To Σπίτι μου Είναι Γεμάτο Φρικτά Πράγματα Επειδή μου Αρέσει

Ανοίγω τα μάτια και ένα λιγδιάρικο, σάπιο κεφάλι κλόουν με μερικές τούφες καμένες και σκουλήκια να βγαίνουν από τα αυτιά του, είναι καρφωμένο στον τοίχο δίπλα στο πρόσωπό μου. Ένα ράφι είναι γεμάτο με μακιγιάζ εργολάβου κηδειών των αρχών του αιώνα για το κλείσιμο πληγών και τη διόρθωση της κιτρινίλας που προκύπτει από την ασφυξία. Σε ένα σκουριασμένο κουτάκι καφέ υπάρχει ένα μπουκέτο ανθρώπινων πλευρών. Εκεί κοντά, σε ένα τραπεζάκι, εμβρυικές ανωμαλίες πλέουν σε βαζάκια εργαστηρίου: χταπόδι αλμπίνο, λαγός, αρουραίος. Ένας στραβός καθρέφτης και ο τοίχος γύρω του έχουν λεκέδες από μαύρα πηχτό αίμα.

Δεν πρόκειται για εφιάλτη – είναι έξι το πρωί μιας Τετάρτης και ξυπνάω στο διαμέρισμά μου. Σχεδόν σε όλες τις επιφάνειες υπάρχει κάποιο μεταλλαγμένο παράσιτο, ένα ανθρώπινο απομεινάρι ή κάποιο φυτό τόσο δηλητηριώδες που θα σε σκοτώσει πριν μάθεις το λατινικό του όνομα – έτσι μ’ αρέσει. Το σπίτι μου είναι γεμάτο φρικτά πράγματα επειδή η φρίκη με κάνει πάντα να νιώθω πιο άνετα.

Τα Παιδιά της Οθόνης

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ήμουν ένα υπερευαίσθητο παιδί που είχα εμμονή με τα τρομακτικά πράγματα. Γεννήθηκα στην πόλη του Bruce Coville και του Rod Sterling, ήμουν επιμελής αλλά ευέξαπτη, βαριόμουν τα πάντα εκτός από τις Ανατριχίλες και τα τελετουργικά μουμιοποίησης της Αρχαίας Αιγύπτου σε εικονογραφημένες εγκυκλοπαίδειες (μυαλά που ξετυλίγονταν από ένα κεφάλι σαν λουκάνικα μέσα από την ρινική κοιλότητα, με έναν γάντζο).

Στη Β' Δημοτικού ήμουν ήδη το πιο ψηλό παιδί στην τάξη, έτρωγα ανελέητο bullying από μεγαλύτερο αγόρια στο λεωφορείο για τα μαλλιά μου που τα είχα καπελάκι, για τα άσχημα δόντια μου και το αχνό ξανθό μουστάκι μου.

Με λέγανε αηδιαστική, τέρας.

Στο σπίτι, έπινα αναψυκτικό σταφύλι και διάβαζα Scary Stories to Tell in the Dark, προκαλώντας τον εαυτό μου να κοιτάξω τις διαβόητα τρομακτικές εικονογραφήσεις για πιο πολλή ώρα κάθε φορά. Στην Γ' Δημοτικού, διάβαζα το Rose Madder του Stephen King Κι έπειτα Sphere και Timeline (τα παραμύθια στο σπίτι μας ήταν πρόκληση καθώς ο πατέρας μου προσπαθούσε να με κάνει να καταλάβω την κβαντική μηχανική), το Jurassic Park και στην τετάρτη το Neuromancer του William Gibson και καθυστερούσα να επιστρέψω στη βιβλιοθήκη βιβλία παραφυσικού, μεταφυσικού, αποκρυφισμού και γενικά παράξενου.

Η αγάπη μου για τα αηδιαστικά, τρομακτικά, ανησυχητικά ή ενοχλητικά πράγματα κλιμακώθηκε στην αρχή της εφηβείας, όταν μετακομίσαμε ακόμα πιο βόρεια σε εκείνο το κομμάτι της Νέας Υόρκης, που είναι βασικά Καναδάς – μια ανήλιαγη στρατιωτική βάση προς το Adirondacks, που είναι δασώδη βουνά γεμάτα θανάσιμα πλάσματα, ανάμεσά τους πολλοί άνθρωποι. Σε ένα μέρος όπου η εξέλιξη και η ανάπτυξη έρχονται αντιμέτωπες με ένα απίστευτα σκληρό κλίμα και κάθε χρόνο άνθρωπο που ήξερες στο σχολείο γίνονται κομμάτια στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν, κανείς δεν φρικάρει βλέποντας το κουφάρι ενός ελαφιού να έχει γίνει μπουφές για μύγες.

Οι καινούργιοι φίλοι που είχα σε αυτήν την ερημιά ήταν περιθωραικά τέρατα. Μαζευόμασταν βλέποντας ταινίες της Troma ή βλέποντας ξανά και ξανά ταινίες slasher, συζητώντας το όραμα της οικογένειας του ενός για την ευαγγελική αποκάλυψη ή την μανιώδη στήριξη του πολέμου ενός άλλου, βγαίναμε έξω μόνο για να καπνίσουμε κάτω από τον αχανή ουρανο του Βορρά. Μας άρεσε πιο πολύ που στο τέλος της ταινίας επιβίωναν παιδιά σαν εμάς.

Σαν σαρκοβόρο φυτό που μεταλλάχθηκε από κάποιο μυστηριώδες χημικό Χ, η έλξη που μου ασκεί το τρομακτικό μόνο μεγαλώνει. Από τη μελέτη του τρόμου σε ακαδημαϊκό πλαίσιο – φιλοσοφία, εξελικτική ανθρωπολογία, κριτική μίντια -μέχρι δημιουργία άλμπουμ σε βινίλια χρωματισμένα με το δικό μου αίμα και ιστούς μέχρι ρεπορτάζ για ταινίες τρόμου που κέρδισαν στα Όσκαρ ως hostess στο MTV News, και τη δημοσίευση άρθρων για τον αποκρυφισμό στις καθαγιασμένες σελίδες του Fangoria και την οργάνωση πάνελ για το IFC, έχει γίνει ο κτηνώδης πυρήνας όσων κάνω από δημιουργικής άποψης. Όσο πιο τερατώδες, τόσο πιο δικό μου.

Κι έτσι περιβάλλω τον εαυτό μου με όσα μου προκαλούν τρόμο και χαρά και μου θυμίζουν ποια είμαι και από που προέρχομαι και τη γνώση ότι στον τρόμο η επιβίωση συχνά εξαρτάται από τη διαφορετικότητα. Είμαι στην πραγματικότητα το τελευταίο κορίτσι, όπως το τέρας στο Cloverfields είναι το τελευταίο κορίτσι (Δεν ήμουν ο μόνη στην παρέα μου που έζησα και συνέχισα να ζω αηδιαστικά. Επίσης ο φίλος μου ο Dewey τα κατάφερε και είναι τώρα αναγνωρισμένη drag queen horror)

Στα 31 μου σκέφτομαι τα αγόρια στο λεωφορείο όταν ξεσκονίζω τη συλλογή μου από μάσκες που κρέμονται στον τοίχο του μπάνιου μου, δίπλα στη σακούλα με της λαστιχένιες αράχνες και τη στοίβα σατανικής λογοτεχνίας. Σκέφτομαι πως το τέρας δεν φοβάται τίποτα, έχει επιβιώσει μέχρι αυτή τη στιγμή, θα πάρει την εκδίκησή του από την ανθρωπότητα, θα κάνει την πόλη σκόνη και θα φάει τις σάρκες των εχθρών του. Στο τέλος, καταλαβαίνεις ότι το τέρας είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής.

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US

Περισσότερα από το VICE

Μια Οικογένεια Διαλύθηκε στο Κονγκό και Επανενώθηκε στην Κυψέλη

«Τρώει Λεφτά» - Ρωτήσαμε τι Δουλειά Κάνει Ένας Ευρωβουλευτής

Ζούμε στην Εποχή της Μετα-Καύλας