H Σειρά Παιχνιδιών FIFA Άλλαξε τα Γούστα μας στη Μουσική

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Noisey Italy.

Όποιος, όπως εγώ, έχει υποστεί χρόνια διαρκούς και ανελέητης ταπείνωσης στο FIFA, με αμέτρητες τελευταίες ή προτελευταίες κατατάξεις στα τουρνουά με φίλους, ξέρει πόσο στενόχωρο είναι να φτάνει η τελευταία εβδομάδα του Σεπτέμβρη που κυκλοφορεί η καινούρια έκδοση του παιχνιδιού. Το FIFA 18 βγήκε και η ιστορία επαναλήφθηκε, αποτυχημένοι μου σύντροφοι.

Τα δύο πρώτα ματς έλαβαν χώρα στο σπίτι ενός FIFA nerd φίλου μου, μαζί με άλλους φανατικούς, και το αποτέλεσμα ήταν διπλή ήττα 2-1 και 6-0, αντίστοιχα. Τώρα, εφόσον δεν είναι ποτέ αργά να μάθω κρίκετ, θα ήθελα να εστιάσω σε ένα από τα περιφερειακά ζητήματα του παιχνιδιού που με τον καιρό παίζει όλο και μεγαλύτερο ρόλο: το soundtrack.

Με τον καιρό, το FIFA έχει γίνει σημαντικός καταλύτης για τη μουσική, έχοντας διευκολύνει τη διαφοροποίηση των γούστων, σε μια εποχή που οι διαχωρισμοί των μουσικών ειδών ήταν ακόμη θεμέλιο της μουσικής κριτικής και της κοινωνικής δυναμικής μεταξύ εφήβων. Ήταν ένα παιχνίδι που κατηύθυνε τις μουσικές τάσεις, ξεκινώντας στις αρχές της μπερδεμένης δεκαετίας του 2000, επιτρέποντας έτσι τον υβριδικό πολλαπλασιασμό ενός είδους σε αμέτρητα υποείδη (όπως έγινε με την trance και το spinoff της, το EDM) και καταλήγοντας, αν και με καθαρά καπιταλιστικά κίνητρα, στη μεγάλη αγκαλιά της παγκοσμιοποιημένης μουσικής.

Προτού αναλύσω τις playlist, πρέπει να πω ότι για πολλούς ανθρώπους το FIFA δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι. Είναι κατάσταση ύπαρξης, είναι φορέας αγωνίας, ένας τρόπος ιεραρχικής οργάνωσης των κοινωνικών τάξεων της παρέας σου. Είναι εθισμός. Το FIFA είναι η άγκυρα από την οποία δεν μπορείς να ξεμακρύνεις, παρά τις επαναλαμβανόμενες ήττες, τις διαλυμένες φιλίες και τα χειριστήρια που έχεις πετάξει στον τοίχο (αν δεν έσπασες ποτέ χειριστήριο σε μια κρίση οργής εν ώρα gaming, μπορείς να φύγεις αμέσως από αυτήν τη μικρή μάζωξη nerds).

Το FIFA επίσης άνοιξε την πόρτα για να μπει η μουσική στη ζωή μου. Ανάμεσα στα ματς του FIFA 98, τα πρώτα «woo-hoo» των Blur μπήκαν στα αυτιά μου και τα αυτιά εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών, μεταμορφώνοντας ένα απλό τραγούδι college rock σε ένα αξεπέραστο κλασικό κομμάτι και μια από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που μπορεί να έχεις ένα 30άρης σήμερα.

Τα soundtrack σε προηγούμενες εκδόσεις του FIFA, από την έκδοση για Nintendo το 1994 έως το ντεμπούτο στο PlayStation του 1997, ηχογραφήθηκαν από την ίδια την Electronic Arts Sports και μοιάζουν διαμετρικά αντίθετα από το σύγχρονο μίγμα indie και electronic. Αυτοί οι ήχοι ήταν τόσο άθλιοι, που όταν τους ακούς ξανά μετά από 20 χρόνια, πονάς. Πραγματικά. Τα πρώτα πέντε κομμάτια εναλλάσσονται ανάμεσα σε κανονικό grunge (ήταν ακόμη η εποχή) και κιθαριστικά riff τόσο άγρια, που θα έκαναν τον Joe Satriani να κοκκινίσει.

Ύστερα, ήρθε το FIFA 99, με τον Dennis Bergkamp να κοσμεί το εξώφυλλο και το κουλό concept του European Dream League, μιας παράξενης διασταύρωσης ανάμεσα στο Champions League και ένα φυσιολογικό πρωτάθλημα με τις καλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες. Νοσταλγία εκτός ελέγχου. Εκείνη ήταν η χρονιά της έκρηξης της trance-electronica.

Ξεκινώντας το παιχνίδι, άκουγες το Dub Pistols Sick Junkie remix του «Gotta Learn» των Danmass, και αμέσως μετά τον Dylan Rhymes στο «Naked and Ashamed», εξαιρετικά κομμάτια για την αναδημιουργία μιας trance ατμόσφαιρας σε στιλ Trainspotting. Ύστερα, το διαμάντι: ο Fatboy Slim, με το νούμερο 1 χιτ «The Rockafeller Skank», έπαιζε στις επιλογές και στις οθόνες αλλαγής παικτών, διακόπτοντας (αλλά όχι και τόσο) τον ενθουσιασμό ενός παιχνιδιού, που είχε εξελιχθεί πολύ από την προηγούμενη έκδοση.

Το FIFA 2000 πήρε την κυρίως ηλεκτρονική κλίση εκείνων των εκδοχών και πρόσθεσε μια μικρή απόκλιση προς την pop, που τα επόμενα χρόνια θα αποκτούσε περισσότερη προβολή. Εκείνα τα χρόνια, καλά κρατούσαν εκπομπές όπως το Top of the Pops και το MTV είχε σχεδόν το παγκόσμιο μονοπώλιο της μουσικής στη μικρή οθόνη.

Παρόλα αυτά, με την έλευση των πλατφορμών digital sharing, κάτι άλλαζε και η EA Sports το ήξερε. Η επιλογή κομματιών όπως το «It' s Only Us» του Robbie Williams ή το «Sell Out» του Reel Big Fish δεν ήταν τυχαία. Η pop μουσική μπορούσε να προσδώσει στο παιχνίδι σημαντική αξία, ιδίως τώρα που η πίεση αυξανόταν από την ανταγωνίστρια Konami που κυκλοφόρησε το ISS (ή Winning Eleven, όπως είναι γνωστό στην Ιαπωνία) για το PlayStation.

Με τη νέα χιλιετία ήρθαν πολλές μικρές τροποποιήσεις, τόσο στον τρόπο παιχνιδιού όσο και στις μουσικές επιλογές, πράγμα που εμπλούτισε το FIFA επιπλέον. Θυμάστε, για παράδειγμα, ότι το παιχνίδι τελείωνε, αν δεν υπήρχαν αρκετοί παίκτες στο γήπεδο; Εγώ το θυμάμαι: το FIFA 2001 πραγματικά ήταν ένα σκληρό τάκλιν, τόσο στην αγορά των video games (μαζί με το PlayStation 2) όσο στα πόδια των αντίπαλων του.

[VICE Video] Ο Νίκος Παππάς τα Λέει Χύμα Μέχρι την Κόρνα της Λήξης

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Αυτή ήταν η εκδοχή που εισήγαγε το σκόπιμο φάουλ, που τουλάχιστον για μένα άλλαξε όλο το πλαίσιο του παιχνιδιού: ξέχνα τα γκολ, προσπάθησε απλώς να τσακίσεις όσους περισσότερους αντιπάλους μπορείς. Αυτή η προσθήκη ήταν ο πιο χρήσιμος τρόπος να εκτονώσω τις καταπιεσμένες μου εφηβικές σεξουαλικές ορμές σε όποιον είχε την ατυχία να παίξει μαζί μου.

Επίσης, σε αυτήν την έκδοση η electronica κέρδισε όλα τα άλλα είδη, ξεκινώντας από το διαχρονικό «Bodyrock» του Moby, μέχρι το electro-funk των Utah Saints. Ύστερα, ήρθαν τα πρώτα dubbed tracks στο FIFA 2002, από τον ίδιο τον DJ Tiësto και ύστερα τους R4 και BT, με μικρή εξαίρεση -αν και ήταν πάλι electronica- το remix του Soulchild στο «19/2000» των Gorillaz.

Τα χρόνια πέρασαν, η τεχνολογία προχώρησε, τα είδη μεταλλάχθηκαν. Ενώ το κομμάτι της Avril Lavigne «Complicated» κυριαρχούσε στα ερτζιανά, η Electronic Arts και άλλες εταιρείες video game έστρεφαν όλο και περισσότερο την προσοχή τους στο drum 'n' bass και το hip hop. Οι κονσόλες αποκτούσαν μεγαλύτερη χωρητικότητα και ταχύτητα, έτσι υπήρχε περισσότερος χώρος και για μουσική.

Από αυτήν την άποψη, οι λίστες με τα τραγούδια συνέχισαν να μεγαλώνουν, φτάνοντας τα 28 κομμάτια στο FIFA 2004 - ανάμεσά τους, όλα τα είδη. Οι επιλογές εκείνη τη χρονιά ήταν ένα υπέροχο αμάλγαμα Dandy Warhols, DJ Sensei, και του «L.S.F.» των Kasabian. Στη συνέχεια, Kings of Leon, Caesars, Goldfrapp και Radiohead (ναι, το τραγούδι ήταν το «Myxomatosis»), φτάνοντας στους Stone Roses και τους Tribalistas. Όλα, κατά εκπληκτικό τρόπο, στην ίδια έκδοση.

Αν και αργά σε σχέση με το FIFA, εκείνα τα χρόνια η Konami υιοθέτησε τη φιλοσοφία των περιφερειακών και ετοίμασε το χτύπημά της: το soundtrack στο Pro Evolution Soccer επίσης ξεκίνησε να περιστρέφεται γύρω από μουσικά δικαιώματα και τους καλλιτέχνες που θα έπρεπε να αποζημιώνονται. Έτσι, οι Kasabian μπήκαν στο payroll τους, με το «Club Foot» να είναι το εναρκτήριο κομμάτι του PES 2005.

Μέχρι τότε, τα soundtrack του PES ηχογραφούνταν κυρίως από τον Nekomata Master, ψευδώνυμο του Naoyuki Sato, συνθέτη και παραγωγού για την Konami από το 1999. Θα περνούσαν μερικά χρόνια ακόμη, προτού η εταιρεία καταλάβει τη στρατηγική σημασία τού να βάλει εκτός από πρωτότυπα samples και κομμάτια από διεθνείς καλλιτέχνες στα κεντρικά μενού του παιχνιδιού. Έτσι, αρχής γενομένης το 2009, μια σταδιακή αλλαγή ξεκίνησε με τα «People Power» και «Do It Again» του Anderson Shelter. Ακολούθησαν το 2010 οι Chemical Brothers (με κομματάρες όπως τα «Midnight Madness» και «Galaxy Bounce»), οι Stereophonics με τα «A Thousand Trees» και -το επί χρόνια ξυπνητήρι μου - «Dakota», αλλά και Keane, Kaiser Chiefs, Hoobastank και DJ Shadow.

Από τότε, οι playlist του PES διαμορφώνονταν όπως περίπου του FIFA – ένα ετερογενές μείγμα ειδών με διεθνής καλλιτέχνες και εκφάνσεις techno/trance.

Το 2005 ήταν επίσης η χρονιά του FIFA Street, εκείνου του διεστραμμένου πειράματος από ανθρώπους, που είχαν εμφανώς πρόβλημα με το ποδόσφαιρο, για ανθρώπους που είχαν επίσης πρόβλημα με το ποδόσφαιρο. Το πρόβλημα, όμως, δεν επεκτεινόταν και στη μουσική. Το soundtrack του πρώτου FIFA Street ήταν φοβερό: κύματα τροπικών ήχων και ρυθμών reggae που συνταιριάζονταν τέλεια με την τελείως σουρεαλιστική ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. Επίσης, σ' αυτόν τον φανταστικό τροπικό ήχο νότιου ημισφαιρίου, συνέβαλε ο Fatboy Slim με το «Jin Go La Ba».

Επιστρέφοντας στο κλασικό FIFA 2005 (και να σας θυμίσω μερικούς παίκτες: Kaka, van Nistelrooy, Shevchenko, Henry, Del Piero, Fernando Morientes, Ronaldinho, Owen, Zidane, Beckham και Totti), εκτός από τους Chemical Brothers και τον Sandro Bit, υπήρχαν οι Flogging Molly και οι Franz Ferdinand, δείχνοντας πώς η καλλιτεχνική διεύθυνση της EA ήθελε να σεβαστεί τις ιδιαιτερότητες και τις απαιτήσεις μιας ολοένα πιο παγκοσμιοποιημένης μουσικής σκηνής, τόσο σε γεωγραφικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Με άλλα λόγια, κάλυπταν τα νώτα τους.

Από τότε, η επιλογή της μουσικής είναι περισσότερο pop-rock και απομακρύνεται σταθερά από τον αποκλειστικά ηλεκτρονικό ήχο των πρώτων χρόνων, αλλά χωρίς να αφήνει έξω κάποιο δημοφιλές είδος. Για παράδειγμα, πριν από λίγες μέρες η EΑ κυκλοφόρησε την επίσημη playlist της φετινής έκδοσης: 39 κομμάτια, δυόμιση ώρες μουσικής για όλα τα γούστα. Από Run the Jewels μέχρι ODESZA, από The National, xx και Alt-J μέχρι Slowdive - ένα ανάκατο playlist που δείχνει, για άλλη μια φορά, πώς η μουσική μπορεί να εμπλουτίσει την εμπειρία του gaming και να καθοδηγήσει τη μουσική κουλτούρα για παλιές και νέες γενιές.

Τώρα, συγγνώμη, επειδή εγώ και η ομάδα μου, η Παρί Σεν Ζερμέν, είμαστε έτοιμοι για τη νιοστή πανωλεθρία. Όμως, αν θέλετε να βουτήξετε σε αναμνήσεις της νιότης που έχει χαθεί για πάντα (δεχτείτε το), θα σας αφήσω με μια playlist που διάλεξε ο γράφων με τα καλύτερα κομμάτια των δύο τελευταίων δεκαετιών ενός παιχνιδιού που σημάδεψε την παιδική ηλικία ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Να θυμάστε: Οι nerds του FIFA είναι σατανικοί, ιδίως αν ξέρουν πώς να κάνουν rabona.

Περισσότερα από το VICE

Η Μαριλένα Είναι Bodybuilder και Έχει Κλάψει για Ένα Πιάτο Φαΐ

Το Κανάλι «Ρετρό Εγκλήματα και Αλητείες» Έχει το Καλύτερο Αρχειακό Υλικό στο Ελληνικό YouTube

Έχουμε Κάποιες Απορίες για τον Υποψήφιο του Νέου ΠΑΣΟΚ που Έκλεψε Λέξη-Λέξη το Τρέιλερ του House of Cards