Αναγκάστηκα να Συνεχίσω μια μη Βιώσιμη Εγκυμοσύνη: Αυτό Είναι το Ημερολόγιό μου
Eικονογραφήσεις: Calum Heath

FYI.

This story is over 5 years old.

Μια Αληθινή Ιστορία

Αναγκάστηκα να Συνεχίσω μια μη Βιώσιμη Εγκυμοσύνη: Αυτό Είναι το Ημερολόγιό μου

Όταν οι γιατροί τής είπαν ότι η εγκυμοσύνη της δεν ήταν βιώσιμη, ζήτησε τον τερματισμό της – ωστόσο, αρνήθηκαν, καθώς αυτό θα παρέβαινε τους νόμους περί άμβλωσης της Ιρλανδίας.
CC
Κείμενο Claire Cullen-Delsol

Το 2015, η Ιρλανδή μητέρα δύο παιδιών, Claire Cullen-Delsol, ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος στο τρίτο της παιδί. Ήταν μια μη προγραμματισμένη εγκυμοσύνη, αλλά η Cullen-Delsol και ο σύζυγός της, Wayne, ενθουσιάστηκαν με την προοπτική ενός ακόμη παιδιού.

Οι υπέρηχοι έδειξαν ότι το έμβρυο έπασχε από μια σπάνια χρωμοσωματική διαταραχή που ονομάζεται σύνδρομο Patau, κάτι που σήμαινε ότι δεν θα κατάφερνε να ζήσει για πολύ μετά τη γέννα. Το πιο πιθανό ήταν να πεθάνει στη μήτρα. Μετά τη διάγνωση, η Cullen-Delsol αποφάσισε ότι προτιμούσε να τερματίσει την εγκυμοσύνη, παρά να συνεχίσει μια καταδικασμένη κυοφορία για μήνες. Ωστόσο, ο νόμος περί άμβλωσης της Ιρλανδίας απαγορεύει την έκτρωση σε όλα τα περιστατικά, εκτός από εκείνα όπου κινδυνεύει η ζωή της μητέρας, πράγμα που σημαίνει ότι ακόμη και τα έμβρυα που δεν έχουν ελπίδες να επιβιώσουν, πρέπει να κυοφορούνται μέχρι τον τοκετό.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Η τραυματική εμπειρία της Cullen-Delsol την έκανε μια ένθερμη ακτιβίστρια υπέρ του δικαιώματος της άμβλωσης. Σήμερα, είναι η διευθύντρια του Terminations for Medical Reasons (Αμβλώσεις για Ιατρικούς Λόγους), μιας ομάδας πίεσης υπέρ του δικαιώματος στην έκτρωση, την οποία ίδρυσε, για να ασκήσει πιέσεις ώστε να αλλάξουν οι περιοριστικοί νόμοι της Ιρλανδίας γύρω από τις αμβλώσεις.

«Έγινα υπέρμαχος της αλλαγή για άλλες γυναίκες, ώστε να μπορέσω να συμβιβαστώ με την απώλειά μου», δήλωσε. «Δεν μπορώ να ξεπεράσω αυτό που έγινε, όσο ξέρω ότι κάθε βδομάδα δύο ή τρία ζευγάρια Ιρλανδών αναγκάζονται να ταξιδεύουν στο Ηνωμένο Βασίλειο, για να τερματίσουν την κυοφορία ενός πολυπόθητου, αλλά πεθαμένου εμβρύου. Επίσης, ποιος ξέρει πόσοι άνθρωποι βρίσκονται στο σπίτι, υποφέροντας όπως εγώ;».

«Ο μεγαλύτερος φόβος μου», προσθέτει η Cullen-Delsol, «είναι ότι η κόρη μου θα περάσει όσα πέρασα εγώ και ότι αυτή η χώρα θα της συμπεριφερθεί όσο άσχημα συμπεριφέρθηκε σε εμένα».

Τα παρακάτω είναι αποσπάσματα από το ημερολόγιο που κράτησε κατά την τρίτη εγκυμοσύνη της και δημοσιεύονται εδώ με την άδειά της.

13 Αυγούστου 2015

Είναι μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα. Κάνω μια στάση στο σπίτι μετά τη δουλειά, για να πάρω τον Wayne, τη μαμά μου και τα παιδιά, ώστε να πάμε στο νοσοκομείο του Γουότερφορντ, για να κάνω υπέρηχο.

Η μαία μου με πηγαίνει πρώτα στην αίθουσα μόνη, για να κάνει έναν βασικό έλεγχο, προτού έρθουν και οι υπόλοιποι μέσα. Μιλάμε περί ανέμων και υδάτων για ώρες –ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε– μέχρι που τελικά ρωτάω δήθεν αδιάφορα, αν όλα είναι καλά. «Όχι», μου απαντάει. «Πρέπει να ελέγξω μερικά πράγματα».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Μετά από μερικά λεπτά, ξεκινάει να μου δείχνει με ηρεμία τις τεράστιες κύστες που ήταν πάνω στον πλακούντα, τα οστά που έλειπαν από το πρόσωπο του μωρού και τα προβλήματα στην ανάπτυξη του εγκεφάλου. Περνάμε σε ένα άλλο δωμάτιο με καλύτερο μηχάνημα και της ζητάω να φέρει τον σύζυγό μου. Η μαμά μου πήγε τα παιδιά στο κυλικείο του νοσοκομείου, όσο περιμέναμε τον δεύτερο υπέρηχο.

Ο Wayne μού πιάνει τα χέρια, ενώ καθόμαστε σιωπηλοί. Όσο η μαία κάνει τον υπέρηχο, εγώ ψάχνω στο πρόσωπό της ένα ελάχιστο χαμόγελο ή μια έκφραση ανακούφισης. Τίποτα, όμως. Ξεκινάει να δείχνει περισσότερα πράγματα: διμερείς κηλίδες, αλληλοεπικαλυπτόμενα δάκτυλα, υποανεπτυγμένη παρεγκεφαλίδα, κύστες στον πλακούντα, ανύπαρκτο στομάχι, προβλήματα στα νεφρά και κηλίδες στην καρδιά του μωρού.

Έχω βαρεθεί να μου λένε να είμαι θετική και να μου τρίβουν την κοιλιά. Νιώθω τόσο οργισμένη.

Ακούω τρομοκρατημένη, με δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό μου. Τελικά τελειώνει και μας παραπέμπει σε γιατρό που ειδικεύεται στα έμβρυα στο νοσοκομείο Holles Street. Επιστρέφουμε περπατώντας στη λιακάδα. Τρέμω.

Στο σπίτι, γκουγκλάρω το «χρωμοσωμικές ανωμαλίες». «Σπάνια γεννιέται ζωντανό το βρέφος», διαβάζω. «Υψηλή θνησιμότητα τον πρώτο μήνα, λίγα βρέφη επιβιώνουν το πρώτο έτος. Ανικανότητα επιβίωσης. Θάνατος».

Θέλω να πεθάνω. Θέλω να γίνω μια μπάλα και να με καταπιεί η γη. Όλος ο κόσμος μου έχει αλλάξει. Όλα μου φαίνονται ψεύτικα. Δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω. Το μικρό μου ανθρωπάκι μπορεί να μην φτάσει σε αυτόν τον κόσμο και ίσως χάσουμε ένα παιδί. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ και πώς να ζήσω με αυτό. Θέλω να προστατεύσω αυτό το μωρό για πάντα.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

15 Αυγούστου 2015

Είναι η ημέρα του ραντεβού μας στο Holles Street. Οι τελευταίες ημέρες ήταν μια θολούρα γεμάτη δάκρυα, θυμό, αϋπνία και απλυσιά.

Στο νοσοκομείο, ο γιατρός μιλάει χωρίς περιστροφές. Συμφωνεί με κάποια από τα αρχικά ευρήματα της μαίας: το στομάχι, οι κύστες, η έκταση του σχισμένου χείλους. Διατηρεί επιφυλάξεις για το κατά πόσο πρόκειται για χρωμοσωμική ανωμαλία. Κάνω αμνιοπαρακέντηση, επιστρέφουμε σπίτι και περιμένουμε. Εύχομαι με όλη μου τη δύναμη να πάνε όλα καλά.

21 Αυγούστου 2015

Πολύ μεγάλη και αγχωτική ημέρα. Περιμέναμε να είχαν βγει τα αποτελέσματα της αμνιοπαρακέντησης μέχρι τώρα, όμως δεν χτυπάει το τηλέφωνο. Στις τέσσερις το απόγευμα καλώ τη μαία στο νοσοκομείο. Κανένα νέο. Θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι τη Δευτέρα. Απογοητεύομαι. Είμαι τόσο εξουθενωμένη από όλο αυτό τώρα. Είμαι εξαντλημένη από την αϋπνία και βλέπω σιγά-σιγά την πίεση και στο πρόσωπο του Wayne. Θα είναι πολύ δύσκολο το σαββατοκύριακο.

23 Αυγούστου, 2015

Έχω βαρεθεί να μου λένε να είμαι θετική και να μου τρίβουν την κοιλιά. Νιώθω τόσο οργισμένη. Συνέχεια ξεσπάω.

24 Αυγούστου 2015

Ξυπνάω με αισιοδοξία, παρόλο που κοιμήθηκα ελάχιστα. Κάνω ντους, μέχρι και που βάφομαι. Αποσπάω τον εαυτό μου με ψώνια. Στις τρεις το μεσημέρι παίρνω τελικά τηλέφωνο τη μαία. Με παίρνει πίσω στις 4:20 μ.μ. Δεν είναι καλά τα νέα. Το μωρό πάσχει από σύνδρομο Patau, που σημαίνει ότι έχει τρία αντίγραφα του χρωμοσώματος 13 σε κάθε κύτταρο στο σώμα του. Δεν είναι συμβατό με τη ζωή και την κανονική εξέλιξη στη μήτρα. Το μωρό δεν θα επιβιώσει.

Τα πάντα καταρρέουν γύρω μου. Πιάνω το χέρι του Wayne την ώρα που καταρρέει. Το κεφάλι του είναι στα χέρια του. Είναι συντετριμμένος. Αισθάνομαι την καρδιά μου να σταματάει και το στομάχι μου δένεται κόμπος. Κρύος ιδρώτας τρέχει στην πλάτη μου και με πιάνουν αμέσως τα κλάματα. Όταν νιώθω πια ότι έχω στεγνώσει από δάκρυα, καθόμαστε και οι δυο χωρίς να λέμε κουβέντα.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

«Πότε γεννάς;», θα με ρωτάει ο κόσμος. Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω.

Ξεκινάμε να ενημερώνουμε κόσμο. Δεν αντέχω να ακούσω τη φωνή της μαμάς μου, την ώρα που θα μάθει ότι η εγγονή της θα πεθάνει, οπότε της τηλεφωνεί ο Wayne. Ακούω τη θλίψη της από το τηλέφωνο και υποφέρω. Στέλνω μήνυμα στον αδερφό μου. Δεν αντέχω να μιλήσω σε κανέναν.

Ξαφνικά συνειδητοποιώ κάτι. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Ο πόνος και η θλίψη είναι τόσο ολοκληρωτικά που μοιάζουν με μολύβδινα βαρίδια. Προσπαθώ να τα πετάξω από πάνω μου. Αισθάνομαι πρωτόγονη. Ουρλιάζω σαν ζώο. «Όχι», φωνάζω. Τραβάω το πουκάμισο του Wayne, ικετεύοντας. Τελικά, ο αβάσταχτος πόνος μετατρέπεται σε ηρεμία. Κρατάμε ο ένας τον άλλο λίγο ακόμη και στη συνέχεια προετοιμαζόμαστε για τα παιδιά που θα έρθουνσπίτι. Όταν επιστρέφουν, φοράμε τις μάσκες μας.

25 Αυγούστου 2015

Ταξιδεύουμε με το αυτοκίνητο για Δουβλίνο, τρώμε πρωινό και συζητάμε. Ο Wayne και εγώ κρατιόμαστε χέρι-χέρι. Ο γιατρός εξηγεί πολύ καθαρά και υπομονετικά το σύνδρομο, την έκβασή του και τις επιλογές μας. Το μωρό δεν θα ζήσει. Είναι απίθανο να γεννηθεί ζωντανό ή να επιβιώσει μετά από λίγες ώρες. Είτε θα περιμένουμε μια καθυστερημένη αποβολή ή θνησιγένεια, είτε, εάν η εγκυμοσύνη φτάσει μέχρι το τέλος, τη γέννα ενός μωρού που θα πεθάνει στον τοκετό ή αμέσως μετά.

Δεν μπορεί να γίνει κάποια έγκαιρη παρέμβαση. Οποιαδήποτε ενέργεια για να προκαλέσει τοκετό θα θεωρηθεί τερματισμός και είναι παράνομη, σύμφωνα με την Όγδοη Τροποποίηση της Ιρλανδίας, η οποία απαγορεύει την άμβλωση σε όλα τα περιστατικά, εκτός και αν κινδυνεύει η ζωή της μητέρας. Ο γιατρός δεν αναφέρει ως επιλογή το ταξίδι στο εξωτερικό για τον τερματισμό της εγκυμοσύνης, μέχρι που τελικά ρωτάω. Μου λέει ότι το νοσοκομείο γνωρίζει ότι το μαιευτήριο του Λίβερπουλ παρέχει υψηλή φροντίδα, ωστόσο δεν μπορούν να με παραπέμψουν εκεί. Μπορούν να μεταβιβάσουν πληροφορίες, εάν το ζητήσω. Κανένας Ιρλανδός γιατρός δεν μπορεί να με βοηθήσει να κλείσω ραντεβού για να κανονίσω μια άμβλωση εκεί. Πρέπει να το οργανώσω μόνη μου.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Είμαι τόσο θυμωμένη. Είμαι μόνο 22 εβδομάδες έγκυος. Θα πρέπει να συνεχίσω την εγκυμοσύνη μου για τουλάχιστον 15 ή 16 εβδομάδες. Είμαι υποχρεωμένη να γεννήσω και στη συνέχεια να χάσω το παιδί μου. Εντωμεταξύ, θα πρέπει να πηγαίνω στη δουλειά, να πηγαίνω τα παιδιά στο σχολείο και να συνεχίσω να τραβάω την προσοχή που τραβούν οι έγκυες γυναίκες. «Πότε γεννάς;», θα με ρωτάει ο κόσμος. Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω.

Εδώ και μέρες έχω εφιάλτες για τον τοκετό και τη γέννα. Ξυπνάω φωνάζοντας.

Αλλά πώς μπορώ να πάω στο Λίβερπουλ για μια εβδομάδα; Να αφήσω τα παιδιά μου σε συγγενείς και φίλους, να πάω στο Λίβερπουλ, να γεννήσω ένα νεκρό μωρό, να της πω αντίο και στη συνέχεια να μπω ξανά στο αεροπλάνο και να περιμένω να μου στείλουν τις στάχτες του ταχυδρομικώς. Δεν θέλω να κάνω έκτρωση. Θέλω να τη γεννήσω. Θέλω να την κρατήσω και να της πω αντίο, δεν θέλω να βιαστώ, για να προλάβω μια πτήση. Θέλω να τη γνωρίσουν τα παιδιά μου, οι γονείς μου και ο αδελφός μου και να την πάρουν αγκαλιά. Θέλω το δικό μου κρεβάτι. Θέλω μια κηδεία, όχι στάχτες που παραδίδονται με κούριερ. Η ζωή της σημαίνει πολύ περισσότερα από αυτό. Το ίδιο και η δική μου, όμως. Πώς είναι δυνατόν να θεωρεί ο ιρλανδικός νόμος ότι έχουμε τα ίδια δικαιώματα; Δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να ζήσει. Κάθε κύτταρο στο σώμα της είχε ένα μικροσκοπικό, καταστροφικό ελάττωμα και ποτέ δεν θα μπορούσε να επιβιώσει έξω από το σώμα μου. Είμαι μεγάλη γυναίκα. Έχω παιδιά, σύζυγο, φίλους, δουλειά. Πώς γίνεται όλα αυτά να εξισώνονται με έναν καταδικασμένο σφυγμό σε ένα σώμα που πεθαίνει;

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

26 Αυγούστου, 2015

Σήμερα έπρεπε να πω στην κόρη μου την Carla ότι η αδελφή της θα πεθάνει. Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Το πρόσωπό της ζαρώνει και ρωτάει αν υπάρχει κάποια ελπίδα. Θέλει να πιστέψει ότι υπάρχει, αλλά δεν μπορώ να την αφήσω τρέφει φρούδες ελπίδες. Την κοιτάζω στα μάτια και της λέω: «Όχι, το μωρό θα πεθάνει. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε για να το βοηθήσουμε». Όσο σκληρό και αν ήταν, δεν είχα άλλη επιλογή.

Κλαίει με αναφιλητά. Θα είχα κάνει τα πάντα, για να μην έχει χρειαστεί να το κάνω αυτό.


VICE Video: Οι Γονείς που Ανησυχούν για το Αντιεμβολιαστικό Ρεύμα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.


Έχω και άλλο ραντεβού στο νοσοκομείο. Η γιατρός μου με κοιτάζει στα μάτια και μου λέει πόσο λυπάται. Ο γιατρός έρχεται και μου λέει ότι δεν υπάρχει κανένας ιατρικός λόγος, για να παραμείνω έγκυος, αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Λυπάται. Κάνει ακόμη έναν υπέρηχο και εκτυπώνει πολλά αντίγραφα για όλους στην οικογένεια.

Πηγαίνω στην πόλη αργότερα μέσα στη μέρα, για να αγοράσω σχολικά βιβλία και σχολικές στολές και καταρρέω για άλλη μια φορά δημοσίως. Εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνω ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να διαχειριστώ ένα ταξίδι στο Λίβερπουλ. Με το ζόρι κάνω τις δουλειές για τα παιδιά μου. Δεν μπορώ να πάω στο σούπερ μάρκετ. Ακόμη και αν είχαμε χρήματα για τις πτήσεις και την επέμβαση, δεν θα μπορούσα να διαχειριστώ τα αεροδρόμια, τα λεωφορεία και το νοσοκομείο. Στη σκέψη και μόνο, τρέμω από φόβο. Θα πρέπει να περιμένω.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

10 Σεπτεμβρίου 2015

Εδώ και μέρες έχω εφιάλτες για τον τοκετό και τη γέννα. Ξυπνάω φωνάζοντας. Απόψε μένω ξύπνια όλη τη νύχτα. Δεν αισθάνομαι το μωρό να κινείται. Τίποτα. Στις έξι το πρωί το νιώθω να κουνιέται. Κλαίω με ανακούφιση και φόβο.

11 Σεπτεμβρίου 2015

Άλλο ένα βράδυ που ξαγρυπνάω. Ξενυχτάω γκουγκλάροντας «Επαγωγή μετά τον θάνατο μωρού» και «προετοιμασία για τοκετό θνησιγενούς νεογνού». «Γέννα νεκρού μωρού». Πώς θα ήταν το μωρό μου; Θα μπορέσω να την πάρω αγκαλιά; Να τη φιλήσω; Πόσες ακόμη νύχτες πρέπει να υποφέρω, μην γνωρίζοντας αν είναι νεκρή.

12 Σεπτεμβρίου 2015

Ο Wayne είναι στη δουλειά, όταν τηλεφωνεί η μαμά μου. Έκλαιγα στο σπίτι, στο τραπέζι της κουζίνας. «Είμαι καθοδόν», λέει η μαμά, όταν ακούει τη φωνή μου. Όταν φτάνει, με βρίσκει στο πάτωμα. Δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Τα παιδιά προσπαθούν να με παρηγορήσουν, αλλά πανικοβάλλομαι. «Γιατί δεν σε βοηθάνε;», ρωτάει η μαμά μου, όταν με βλέπει. «Δεν είναι δυνατόν να σε αφήσουν έτσι! Αφήνουν, δηλαδή, τις μητέρες να καταρρέουν για χάρη ενός μωρού που δεν θα ζήσει;

Ναι. Αυτό κάνουν.

15 Σεπτεμβρίου 2015

Παρακολουθώ μια συζήτηση για την Όγδοη Τροποποίηση. Στέλνω ένα μήνυμα στους ομιλητές, λέγοντας ότι θα ήθελα να μου δοθεί η ευκαιρία να μιλήσω. Μια από αυτούς μου στέλνει μήνυμα. Πώς είμαι, ρωτάει. Έχω βοήθεια; Μπορεί να με βοηθήσει; Κάνω ψυχοθεραπεία.

Συνειδητοποιώ ότι ουσιαστικά ζητούσα βοήθεια, όταν έστειλα αυτό το μήνυμα. Θέλω απεγνωσμένα να με καταλάβει κάποιος.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

17 Σεπτεμβρίου 2015

Συναντιέμαι με τη μαία. Μου λέει ότι θα ξέρει πότε θα είναι νεκρό το μωρό. Εξηγεί πώς θα είναι η επαγωγή. Μου λέει τι παυσίπονα θα μπορώ να πάρω. Μιλάμε για φέρετρα. Για μωρουδιακά ρούχα. Για χάπια απογαλακτισμού. Για το κατά πόσο θέλω να θάψω το μωρό ή να κάνω αποτέφρωση. Το κοριτσάκι μου.

21 Σεπτεμβρίου 2015

Η Carla νιώθει το μωρό να κλωτσάει για πρώτη φορά. Είναι η πρώτη της κανονική κλωτσιά μετά από εβδομάδες.

23 Σεπτεμβρίου 2015

Τη χάσαμε. Υπέφερε άραγε; Ήταν γρήγορος ή αργός ο θάνατος; Μήπως οι κύστες στον πλακούντα της στέρησαν τα θρεπτικά συστατικά και το οξυγόνο; Μήπως η συσσώρευση υγρών γύρω της πίεσε υπερβολικά τη μικρή της καρδούλα; Μήπως η γενετική της διαταραχή την εμπόδισε να αναπτυχθεί περαιτέρω.

25 Σεπτεμβρίου 2015

Η Alex Patricia Cullen-Delsol γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου του 2015. Ζύγιζε 736 γραμμάρια. Ήταν όμορφη, τέλεια, διαλυμένη και ακίνητη. Εντελώς ακίνητη.

15 Οκτωβρίου 2015

Δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ στην κανονική ζωή. Νιώθω άνετα στο σπίτι. Υπερβολικά άνετα. Ξεκινάω να μαγειρεύω και να καθαρίζω, για να αισθανθώ καλύτερα που ήμουν τόσο άθλια μάνα στα παιδιά μου. Αποφεύγω τους ανθρώπους, το φως της ημέρας και τη γυμναστική.

4 Νοεμβρίου 2015

Σήμερα έστειλα ένα tweet στον Πρωθυπουργό της Ιρλανδίας Enda Kenny. «Έχω την πρώτη μου περίοδο από τότε που γέννησα το νεκρό μωρό μου», γράφω. «Την είχα στην κοιλιά μου για έξι εβδομάδες μετά τη διάγνωσή, συντετριμμένη από τη θλίψη». Δεν θέλω να υποφέρουν και άλλες οικογένειες όπως εμείς. Μια δημοσιογράφος έρχεται σε επαφή μαζί μου και μοιράζομαι την ιστορία μου. Κλαίμε και οι δύο. Γράφει ένα εκπληκτικό άρθρο.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Με καλούν να συναντήσω την Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Προστασίας, για να διηγηθώ την ιστορία μου. Μπορώ να διαχειριστώ ένα ταξίδι στο Δουβλίνο; Θα προσπαθήσω.

9 Δεκεμβρίου 2015

Κάθομαι σε ένα δωμάτιο με την υπουργό και μιλάω για 20 λεπτά χωρίς να σταματήσω. Κλαίει μαζί μου για την Alex. Βλέπω τη δύναμη που έχει η ιστορία μου. Αισθάνομαι λιγότερο απελπισμένη, λιγότερο ασήμαντη. Κάποιος τελικά με ακούει και συμφωνεί ότι αυτό που έζησα ήταν λάθος. Ότι δεν το άξιζα - και κανένας άλλος δεν το αξίζει. Και πρέπει να αλλάξει.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίοNewsletter μας

Περισσότερα από το VICE

Τα Fake News Πήγαν σε Άλλο Επίπεδο με τη Φωτογραφία «Προσφυγόπουλου», που Τελικά Ήταν Ηθοποιός του Netflix

Οι Γονείς μου Ήξεραν ότι θα Πέθαιναν Προτού Κλείσω τα Εννιά

Η Ομερτά της Λέρου: Όλοι Ήξεραν, Κανείς Δεν Μιλούσε

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.