Τη νύχτα στον οικισμό Μάτι, στη μαρτυρική ανατολική Αττική, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο σκληρά και το κλίμα ακατάλληλο. Τα καμένα σπίτια χάσκουν χωρίς στέγες και οι ιδιοκτήτες τους αποχωρούν – δεν υπάρχει κανένας λόγος να μένουν άλλο εκεί. Αστυνομικοί περιπολούν με τα πόδια στα έρημα στενά υπό τον φόβο ενδεχόμενου πλιάτσικο και στις εισόδους του οικισμού γίνονται έλεγχοι. Το ρεύμα είναι κομμένο και τα σκοτάδι απόλυτο και ανατροφοδοτούμενο. Η εκκλησία στη νοτιοανατολική πλευρά του οικισμού, για ένα περίεργο λόγο, φαινεται αυτήν την ώρα περισσότερο λευκή από ό,τι πραγματικά είναι.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Λίγες εκατοντάδες μέτρα μετά το ξενοδοχείο Ramada, ο δρόμος κάνει ένα κοίλωμα. Εκεί μέσα εγκλωβίστηκαν δεκάδες αυτοκίνητα το βράδυ της Δευτέρας. Έγιναν μία μάζα κι έλιωσαν. Άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε αυτό το κατέβασμα του δρόμου, που είναι τα τελευταία 24ωρα κάτι σαν την κοιλιά του κήτους. Έως αργά τη νύχτα, γερανοί στοιβάζουν τα καμένα οχήματα το ένα πάνω στο άλλο. Τα καμένα οχήματα, με τα χυμένα στην άσφαλτο εξαρτήματα από αλουμίνιο, φαίνονται πανάλαφρα όταν τα σηκώνει ο γερανός στον αέρα. Στη θέση τους στο οδόστρωμα μένει μια στοίβα από στάχτη και υπολείμματα, σαν μικρός παραλληλόγραμμος κρατήρας. Μαθαίνεις ότι μετά τα πλαστικά μέρη του αυτοκινήτου, πρώτα λιώνουν οι πινακίδες κυκλοφορίας και μετά οι ζάντες αλουμινίου. Τα λινά από τα λάστιχα απλώνονται στον δρόμο και δεν κόβονται καθόλου εύκολα.
Τηλεοπτικά συνεργεία διεκπεραιώνουν αδιάκοπα ζωντανές συνδέσεις, ακολουθώντας τον αριθμό των νεκρών: «74» και «πριν από λίγο ένα ηλικιωμένο ζευγάρι», «τα θύματα είναι πλέον 76». Οι προβολείς αφήνουν δέσμες φωτός, με φόντο κι άλλα καμένα αυτοκίνητα, τα οποία δεν μειώνονται κι ας μη σταματούν όλη τη μέρα οι γερανοί να τα φορτώνουν. Βανάκια με δορυφορικά πιάτα γουργουρίζουν στο ρελαντί, σχεδόν σε κάθε δεύτερο τετράγωνο. Υπάρχουν ξύλινοι στύλοι της ΔΕΗ που καίγονταν αργά, πυρακτωμένοι, έπειτα κόβονται στη βάση τους, όμως παραμένουν όρθιοι και μετέωροι, επειδή κρατούνται από τα καλώδια - σαν εσταυρωμένοι.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο αέρας μυρίζει πηχτό καμένο και γκάζι. Στη αρχή αφήνει μια αίσθηση τοξικότητας στα ρουθούνια, όμως μετά από λίγες ώρες η μυρωδιά συνηθίζεται. Σε κάθε άκρη του δρόμου υπάρχουν εξάδες με νερό, που αφήνουν οι δεκάδες εθελοντές που έφθασαν εδώ. Η προσφορά τους ήταν συγκινητική. Απλοί άνθρωποι, περπατούσαν πόρτα- πόρτα και ρωτούσαν τους κατοίκους αν ήταν καλά κι αν χρειάζονταν τίποτα. Κάποιοι άλλοι πρόσφεραν νερό και τροφή στα κατοικία που σώθηκαν από την πυρκαγιά. Ένα αυτοκίνητο του Δήμου Ραφήνας διέσχιζε αργά τα δρομάκια στο Μάτι κι ενημέρωνε σε λούπα από τα μεγάφωνα ότι μηχανικοί πρόκειται να κάνουν αυτοψία σε κάθε κτίριο χωριστά και ότι στο δημοτικό γυμναστήριο συγκεντρώνονται τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης.
«Μην ακούς αυτά που λένε στα κανάλια. Ο αριθμός των νεκρών είναι πολύ μεγαλύτερος. Ξέρω 50 άτομα που κάηκαν ή αγνοούνται. Ένας φίλος μου είχε δύο παιδιά», μου είπε ο άνθρωπος στο ταμείο στο μίνι μάρκετ. Ρεύμα δεν έχει στο μαγαζί. Αργότερα, έβαλε σε λειτουργία μια γεννήτρια πετρελαίου, όμως το πάτωμα του μαγαζιού είχε σχεδόν πλημμυρίσει από τα νερά των ψυγείων και τα παγωτά είχαν λιώσει. Το Μάτι είναι πολύ όμορφο, αν περπατήσεις από τη Ραφήνα προς τα κάτω. Υπάρχει ένα μικρό μονοπάτι δίπλα στη θάλασσα. Στη θάλασσα, όμως, βουτούσαν χθες όλη τη μέρα Καναντέρ και ελικόπτερα που έριχναν ένα λάστιχο για να ρουφήξουν νερό, σχεδόν συγχρονισμένα, σαν χορογραφία.«Εμείς τελειώσαμε, αν φύγει και το τελευταίο περιπολικό μπορείτε να πάρετε πλάνα από τον φράχτη. Είναι βέβαια ιδιωτικός χώρος, δεν ξέρω τι μπορείτε να πάρετε από εκεί μέσα», μου είπε ο αστυνομικός περνώντας την κορδέλα στον δρόμο για το σπίτι, όπου βρέθηκαν καμένοι 25 άνθρωποι. Εμείς τελειώσαμε. Θα μας κυνηγάει πάντα το Μάτι και η Ραφήνα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
