Πώς Είναι η Ζωή σου Όταν ο Πατέρας σου Αποφασίζει να Αλλάξει Φύλο;

«Από κάθε άποψη Cait, νιώθω γυναίκα».

Καθόμασταν γύρω από το μπάρμπεκιου, σε εκείνες τις παλιές καρέκλες κήπου που είχαμε τοποθετήσει στον ιδιωτικό δρόμο μου, αυτόν που είχε ασφαλτοστρώσει ο παππούς με τον πατέρα μου όταν έχτισαν το σπίτι στα μέσα της δεκαετίας του '90. Είχα επιστρέψει από το Μπρούκλιν στο σπίτι για να επισκεφτώ τους γονείς μου, στη μικρή ήσυχη οινοπαραγωγική πόλη όπου μεγάλωσα στο Όρεγκον. Με είχαν απολύσει μια εβδομάδα νωρίτερα και ήλπιζα ότι στο πατρικό μου θα έβρισκα παρηγοριά. Στο Όρεγκον δεν είχα επιστρέψει καν για να δω τους γονείς, αλλά για να πάω στο γάμο του καλύτερου φίλου μου από το γυμνάσιο. Θα έμενα στη γενέτειρά μου για μια μέρα και έτσι οι γονείς μου θα μπορούσαν να γνωρίσουν το καινούριο αγόρι μου, την πρώτη σοβαρή σχέση που είχα. Μας πήγαιναν από οινοποιείο σε οινοποιείο, θέλοντας να εντυπωσιάσουν τον καλεσμένο μου. Ήταν εκεί μέσα, λιπόθυμος από το πολύ κρασί στον καναπέ. Είχα πιει αρκετά για να είμαι αλλού και εγώ η ίδια.

Η μητέρα και η αδερφή μου ήδη γνώριζαν. Ο μπαμπάς δεν μου είχε μιλήσει, ούτε και στους αδερφούς μου μια και ζούσαμε μακριά στην Ανατολική Ακτή και σπανίως ήμασταν σπίτι. Περάσαμε το βράδυ κάνοντας μπάρμπεκιου, όπως κάναμε πάντα, όταν ο μπαμπάς μου αποκάλυψε ότι είναι διαφυλικός. Ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου μέχρι τότε.

Ήμουν θυμωμένη που 25 χρόνια τώρα ποτέ δεν έμαθα την πραγματική ταυτότητα κάποιου τον οποίο αγαπούσα τόσο πολύ. Ήμουν θυμωμένη, επίσης, που ο μπαμπάς μου δεν ήταν αυτός, ο πατέρας μου, αλλά ένα φάντασμα. Η ιδέα ενός άνδρα, ένα άθροισμα από εικασίες, μια άδεια μάσκα. Αρνήθηκα να αποδεχθώ πλήρως τον ισχυρισμό, έστω κι αν τα κομμάτια «Για αυτό…» του παζλ άρχισαν να ενώνονται στο μυαλό μου και να σχηματίζουν την αλήθεια. «Για αυτό ο μπαμπάς κλαίει όλη την ώρα». «Για αυτό ο μπαμπάς είναι αυτοκτονικός και συνεχώς καταθλιπτικός». «Για αυτό ο μπαμπάς έχει διατροφική διαταραχή». «Για αυτό οι προσδοκίες μου για τους άνδρες είναι πάντα τόσο υψηλές και την πατάω». Μια γυναίκα για πατέρας; Τραγική ειρωνεία: ο υπερσυντηρητικός άνδρας της εκκλησίας, παλεύει μυστικά με τη ρευστότητα του φύλου, μια αλήθεια που τρίβεται στα μούτρα αυτών των πεποιθήσεων. Τι είδους άτομο μπορεί να επινοήσει ολόκληρο εαυτό; Και πώς ήταν να πρέπει να το κάνεις;

Ο πατέρας μου είναι πρώην χριστιανός ιεροκήρυκας, οδηγός της λατρείας στην εκκλησία και πιστός αναγνώστης συντηρητικών μπλογκ. Ιδιαιτέρως μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ο πατέρας μου ερχόταν απευθείας από τη δουλειά στο σπίτι και διάβαζε πολιτικά άρθρα σε συντηρητικές ιστοσελίδες μέχρι να πάω στο κρεβάτι. Το βαν των γονιών μου ακόμα έχει αυτοκόλλητο των Μπους/Τσένι στον προφυλακτήρα. Ο άνδρας που με μεγάλωσε ήταν κακοποιητικός και εγωιστής, ενώ είχε ανεξέλεγκτες ανασφάλειες και ναρκισσισμό. Δεν υπήρχε καμία διαφωνία με τις πολιτικές ή θρησκευτικές απόψεις του πατέρα μου. Στο σπίτι μας τιμωρούσαν με ζώνες παρά με βέργες. Ως ενήλικη όταν κάνω λάθος, η πρώτη αντίδρασή μου είναι ακόμα η έξαψη του φόβου ότι με κάποιο τρόπο θα με τιμωρήσουν. Οι τιμωρίες του πατέρα μου ήταν σωματικά κακοποιητικές αλλά νομίζω ότι η συναισθηματική κακοποίηση πονούσε πολύ περισσότερο. Παλεύω καθημερινά με τον φόβο ότι θα με υποτιμήσουν ή θα με κοροϊδέψουν για τις απόψεις μου, ιδιαιτέρως εκείνες που διαφοροποιούνται. Αλλά αγαπάω τον μπαμπά μου τόσο πολύ. Έκανα ότι μπορούσα ώστε να μην τον απογοητεύσω ποτέ. Οτιδήποτε ήταν έξω από το γελοία στενό φάσμα της σωστής σεξουαλικότητας ήταν αμαρτία. Θυμάμαι να υπογράφω τη δέσμευσή μου να απέχω από το σεξ οποιουδήποτε είδους μέχρι το γάμο. Πραγματικά, δεν πίστευα καν ότι είχα επιλογή.

Μετά το κολέγιο, τελικά άρχισα να σκέφτομαι για τον εαυτό μου όσο αφορά σε πολλές πεποιθήσεις που είχαν οι γονείς μου, αλλά είναι δύσκολο να κλονίσεις τις εντολές της παιδικής ηλικίας. Το αντανακλαστικό ένστικτό μου όταν πρέπει να εκφράσω τη σεξουαλικότητά μου ή ακόμα και να υποστηρίξω τις φιλελεύθερες πολιτικές απόψεις μου, είναι ακόμα η ενοχή.

Μερικές φορές ζηλεύω τους φίλους μου που μεγάλωσαν με την ελευθερία να εξερευνήσουν τις πεποιθήσεις τους. Εμένα μου το αρνήθηκαν. Ένιωσα απίστευτο θυμό όταν κατάλαβα ότι ο μπαμπάς μου πάντα πάλευε εσωτερικά με όλα αυτά, ακόμα κι όταν προσπαθούσε να τα επιβάλει σε μένα και τα αδέρφια μου. Υποστηρίζω τα μέλη της LGBT κοινότητας πριν να μάθω για τον μπαμπά μου. (Σήμερα, οι γονείς μου εκκλησιάζονται σε χώρο που υποστηρίζει την LGBT κοινότητα)

***

«Η γλώσσα είναι σημαντική. Η χρήση σωστής ορολογίας είναι το πρώτο βήμα για τη δημιουργία, με σεβασμό, μιας ιστορίας για τα διαφυλικά άτομα».

Αν και έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια από εκείνο το βράδυ, συχνά εξακολουθώ να νιώθω παγιδευμένη εδώ. Όχι, δεν είμαι ΟΚ, αλλά ευχαριστώ που ρωτάς. Δεν θα είναι όλα μια χαρά. Ο άνδρας που με διαμόρφωσε ήταν στην πραγματικότητα γυναίκα. Ο πατέρας μου δεν είναι πια εδώ. Μου λείπει αυτός ο άνδρας τόσο πολύ μερικές φορές που δεν θέλω να είμαι ούτε εδώ. Αναρωτιέμαι πώς θα είναι εκείνη, ενώ γεννιέται. Χάνεις κάποιον. Κερδίζεις κάποιον άλλον. Είναι χάλια. Δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος να νιώσεις. Καλοπροαίρετοι σύμμαχοι της διαφυλικής κοινότητας θα μου πουν ότι αποδίδω στον πατέρα μου άλλο φύλο από αυτό το οποίο νιώθει ότι είναι –η πιο θεμελιώδης αρσενική φιγούρα στη ζωή μου για σχεδόν 30 χρόνια- εάν κατά λάθος πω «αυτός» αντί «αυτή». Έχω το δικαίωμα να χρειάζομαι χρόνο για να συνηθίσω, να πληγωθώ και να το δουλέψω. Μερικές φορές λέω «αυτός». Είναι όμως συνήθεια. Υπάρχει διαφορά στο να αλλάξεις τις αντωνυμίες για τους διαφυλικούς που είναι γνωστά δημόσια πρόσωπα από το να παλεύεις με την αλλαγή ταυτότητας της πλέον εξέχουσας ανδρικής φιγούρας της ζωής σου. Λέω «αυτή» οποτεδήποτε το θυμάμαι. Το ξεχνάω συχνότερα όταν μιλάω στα αδέλφια μου. Έχουμε κοινές αναμνήσεις από τον άνδρα που μας μεγάλωσε.

Στηρίζω την απόφαση του πατέρα μου, αλλά ακόμα θρηνώ. Όχι μόνο δεν έχω πατέρα σήμερα, στην πραγματικότητα, δεν είχα ποτέ. Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι ήταν φυσιολογικό να μισείς το ίδιο σου το σώμα. Δεν ήμουν άτρωτη στην έντονη δυσφορία που μου μεταφερόταν από ένα άτομο παγιδευμένο ανάμεσα σε δυο φύλα. Αυτό που δεν μπορώ να πάρω πίσω είναι η ευκαιρία να μεγαλώσω χωρίς το χαρακτηριστικό της αυτοκτονικής διάθεσης το οποίο με έκανε να πιστεύω ότι η ζωή δεν ήταν αρκετή – τίποτα δεν θα ήταν ποτέ αρκετό. Αυτό το κενό είναι βαθύ και διευρυμένο, πιο διευρυμένο από το φύλο. Δεν είμαι έτοιμη για να έρθει αυτή η άγνωστη γυναίκα και να αντικαταστήσει στην καρδιά μου τον μπαμπά μου. Δεν είμαι έτοιμη να παραδεχθώ ότι είναι ένα και το αυτό.

Δεν υπάρχει οδικός χάρτης για το τι θα πρέπει να κάνω μετά. Κατά κύριο λόγο νιώθω μόνη. Θρηνώ. Αμφισβητώ σχεδόν 30 χρόνια αναμνήσεων. Χάθηκαν αυτά τα χρόνια ή απλά είναι σκοτεινά; Γιατί δεν το κατάλαβα; Πίστεψα ότι εάν προσπαθούσα περισσότερο, θα μπορούσα να γράψω ή να πω κάτι που θα έκανε αυτό τον θυμό να φύγει μακριά. Πίστεψα ότι εάν έκανα αρκετά προσχέδια της ιστορίας μου θα κατέληγα σε ένα που θα σκιαγραφεί ως την Ιδανική Κόρη που παλεύει με αυτό το παράξενο φορτίο. Κανένας σε αυτό το δοκίμιο δεν είναι ήρωας. Είμαι απλά εγώ στο παράξενο σύμπαν μου που βλέπω τον πατέρα μου να φεύγει μακριά και να ξεπροβάλλει μια άγνωστη γυναίκα στον ορίζοντα.

Όσο και να θέλεις οι άνθρωποι που αγαπάς περισσότερο να είναι ευτυχισμένοι, δεν γίνεται πιο εύκολη η συμφιλίωση με την πραγματικότητα. Υποστηρίζω τα δικαιώματα των διαφυλικών. Μου λείπει ο μπαμπάς μου. Ακόμα νιώθω θυμωμένη. Έτσι αισθάνομαι τις περισσότερες μέρες και δεν είναι συναισθήματα συγκρουόμενα μεταξύ τους. Αυτό το δοκίμιο είναι μόνο μια στιγμή, ίσως μια φωτογραφία στιγμής, αλλά χρειάζομαι απεγνωσμένα αυτό το στιγμιότυπο για να τα καταφέρω. Ίσως το χρειάζεσαι και εσύ.

***

«Εξακολουθείς να έχεις δυο γονείς οι οποίοι σε αγαπάνε. Θα έπρεπε να νιώθεις τυχερή»

Κράτησα για μήνες μυστικό αυτό που έμαθα, ακόμα και από τους αδερφούς μου, όπως μου ζητήθηκε να κάνω. Ο πατέρας μου δεν άντεχε να το πει στους γιους του. Εγώ επέμεινα στο να το μάθουν. Πώς θα μπορούσε η οικογένειά μας να προχωρήσει και να αποδεχθεί αυτή τη νέα ταυτότητα φύλου χωρίς να το γνωρίζουν όλοι; Η διάσπασή μας σε ομάδες ήταν άδικη. Αργότερα, γύρω στα Χριστούγεννα, έμαθαν την κατάσταση σε ήρεμες, ήσυχες και νηφάλιες οικογενειακές συζητήσεις. Τους ζηλεύω για αυτό.

Αφού το έμαθαν, το είπα και σε ένα φίλο. Έπειτα πήρα θάρρος και το είπα και σε άλλον. Ο δεύτερος ήταν το κελεπούρι. Έγινα κομμάτια με το ότι όταν οι άλλοι το γνώριζαν γινόταν αληθινό. Η ζωή μου αντικατοπτριζόταν σε μάτια γεμάτα κατανόηση που πραγματικά καταλάβαιναν το κόστος όλου αυτού.

Επειδή ξέρω ότι θα ρωτήσεις, η μητέρα μου παραμένει μαζί του. Ο κόσμος φαίνεται να πιστεύει ότι πρόκειται για μια ευγενή πράξη. Δεν υπάρχει δοκίμιο για το πόσο θέλω η μητέρα μου να φύγει. Εύχομαι τόσο πολύ να έφευγε για να ανακαλύψει τι είδους ζωή θα μπορούσε να της άρεσε να έχει, όπως τελικά θα έχει ο πατέρας μου. Εάν ρωτούσατε κάτι διαφορετικό, θα μπορούσα να σας πω ότι νιώθω πως αυτή η απόφαση θα είναι η τελευταία φυλακή της: ακόμα μία θυσία που κάνει σε μια σειρά πραγμάτων που έχει εγκαταλείψει για να ευτυχισμένο τον άνδρα της και εμάς τα παιδιά της. Πάντα έβαζε τελευταίο τον εαυτό της ενώ ακολουθούσε τις εναλλαγές της διάθεσης του πατέρα μου, μεγάλωνε τέσσερα παιδιά και εργαζόταν νύχτες για να μπορούμε να πληρώνουμε το δάνειό μας. Το κάνει από καθήκον ή είναι αυτό που πραγματικά θέλει; Δεν είμαι σίγουρη ότι καν έχει ρωτήσει ποτέ τον εαυτό της για αυτό.

Θέλω να σου πω ότι στο κατάστημα ελέγχουν την ταυτότητα του πατέρα μου, πικρόχολοι υπάλληλοι. Θέλω να σου πω ότι ο μπαμπάς μου ισχυρίζεται ότι καταλαβαίνει το συντριπτικό βάρος της πατριαρχίας, κάτι που αυτό το άτομο μου επέβαλε για δεκαετίες στη ζωή μου. Δεν είμαι σίγουρη ότι είναι αληθές. Η κατανόηση της ως προς αυτές τις δυνάμεις λόγω φύλου θα είναι πάντα διαφορετική από τη δική μου. Για παράδειγμα, δεν κατανοώ το δριμεία κριτική που θα βιώσει την υπόλοιπη ζωή της, δεν γνωρίζω την πλήρη έκταση της δυσφορίας με την οποία γεννήθηκε και ανέχθηκε για 50 χρόνια. Αλλά είδα τον πατέρα μου να υποβιβάζει εμένα και την αδερφή μου και τη μητέρα μας σε αυστηρά παραδοσιακούς ρόλους φύλου σε ολόκληρη τη ζωή μου. Πλέναμε τα πιάτα ενώ τα αγόρια έβλεπαν αθλητικά. Δεν μπορούσαμε να βγούμε ραντεβού αλλά οι αδερφοί μας μπορούσαν. Θα κατανοήσει κάποτε τις αντιφάσεις που μας υπαγόρευε; Πίστευα ότι ήταν ένας άνδρας που απεχθανόμουν. Φαντάσου την έκπληξή μου.

Κανένας δεν θέλει πραγματικά να αντιμετωπίσει το μπερδεμένο κουβάρι των αντωνυμιών, της ψυχολογίας και των ταμπού που φέρνει μαζί του ένας διαφυλικός πατέρας. Ακόμα κι αν νοιάζονται, δεν θέλουν να με ακούσουν να τους περιγράφω πώς ένιωσα εκείνο το πρώτο βράδυ (όχι πάλι) κλαίγοντας στο αυτοκίνητό μου αλλά και αργότερα όταν πια είχα εξαντληθεί από το κλάμα. Από όλα τα πράγματα που πίστευα και υποστήριζα επειδή ήθελε ο πατέρας μου να το κάνω, αυτό ήταν το μοναδικό που μου φάνηκε πολύ βαρύ.

Η μετάβαση του πατέρα μου είχε επιπτώσεις και στη σχέση μου. Τη νύχτα που ο πατέρας μου αποκάλυψε τα πάντα, έσυρα το αγόρι μου στο αυτοκίνητο και οδήγησα σε έναν απομονωμένο δρόμο όπου πάντα έβρισκα καταφύγιο όταν πονούσα. Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω όταν του είπα τα νέα. Κάθισε με θολά μάτια και μεθυσμένος δίπλα μου, παίρνοντας ήδη αποστάσεις. Έπρεπε να πάρω τα αδέρφια μου να το πω αντί σε αυτόν. Θυμάμαι ότι εβδομάδες μετά το γεγονός, συνειδητοποίησα ότι δεν καταλάβαινε πραγματικά τη φύση της διαφυλικής εμπειρίας. Δεν είναι ότι δεν προσπάθησε. Θυμάμαι ότι νύχτες που ξυπνούσε επειδή έκλαιγα για να με παρηγορήσει και με κρατούσε αγκαλιά μέχρι που τον έπαιρνε ξανά ο ύπνος. Εγώ δεν κοιμόμουν. Τον παρακολουθούσα και σκεφτόμουν πόσο πολύ τον αγαπούσα και πόσο απίθανο θα ήταν η σχέση μας να τα αντέξει όλα αυτά.

Δεν μπορούσα να είμαι σύντροφός του. Ήμουν μια κινούμενη πληγή. Άρχισε να περνάει περισσότερο χρόνο στο γραφείο, στο μπαρ, οπουδήποτε εκτός από μένα, που ήμουν στο σπίτι, κολλημένη στο μαύρο από τη μάσκαρα μαξιλάρι μου. Ακόμα κατηγορώ τον μπαμπά μου για τον ψυχολογικό σεισμό που προκάλεσε στη σχέση μου. Το είδα ως ακόμα ένα θύματα στον πόλεμο του πατέρα μου με τον εαυτό της. Δεν θα έχω ποτέ την πρώτη μου αγάπη πίσω. Ήταν ένα υψηλό αντίτιμο για μια τολμηρή διαδικασία.

Και ενώ ο ακρογωνιαίος λίθος της οικογένειάς μου αποσυντίθεται, οι φίλοι μου την κάνουν σιγά-σιγά επίσης. Άρχισαν να λένε ψέματα για να μην έχουν να κάνουν μαζί μου. Το τελικό εκκωφαντικό συμπέρασμα είναι ότι ο πόνος μου δεν έχει σημασία. Ούτε για τους ανθρώπους που νόμιζα ότι με αγαπούσαν και σίγουρα ούτε για την κοινωνία.

Οι πρώην φίλοι μου ακόμα με χαρούμενοι όταν τους βλέπω σε κοινωνικές εκδηλώσεις, αλλά πριν από μήνες όταν μόλις που στεκόμουν όρθια αρνήθηκαν τα απελπισμένα αιτήματά μου για ένα ποτό, μια αγκαλιά, ένα μήνυμα. Τελικά έμαθα να σταματήσω να ζητάω.

Πρόβλημα είχα με τους απρόσκλητους έμπιστους που συχνά παραβίαζαν τα όρια, προσποιούμενοι ότι μοιραζόμαστε την κατάσταση ενώ αυτό δεν συνέβαινε. Επίσης μοιράζονταν τις πληροφορίες με άλλους ανθρώπους. Είναι μια θλίψη πολύ μεγάλη για να μείνει ιδιωτική, αλλά αυτό δεν την κάνει και κατάλληλη για να δημοσιοποιηθεί.

Θέλω τον πατέρα μου ευτυχισμένο. Το παραμικρό χαζογελάκι, οι πλάγιες ματιές προς οποιονδήποτε σε οποιοδήποτε στάδιο της μετάβασης προκαλεί έναν τυφώνα οργής στο κέντρο του σώματός μου. Όταν όλο αυτό υποχωρεί, εξακολουθώ να είμαι εκεί, στο κέντρο αυτού που παραμένει ένας κατεστραμμένος τόπος.

***

«Είμαι τίποτα εάν δεν μπορώ να είμαι εγώ. Εάν δεν μπορώ να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, δεν σημαίνουν τίποτα για μένα»

Βρισκόμαστε εν μέσω μιας σημαντικής στιγμής για τη διαφυλική ταυτότητα. Το 2013, η Laverne Cox ενσάρκωσε μια διαφυλική γυναίκα στην απίστευτα δημοφιλή σειρά Orange Is the New Black. Ήταν η πρώτη φορά που πραγματικά σκέφτηκα το θέμα της ταυτότητας των τρανσέξουαλ. Η Cox είναι μια όμορφη και δυνατή διαφυλική γυναίκα την οποία θαυμάζω για την διαθεματικότητά της και την ικανότητα για αγάπη. Ήταν εξώφυλλο στο περιοδικό Time στα τέλη του περασμένου χρόνου.

Η Chelsea Manning είναι Αμερικανός στρατιώτης που μπήκε στο μάτι του κυκλώνα της δημοσιότητας επειδή αποκάλυψε στρατιωτικά μυστικά και μετά από της απαγγελία κατηγοριών αποκάλυψε την ταυτότητα του φύλου της ως γυναίκα. Η εμπειρία της έριξε φως στις δυσκολίες που έχουν οι διαφυλικοί και τα μέλη της LGBT κοινότητας στις ένοπλες δυνάμεις.

Πέρυσι το φθινόπωρο, η αυτοκτονία μιας νεαρής διαφυλικής έφηβης, της Leelah Alcorn πυροδότησε τη συζήτηση για την θρησκευτική αποκήρυξη της ύπαρξης των διαφυλικών. Το σημείωμα αυτοκτονίας της Leelah είναι σπαρακτικό, αλλά αυτό που είναι χειρότερο είναι πως πρόκειται για μία από τις πολλές ζωές διαφυλικών που χάνονται κάθε χρόνο επειδή αυτοκτονούν, και για τους οποίους δεν μαθαίνουμε ποτέ. Πολλοί είναι άστεγοι. Πολλοί είναι έφηβοι. Λίγοι είναι τόσο όμορφοι όσο η Laverne Cox ή η Caitlyn Jenner. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.

Το εξώφυλλο της Jenner στο Vanity Fair από μόνο του είναι μια νίκη. Την χειροκροτώ. Πολλοί είναι ευτυχισμένοι στέλνοντας λίγα θετικά τουιταρίσματα όταν κάποιος που έχει όλες τις ανέσεις που μπορεί να φανταστεί κανείς αποκαλύπτονται με ένα λαμπερό εξώφυλλο. Αλλά η διαδικασία της μετάβασης δεν γίνεται σε μια δίωρη συνέντευξη ή σε ένα έντονο εξώφυλλο περιοδικού. Δεν είναι κάτι που έχουν όλοι. Κανείς δεν φαίνεται να λαμβάνει υπόψη το ψυχολογικό κόστος που έχει όποιος κρύβει την αληθινή ταυτότητά του.

Η δυσφορία με το φύλο εκδηλώνεται με συγκεκριμένους τρόπους πολύ πριν το άτομο να ξεκινήσει τη μετάβασή του. Ο πατέρας μου δεν ήταν καλά. Οι αυτοκτονικές σκέψεις της, η μαύρη κατάθλιψη και οι διατροφικές διαταραχές στοίχειωναν την παιδική ηλικία μου. Δεν υπάρχει χώρος σε ένα Vanity Fair για να περιγραφεί η κακοποίησή μου. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι ακόμα και να παραδεχθείς τη λέξη κακοποίηση; Η ντροπή που φέρει αντισταθμίζεται μόνο από το φόβο από το πόσο βαθιά θα κόψει η λέξη. Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να εξηγήσεις πόσο περισσότερο χρειάζεται να την πω, ώστε να εκφράσω πόσο υπέφερα στα χέρια αυτού του μυστικού. Δεν χρειάζεται να μου πείτε πόσο πολύ θαυμάσατε την ομορφιά της Caitlyn. Όλοι αυτοί οι «υποστηρικτές» πιθανώς θα γελούσαν αν με έβλεπαν δίπλα στον πατέρα μου.

Προσωπικά, παρακολουθώντας το θέαμα της αλλαγής της Caitlyn Jenner ενώ προσωπικά αντιμετωπίζω το θέμα του πατέρα μου είναι το πιο δύσκολο. Ακόμα και το όνομά μου έχει μπλεχτεί με τις Kardashian. Η Jenner και εγώ τώρα μοιραζόμαστε παρόμοιο όνομα. Αλλάζει μόνο ένα γράμμα στην ορθογραφία του ονόματος.

Καθώς λένε το όνομά της, μου ακούγεται σα να είναι το δικό μου. Μου ακούγεται σαν λόγια μίσους κατά του πατέρα μου. Την ημέρα που κυκλοφόρησε το περιοδικό έφυγα νωρίς από τη δουλειά, λίγο πριν να καταρρεύσω. Ευτυχώς, έχω ευαίσθητα αφεντικά που με στηρίζουν. Είμαι τυχερή. Μάθε. Να είσαι ευγενικός. Έτσι στηρίζεις διαφυλικά άτομα και εμάς που τους αγαπάμε, οι οποίοι πληγώνονται από τα κουτσομπολιά. Οι χειρουργικές επεμβάσεις τους δεν είναι πρωτοσέλιδα.

Τώρα που το όνομά μου μπλέχτηκε στο αφήγημα των Kardashian, γίνεται δυσκολότερο να ξεχωρίσω μεταξύ αυτών και εμένα. Ίσως οι Kim, Khloé και η Kylie και η Kendall να νιώθουν τον ίδιο θυμό, να είναι το ίδιο πληγωμένες και μπερδεμένες. Αυτό με καθησυχάζει. Το ότι δεν είπαν δημοσίως τίποτα όμως ήταν βοηθητικό για όλους πλην ημών, των παιδιών των υπόλοιπων διαφυλικών γονιών. Ο Θεός να έχει καλά την Khloé, την μόνη που ήταν ειλικρινής για το θυμό της όταν η Caitlyn δεν ήταν ευθύς μαζί τους για το ρυθμό και τη φύση της μετάβασή της. Σε εκείνα τα επεισόδια, είδε μια και την Kendall κουλουριασμένη στον καναπέ της, με μια απαθή μάσκα στο πρόσωπό της, που κοιτούσε αργά και ήσυχα γύρω-γύρω στο δωμάτιο τον πατέρα της και τις αδερφές της.

Ένας από τους ισχυρότερους υποστηρικτές της Caitlyn είναι ο Kanye West. Κι αν αγαπάει την Caitlyn, τότε θα αγαπούσε τον πατέρα μου. Αυτή η αγάπη είναι το αντίβαρο στο μίσος και τον φόβο που θα αντιμετωπίσει ο πατέρας μου στο υπόλοιπο της ζωής του. Για αυτό έχει σημασία η στήριξη των διαφυλικών.

***

«Τι θα γίνει εάν επιτρέψεις στον εαυτό σου, να το αποκαλέσει κακοποίηση; Μετά τι; Δεν αλλάζει τίποτα, δεν αναιρεί τίποτα, δεν σε κάνει καλύτερο ή χειρότερο άνθρωπο, ούτε τον μπαμπά»

Τι θα συμβεί εάν μιλήσω; Ο θυμός και η θλίψη μου θα είναι η αμαρτία μου; Έχω κάθε δικαίωμα να αγαπάω αυτό το άτομο και να θρηνώ για την εξάτμιση του την ίδια στιγμή. Μπορώ να αμφισβητήσω την κακοποίηση που υπέστη χωρίς να συκοφαντήσω τη νέα γυναίκα. Υπάρχουν επίπεδα πόνου εδώ που η ιστορία Jenner-Kardashian δεν κάνει καμία προσπάθεια να καταγράψει.

Χρειάζομαι ένα χώρο για να πω στον πατέρα μου ότι την αγαπώ, αλλά τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν πέρα από το φύλο, ώστε αυτή η σχέση να διορθωθεί. Δεν όλα διαφορετικά αμέσως. Έχει νέο όνομα, διαφορετικά μαλλιά, αλλά υπάρχουν τα ίδια πρότυπα ακόμα και κάτω από τα νέα ρούχα. Η αφαίρεση της μάσκας επίσης μου επιτρέπει τελικά να δω τη μάσκα την ψυχή πίσω από αυτή.

Ο πατέρας μου είναι σε μετάβαση και εγώ προσπαθώ να κατανοήσω τις δεκαετίες συναισθηματικής και σωματικής κακοποίησης που προήλθαν από τη σοβαρή κατάθλιψη και τη θαμμένη δυσφορία. Αυτό είναι το σημείο που είναι πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί από ότι οποιαδήποτε έννοια του φύλου. Τα κακοποιητικά πρότυπά της αναπτύχθηκαν πολύ πριν να γεννηθώ εγώ όταν η μητέρα της κατέστρεψε και υποτίμησε την συναισθηματική της υγεία, θρηνώντας την απώλεια ενός αγοριού που γεννήθηκε πριν από αυτό το παιδί. Είναι ΟΚ ότι κάνω αγώνα να αποδεχθώ τη νέα ταυτότητα του πατέρα μου, ειδικά εφόσον ο αγώνας της εναντίον της με πληγώνει όλη τη ζωή μου.

Όλο αυτό το διάστημα, υπήρχαν ξεσπάσματα του ανθρώπου που ευχήθηκε να είναι –αγνή, ευαίσθητη, ακόμα και με κατανόηση- αλλά μόνο εντός συγκεκριμένων παραμέτρων. Η φαντασία της είναι ατελείωτη, η χαρά της μπορεί να είναι μεταδοτική και μερικές φορές με συγκλονίζει η συμπόνια της προς τους άλλους. Ωστόσο όλα μπορούν γρήγορα να γίνουν θυμός και απέχθεια. Είναι δύσκολο να νιώθεις ασφαλής γύρω από ένα άτομο σαν κι αυτό. Είναι δύσκολο να επουλωθούν τα τραύματα σου κοντά σε ένα άτομο σαν κι αυτό. Δεν έχουμε μιλήσει εδώ και μήνες, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν αγαπώ τον πατέρα μου. Οι διαφυλικοί δεν κάνουν επιλογή. Παρακολούθησα επί δεκαετίες αυτό το άτομο να αγωνίζεται για να γίνει ευτυχισμένο. Τώρα, τελικά, την βλέπω. Φαίνεται ευτυχισμένη.

Η μητέρα μου ζήτησε να γράψω αυτό το δοκίμιο ανώνυμα ή καθόλου. Αλλά δεν είμαι ανώνυμη. Είμαι η Caitlin. Έζησα με ανώνυμο πόνο και θλίψη για δυο χρόνια. Είπε ότι πιστεύει πως δεν αφορά κανέναν. Δεν είναι έτσι. Σήμερα, αποκαλύπτομαι και εγώ. Ο πατέρας μου ζει ανοιχτά ως διαφυλική γυναίκα. Θέλω να ζήσω ανοιχτά ως κόρη της. Δεν είναι κάτι για το οποίο ντρέπομαι ή ένα μυστικό που πρέπει να κρατήσω κρυμμένο. Βαρέθηκα να ακούω τις ασεβείς και γεμάτες άγνοια απόψεις των ανθρώπων που δεν λένε τίποτα. Είμαι περήφανη που είμαι μέλος της ευρύτερης κοινότητας υποστηρικτών και συμμάχων των διαφυλικών, παρόλο που εξακολουθώ να παλεύω με το πώς εκείνα τα πράγματα μπορεί να εκδηλώνονται.

Εάν κανένας δεν μιλάει για αυτή την εμπειρία, είτε είναι τα ίδια τα διαφυλικά άτομα, είτε οι οικογένειές του, πώς θα μάθουν οι άλλοι; Είναι δουλειά όλων να ενημερωθούν και να κάνουν αυτή τη συζήτηση σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Το να στηρίζεις τα διαφυλικά άτομα στη ζωή σου δεν σημαίνει ότι είναι τέλεια, όντα χωρίς ψεγάδια. Δεν είναι ήρωες ή άγγελοι. Είναι άνθρωποι.

***

«Το να αγαπάς διαφυλικά άτομα είναι μια επαναστατική πράξη»

Όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο και είστε σε παρόμοιες καταστάσεις, πρέπει να ξέρετε ότι: ακόμα κι αν φαίνεται ότι κανένας δεν στέκεται στο πλάι σας, σας αγγίζει ή θέλει να σας ακούσει σαν πολύτιμο και μοναδικό άνθρωπο, μπορείτε να τα καταφέρετε. Τουλάχιστον εγώ πρέπει να συνεχίσω να πιστεύω ότι μπορείς. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χάσεις ανθρώπους στη διάρκεια της διαδρομής. Αυτό είναι ένα δοκίμιο για να πω ότι η περίεργη, φρικτή και μυστική ζωή σου είναι καλή και αξίζει να την έχεις. Αυτό είναι ένα δοκίμιο για εκείνους που με έπεισαν για αυτό το γεγονός, εκείνους που αρνήθηκαν να σταματήσουν να με αγαπούν ανεξάρτητα από το πόσο μακριά στο σκοτάδι με βύθισε η θλίψη μου. Για εκείνον που μου έφτιαχνε δείπνο μια φορά την εβδομάδα και άκουγε τον πόνο μου, όταν δεν μπορούσα να τα κρατήσω όλα μέσα μου. Για τον φίλο μου που με έκανε να νιώθω γενναία και με στήριξε αρκετά ώστε να εκδώσω τις σκέψεις μου κάπου αλλού πέρα από το Tumblr. Για την αδερφή μου, που φύλαγε το μυστικό του πατέρα μου και την στήριζε πολλούς μήνες πριν να μάθω και είναι η πιο δυνατή γυναίκα που γνωρίζω. Για τον αδερφό μου, που αποδεικνύει ότι υπάρχουν καλοί άνδρες. Και πάντα για εκείνη, τον πατέρα μου τον οποίο αγαπώ παρά, επειδή και μέσα από όλα αυτά, ακόμα και ποτέ δεν είμαστε τέλειοι.

Εάν νιώθεις ότι δεν υπάρχει κανένας, αυτό δεν είναι αλήθεια. Εκείνοι που δεν σε στηρίζουν στη μετάβασή σου ή στην εξερεύνηση του φύλου σου ή κακοποιούν την ανάρρωσή σου ή την θεραπεία σου είναι τα μόνο πράγματα που δεν αξίζει να έχεις στη ζωή σου. Η ζωή σου είναι κάτι που αξίζει να έχεις. Η ζωή σου είναι πολύτιμη και σπάνια. Αυτή η εμπειρία στου διδάσκει βαθιά πράγματα για τον κόσμο που οι άλλοι δεν μάθουν ποτέ, εκεί είναι που ζει η ομορφιά. Δεν πρέπει να κρύβεσαι. Ακόμα κι όταν αντιμετωπίζεις αρνητισμό και μίσος, η ελευθερία σου θα σε κάνει να νιώθεις περισσότερο ισχυρός. Μπορείς να μείνεις όρθιος. Θα σταθώ δίπλα σου. Το φύλο είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα και οι κοινωνικές κατασκευές ξεθωριάζουν. Η ευτυχία σου όμως όχι. Κατά τη γνώμη μου είσαι όμορφη. Μου πήρε τα πάντα μου για να το γράψω αυτό. Πάρε τα πάντα σου και γράψε περισσότερα.

Εάν η φωνή μου υπάρχει, τότε υπάρχει και η δική σου.

Η Caitlin White είναι συγγραφέας που ζει στο Μπρούκλιν. Ακολουθήστε στο Twitter.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.