Η Αναστασία Τσουκαλά Έγραψε Βιβλίο για την Ένοπλη Πάλη

Τι είναι η ένοπλη πάλη; Πώς παρουσιάζουν τα media τους ένοπλους αντάρτες; Υπάρχει ακροδεξιά τρομοκρατία; Τι σχέση έχουν με τη 17 Νοέμβρη ή τον ΕΛΑ οι ένοπλες οργανώσεις, όπως η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς (ΣΠΦ), που έδρασαν από το 2008 και μετά στην Ελλάδα; Αυτά είναι μερικά από τα θέματα που θίγονται στο νέο βιβλίο της Αναστασίας Τσουκαλά, «Ένοπλη πάλη - Μετά τον Δεκέμβρη του 2008 - Επικοινωνιακές στρατηγικές (απο)νομιμοποίησης» (Εκδόσεις Τόπος). Η συγγραφέας αντιπαραθέτει δύο δημόσιους λόγους, διατυπωμένους σε προκηρύξεις ανάληψης ευθύνης και δημοσιεύματα στα ΜΜΕ αντίστοιχα, προκειμένου να διαφανούν οι διαδικασίες αυτοπροσδιορισμού και ετεροπροσδιορισμού της σύγχρονης ένοπλης πάλης.

Η Αναστασία Τσουκαλά είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris Sud. Ασχολείται με τον σχεδιασμό και την εφαρμογή πολιτικών εσωτερικής ασφάλειας στην Ευρώπη, καθώς και με την κοινωνική κατασκευή της απειλής. Ερευνητικά της πεδία είναι η ένοπλη πάλη, η μετανάστευση και η οπαδική βία. Στις 17 Νοέμβρη του 2017, η κα. Τσουκαλά χτυπήθηκε στο πόδι από φωτοβολίδα, η οποία εκτοξεύτηκε με αυτοσχέδιο πυροσωλήνα, κατά τη διάρκεια επεισοδίων που σημειώθηκαν στα Εξάρχεια. «Δεν θα υπήρχε αυτό το βιβλίο, αν δεν είχε υπάρξει μία αλυσίδα ανθρώπων να με κρατήσει στη ζωή. Δεν θα υπήρχε αυτό το βιβλίο, αν δεν είχαν υπάρξει δύο ιατρικές ομάδες να μου χαρίσουν την αρτιμέλειά μου. Και, όχι, δεν θα υπήρχε αυτό το βιβλίο, χωρίς όλους εσάς που με στηρίξατε τόσο καιρό», γράφει στο σημείωμά της. Τη συνάντησα ένα απόγευμα στο σπίτι της στα Εξάρχεια, για μία συζήτηση για την ένοπλη πάλη και τις προεκτάσεις της.

VICE: Στην Ελλάδα, σήμερα, υπάρχουν ομάδες ένοπλης πάλης;
Aναστασία Τσουκαλά: Ναι, κατά καιρούς υπάρχουν και σοβαρές επιθέσεις. Για παράδειγμα, η επίθεση που έγινε κατά του Λ. Παπαδήμου από τον φερόμενο ως δράστη Κ. Γιαγτζόγλου είναι μια σοβαρή επίθεση που, ως τέτοια, δεν συγκρίνεται ποιοτικά με τις επιθέσεις στις οποίες αναφέρεται το βιβλίο. Οι ένοπλες ομάδες ή οργανώσεις που έδρασαν στις περιόδους που καλύπτει η συγκεκριμένη μελέτη, δεν τέλεσαν επιθέσεις τέτοιας σοβαρότητας. Ιδίως οι ομάδες που έδρασαν το 2016-17 διέπραξαν ήσσονος σημασίας αδικήματα, τα οποία ωστόσο εμπίπτουν στις διατάξεις του άρθρου 187Α του Ποινικού Κώδικα. Επομένως, ναι μεν υπάρχει ένοπλο κίνημα, αλλά αυτό είναι πολυεπίπεδο.

Για να συμφωνήσουμε στους όρους, προτιμάτε τον όρο τρομοκράτης ή ένοπλος αντάρτης;
Ο όρος τρομοκρατία, όπως εξηγώ και στο βιβλίο, είναι έωλος. Δεν ευσταθεί ούτε επιστημονικά ούτε νομικά, πολλώ δε μάλλον πολιτικά. Θα μπορούσα να δεχτώ τον όρο «τρομοκρατία πολιτών», σε αντιδιαστολή, όμως, με μια «κρατική τρομοκρατία». Για να σας δείξω πόσο σχετική είναι η λέξη τρομοκρατία, σας υπενθυμίζω ότι οι αντιστασιακοί στην Κατοχή, όπως και οι αντιστασιακοί κατά τη διάρκεια της επταετίας, θεωρούνταν τρομοκράτες από τις τότε κυβερνήσεις. Τρομοκράτες χαρακτηρίζονται, επίσης, όσοι συμμετέχουν σε εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα σε άλλες ηπείρους.

Η 17 Νοέμβρη δεν ήταν τρομοκρατική οργάνωση;
Ο όρος με ενοχλεί, το ξαναλέω. Ένοπλη οργάνωση ήταν. Τι σημαίνει τρομοκρατική; Ποιον πρέπει να τρομοκρατήσει για να θεωρηθεί τρομοκρατική; Μια ένοπλη οργάνωση θεωρείται τρομοκρατική μόνο αν τρομοκρατεί το κράτος, τους κεφαλαιοκρατικούς θεσμούς, τα ΜΜΕ, τους θρησκευτικούς θεσμούς και τους ξένους θεσμούς; Αν δεν τρομοκρατεί όμως τον πληθυσμό, τι ισχύει; Και αν τρομοκρατεί τον πληθυσμό, αλλά δεν διώκεται ως τρομοκρατική, ενώ αυτό προβλέπεται από τον νομοθέτη, όπως συμβαίνει με τις ακροδεξιές οργανώσεις και ομάδες στην Ελλάδα, τι ισχύει;

Μπορεί η 17 Νοέμβρη να ήταν δημοφιλής σε μια μερίδα κόσμου, όμως μετά από την επίθεση που είχε ως θύμα τον Αξαρλιάν θα μπορούσαμε να πούμε ότι μπορεί να φόβιζε και να τρομοκρατούσε τον κόσμο.
Δεν ξέρω αν όντως φόβιζε και τρομοκρατούσε τον κόσμο μετά την επίθεση αυτή. Σίγουρα, μειώθηκε έκτοτε η δημοφιλία της. Πιστεύω όμως ότι αυτή είχε επίσης αποδυναμωθεί λόγω των εθνικιστικών θέσεων των μελών της, πριν συμβεί η επίθεση που είχε ως θύμα τον Αξαρλιάν. Να θυμίσω, πάντως, ότι παράλληλα με τη 17 Νοέμβρη υπήρχε ο ΕΛΑ, ο οποίος ήταν επίσης πολύ δημοφιλής και με ευρύτερη λαϊκή βάση απ' ό,τι η 17 Νοέμβρη.

Χρησιμοποιείτε τον όρο τρομοκρατία για περιπτώσεις όπως η Αλ Κάιντα ή ο ISIS, ή ούτε εκεί τον αποδέχεστε;
Ενώ υπάρχει ο πειρασμός να χρησιμοποιηθεί, αν σκεφτούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι θεωρούνται από τους ομοϊδεάτες τους ως απελευθερωτές κάποιου άλλου λαού, ως πολιτικοί παίκτες που διεκδικούν ένα κομμάτι από την πίτα του ευρύτερου γεωπολιτικού πεδίου, το να χαρακτηρίσεις τρομοκράτη έναν πολιτικό σου αντίπαλο είναι ένας ιδιαίτερα απαξιωτικός τρόπος για να αρνηθείς να τον δεις ως ισότιμο και να λάβεις υπόψη σου τα αιτήματά του, και για να εμποδίσεις αυτά τα αιτήματα να γίνουν καταληπτά από τον δικό σου λαό. Ένα μεγάλο μέρος του διακυβεύματος γύρω από την Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος ήταν οικονομικού χαρακτήρα, αφορούσε την εκμετάλλευση κοιτασμάτων πετρελαίου. Πέρα από αυτό, υπήρχαν και άλλα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα, τα οποία αποκρύφτηκαν συστηματικά από τις δυτικές κοινές γνώμες.

Υπάρχουν όμως πολύνεκρες επιθέσεις και θύματα που αφήνουν πίσω τους αυτές οι οργανώσεις. Επίσης, προκαλούν τρόμο στους υπόλοιπους.
Δεν θα τα δικαιολογήσω επ’ ουδενί αυτά. Όμως, αυτές οι επιθέσεις δεν γίνονται σε κενό αέρος. Έχουν προηγηθεί ενέργειες δυτικών κυβερνήσεων, οι οποίες συνήθως αποσιωπούνται ή υποβαθμίζονται στην κοινή γνώμη. Οι δράστες των επιθέσεων παρουσιάζονται από τα δυτικά ΜΜΕ ως όντα αλλοπρόσαλλα, που έχουν εμφανιστεί από το πουθενά και θέλουν για κάποιον άγνωστο λόγο να καταστρέψουν τις δυτικές δημοκρατίες. Αυτός ο τρόπος αναπαράστασής τους είναι αναληθής. Είμαστε συνυπεύθυνοι σε αυτό που συμβαίνει. Δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε ότι μπορούμε να δρούμε εναντίον τους ατιμωρητί. Αυτές οι επιθέσεις είναι ο μόνος τρόπος που έχουν στη διάθεσή τους για να μεταφέρουν τη σύρραξη στις δικές μας επικράτειες. Και αυτό είναι τραγικό για όλους.

Στο βιβλίο έχετε ως αφετηρία τον Δεκέμβρη του '08. Ποιο είναι αυτό το κομβικό σημείο που σας κάνει να εξετάζετε από τότε το φαινόμενο της ένοπλης πάλης;
Μέχρι τότε, από τη Μεταπολίτευση και μετά, οι ένοπλες οργανώσεις ή ομάδες που δρούσαν στη χώρα εντάσσονταν, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις τους, σε ένα εν πολλοίς ενιαίο ιδεολογικό πλαίσιο. Είτε είχαν αριστερές είτε αναρχίζουσες απόψεις, αποσκοπούσαν στην ανατροπή του καθεστώτος και στην αντικατάστασή του από ένα καθεστώς μαρξιστικής ή αναρχικής υφής. Η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς (ΣΠΦ) προϋπάρχει της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, αλλά έχει κάνει πολύ λίγες επιθέσεις και δεν έχει γίνει ακόμα ευρύτερα γνωστή. Ο Δεκέμβρης του ‘08 πυροδοτεί μια στροφή στη νεολαία, ριζοσπαστικοποιεί ένα μέρος της και δίνει ώθηση στη ΣΠΦ, η οποία ανέρχεται ραγδαία στο πολιτικό πεδίο. Όμως, αυτοί οι αντάρτες πρεσβεύουν έναν εντελώς άλλο τρόπο προσέγγισης της πολιτικής. Έχουν, όπως αναφέρω εκτενώς στο βιβλίο, έναν πολύ ριζοσπαστικό λόγο, αδιαμφισβήτητα, αλλά δηλώνουν σαφέστατα από την αρχή ότι δεν είναι επαναστάτες με την προηγούμενη έννοια του όρου, τη μαρξιστική ή αναρχική. Δεν είναι επαναστάτες και ούτε αποβλέπουν σε κάποια μαζική εξέγερση, ώστε να επέλθει ανατροπή της κατεστημένης τάξης. Οπότε, είναι σαφές ότι εδώ έχουμε μια τομή.

Ποιο είναι το προφίλ αυτών των ανθρώπων; Γιατί μπαίνουν στον ένοπλο αγώνα;
Δεν μπορώ να μιλήσω εξ ονόματός τους. Γι' αυτό μελέτησα προκηρύξεις που έχουν γράψει οι ίδιοι. Ό,τι γνωρίζουμε για το προφίλ τους, το γνωρίζουμε από τα ΜΜΕ. Οι λόγοι για τους οποίους ενεπλάκησαν στην ένοπλη πάλη, βάσει των λεγομένων τους, παραπέμπουν σε μια πολύ βαθιά αδυναμία διαχείρισης της απογοήτευσης, που ένιωσαν όταν συνέκριναν την πραγματικότητα με ένα ιδεώδες. Με μια ιδεατή πολιτεία. Αυτήν την αίσθηση αποκόμισα αναλύοντας τις προκηρύξεις τους. Είναι σαν να πίστεψαν, όντας έφηβοι, σε μια ιδεατή ευνομούμενη πολιτεία, να διαπίστωσαν μεγαλώνοντας το χάσμα που χωρίζει αυτό το ιδεώδες από την πραγματικότητα και, μην μπορώντας να διαχειριστούν αυτή τη σύγκρουση, να αντέδρασαν βίαια, καταστροφικά.

VICE Video: Παίξαμε σε Ένα Δωμάτιο Απόδρασης στην Αθήνα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ποια είναι η διαφορά των σημερινών οργανώσεων από τις παλιές ως προς την πολιτική τους πρόταση για την επόμενη μέρα;
Αντίθετα από τις προγενέστερες οργανώσεις, που οραματίζονταν ένα πολιτικά διαφορετικό μέλλον, το πρόταγμα των σημερινών οργανώσεων δεν προβάλλεται στο μέλλον. Τα αποτελέσματα αυτής της ένοπλης δράσης εγγράφονται αποκλειστικά στο παρόν, σε ένα «εδώ και τώρα» που επιτρέπει την άμεση ικανοποίηση των επιθυμιών των ανταρτών. Αυτή η τάση της σημερινής ένοπλης πάλης έχει καθαρά μηδενιστικό χαρακτήρα, αυτοπληρώνεται μέσα από την καταστροφή του υπάρχοντος κόσμου.

Στο βιβλίο γίνεται δύο φορές αναφορά στον ναρκισσισμό των ένοπλων ανταρτών. Πώς εκφράζεται αυτός ο ναρκισσισμός; Στη δράση ή τα κείμενα;
Νομίζω πως όταν ένας καλλιτέχνης δημιουργεί ένα έργο τέχνης, προβαίνει σε μια κατεξοχήν ναρκισσιστική πράξη. Όταν ένας συγγραφέας γράφει ένα βιβλίο, το ίδιο. Όταν ένας αντάρτης πόλης βάζει μια βόμβα, το ίδιο. Προσπαθείς να επιβάλεις εξουσιαστικά στους άλλους τη δική σου κοσμοαντίληψη. Προβάλλεις το εγώ σου ως μέτρο ερμηνείας του κόσμου. Αυτό εξ ορισμού σημαίνει ότι θέλεις να ενστερνιστούν οι άλλοι αυτό που πιστεύεις, άρα δεν τους θεωρείς ίσους σου, τους διδάσκεις κάτι, τους δείχνεις κάτι, τους οδηγείς κάπου. Κατ’ αυτή την έννοια, ο ναρκισσισμός που ενυπάρχει σε μια ένοπλη επίθεση δεν με σοκάρει, τον αναγνωρίζω με άλλη μορφή σε πάρα πολλές εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας εντός μιας κοινωνίας.

Ποια είναι η σχέση τους με τους προδρόμους τους; Τα media τους παρουσιάζουν ως συνεχιστές. Εσείς, συμπεράνατε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να ισχύει;
Αγνοώ τι σχέσεις είχαν ή έχουν με τους προδρόμους τους. Έχω πολύ σοβαρές επιφυλάξεις, διότι τα Μέσα το αναφέρουν αναπαράγοντας απλώς ελεγχόμενες διαρροές της Αστυνομίας. Από όσο γνωρίζω, δεν έχει αποδειχθεί κάτι τέτοιο. Μπορεί να είχαν κοινωνικές επαφές, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Σίγουρα, πάντως, δεν είναι συνεχιστές τους στο ιδεολογικό επίπεδο.

Στα media παρουσιάζεται συχνά η σχέση τους με τους ποινικούς. Υπάρχει σχέση μεταξύ τους;
Προφανώς και υπάρχει, αλλά πάντα υπήρχε. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, ένα ένοπλο κίνημα πρέπει να χρηματοδοτηθεί από κάπου. Αργά ή γρήγορα, το όποιο ένοπλο κίνημα θα προσφύγει σε παράνομες πράξεις, προκειμένου να χρηματοδοτήσει την περαιτέρω πολιτική του δράση. Το θέμα είναι πώς θα οριστούν αυτές οι πράξεις. Αν θεωρήσουμε ότι η ένοπλη πάλη έχει πολιτικό χαρακτήρα, τα ποινικά αδικήματα που τελούνται ως προπαρασκευαστικές πράξεις της πολιτικής δράσης έχουν επίσης πολιτικό χαρακτήρα. Αυτό ισχύει είτε για τα αδικήματα που τελούν οι ίδιοι οι αντάρτες είτε για τη συνεργασία τους με κοινούς εγκληματίες, προκειμένου να χρηματοδοτήσουν την πολιτική τους δράση.

Όταν εξετάσατε το πώς προσεγγίζουν τα Μέσα το θέμα της ένοπλης πάλης, τι προβλήματα εντοπίσατε;
Ο κλασικός τρόπος για να κατασκευάσεις επικοινωνιακά τον απειλητικό Άλλο είναι να τον αποκόψεις από το ιστορικό του πλαίσιο. Ο Άλλος είναι απειλητικός, επειδή ακριβώς δεν συνδέεται με κανένα τρόπο με το κοινωνικό, πολιτικό ή οικονομικό του περιβάλλον. Αιωρείται σε ένα κενό κι αυτό είναι που τον καθιστά απειλητικό, επειδή δεν μπορεί κανείς να νοηματοδοτήσει τις αποφάσεις του και τις πράξεις του. Τα ΜΜΕ υιοθετούν αρχικά τη στρατηγική της απονοηματοδότησης, η οποία σφυρηλατείται για χρόνια μέχρι να εδραιωθεί στην κοινή γνώμη η εικόνα ότι τα άτομα αυτά είναι αλλοπρόσαλλα. Ότι κάτι παθαίνουν και γίνονται βίαια. Άνευ λόγου. Αυτή η απονοηματοδότηση, που είναι η μία μεγάλη τάση αναπαράστασης της ένοπλης πάλης από τα ΜΜΕ, συνδυάζεται με μια προσπάθεια να φανεί ότι υπάρχει μια σταθερή επαφή μεταξύ γενιών ένοπλης πάλης, με τη νέα γενιά να είναι υποδεέστερη των προδρόμων της. Καθοδηγούνται από τις προηγούμενες γενιές, μας λένε οι πηγές από την Κατεχάκη ή τη ΓΑΔΑ και οι αστυνομικοί συντάκτες. Αυτό δεν έχει αποδειχθεί, από όσο γνωρίζω.

Το 2016 ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε δηλώσει πως «Φυσικά δεν είναι όλοι οι Αριστεροί τρομοκράτες, αλλά όλοι οι τρομοκράτες προέρχονται από την ιδεολογική μήτρα της άκρας Αριστεράς». Είναι σωστή αυτή η φράση; Δεν υπάρχει ακροδεξιά τρομοκρατία;
Αυτή η δήλωση είναι κακοπροαίρετη. Ειδάλλως, θα πρέπει να υποθέσω ότι αυτός που την εξέφρασε πάσχει από οξεία κρίση αμνησίας ή αρνείται τον οποιονδήποτε αναστοχασμό, πράγμα που είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο για έναν πολιτικό. Ή θα πρέπει να υποθέσω ότι υποτιμά τη μνήμη και την ευφυΐα των εν δυνάμει ψηφοφόρων του, πράγμα που είναι ιδιαίτερα απαξιωτικό πρώτα από όλα για τον ίδιο τον πολιτικό κι όχι για τους ψηφοφόρους που, ενδεχομένως, θα τον ψηφίσουν για άλλους λόγους. Ξέρουμε πολύ καλά ότι από την Μεταπολίτευση και μετά υπήρξε ακροδεξιά τρομοκρατία. Δεν έχουμε ξεχάσει τις βόμβες που είχαν εκραγεί σε κινηματογράφους, όπως στην Έλλη, δεν έχουμε ξεχάσει ότι ο νυν αρχηγός της Χρυσής Αυγής εμπλεκόταν σε εκείνες τις βομβιστικές επιθέσεις, δεν τα έχουμε ξεχάσει αυτά γιατί εμείς δεν είμαστε πολιτικοί για να τα ξεχάσουμε. Αργότερα, η ακροδεξιά τρομοκρατία αποκλιμακώθηκε αλλά, όπως γνωρίζουμε όλοι, έχει επανέλθει τα τελευταία χρόνια μέσω της Χρυσής Αυγής και άλλων ομάδων, όπως η Combat 18, οι οποίες δρουν πολλές φορές ανώνυμα. Το να μη δεχόμαστε να τις αποκαλέσουμε τρομοκρατικές –μιλώντας με την ορολογία του κ. Μητσοτάκη– το να θεωρούμε ότι οι πράξεις των ακροδεξιών αυτών ομάδων δεν εμπίπτουν στις διατάξεις του άρθρου 187Α του Ποινικού Κώδικα, είναι πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα, πρωτίστως πολιτικό και όχι νομικό.

Πιστεύετε ότι στην πολύκροτη δίκη της Χρυσής Αυγής θα έπρεπε να είχαν παραπεμφθεί με την κατηγορία της τρομοκρατικής κι όχι της εγκληματικής οργάνωσης;
Ακράδαντα το πίστευα από την πρώτη στιγμή. Θεωρώ ότι το δώρο που τους έκαναν οι προηγούμενοι κυβερνώντες ήταν ακριβώς αυτό. Ότι η δίωξη δεν ασκήθηκε με βάση το 187Α αλλά το 187, με την ελπίδα ότι δεν θα στοιχειοθετηθεί η κατηγορία περί εγκληματικής οργάνωσης. Βέβαια, έχοντας δει πλέον όλο το αποδεικτικό υλικό που προσκόμισε στο δικαστήριο η πολιτική αγωγή, πιστεύω ότι μπορεί πια να στοιχειοθετηθεί η κατηγορία. Όταν ξεκίνησε όμως η δίκη, αυτό ήταν αβέβαιο, ενώ η κατηγορία της τρομοκρατικής οργάνωσης μπορούσε να στοιχειοθετηθεί αβίαστα.

Με αφορμή τη συζήτηση για την αναθεώρηση του Ποινικού Κώδικα. Θεωρείτε σωστή την πρόταση της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής να γίνει η κατοχή εκρηκτικών πλημμέλημα;
Ναι. Η παράνομη οπλοκατοχή είναι πλημμέλημα. Δεν μπορούμε να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ή θα γίνουν όλα κακουργήματα ή θα γίνουν όλα πλημμελήματα. Δεν μπορούμε να λέμε ότι αν έχεις παράνομα ένα πυροβόλο όπλο στο σπίτι σου είναι πλημμέλημα, αλλά αν έχεις ένα μπουκάλι με στουπί είναι κακούργημα. Να τονίσω ότι ενδέχεται να γίνει πλημμέλημα η κατοχή εκρηκτικών, όχι η ρίψη. Επομένως, δεν βλέπω πού είναι το πρόβλημα.

Βλέπουμε την ποινικοποίηση των Εξαρχείων ως γκέτο και την αναφορά παρουσίας ένοπλων ανταρτών στη γειτονιά. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή ομάδες στην περιοχή των Εξαρχείων στον ένοπλο αγώνα;
Εγώ, πρόσφατα μπερδεύτηκα. Πάνω που είχα αρχίσει να δηλώνω ότι είμαι «Αβατιώτισα», αντί για Εξαρχειώτισα, έκανε δηλώσεις ένας συνδικαλιστής της αστυνομίας και είπε ότι τα Εξάρχεια δεν είναι πια άβατο, αλλά κράτος εν κράτει. Δεν τους προλαβαίνω. Δεν προλαβαίνω να χτίσω ταυτότητα τόσο γρήγορα. Παρακαλώ, λίγο πιο αργά. Να προλάβουμε να γίνουμε Αβατιώτες και μετά πολίτες ενός κράτους εν κράτει.

Παίξαμε και Ουρλιάξαμε σε Ένα Δωμάτιο Απόδρασης στην Αθήνα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Την περίοδο 2010-11, το 91,9% των προκηρύξεων ανήκουν στον ατομικιστικό αναρχισμό, ενώ την περίοδο 2016-17 το 57,3% των κειμένων να ανήκουν στον ατομικιστικό αναρχισμό, το 21,4% στον αντιφασισμό, το 14,2% στον αναρχοκομμουνισμό και το 7,1% στον οικοαναρχισμό. Για τη μείωση του ποσοστού προκηρύξεων ατομικιστικού αναρχισμού είχαν σχέση οι συλλήψεις που έγιναν σε μέλη τέτοιων οργανώσεων;
Οι συλλήψεις επηρέασαν αναμφισβήτητα την τάση του ατομικιστικού αναρχισμού. Μεγάλο μέρος των μελών αυτής της τάσης είναι φυλακισμένο αυτή τη στιγμή και ενδεχομένως αυτό να αναχαίτισε κάποιους φίλα προσκείμενους. Ο ατομικιστικός αναρχισμός δεν έχει εξαλειφθεί. Υπάρχει και δρα. Είναι σαφώς μειωμένη η εμβέλειά του, αλλά αυτό δεν εξηγείται μόνο από το κύμα συλλήψεων. Εξηγείται και από την αλλαγή του πολιτικού πεδίου στο μεσοδιάστημα. Το 2010-2011, η Χρυσή Αυγή δεν ήταν τόσο ορατή όπως έγινε εκ των υστέρων, δεν υπήρχαν τότε οι ακροδεξιές επιθέσεις που πυροδότησαν την εμφάνιση ενός αντιφασιστικού ένοπλου κινήματος. Το πολιτικό πεδίο άλλαξε επίσης με τα μνημόνια, που δεν υπήρχαν τότε ως το σοβαρό εκείνο διακύβευμα που πυροδότησε την άνοδο της αναρχοκομμουνιστικής τάσης. Παράλληλα, τότε αρχίζει να αναπτύσσεται μια ευαισθησία σε περιβαλλοντικά ζητήματα τα οποία εν μέρει δικαιολογούν την εμφάνιση του οικοαναρχισμού που, προς το παρόν, παραμένει περιθωριακός.

Αυτήν την περίοδο έχουμε κάμψη της ένοπλης πάλης ή είμαστε σε φάση που γεννιούνται καινούριες ομάδες;
Σας μοιάζω για χαρτορίχτρα; Δεν είμαι σε θέση να απαντήσω. Ιδέα δεν έχω τι σχεδιάζεται και δεν θέλω να μάθω. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν τελεστεί κάποια σοβαρή ή δολοφονική επίθεση, δεν θα προκαλέσει πολιτικό σεισμό, γιατί οι δράστες δεν θα έχουν από πίσω λαϊκή βάση. Όταν δεν ακολουθεί ο λαός, οι μεμονωμένες επιθέσεις, όσο κι αν είναι ενδεχομένως δικαιολογημένες με πολιτικούς όρους, είναι ατελέσφορες εάν αποσκοπούν στην έλευση της επανάστασης. Δεν θα έρθει έτσι η επανάσταση.

*Η παρουσίαση του βιβλίου της Αναστασίας Τσουκαλά θα γίνει την Πέμπτη 18 Απριλίου, στις 19.00 στην ΕΣΗΕΑ.

Περισσότερα από το VICE

Ελληνικό Ποδόσφαιρο: Πατήστε το Κουμπί

«Δεν Είναι η Αθήνα Όπως το Παρίσι για Έναν Γκέι Άνδρα»

Το «Ερεθιστικό» Βιβλίο για τους Rotting Christ Λέει Πράγματα που Δεν Έχουν Ειπωθεί Ξανά