Το 2015, η Ιρλανδή μητέρα δύο παιδιών, Claire Cullen-Delsol, ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος στο τρίτο της παιδί. Ήταν μια μη προγραμματισμένη εγκυμοσύνη, αλλά η Cullen-Delsol και ο σύζυγός της, Wayne, ενθουσιάστηκαν με την προοπτική ενός ακόμη παιδιού.Οι υπέρηχοι έδειξαν ότι το έμβρυο έπασχε από μια σπάνια χρωμοσωματική διαταραχή που ονομάζεται σύνδρομο Patau, κάτι που σήμαινε ότι δεν θα κατάφερνε να ζήσει για πολύ μετά τη γέννα. Το πιο πιθανό ήταν να πεθάνει στη μήτρα. Μετά τη διάγνωση, η Cullen-Delsol αποφάσισε ότι προτιμούσε να τερματίσει την εγκυμοσύνη, παρά να συνεχίσει μια καταδικασμένη κυοφορία για μήνες. Ωστόσο, ο νόμος περί άμβλωσης της Ιρλανδίας απαγορεύει την έκτρωση σε όλα τα περιστατικά, εκτός από εκείνα όπου κινδυνεύει η ζωή της μητέρας, πράγμα που σημαίνει ότι ακόμη και τα έμβρυα που δεν έχουν ελπίδες να επιβιώσουν, πρέπει να κυοφορούνται μέχρι τον τοκετό.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η τραυματική εμπειρία της Cullen-Delsol την έκανε μια ένθερμη ακτιβίστρια υπέρ του δικαιώματος της άμβλωσης. Σήμερα, είναι η διευθύντρια του Terminations for Medical Reasons (Αμβλώσεις για Ιατρικούς Λόγους), μιας ομάδας πίεσης υπέρ του δικαιώματος στην έκτρωση, την οποία ίδρυσε, για να ασκήσει πιέσεις ώστε να αλλάξουν οι περιοριστικοί νόμοι της Ιρλανδίας γύρω από τις αμβλώσεις.«Έγινα υπέρμαχος της αλλαγή για άλλες γυναίκες, ώστε να μπορέσω να συμβιβαστώ με την απώλειά μου», δήλωσε. «Δεν μπορώ να ξεπεράσω αυτό που έγινε, όσο ξέρω ότι κάθε βδομάδα δύο ή τρία ζευγάρια Ιρλανδών αναγκάζονται να ταξιδεύουν στο Ηνωμένο Βασίλειο, για να τερματίσουν την κυοφορία ενός πολυπόθητου, αλλά πεθαμένου εμβρύου. Επίσης, ποιος ξέρει πόσοι άνθρωποι βρίσκονται στο σπίτι, υποφέροντας όπως εγώ;».«Ο μεγαλύτερος φόβος μου», προσθέτει η Cullen-Delsol, «είναι ότι η κόρη μου θα περάσει όσα πέρασα εγώ και ότι αυτή η χώρα θα της συμπεριφερθεί όσο άσχημα συμπεριφέρθηκε σε εμένα».Τα παρακάτω είναι αποσπάσματα από το ημερολόγιο που κράτησε κατά την τρίτη εγκυμοσύνη της και δημοσιεύονται εδώ με την άδειά της.Είναι μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα. Κάνω μια στάση στο σπίτι μετά τη δουλειά, για να πάρω τον Wayne, τη μαμά μου και τα παιδιά, ώστε να πάμε στο νοσοκομείο του Γουότερφορντ, για να κάνω υπέρηχο.Η μαία μου με πηγαίνει πρώτα στην αίθουσα μόνη, για να κάνει έναν βασικό έλεγχο, προτού έρθουν και οι υπόλοιποι μέσα. Μιλάμε περί ανέμων και υδάτων για ώρες –ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε– μέχρι που τελικά ρωτάω δήθεν αδιάφορα, αν όλα είναι καλά. «Όχι», μου απαντάει. «Πρέπει να ελέγξω μερικά πράγματα».
13 Αυγούστου 2015
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μετά από μερικά λεπτά, ξεκινάει να μου δείχνει με ηρεμία τις τεράστιες κύστες που ήταν πάνω στον πλακούντα, τα οστά που έλειπαν από το πρόσωπο του μωρού και τα προβλήματα στην ανάπτυξη του εγκεφάλου. Περνάμε σε ένα άλλο δωμάτιο με καλύτερο μηχάνημα και της ζητάω να φέρει τον σύζυγό μου. Η μαμά μου πήγε τα παιδιά στο κυλικείο του νοσοκομείου, όσο περιμέναμε τον δεύτερο υπέρηχο.Ο Wayne μού πιάνει τα χέρια, ενώ καθόμαστε σιωπηλοί. Όσο η μαία κάνει τον υπέρηχο, εγώ ψάχνω στο πρόσωπό της ένα ελάχιστο χαμόγελο ή μια έκφραση ανακούφισης. Τίποτα, όμως. Ξεκινάει να δείχνει περισσότερα πράγματα: διμερείς κηλίδες, αλληλοεπικαλυπτόμενα δάκτυλα, υποανεπτυγμένη παρεγκεφαλίδα, κύστες στον πλακούντα, ανύπαρκτο στομάχι, προβλήματα στα νεφρά και κηλίδες στην καρδιά του μωρού.
Ακούω τρομοκρατημένη, με δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό μου. Τελικά τελειώνει και μας παραπέμπει σε γιατρό που ειδικεύεται στα έμβρυα στο νοσοκομείο Holles Street. Επιστρέφουμε περπατώντας στη λιακάδα. Τρέμω.Στο σπίτι, γκουγκλάρω το «χρωμοσωμικές ανωμαλίες». «Σπάνια γεννιέται ζωντανό το βρέφος», διαβάζω. «Υψηλή θνησιμότητα τον πρώτο μήνα, λίγα βρέφη επιβιώνουν το πρώτο έτος. Ανικανότητα επιβίωσης. Θάνατος».Θέλω να πεθάνω. Θέλω να γίνω μια μπάλα και να με καταπιεί η γη. Όλος ο κόσμος μου έχει αλλάξει. Όλα μου φαίνονται ψεύτικα. Δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω. Το μικρό μου ανθρωπάκι μπορεί να μην φτάσει σε αυτόν τον κόσμο και ίσως χάσουμε ένα παιδί. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ και πώς να ζήσω με αυτό. Θέλω να προστατεύσω αυτό το μωρό για πάντα.Έχω βαρεθεί να μου λένε να είμαι θετική και να μου τρίβουν την κοιλιά. Νιώθω τόσο οργισμένη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
15 Αυγούστου 2015
21 Αυγούστου 2015
23 Αυγούστου, 2015
24 Αυγούστου 2015
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ξεκινάμε να ενημερώνουμε κόσμο. Δεν αντέχω να ακούσω τη φωνή της μαμάς μου, την ώρα που θα μάθει ότι η εγγονή της θα πεθάνει, οπότε της τηλεφωνεί ο Wayne. Ακούω τη θλίψη της από το τηλέφωνο και υποφέρω. Στέλνω μήνυμα στον αδερφό μου. Δεν αντέχω να μιλήσω σε κανέναν.Ξαφνικά συνειδητοποιώ κάτι. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Ο πόνος και η θλίψη είναι τόσο ολοκληρωτικά που μοιάζουν με μολύβδινα βαρίδια. Προσπαθώ να τα πετάξω από πάνω μου. Αισθάνομαι πρωτόγονη. Ουρλιάζω σαν ζώο. «Όχι», φωνάζω. Τραβάω το πουκάμισο του Wayne, ικετεύοντας. Τελικά, ο αβάσταχτος πόνος μετατρέπεται σε ηρεμία. Κρατάμε ο ένας τον άλλο λίγο ακόμη και στη συνέχεια προετοιμαζόμαστε για τα παιδιά που θα έρθουνσπίτι. Όταν επιστρέφουν, φοράμε τις μάσκες μας.«Πότε γεννάς;», θα με ρωτάει ο κόσμος. Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω.
25 Αυγούστου 2015
Δεν μπορεί να γίνει κάποια έγκαιρη παρέμβαση. Οποιαδήποτε ενέργεια για να προκαλέσει τοκετό θα θεωρηθεί τερματισμός και είναι παράνομη, σύμφωνα με την Όγδοη Τροποποίηση της Ιρλανδίας, η οποία απαγορεύει την άμβλωση σε όλα τα περιστατικά, εκτός και αν κινδυνεύει η ζωή της μητέρας. Ο γιατρός δεν αναφέρει ως επιλογή το ταξίδι στο εξωτερικό για τον τερματισμό της εγκυμοσύνης, μέχρι που τελικά ρωτάω. Μου λέει ότι το νοσοκομείο γνωρίζει ότι το μαιευτήριο του Λίβερπουλ παρέχει υψηλή φροντίδα, ωστόσο δεν μπορούν να με παραπέμψουν εκεί. Μπορούν να μεταβιβάσουν πληροφορίες, εάν το ζητήσω. Κανένας Ιρλανδός γιατρός δεν μπορεί να με βοηθήσει να κλείσω ραντεβού για να κανονίσω μια άμβλωση εκεί. Πρέπει να το οργανώσω μόνη μου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είμαι τόσο θυμωμένη. Είμαι μόνο 22 εβδομάδες έγκυος. Θα πρέπει να συνεχίσω την εγκυμοσύνη μου για τουλάχιστον 15 ή 16 εβδομάδες. Είμαι υποχρεωμένη να γεννήσω και στη συνέχεια να χάσω το παιδί μου. Εντωμεταξύ, θα πρέπει να πηγαίνω στη δουλειά, να πηγαίνω τα παιδιά στο σχολείο και να συνεχίσω να τραβάω την προσοχή που τραβούν οι έγκυες γυναίκες. «Πότε γεννάς;», θα με ρωτάει ο κόσμος. Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω.
Αλλά πώς μπορώ να πάω στο Λίβερπουλ για μια εβδομάδα; Να αφήσω τα παιδιά μου σε συγγενείς και φίλους, να πάω στο Λίβερπουλ, να γεννήσω ένα νεκρό μωρό, να της πω αντίο και στη συνέχεια να μπω ξανά στο αεροπλάνο και να περιμένω να μου στείλουν τις στάχτες του ταχυδρομικώς. Δεν θέλω να κάνω έκτρωση. Θέλω να τη γεννήσω. Θέλω να την κρατήσω και να της πω αντίο, δεν θέλω να βιαστώ, για να προλάβω μια πτήση. Θέλω να τη γνωρίσουν τα παιδιά μου, οι γονείς μου και ο αδελφός μου και να την πάρουν αγκαλιά. Θέλω το δικό μου κρεβάτι. Θέλω μια κηδεία, όχι στάχτες που παραδίδονται με κούριερ. Η ζωή της σημαίνει πολύ περισσότερα από αυτό. Το ίδιο και η δική μου, όμως. Πώς είναι δυνατόν να θεωρεί ο ιρλανδικός νόμος ότι έχουμε τα ίδια δικαιώματα; Δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να ζήσει. Κάθε κύτταρο στο σώμα της είχε ένα μικροσκοπικό, καταστροφικό ελάττωμα και ποτέ δεν θα μπορούσε να επιβιώσει έξω από το σώμα μου. Είμαι μεγάλη γυναίκα. Έχω παιδιά, σύζυγο, φίλους, δουλειά. Πώς γίνεται όλα αυτά να εξισώνονται με έναν καταδικασμένο σφυγμό σε ένα σώμα που πεθαίνει;Εδώ και μέρες έχω εφιάλτες για τον τοκετό και τη γέννα. Ξυπνάω φωνάζοντας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
26 Αυγούστου, 2015
VICE Video: Οι Γονείς που Ανησυχούν για το Αντιεμβολιαστικό Ρεύμα
Έχω και άλλο ραντεβού στο νοσοκομείο. Η γιατρός μου με κοιτάζει στα μάτια και μου λέει πόσο λυπάται. Ο γιατρός έρχεται και μου λέει ότι δεν υπάρχει κανένας ιατρικός λόγος, για να παραμείνω έγκυος, αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Λυπάται. Κάνει ακόμη έναν υπέρηχο και εκτυπώνει πολλά αντίγραφα για όλους στην οικογένεια.Πηγαίνω στην πόλη αργότερα μέσα στη μέρα, για να αγοράσω σχολικά βιβλία και σχολικές στολές και καταρρέω για άλλη μια φορά δημοσίως. Εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνω ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να διαχειριστώ ένα ταξίδι στο Λίβερπουλ. Με το ζόρι κάνω τις δουλειές για τα παιδιά μου. Δεν μπορώ να πάω στο σούπερ μάρκετ. Ακόμη και αν είχαμε χρήματα για τις πτήσεις και την επέμβαση, δεν θα μπορούσα να διαχειριστώ τα αεροδρόμια, τα λεωφορεία και το νοσοκομείο. Στη σκέψη και μόνο, τρέμω από φόβο. Θα πρέπει να περιμένω.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
10 Σεπτεμβρίου 2015
11 Σεπτεμβρίου 2015
12 Σεπτεμβρίου 2015
Ο Wayne είναι στη δουλειά, όταν τηλεφωνεί η μαμά μου. Έκλαιγα στο σπίτι, στο τραπέζι της κουζίνας. «Είμαι καθοδόν», λέει η μαμά, όταν ακούει τη φωνή μου. Όταν φτάνει, με βρίσκει στο πάτωμα. Δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Τα παιδιά προσπαθούν να με παρηγορήσουν, αλλά πανικοβάλλομαι. «Γιατί δεν σε βοηθάνε;», ρωτάει η μαμά μου, όταν με βλέπει. «Δεν είναι δυνατόν να σε αφήσουν έτσι! Αφήνουν, δηλαδή, τις μητέρες να καταρρέουν για χάρη ενός μωρού που δεν θα ζήσει;Ναι. Αυτό κάνουν.
15 Σεπτεμβρίου 2015
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
17 Σεπτεμβρίου 2015
Συναντιέμαι με τη μαία. Μου λέει ότι θα ξέρει πότε θα είναι νεκρό το μωρό. Εξηγεί πώς θα είναι η επαγωγή. Μου λέει τι παυσίπονα θα μπορώ να πάρω. Μιλάμε για φέρετρα. Για μωρουδιακά ρούχα. Για χάπια απογαλακτισμού. Για το κατά πόσο θέλω να θάψω το μωρό ή να κάνω αποτέφρωση. Το κοριτσάκι μου.
21 Σεπτεμβρίου 2015
23 Σεπτεμβρίου 2015
25 Σεπτεμβρίου 2015
15 Οκτωβρίου 2015
4 Νοεμβρίου 2015
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Με καλούν να συναντήσω την Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Προστασίας, για να διηγηθώ την ιστορία μου. Μπορώ να διαχειριστώ ένα ταξίδι στο Δουβλίνο; Θα προσπαθήσω.Κάθομαι σε ένα δωμάτιο με την υπουργό και μιλάω για 20 λεπτά χωρίς να σταματήσω. Κλαίει μαζί μου για την Alex. Βλέπω τη δύναμη που έχει η ιστορία μου. Αισθάνομαι λιγότερο απελπισμένη, λιγότερο ασήμαντη. Κάποιος τελικά με ακούει και συμφωνεί ότι αυτό που έζησα ήταν λάθος. Ότι δεν το άξιζα - και κανένας άλλος δεν το αξίζει. Και πρέπει να αλλάξει.Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.
9 Δεκεμβρίου 2015
Περισσότερα από το VICEΤα Fake News Πήγαν σε Άλλο Επίπεδο με τη Φωτογραφία «Προσφυγόπουλου», που Τελικά Ήταν Ηθοποιός του NetflixΟι Γονείς μου Ήξεραν ότι θα Πέθαιναν Προτού Κλείσω τα ΕννιάΗ Ομερτά της Λέρου: Όλοι Ήξεραν, Κανείς Δεν ΜιλούσεΓια τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίοNewsletter μας