H Ιστορία του Steven Gerrard Είναι η Ιστορία του Σύγχρονου Ποδοσφαίρου

Όταν ο ρώσος δισεκατομμυριούχος Roman Abramovich αγόρασε την Τσέλσι το καλοκαίρι του 2003, ο Steven Gerrard ήταν 23 ετών. Είχε κερδίσει το Κύπελλο Αγγλίας, το League Cup και το Κύπελλο UEFA με τη Λίβερπουλ, μια ομάδα στην οποία μπήκε όταν ήταν οκτώ ετών. Ήταν ήδη ήρωας για τους συμπολίτες του, αλλά η πίεση του να τους εκπροσωπεί και να φέρει τα τρόπαια που ήθελαν -του Champions League και ιδίως της Premier Leauge- ήταν μεγάλη.

Την επόμενη σεζόν, αναλαμβάνει προπονητής της Τσέλσι ο Jose Mourinho και με λίγα λόγια συνοψίζει έναν καινούργιο κόσμο: «Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. Η κοινωνία έχει αλλάξει. Ο κόσμος έχει αλλάξει». Το χρήμα κυριαρχεί στο ποδόσφαιρο. Οι ομάδες θέλουν επιτυχία ανάλογη με το χρήμα που ξοδεύουν. Οι ταλαντούχοι παίκτες θέλουν ανάλογα κύπελλα και φράγκα. Η Τσέλσι έχει λεφτά και ο Mourinho θέλει τον Gerrard, o Gerrard θέλει τίτλους, αλλά είναι παιδί του Λίβερπουλ.

Η μάχη ανάμεσα στην προσωπική φιλοδοξία και την αφοσίωση στην πόλη σου -και η ευρύτερη μάχη που εκπροσωπεί, εκείνη ανάμεσα στον παγκόσμιο καπιταλισμό και σε ένα κοινωνικά προσανατολισμένου τρόπου ζωής- βρίσκεται στον πυρήνα του Make Us Dream, μιας καινούργιας αποκαλυπτικής ταινίας από τους δημιουργού του Amy και του Senna. Μια ταινία που αφηγείται την ιστορία της ζωής του Steven Gerrard ως παίκτη της Λίβερπουλ και ως συναισθηματικού φυλαχτού μιας συναισθηματικής πόλης, ενός ήρωα που παίζει για τους συμπολίτες του, αλλά παράλληλα νιώθει την ευθύνη ως μεγάλο βάρος και ως χαρά συνάμα.

Στην αρχή, είναι μόνο το ποδόσφαιρο. «Για μένα ήταν απλώς διασκέδαση», λέει ο Gerrard, καθώς βλέπουμε το ψηλόλιγνο παιδί να ντριμπλάρει τον έναν αντίπαλο μετά τον άλλον, να βάζει γκολ και να σηκώνει κύπελλα - τα μαλλιά του είναι απίστευτα πυκνά και το βλέμμα του συγκεντρωμένο και αποφασισμένο. Οι προπονητές του λένε ότι θα τα καταφέρει, αλλά για λίγο δεν δείχνει να το αντιλαμβάνεται.

Ο ξάδερφος του Gerrard, Jon-Paul, σκοτώνεται στο Χίλσμπορο, το 1989, μαζί με άλλους 95 οπαδούς της Λίβερπουλ. Η πόλη συγκλονίζεται και η τραγωδία γίνεται καταλύτης για μια νέα εποχή εμπορευματοποίησης. Η Premier League ξεκινάει το 1992 καβαλώντας το κύμα του τηλεοπτικού χρήματος. Το Sky Sports κυριαρχεί. Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι η εμπροσθοφυλακή της αλλαγής. Η Λίβερπουλ δεν μπορεί να κερδίσει το πρωτάθλημα.

Ο Gerrard είναι παίκτης της ομάδας νέων. Τα τάκλιν του είναι τέτοια, που νομίζεις ότι θέλει να σκοτώσει, αλλά εκτός γηπέδου δεν δείχνει τα συναισθήματά του. Αναγνωρίζει ποιος είναι βασική απειλή από την αντίπαλη ομάδα και του την πέφτει νωρίς. «Αν τον ισοπεδώσω από την αρχή, οι συμπαίκτες του θα καταλάβουν τη φάση μου». Ακολουθεί μια ανοδική πορεία μαζί με τον Michael Owen - και οι δύο έχουν απίστευτο ταλέντο.

VICE VIDEO: Unfair Play - Ο Ντέμης και η Χαμένη Ευκαιρία

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Το 1998, στα 18 του, ο Gerrard κάνει το ντεμπούτο του στην ομάδα. «Μια ανθρωποθάλασσα… η καρδιά σου χτυπάει… πολύ τρομακτικό». Είναι γρήγορο και είναι σωματικό, στην ταινία υπάρχει αρχειακό υλικό από τους αγώνες που δείχνουν τον ρυθμό, το ένα τάκλιν μετά το άλλο - είναι ενήλικες άνδρες και δεν αστειεύονται. «Υπάρχει μίσος εκεί», λέει ο Gerrard για τους αντιπάλους.

Τα χρόνια περνούν και ο Gerrard αναρωτιέται πώς θα κερδίσει «σε όλα αυτά τα κύπελλα και τα πρωταθλήματα», αν η Λίβερπουλ δεν έχει τα λεφτά να είναι ανταγωνιστική. «Με διέλυε», λέει. Τον κυριεύει άγχος. Η σχέση με την πόλη του, το ταλέντο του, είναι ευχή και κατάρα.

Στην πρώτη σεζόν του Mourinho στην Τσέλσι, ο Τύπος λέει τα ίδια και τα ίδια: θέλουμε τον Gerrard στην Τσέλσι και δεδομένου ότι είναι σχεδόν εγγυημένο ότι θα κερδίσει έναν τίτλο, αν πάει, σίγουρα θα πάει.

Αλλά υπάρχει η πορεία ως τον τελικό του Champions League του 2005 και ο ίδιος ο απίστευτος τελικός. Ο Gerrard λέει ότι του «έφυγε το βάρος» κερδίζοντας. Στο πρώτο ημίχρονο νιώθει χαμένος, καθώς η Λίβερπουλ δέχεται τρία γκολ. Αλλά στο δεύτερο ημίχρονο ο Stevie Gerrard βάζει το πρώτο γκολ. Καθώς επιστρέφει στο κέντρο, στρέφεται στους οπαδούς και σηκώνει τα χέρια του, παροτρύνοντάς τους να ξεσηκωθούν, λέγοντάς τους ότι είναι ακόμη μέσα στο παιχνίδι και ότι μπορεί να γίνει ένα θαύμα.

Το θαύμα συμβαίνει και το «τρομακτικό» βάρος της ευθύνης φεύγει από τους ώμους του. Στο Make Us Dream βλέπουμε φωτογραφίες του Gerrard από εκείνη τη βραδιά στην Κωνσταντινούπολη. Είναι με το πλήθος, τους αγκαλιάζει και τον αγκαλιάζουν.

Η έκφραση του Gerrard είναι εκπληκτική: λέει ότι έχει ξεφύγει, το βλέμμα του είναι αλλού, η έκφραση συναισθήματος θρησκευτική. Πέφτει στα χέρια του Θεού, που έχει τη μορφή των οπαδών του. «Δεν νομίζω να έχει νιώσει κανείς ποτέ, όπως ένιωσα εγώ εκείνο το βράδυ», λέει και είναι δύσκολο να διαφωνήσουμε μαζί του, ακόμη και όταν ο John Riise πηδάει πάνω του φωνάζοντας, «Σ’ αγαπάω, ρε γαμώτο!».

Έπειτα, όμως, τα λεφτά είναι ξανά στο κέντρο των πάντων. Ο Gerrard νιώθει ότι ο προπονητής του, Rafa Benitez, θέλει να τον πουλήσει. Η Τσέλσι και ο Mourinho περιμένουν. Ο Gerrard ανακοινώνει ότι θα φύγει και κάποιοι συμπολίτες του, τού γυρίζουν την πλάτη, τον λένε προδότη, Ιούδα. Καίνε τη φανέλα του και τον απειλούν. Η κουλτούρα των ραδιοφωνικών εκπομπών συζητήσεων έχει εισχωρήσει στο ποδόσφαιρο. Τα πνεύματα είναι οξυμένα. Ο θυμός είναι έντονος.

Ο ατζέντης του Gerrard, ένας ζόρικος Σκοτσέζος ονόματι Struan Marshall, μάς λέει ότι δεν θα άλλαζε θέση με τον πελάτη του, παρόλο που ο Steven έχει σηκώσει το τρόπαιο του Champions League - κάτι που ο Marshall θα ήθελε πολύ να κάνει: «Αυτό σκεφτόμουν, καθώς καθόμουν και έβλεπα στην τηλεόραση να καίνε τη φανέλα του».

Ο πατέρας του, ο Paul, θυμίζει στον Gerrard ποιος είναι και από πού κατάγεται. Είναι γέννημα-θρέμμα του Λίβερπουλ και δεν θα γίνει πουθενά εξίσου αγαπητός με τον ίδιο τρόπο. Ο Gerrard παραμένει, υπογράφει νέο συμβόλαιο με τη Λίβερπουλ και ευχαριστεί τον πατέρα του που τον έκανε να συνέλθει.

Έχει καθιερωθεί πλέον ένα μοτίβο, κάτι που θα χαρακτήριζε τη ζωή του Gerrard στην ομάδα. Η Λίβερπουλ είναι μια πόλη με συναίσθημα, μια πόλη γεμάτη ανθρώπους που θεωρούν τους εαυτούς τους συναισθηματικούς και η ομάδα είναι ένα σκεύος γι’ αυτό το συναίσθημα, ένα μέρος όπου μπορεί να εκφραστεί και να μοιραστεί μεταξύ των οπαδών της. Όσο για τον Steven Gerrard; Είναι ο άνθρωπος που είναι επιφορτισμένος με το να φέρει στους συμπολίτες του αυτά που ονειρεύονται, ένας άνθρωπος γεμάτος συναισθήματα που φουντώνουν ως το σημείο που απειλούν να τον καταπιούν.

Οι σεζόν περνούν. Ο Gerrard είναι καταπληκτικός. Γεμίζει τραυματισμούς. Υποφέρει. Νιώθει ακόμη το βάρος. Τη Μάντσεστερ Σίτι την αγοράζουν δισεκατομμυριούχοι από το Άμπου Ντάμπι. Η ελπίδα να κερδίσει το πρωτάθλημα μοιάζει να έχει χαθεί διά παντός, αλλά ο Gerrard βρίσκεται σε μια εκπληκτική νεανική ομάδα υπό τον Brendan Rodgers.

Τη σεζόν 2013/14 όλα δείχνουν ότι μπορεί να συμβεί και ο Gerrard χάνεται ξανά, το συναίσθημα τον κυριεύει, έχει εμμονή με το να κερδίσει τον τίτλο που δεν κέρδισε ποτέ, αυτόν που οι οπαδοί της ομάδας του θέλουν εδώ και δυο δεκαετίες. H Λίβερπουλ νικάει τη Μάντσεστερ Σίτι και εκείνος μαζεύει τους συμπαίκτες του: «Δεν θα μας ξεφύγει», τους λέει. Είναι ο ήρωας και η έμπνευσή τους. Εκείνοι είναι ο τρόπος του να βγάλει το τελευταίο βάρος από πάνω του.

Συνεχίζει να παίζει παρά τον πόνο. Δυο μέρες πριν από τον σημαντικό αγώνα με την Τσέλσι, δεν μπορεί να κουνηθεί. Κάνει επισκληρίδιο στη μέση και παίρνει ένα σωρό παυσίπονα. Στο παιχνίδι, παίρνει την μπάλα, γλιστράει και η Τσέλσι σκοράρει.

«Σκέφτηκα, “Θεέ μου, αυτό είναι το τέλος”», λέει η γυναίκα του, Alex. «Δεν μιλούσε». Για πολύ καιρό, ο Gerrard σκεφτόταν κάθε μέρα εκείνη τη στιγμή. Τώρα πια, τη σκέφτεται τις περισσότερες μέρες. Η Μάντσεστερ Σίτι κερδίζει τον τίτλο. Η Λίβερπουλ τερματίζει δεύτερη στο πρωτάθλημα. Ο Gerrard μετακομίζει στο Λος Άντζελες.

Στο τέλος της ταινίας, κατά κάποιον τρόπο την τελευταία λέξη έχει ο Mourinho, ο άνθρωπος που προσπάθησε να πάρει τον Gerrard στην Τσέλσι, την Ίντερ, τη Μίλαν και τη Ρεάλ, τον άνθρωπο που έδειχνε το χρήμα και τη δόξα στο είδωλο της Λίβερπουλ και έλεγε, «Άσε τους δικούς σου και έλα σε μένα». Αλλά στο τέλος, ο Mourinho ξέρει γιατί ο Gerrard έκανε αυτό που έκανε. «Έκανε καταπληκτική καριέρα και έχει ένα απίστευτο συναίσθημα με τους συμπολίτες του», λέει ο Mourinho. «Νομίζω πως είναι ένα συναίσθημα που κρατάει για πάντα».

Έτσι, το Make Us Dream, μια έντονα συναισθηματική ταινία, μάς αφήνει την αίσθηση ότι άξιζε τον κόπο. Ότι οι λίγοι τίτλοι που κερδίζεις για τους ανθρώπους σου, αξίζουν περισσότερο από τους πολλούς που κερδίζεις αλλού. «Μακάρι να ήταν ακόμη μαζί μας, να μας πηγαίνει μπροστά, να σηκώνει τα χέρια του για να μας παροτρύνει, να μας κάνει να πιστεύουμε», σκέφτονται οι οπαδοί της Λίβερπουλ.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Περισσότερα από το VICE

Ο Νίκος Αλέφαντος 25 Μέρες στη Φυλακή

«Κορίτσια, Σπάστε τα Στερεότυπα και Παίξτε Ντραμς»

Οι Έλληνες Ποδοσφαιριστές στον Καιρό της Κρίσης - Η (Απλήρωτη) Γενιά των 500 Ευρώ