Το Διπολικό Μυαλό μου Μετατρέπει τις Σκέψεις μου σε Αναμνήσεις

Το μυαλό μου πάντα έπαιρνε χιλιάδες στροφές. Πάντα ακροβατούσε ανάμεσα σε φαντασίες, ιδέες και μισές αλήθειες, σε ρυθμό που δεν μπορούσε να ελέγξω - εξ ου και τα φάρμακα. Μου διέγνωσαν διπολική διαταραχή στα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής μου και έτσι ζω με αυτό, ανάμεσα σε άλλα. Πάντα ήμουν λίγο υπομανιακός και έτσι πάντα η φαντασία μου υπερλειτουργούσε λιγάκι. Μόλις τώρα καταλαβαίνω πώς αυτό παραμορφώνει τις αναμνήσεις μου και την αντίληψη που έχω για τον εαυτό μου και τον χρόνο.

Μερικές φορές νιώθω σαν το κογιότ που κυνηγάει το μπιπ-μπιπ. Φοράω σούπερ πατίνια και τρέχω προς ένα τούνελ που είναι ζωγραφισμένο σε έναν τοίχο. Ξαφνικά, ο υπομανιακός ενθουσιασμός γίνεται κατάθλιψη, όταν πέφτει πάνω στο τσιμέντο της πραγματικότητας.

Αλλά όπως το κογιότ, το πρόβλημά μου δεν είναι ότι βρίσκομαι στο κενό, μετά την άκρη του βράχου – είναι όταν κοιτάζω κάτω.

Το πρόβλημα με ένα μυαλό που ξεκουράζεται μόνο όταν έχει υπερθερμανθεί και κρασάρει, είναι ότι η αίσθηση χρόνου που έχω είναι κουτσουρεμένη. Το πρόβλημα με ένα μυαλό που διαρκώς εφευρίσκει σενάρια, ιστορίες και χαρακτήρες είναι ότι το φανταστικό μπλέκεται συνεχώς με το πραγματικό. Έτσι, η αίσθηση που έχω για τον εαυτό μου μέσω της μνήμης γίνεται απατηλή και αναξιόπιστη.

Είναι δύσκολο να παρακολουθώ το ποιος είμαι. Υπάρχουν υπερβολικά πολλοί εαυτοί. Δεν εννοώ διχασμένες προσωπικότητες, όσο διχασμένες αφηγήσεις. Δεν είναι εύκολο να κοντρολάρω αυτές τις αφηγήσεις και να τις βάλω σε μια σειρά - το να μπορέσει να τις κατανοήσει ένας εξωτερικός παρατηρητής είναι σχεδόν αδύνατον. Όταν ήμουν πιο μικρός και κάπως πιο χαζός, απ’ ό,τι είμαι τώρα, προσπάθησα να εξηγήσω αυτή την αίσθηση σε μια κοπέλα που είχαμε βγει ραντεβού. Ζωγράφισα μια ίσια γραμμή και άλλες συνδεδεμένες γραμμές που ξεκινούσαν από εκείνη, με έναν γραμμικό και «λογικό» τρόπο και εξήγησα ότι έτσι λειτουργούσε η «φυσιολογική» σκέψη (όπως φανταζόμουν). Έπειτα, ζωγράφισα αρκετές ίσιες γραμμές που δεν συνδέονταν και δεν διακλαδώνονταν, αλλά ήταν κοντινές: «Έτσι λειτουργεί η σκέψη μου».

Δεν της άρεσε.

Δεν την αδικώ. Είναι κάτι παράξενο και αντιφατικό να εξηγήσεις. Ιδίως σε έναν φίλο ή έναν σύντροφο. Πώς λες σε κάποιον ότι βιώνεις ταυτόχρονες και συνδυασμένες διαφορετικές «αλήθειες»; Ότι το μυαλό σου σε εμποδίζει να είσαι πραγματικά παρών; Μερικές γραμμές με στιλό σε μια χαρτοπετσετούλα δεν βοηθάνε και πολύ.

Για μένα, το πρόβλημα έγινε ιδιαίτερα άσχημο από τον Δεκέμβρη. Ειλικρινά, δεν μπορώ να σας πω τι έκανα από τότε έως τώρα. Βλέπω αδρά το σχήμα των πράξεών μου, αλλά έχουν και ένα φανταστικό κομμάτι: είμαι σε έναν γάμο συγγενή (συνέβη) όπου η συνοδός μου είναι ένα cam girl (δεν συνέβη), ένας φίλος χρησιμοποιεί μια δεξαμενή επίπλευσης (συνέβη), αλλά παραλίγο να πνιγεί (δεν συνέβη), το σκυλί μου βγαίνει και γαβγίζει σε έναν γιάπη (συνέβη), που τον προσλαμβάνει για τον ρόλο του Young Moose σε μια σειρά-prequel για τον μπαμπά του Frasier (δεν συνέβη, ακόμη).

Όλοι φανταζόμαστε πράγματα και όλοι λέμε ψευτιές, αλλά όταν το κάνεις σε βαθμό που δεν ελέγχεις (χωρίς φάρμακα), οι αναμνήσεις σου (και συνεπώς η πραγματικότητα) μοιάζει με μια σειρά αφηρημένων σκηνών, με το μυαλό σου να αιωρείται από πάνω τους, σαν το φινάλε του περσινού Twin Peaks: The Return.

Αναγνωρίζω στον πράκτορα Cooper τη σύγκλιση του παραμορφωμένου χρόνου και της εμπειρίας: την ηρεμία του να νιώθεις μια φοβερή ορμή, ενώ βρίσκεσαι σε κώμα.

Τα φάρμακα μπορούν να επιβραδύνουν ή να αλλάξουν την πορεία αυτού του τρόπου σκέψης, αλλά δεν είναι πανάκεια. Έχουν συνέπειες. Εγώ όταν χαπακώνομαι, κόβω τις χαζομάρες μαχαίρι. Αλλά ως συντάκτης και κωμικός χρειάζομαι τις χαζομάρες. Οι υπομανιακές φαντασίες μπορεί να είναι ανησυχητικές, αλλά είμαι προγραμματισμένος γι’ αυτό και το απολαμβάνω, αν το χάνω τελείως, όπως συμβαίνει με τα φάρμακα, είναι σαν αυτοκτονία.

Άρα τι κάνεις; Πώς μπορείς να γειωθείς στην πραγματικότητα, όταν δεν είσαι σίγουρος τι είναι πραγματικότητα; Πώς κάνεις τον εαυτό σου να πάει πιο αργά;

Πέφτω με τα μούτρα. Προσπαθώ να εκμεταλλευτώ τα μανιακά μου συμπτώματα. Το να χάνεσαι σε κάτι, φαίνεται να είναι ο καλύτερος τρόπος να ηρεμήσεις τις σκέψεις, να μετριάσεις τα ψέματα και να δέσεις τις ιστορίες. Στο παρελθόν αυτό ήταν αυτοκαταστροφικό (ποτό, σεξ, Warhammer), αλλά έμαθα να στρέφω αλλού την «πείνα» που φέρνει η γρήγορη σκέψη, προς εποικοδομητικούς στόχους. Βιβλία, ταινίες, μουσική – τα χρησιμοποιώ σαν ψίχουλα, για να βρω πού ήμουν στα πυκνά δάση του μυαλού μου. Έτσι, παρόλο που δεν μπορώ να θυμηθώ πολλά για το τι συνέβη φέτος, μπορώ να σας πω ότι πέρασα τους τελευταίους δύο μήνες βλέποντας την πλήρη φιλμογραφία του Akira Kurosawa. Που, κατά τύχη, έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με το παιχνίδι ανάμεσα στον χρόνο, την αλήθεια και τη μνήμη.

Υπάρχει μια στιγμή στο αριστούργημά του, το Ο Καταδικασμένος (1952) όπου ο χαρακτήρας του Takeshi Shimura, ο Watanabe, συλλογίζεται μια ζωή βιαστική, όσο και στατική: «Τι έκανα εκεί; Όσο και αν προσπαθήσω, δεν μπορώ να θυμηθώ. Το μόνο που θυμάμαι, είναι ότι ήμουν απασχολημένος. Αλλά ακόμη και τότε, βαριόμουν».

Ο Watanabe δεν προσέχει τις τρεις δεκαετίες που χάνει δουλεύοντας ως γραφειοκράτης, μέχρι που του βρίσκουν καρκίνο του στομάχου και του δίνουν έξι μήνες ζωής. Καθώς βγαίνει απότομα από την πλάνη του, ο χρόνος του και η μνήμη του αποκτούν νέα αξία. Λέει για τον ήλιο που δύει: «Α, τι υπέροχα, έχω να δω ηλιοβασίλεμα 30 χρόνια».

Απασχολημένος και βαριεστημένος. Το μυαλό μου υπερλειτουργεί στο ένα, για να κατευνάσει το άλλο. Οι αναμνήσεις μου εμφανίζονται στο κενό ανάμεσα στα δύο άκρα, ορίζονται από το ένα ή το άλλο. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι απλώς ήμουν απασχολημένος και ακόμη και τότε, βαριόμουν. Έχω χάσει πολλά ηλιοβασιλέματα.

VICE Video: Κάποιοι Άνθρωποι Ισχυρίζονται ότι οι Ζωές τους Παρακολουθούνται Οργανωμένα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Το απόλυτο μάθημα από το Ο Καταδικασμένος είναι ότι ένας άνδρας είναι αυτό που κάνει, όχι αυτό που φαντάζεται ότι κάνει. Ένα δύσκολο κλισέ που πρέπει να αντιμετωπίσω.

Συχνά αναρωτιέμαι τι θα σταματήσει τους υπομανιακούς κύκλους σκέψεών μου (ελπίζω όχι ο καρκίνος του στομάχου). Αυτήν τη στιγμή είμαι τυλιγμένος σε μανιακές κατασκευές και διαλυμένες αναμνήσεις. Ο χρόνος στέκεται ακίνητος γύρω μου, ενώ εξοστρακίζεται μέσα μου. Το κογιότ κοιτάζει κάτω.

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Australia.

Περισσότερα από το VICE

Αναγκάστηκα να Συνεχίσω μια μη Βιώσιμη Εγκυμοσύνη: Αυτό Είναι το Ημερολόγιό μου

Οι Άνθρωποι Πίσω από την «Τρίπια» Διακόσμηση των Psychedelic Πάρτι στην Ελλάδα

Μπουζούκια, Μαχαίρια και Ραντεβού σε Βραβεία: Η Ζωή μου ως Χούλιγκαν της Δέσποινας Βανδή