο που έριξα μια ματιά σε αυτές. Εγώ ένιωσα περισσότερο ότι συμμετείχα σε μια πολύ στατική τάξη αυτοσχεδιασμού. Έχετε κατά νου, ότι υπήρχε ένα στοιχείο διείσδυσης στο υποσυνείδητο και τη μνήμη μου. Όταν ήμουν στην πλέον χαλαρή φάση μου, ένιωσα ότι σχεδόν ονειρευόμουν συνειδητά, σε μια ημι-λανθάνουσα κατάσταση όπου θύλακες πληροφοριών στεγανοποιημένοι σε σημεία του μυαλού μου μπορούσαν να αυτοαποκαλυφθούν.

Είναι αόριστα κοντά σε αυτό που οι επιστήμονες ονομάζουν υποσυνείδητη μνήμη, όπου ένα υποκείμενο θυμάται ξεχασμένες μνήμες και πιστεύει ότι πρόκειται για νέες και πρωτότυπες-πολλά από αυτά που είδα φαινόταν ότι επηρεάζονταν από πράγματα που είχα μάθει ή παρακολουθήσει στο παρελθόν.

Συμφωνώ με ένα μέρος αυτού που αποτελεί τον πυρήνα της δουλειάς της Clare, ιδιαιτέρως τη σημασία της επίλυσης των προσωπικών θεμάτων τόσο στο συνειδητό όσο και το υποσυνείδητο μυαλό. Επίσης πραγματικά πιστεύω ότι το είδος της θεραπείας της μπορεί να βοηθήσει κάποιους ανθρώπους να γίνουν καλύτερα, πως θα μπορούσε να είναι ένας τρόπος για να φθάσει κανείς σε συναισθήματα που διαφορετικά είναι καταπιεσμένα. Ωστόσο, δεν πιστεύω στη μετά θάνατο ζωή, με τον τρόπο που θα ήθελε να το κάνω. Το όλο πράγμα απλά φαίνεται περισσότερο ως ένας τρόπος να αντιμετωπίσουμε το αναπόφευκτο του θανάτου διατηρώντας την ψευδαίσθηση του ελέγχου.

Σχεδόν ξεχνάω ότι η θεραπεία μπορεί υποτίθεται να σε φωτίσει όσο αφορά στο νόημα της ζωής μέχρι που η Clare υπονοεί ότι η ζωή που ζω τώρα πρόκειται να με βάλει σε δοκιμασία. Ανακάλυψα ότι είχα καρκίνο όταν ήμουν 20 ετών, οπότε η προοπτική να αντιμετωπίσω το θάνατο τόσο νωρίς προφανώς αντιπροσώπευε μια πρόκληση. Ωστόσο ούτε με αυτό μπορώ να συμφωνήσω. Κατά τη γνώμη μου, μπορείς να αποδώσεις οποιοδήποτε νόημα σε μια σειρά καταστάσεων και είναι αδύνατο να γνωρίζεις εάν αυτή η εξήγηση είναι ακριβής.

Αντιλαμβάνομαι ότι μερικοί άνθρωποι τρομοκρατούνται με το άγνωστο - είναι ένα εγγενώς τρομακτικό πράγμα. Επίσης κατανοώ ότι το να γεμίζει κανείς αυτό το υπαρξιακό κενό με τη θρησκεία ή την πνευματικότητα είναι μια λύση για πολλούς ανθρώπους, η ιδέα-τουλάχιστον σε υποσυνείδητο επίπεδο-σίγουρα μπορεί να σε θωρακίσει από το περίεργο και το ανεξήγητο.

Αλλά είμαι ΟΚ ζώντας με αυτό το κενό. Είμαι ΟΚ με την ιδέα ότι ο κόσμος είναι παράλογος, ότι πολλοί από τους μηχανισμούς του διαφεύγουν της ανθρώπινης λογικής. Είμαι ΟΚ με την ιδέα ότι ο θάνατος μπορεί να είναι το τέλος όλων.