Οι Γονείς μου Ήξεραν ότι θα Πέθαιναν Προτού Κλείσω τα Εννιά

Το σινεμά ήταν άδειο, με εξαίρεση εμάς. Όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, κάναμε την αίθουσα παιδική χαρά: χορεύαμε στις θέσεις μας, κάναμε ρόδα στους διαδρόμους και γελούσαμε, μέχρι που έσβησαν τα φώτα και ήρθε το συνεργείο καθαρισμού.

Εκείνη τη μέρα έπρεπε να είμαι στο σχολείο, αλλά η μαμά μου επέμεινε να εκμεταλλευτούμε αυτήν την απογευματινή παράσταση του ενός δολαρίου στο σινεμά, στον δρόμο μας. Έπαιζαν το Η Μικρή Πριγκίπισσα, από τις αγαπημένες μου ταινίες. Όπως και εγώ, η κεντρική ηρωίδα δεν είχε πατέρα. Στο τέλος, ο μπαμπάς της επιστρέφει. Ο δικός μου δεν επέστρεψε ποτέ.

Μπορεί γι’ αυτό η μαμά μου να έκανε όλο αυτό μετά την ταινία, για να ξεχάσω την υπόθεση. Ή απλώς ήθελε να διασκεδάσει με το κοριτσάκι της. Όπως και να 'χε, χαίρομαι που το έκανε: είναι από τις αγαπημένες μου αναμνήσεις και εκείνο το απόγευμα είναι ακόμα τόσο ζωντανό στο μυαλό μου, που νομίζω ότι μπορώ να μυρίσω το ποπ κορν και να νιώσω την κοιλιά μου να πονάει από τα γέλια.

Δεν σταματήσαμε να χαμογελάμε, μέχρι που φτάσαμε στο ασημί Nissan Altima μας στην άλλη άκρη του πάρκινγκ. Βάλαμε τις ζώνες μας και η μαμά μου έβαλε μπροστά, αλλά δεν κουνηθήκαμε. Γύρισε να με κοιτάξει πάνω από τον ώμο της - καθόμουν πίσω, στο καθισματάκι μου: «Sydni, θέλω να ξέρεις ότι αν κάτι συμβεί στη μαμά, αν η μαμά πάει να ζήσει με τον μπαμπά στον παράδεισο, θα είσαι ασφαλής».

Συνέχισε.

Θα πήγαινα από το Τέξας στη Λουιζιάνα, για να ζήσω με την αδερφή της και τα δυο μεγαλύτερα ξαδέρφια μου. Θα είχα έναν αδερφό και μια αδερφή που θα έπαιζαν μαζί μου. Θα έβλεπα όσο ήθελα τους παππούδες μου, που ζούσαν στην ίδια πόλη. Το σκυλί μου, ο Charlie, μπορούσε να έρθει μαζί μου. Τι γνώμη είχα γι’ αυτό το σχέδιο; Είχα καθόλου ερωτήσεις;

Η αλήθεια είναι πως δεν είχα. Ήμουν πεπεισμένη ότι δεν θα συνέβαινε. Η μαμά ήταν συχνά άρρωστη, αλλά δεν πέθαινε. Άλλωστε, μόλις πριν από λίγο σήκωνε τα χέρια πάνω από το κεφάλι και έκανε τη μπαλαρίνα μέσα σε ένα σινεμά.

VICE Video: Οι Γονείς που Ανησυχούν για το Αντιεμβολιαστικό Ρεύμα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Τα επόμενα χρόνια, θα κάναμε πολλές φορές αυτήν την κουβέντα – όταν γυρίζαμε σπίτι από την προπόνηση σόφτμπολ, στα διαλείμματα για διαφημίσεις του NBC το βράδυ της Πέμπτης, όταν συναρμολογούσαμε τις ράγες του τρένου γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας. Θα κάναμε αυτήν την κουβέντα στην αίθουσα αναμονής του γιατρού της, στο σπίτι, όταν ήταν πολύ αδύναμη για να σηκωθεί από το πάτωμα του μπάνιου και όταν κουλουριαζόταν στο κρεβάτι του νοσοκομείου, καλωδιωμένη, υπό τους ήχους των μηχανημάτων. Θα έκανα αυτήν τη συζήτηση άλλη μια φορά με την υπόλοιπη οικογένειά μου, ένα απριλιάτικο πρωινό που ξύπνησα και έμαθα ότι η μαμά μου είχε πεθάνει ήσυχα, κοντά στους γονείς και τα αδέρφια της, το προηγούμενο βράδυ.

Τίποτα δεν μπορεί να προετοιμάσει ένα παιδί για τον θάνατο ενός γονιού. Τίποτα δεν μπορεί να προετοιμάσει ένα παιδί να μείνει ορφανό στα οκτώ του. Αλλά η μητέρα μου, που είδε τον άνδρα που αγαπούσε από μαθήτρια και πατέρα του μοναδικού της παιδιού να χάνει τη μάχη με το AIDS, καθώς εκείνη έδινε τη δική της, έκανε ό,τι μπορούσε για να μου δώσει τα εργαλεία που θα χρειαζόμουν για να τα βγάλω πέρα τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια και τις δεκαετίες μετά τον θάνατό τους.

Αντί να με προστατέψει από την τραγωδία, με ενθάρρυνε να την εξερευνήσω. Όταν ο πατέρας μου πέθανε, τρεις μήνες πριν από τα τέταρτά μου γενέθλια, με πήγε στην κηδεία του, με άφησε να ανέβω στο ξύλινο σκαμνί δίπλα στο φέρετρό του, για να κοιτάξω μέσα. Μου εξήγησε, με τρόπο που θα καταλάβαινε ένα νήπιο, γιατί δεν θα ξυπνούσε.

Όλο αυτό δεν σταμάτησε στο νεκροταφείο. Αν και ο πατέρας μου δεν ήταν πια μαζί μας, τον ενσωμάτωσε στις καθημερινές μου δραστηριότητες: Στον μπαμπά μου θα άρεσε η φόρμα μου με τον Tweety. Ο μπαμπάς μου θα ήταν περήφανος που ήμουν τόσο έξυπνη. Ο μπαμπάς μου ήταν ο καλλιτέχνης πίσω από τα ρόδινα ηλιοβασιλέματα που θαυμάζαμε στους απογευματινούς μας περιπάτους. Μου έμαθε ότι η συζήτηση ήταν υγιές κομμάτι της διαδικασίας του πένθους και με διαβεβαίωσε ότι τα συναισθήματα θλίψης και κοινωνικής απομόνωσης δεν ήταν μόνο δικαιολογημένα, αλλά και φυσιολογικά.

Ταυτόχρονα, ενεργοποιούσε την ανεξαρτησία μου: εγώ διάλεγα τα ρούχα που θα φορούσα, έβαζα σε προτεραιότητα τις δραστηριότητές μου μετά το σχολείο. Με εμπιστευόταν να καλέσω τις Πρώτες Βοήθειες, αν χρειαζόταν βοήθεια. Επίσης, αποτέλεσε παράδειγμα δύναμης και μου εμφύσησε μια αίσθηση αυτοεκτίμησης. Ήμουν δυνατή και γενναία. Μπορούσα να κάνω τα πάντα. Ήμασταν εμείς, ενάντια στον κόσμο.

Κυρίως, δημιουργούσε στιγμές που θα διαρκούσαν, αφού εκείνη θα έφευγε. Στριφογυρνούσαμε μέσα σε τεράστια παστέλ φλιτζάνια στο Disney World. Χτυπούσαμε με τα σκουπόξυλα το ταβάνι, για να σταματήσει η γειτόνισσα από πάνω να παίζει το «My Heart Will Go On» στο εκκλησιαστικό όργανο. Γεμίζαμε δίσκους με πίτες σε ό,τι γεύση μπορούσες να φανταστείς στο «Friday Pie Day» – η ξεχωριστή μας παράδοση.

Άλλες αναμνήσεις αποκαλύπτονταν σταδιακά με τον καιρό: όταν βρήκα μια στοίβα φακέλων, αφού μετακόμισα στη Λουιζιάνα, έμαθα ότι η μαμά μου ήταν πίσω από τις κάρτες του μυστικού θαυμαστή που κάποτε γέμιζαν το γραμματοκιβώτιό μας. Ανακάλυψα φωτογραφίες όπου η μητέρα μου γελούσε σκυμμένη πάνω από ένα στένσιλ πατούσας, με ένα μπουκαλάκι ταλκ στο χέρι, για να φτιάξει τα χνάρια του πασχαλιάτικου κούνελου γύρω από το σπίτι μας. Έφτιαχνε το ένα άλμπουμ μετά το άλλο με φωτογραφίες από τη ζωή μας, όπου κάθε φωτογραφία ανέγραφε την ημερομηνία και τον τόπο.

Η οικογένειά μου συνέχισε αυτά τα μαθήματα, όταν η μαμά μου δεν μπορούσε άλλο. Με άφησαν να διαλέξω το κατάλευκο φέρετρό της και τα κόκκινα τριαντάφυλλα που το σκέπαζαν και να φτιάξω μια playlist με μπαλάντες τής Celine Dion και των N*SYNC για την τελετή. Αφηγούνταν ιστορίες για τα παιδικά χρόνια των γονιών μου, οργάνωναν μαζώξεις σε γενέθλια και επετείους, πάντα έδιναν σημασία στις άδειες θέσεις στο γιορτινό τραπέζι. Ήταν ειλικρινείς ως προς την αιτία θανάτου των γονιών μου, όταν συμπτωματικά ασχολήθηκα με την προώθηση της ενημέρωσης για το AIDS στο Λύκειο, κατάλαβαν όταν θύμωσα και στενοχωρήθηκα που έμαθα τελευταία την αλήθεια και παρακολούθησαν κάθε εκδήλωσης ενημέρωσης που οργάνωσα στη συνέχεια.

Ο θάνατος των γονιών μου έχει εντυπωθεί στην ταυτότητά μου. Η ζωή μου χωρίζεται σε πριν και μετά. Έχω άγχος για πράγματα που δεν μπορώ να ελέγξω, η θλίψη μου καραδοκεί πίσω από χαρμόσυνα σημαντικά γεγονότα όπως αποφοιτήσεις, καινούργιες δουλειές, τη μέρα του γάμου μου. Αλλά οι συλλογικές προσπάθειες της μητέρας και της οικογένειάς μου, μού έμαθαν πώς να αντιμετωπίζω τις αναπόφευκτες προκλήσεις της ζωής από μικρή ηλικία και με έκαναν τη γυναίκα, τη σύζυγο και τη φίλη που είμαι σήμερα.

Τώρα έχω την ηλικία που είχε η μητέρα μου, όταν έμαθε ότι ήταν έγκυος σε εμένα – την ηλικία που είχε, όταν μάθαινε από πρώτο χέρι τι σήμαινε να είναι θετική στον HIV. Την ηλικία που είχε, όταν ξεκίνησε να σχεδιάζει ταυτόχρονα την αρχή και το τέλος της επόμενης φάσης της ζωής της.

Όταν τα συλλογίζομαι αυτά και σκέφτομαι να φτιάξω δική μου οικογένεια, δεν μπορώ να διανοηθώ τη συναισθηματική δύναμη που χρειάζεται, για να κάνεις αυτό που έκανε. Δεν μπορώ να φανταστώ να υποφέρεις από μια ασθένεια που τότε όχι μόνο ήταν άγνωστη, αλλά για την οποία δεν μιλούσαν καν. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συνέβησαν όλα με τον τρόπο που συνέβησαν ή γιατί συνέβησαν γενικά.

Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να υιοθετήσω ό,τι μου έμαθε για τη ζωή και την άνευ όρων αγάπη και να τα επαναλάβω μια μέρα. Όταν γίνω μητέρα, θα κάνω κι εγώ ό,τι μπορώ, για να παρέχω στο παιδί μου μια χαρούμενη και υγιή ζωή. Θα φροντίσω να νιώθει ότι το ακούνε και το εκτιμούν - και ποτέ δεν θα προσπεράσω την ευκαιρία να χορέψω μαζί του στους διαδρόμους ενός άδειου σινεμά.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Tonic.

Περισσότερα από το VICE

Ο «Μπόμπαν» Συνεχίζει να Εμπνέει

Τα Τοξικά 24ωρα στη Θεσσαλονίκη Πριν από την Επίθεση στον Μπουτάρη: Pride, Τούρκοι και Μίσος

Προσπάθησα να Μην Κάνω Καθόλου Σκουπίδια για μία Εβδομάδα στην Αθήνα