Σοβαρά Τώρα, Ποιος Βλέπει Νεκροφιλικό Πορνό;

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Το νεκροφιλικό πορνό είναι ακριβώς αυτό που ακούγεται. Όπως στο συνηθισμένο, βαρετό πορνό, οι ηθοποιοί κάνουν σεξ. Η διαφορά είναι ότι εδώ ο ένας κάνει τον πεθαμένο. Σίγουρα δεν είναι για όλους.

Επίσης δεν είναι snuff, το σχεδόν μυστηριώδες είδος στο οποίο άνδρες «δολοφονούν» γυναίκες για τη σεξουαλική απόλαυση των θεατών. Αντίθετα, πρόκειται για μια φαντασίωση για τους θεατές εκείνους που έχουν φετίχ με τον θάνατο, μια προτίμηση για προσποιητές πράξεις φόνου και νεκροφιλίας. Ωστόσο, νόμιμα και μεγάλα site πορνό, όπως τα Pornhub, Redtube, και xHamster, αποκλείουν τέτοιο περιεχόμενο – ένας εκπρόσωπος από το τελευταίο μου είπε ότι το βρίσκουν «αποκρουστικό».

Ενώ μπορεί να φαίνεται άρρωστο και περιθωριακό σε πολλούς, αρκετά φετιχιστικά στούντιο βγάζουν εκατοντάδες ψευδονεκροφιλικά βίντεο κάθε χρόνο. Μάλιστα, είναι τόσο κοινά σε ιστοτόπους που ειδικεύονται στα ταμπού, όπως τα Dead and Sexy, KinkBomb, και Nicheclips, που μπορείς να τα ταξινομήσεις ανάλογα με το είδος του φόνου –δημοφιλείς είναι οι στραγγαλισμοί, αλλά και οι πυροβολισμοί- και με βάση το αν οι σκηνές περιλαμβάνουν μόνο θάνατο ή και βιασμό ή αιμομιξία. Αυτές οι ταινίες επίσης καταφέρουν να προσελκύουν mainstream ταλέντα, σταρ στα πρώτα τους βήματα, όπως η Moka Mora και καθιερωμένα ονόματα, όπως η Melissa Moore και η Stella Cox. Όλα αυτά εγείρουν το προφανές ερώτημα: Ποιον αφορούν και γιατί υπάρχουν τόσες;

Γενικά μιλώντας, το φετίχ του θανάτου αφορά ανθρώπους που οι ψυχολόγοι αποκαλούν «νεκρόφιλους», αν και ο όρος δεν σημαίνει ακριβώς αυτό που φαντάζεστε. Σκεφτόμαστε τους νεκρόφιλους ως τυμβωρύχους που πηδάνε τα πτώματα που βρίσκουν ή δολοφόνους που το γλεντάνε με τα θύματά τους. Όμως σύμφωνα με τον Anil Aggrawal, που το 2009 συνέγραψε την πιο περιεκτική σύγχρονη μελέτη για τη νεκροφιλία, αυτό το φετίχ εκτείνεται σε ένα φάσμα στο οποίο ο ίδιος ξεχωρίζει δέκα διαφορετικούς τύπους. Από ανθρώπους που διεγείρονται στην ιδέα του θανάτου (τύπος Ι) ή που θέλουν να πηδηχτούν δίπλα σε ένα φέρετρο, μέχρι δολοφόνους (τύπος IX) και ανθρώπους που αδυνατούν να κάνουν σεξ με ζωντανούς (τύπος Χ).

Ο Aggrawal λέει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν πορνογραφικό φετίχ με τον θάνατο είναι νεκρόφιλοι τύπου I. Συνήθως, λέει, δεν συνυπάρχουν διαφορετικοί τύποι σε ένα άτομο, έτσι αμφιβάλει ότι «αυτοί οι άνθρωποι στην πραγματικότητα θα επιδίδονταν σε νεκροφιλικές» πράξεις. Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει με ακρίβεια πόσοι νεκρόφιλοι τύπου I υπάρχουν στον κόσμο, καθώς δεν έχει γίνει ποτέ μια καλή δημογραφική μελέτη. Αλλά με βάση τη δραστηριότητα στα μεγάλα φετιχιστικά φόρουμ και τα νούμερα των πωλήσεων, παραγωγοί και μάνατζερ διαφόρων σάιτ υπολογίζουν ότι μπορεί να υπάρχουν 100.000 άνθρωποι με νεκροφιλικά φετίχ παγκοσμίως.

Πρέπει να το πούμε ξανά και ξανά, μιλάμε για ανθρώπους που έχουν φετίχ με τον θάνατο, αλλά δεν θέλουν να δουν πραγματικούς θανάτους. «Το φετίχ δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα», λέει ο Geno, που διατηρεί φόρουμ για το φετίχ του θανάτου με την ονομασία DeadSkirts. Σύμφωνα με τον Geno, πολλοί φετιχιστές ξενερώνουν, αν υπάρχει πολύ ψεύτικο αίμα. Σε γενικές γραμμές μοιάζουν να προτιμούν ψεύτικες πληγές ή θανάτους χωρίς αίμα. «Ούτε θέλω πραγματικούς θανάτους ούτε μου αρέσουν», λέει.

Αυτή η αποστροφή προς τον θάνατο βρίσκεται σε συμφωνία με το πόσοι φετιχιστές σε φόρουμ, όπως το DeadSkirts, πιστεύουν ότι ανέπτυξαν το φετίχ τους βλέποντας παλιές exploitation ή slasher ταινίες. Ένα παιδί βλέπει μια σέξι γυναίκα –που ανασαίνει βαριά, με την κάμερα να εστιάζει στο στήθος της- να ξεκοιλιάζεται από έναν δολοφόνο και κάποια σύνδεση εγγράφεται στη αναδυόμενη σεξουαλικότητά του ή της. «Αυτό αρκεί», λέει ο Guda, ένας παραγωγός ταινιών με φετίχ θανάτου στα Bitch Slap Studios. «Να έχεις την κατάλληλη ηλικία, την κατάλληλη στιγμή».

Οι περισσότεροι που έχουν φετίχ με τον θάνατο φαίνονται να ενδιαφέρονται πιο πολύ για παρατεταμένη πάλη, για λίγη επιβολή και υποταγή, παρά για αιματοχυσία. Παίζουν παιχνίδια ρόλων, τραβάνε μια φαντασίωση στραγγαλισμού για λεπτά, αντί για τα δευτερόλεπτα που χρειάζεται στην πραγματικότητα να πνίξεις κάποιον και ύστερα παίζουν με το άβουλο κορμί του «νεκρού» παρτενέρ τους. Για παράδειγμα, όπως μου το εξήγησε η Grace X, συνιδρύτρια και ιδιοκτήτρια του φετιχιστικού φόρουμ FetNoir, περιστασιακή καλλιτέχνιδα και σπάνια γυναίκα στον χώρο, «στις περισσότερες σκηνές που κάνουμε, ο θάνατος χρησιμοποιείται ως μεταφορά για το συναρπαστικό σεξ. Στους στραγγαλισμούς συνήθως υπάρχει μίμηση των σεξουαλικών κινήσεων και ήχων, με χτυπήματα, σπασμούς, βαριές ανάσες και τα λοιπά».

The Real Greek Survivors: Από το Web Developing στην Κτηνοτροφία Λόγω Κρίσης

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Οι φετιχιστές την έβρισκαν κάποτε αναζητώντας και συλλέγοντας σκηνές θανάτου από ταινίες. Δεν είχε σημασία που αυτές οι σκηνές σπάνια περιλάμβαναν σεξ, προτού ή μετά τον φόνο, καθώς πολλοί φτιάχνονται μόνο και με την πάλη, τον θάνατο ή το άκαμπτο πτώμα (μερικοί, σαν τον Geno, αντιμετωπίζουν μάλιστα αρνητικά την ιδέα να περιλάβουν πορνό στο φετίχ). Αλλά οι χολιγουντιανές ταινίες σπάνια αιχμαλωτίζουν την έντονη συγκίνηση που επιδιώκουν οι φετιχιστές. Ούτε μπορούν να ανταποκριθούν στις ιδιαιτερότητες του φετίχ θανάτου του καθενός, κάποιες εκ των οποίων είναι πολύ συγκεκριμένες.

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, κάποιοι αντιλήφθηκαν ότι οι εν λόγω φετιχιστές ήθελαν τόσο απεγνωσμένα να βρουν υλικό, που ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν μια περιουσία. Μερικοί παραγωγοί έφτιαχναν τα δικά τους σενάρια, αλλά συχνά άφηναν τους fan να παραγγέλνουν βίντεο, όπως τα ήθελαν, ειδικά για τα παράξενα βίτσια τους. Όσοι έκαναν ειδικές παραγγελίες-μια αναπτυσσόμενη αγορά στο παγκόσμιο πορνό- πλήρωναν από 300 μέχρι 10.000 δολάρια προκαταβολή, ανάλογα με το πόσο περίπλοκη ήταν η παραγωγή. «Κάποιοι παραγγέλνουν ξανά και ξανά», λέει ο Guda. «Σου καίει το μυαλό. Σε μερικές περιπτώσεις, είναι όπως τα ναρκωτικά, που οι άνθρωποι ξεπαραδιάζονται για τον εθισμό τους».

Οι mainstream καλλιτέχνες μού λένε ότι μπαίνουν στον επαγγελματικό χώρο του συγκεκριμένου φετίχ, επειδή τα λεφτά είναι καλύτερα απ' ό,τι, ας πούμε, για ένα ολοήμερο ομαδικό όργιο σε μια παραδοσιακή τσόντα. Επίσης, λένε ότι οι παραγωγοί ταινιών με φετίχ θανάτου τούς φέρονται καλά και δεν τους πιέζουν να κάνουν κάτι με το οποίο δεν νιώθουν άνετα, πιθανόν επειδή το είδος είναι τόσο περιθωριακό που δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει σε μια κατηγορία για κακομεταχείριση.

«Αν μπορείς να ξεπεράσεις τα κολλήματα σχετικά με τη βία και τη νεκροφιλία είναι η πιο εύκολη δουλειά», λέει η Odette Delacroix, μια mainstream καλλιτέχνιδα και παραγωγός βίντεο κατά παραγγελία, η οποία έχει δουλέψει για αρκετά στούντιο που ειδικεύονται στο φετίχ του θανάτου. «Πρέπει να πω δυο σελίδες ατάκες και να παίξω 30 λεπτά, μετά όμως δεν έχω να κάνω τίποτα, απλώς ξαπλώνω και με χουφτώνουν ή με πηδάνε».

Κατά πολλές έννοιες, οι φετιχιστές του νεκροφιλικού πορνό μπορούν να συγκριθούν με εκείνους που έχουν μακροφιλικά φετίχ (διέγερση από οτιδήποτε γιγαντιαίο): Και οι δύο εμμονές δημιουργούνται σε νεαρή ηλικία και μάλλον προκαλούνται από κάποια παραλλαγή του μοτίβου επιβολής και υποταγής. Επίσης δεν αφορούν απαραίτητα το σεξ και είναι εξαιρετικά εξειδικευμένες. Τονίζουμε ξανά ότι όσοι έχουν φετίχ με τον θάνατο δεν γουστάρουν τον πραγματικό θάνατο – αν ήταν έτσι, θα πήγαιναν στα gore site όπου υπάρχουν μαζεμένες φωτογραφίες και βίντεο ανθρώπινης κτηνωδίας, όπως βίντεο εκτελέσεων από το Ισλαμικό Κράτος και τους φόνους μαύρων Αμερικανών από μπάτσους. Αυτοί όμως πηγαίνουν σε φόρουμ, όπως το DeadSkirt και σε παραγωγούς σαν τον Guda για να ικανοποιήσουν μια ανάγκη που σε πολλούς μπορεί να φαίνεται παράξενη ή τελείως ενοχλητική. Αλλά τι να κάνουμε, ο καθένας έχει τις παραξενιές του. Ευτυχώς για τους σιχασιάρηδες, το νεκροφιλικό πορνό δεν είναι ένας κόσμος στον οποίο μπορείς να βρεθείς κατά τύχη, παρά μόνο αν τον αναζητήσεις.

Ακολουθήστε τον Mark Hay στο Twitter.

Περισσότερα από το VICE

Θα Λατρέψεις το «American Gods» Ακόμα και αν δεν Πιστεύεις στον Θεό

Οι The Mighty Schooners Είναι οι Electropunk Μασκοφόροι Ήρωες της Ελλάδας

H Αθήνα Αγαπάει το Ρετρό