Δεν θα Ξεχάσω Ποτέ Εκείνη τη Νύχτα στην Κεντρική Μεσόγειο

Το VICE Greece δίνει βήμα σε επιλεγμένες ανθρωπιστικές οργανώσεις και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τη δημιουργία της νέας στήλης «Ρισπέκτ», στην οποία κάθε Δευτέρα δημοσιεύονται προσωπικές ιστορίες, άρθρα άποψης, φωτογραφίες, ρεπορτάζ ή άλλες υποθέσεις που ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία. Στόχος μας είναι να ενημερώσουμε το κοινό και να ανοίξουμε διάλογο για ζητήματα με τα οποία καταπιάνονται οι συγκεκριμένες οργανώσεις και αξίζουν την προσοχή όλων.

Ο Νικόλας Παπαχρυσοστόμου έγραψε το συγκεκριμένο κείμενο τον περασμένο Ιούνιο, ενώ βρισκόταν σε αποστολή στο Μπανγκλαντές. Διηγείται μία ιστορία που συνέβη το 2016 όταν ήταν συντονιστής των επιχειρήσεων έρευνας και διάσωσης με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στην κεντρική Μεσόγειο.

Κάποια κυρία από τη Γαλλία, μου γράφει σχετικά με κάποιον κύριο Κριστιάν Ουατάρα και την κόρη του Ραΐσα οι οποίοι -λέει- είναι μετανάστες από την Ακτή Ελεφαντοστού. Είναι δικηγόρος και ζητάει τη μαρτυρία μου για ένα γεγονός στο οποίο, όπως αναφέρει, ήμουν παρών πριν λίγα χρόνια.

Ως συντονιστής επιχειρήσεων έρευνας και διάσωσης των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Κεντρική Μεσόγειο, πριν από δύο χρόνια, είδα να περνούν περίπου 4.500 άνθρωποι από το διασωστικό σκάφος Dignity I - άνθρωποι που δραπέτευαν από την κόλαση της Λιβύης με σκοπό να φτάσουν Ιταλία. Δεν είμαι καλός στο να θυμάμαι ονόματα, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Κριστιάν και τη Ραΐσα.

Μια νυκτερινή διάσωση που έδειχνε καταδικασμένη από την αρχή. Ένα σπασμένο φουσκωτό γεμάτο με πάνω από 120 ανθρώπους. Κόσμος στο νερό, κραυγές μέσα στο σκοτάδι. Ποιον να πρωτοδείς; Ποιον να πρωτοανασύρεις από τα σκοτεινά νερά;

Ένας νέος και δυνατός άνδρας, ο Κριστιάν, φωνάζει επαναλαμβάνοντας ένα όνομα με μανία «Έκτορ, Έκτορ!». Τα βλέμματά μας διασταυρώνονται μέσα το βράδυ. Πέφτει στο νερό, φτάνει ως τη διασωστική μας λέμβο και τον βοηθάω να ανέβει. Τρέμει από το κρύο και συνεχίζει να φωνάζει σχεδόν σε παραλήρημα «Έκτορ, Έκτορ!». Τον παροτρύνω να σταματήσει, χωρίς να ξέρω – δεν μπορώ να συγκεντρωθώ μέσα στο χάος.

Ο Κριστιάν έχασε εκείνο το βράδυ τρία παιδιά και την επόμενη μέρα έχασε και τη γυναίκα του, τη Σανς, που χαροπάλεψε εν πλω μαζί μας, αλλά δεν τα κατάφερε. Ο Έκτορ ήταν το μικρότερο από τα παιδιά του. Θυμάμαι, μόλις είχε ανατείλει ο ήλιος όταν σήκωσα με τα χέρια μου το σωματάκι του που επέπλεε κρύο και άψυχο μες το πλημμυρισμένο φουσκωτό, για να το μεταφέρω στο Dignity I. Για τον Έκτορ, το ταξίδι τελείωνε μεσοπέλαγα.

Όταν φτάσαμε στην Ιταλία, έδωσα το χέρι μου στον Κριστιάν και φίλησα τη Ραΐσα, το μοναδικό του παιδί που γλίτωσε από τον θάνατο. Του έγραψα σε ένα χαρτάκι τον αριθμό του κινητού μου τηλεφώνου, λέγοντάς του να επικοινωνήσει μαζί μου αν ποτέ με χρειαζόταν.

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Δυο χρόνια μετά, ο Κριστιάν θα έδινε το χιλιοτσαλακωμένο χαρτάκι με το κινητό μου σε μια Γαλλίδα δικηγόρο, η οποία στο μήνυμά της με ρωτούσε αν μπορούσα να της στείλω μια υπογεγραμμένη μαρτυρία που να πιστοποιεί τη διάσωση, αλλά και το ψυχοσωματικό φορτίο που κουβαλούσε από τότε τόσο ο ίδιος, όσο και η κορούλα του.

Ο Κριστιάν έχει αιτηθεί άσυλο στη Γαλλία, αφού πρώτα εγκατέλειψε κακήν κακώς την Ιταλία, όπου διακινητές επιχείρησαν να αγοράσουν τη Ραΐσα επανειλημμένως.

Η μαρτυρία μου θα αποτελέσει σημαντικό κομμάτι της νομικής υπεράσπισης αυτού του αιτήματος.

Ο Γολγοθάς αυτού του ανθρώπου και πολλών άλλων συνεχίζεται ακόμα, σκέπτομαι, ενώ κάθομαι το βράδυ, προβληματισμένος, μα και έκπληκτος, με την απίστευτη έκβαση αυτής της ιστορίας, για να συντάξω τη μαρτυρία μου.

Προσφυγικές ιστορίες πανομοιότυπου πόνου παντού, στο Μπανγκλαντές, στην Ιταλία, στη θάλασσα με κοινό παρονομαστή την απεγνωσμένη ανάγκη του ανθρώπου να εγκαταλείψει τον τόπο του, προκειμένου να περισώσει ό,τι μπορεί από μια πραγματικότητα καταπιεσμένη, εκφοβιστική, φτωχή και χωρίς επιλογές.

Σβήνω το αχνό φως γιατί έχει πάει πια αργά κι εύχομαι μόνο οι Ραΐσες αυτού του κόσμου να κατορθώσουν να μεγαλώσουν ειρηνικά στις νέες χώρες που τις φιλοξενούν, μακριά από όλες τις τρομακτικές πιέσεις εκείνες που τις ανάγκασαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και τους τόπους τους.

*** Ο Νικόλας Παπαχρυσοστόμου έγραψε το κείμενο αυτό τον περασμένο Ιούνιο, ενώ βρισκόταν σε αποστολή στο Μπανγκλαντές, όταν έλαβε το μήνυμα της Γαλλίδας δικηγόρου για τη συγκεκριμένη οικογένεια. Η ιστορία του Κριστιάν και της Ραΐσα που διηγείται συνέβη το 2016, όταν ο ίδιος ήταν συντονιστής των επιχειρήσεων έρευνας και διάσωσης των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην κεντρική Μεσόγειο. Σήμερα, ο Κριστιάν και η Ραΐσα παραμένουν στη Γαλλία περιμένοντας μια απάντηση για το αίτημα ασύλου τους που εκκρεμεί. Η Ραΐσα, εδώ και έναν χρόνο, ξεκίνησε να πηγαίνει στο σχολείο και έχει μάθει να διαβάζει.

Για όλους αυτούς τους ανθρώπους που, σαν τον Κριστιάν και την Ραΐσα, ρισκάρουν τη ζωή τους στη θάλασσα αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τα παιδιά τους, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα σε συνεργασία με την οργάνωση SOS MEDITERRANEE επιστρέφουν στη θάλασσα και στις επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης στη Μεσόγειο. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://msf.gr/magazine/epistr…

Σημείωση: τα ονόματα των προσώπων που αναφέρονται στη μαρτυρία αυτή έχουν αλλάξει, προκειμένου να διατηρηθεί η ανωνυμία τους για σκοπούς προστασίας.

Περισσότερα από το VICE

Βασικές Συμβουλές για το πώς να Επιβιώσει Κάποιος Μέσα στη Φυλακή

Η Fahima, η Rabiya και η Farzana Δολοφονήθηκαν στα Ελληνοτουρκικά Σύνορα

Vintage Φωτογραφίες από Dance Πάρτι στην Ικαρία των '00s