Το Καλύτερο Pop Τραγούδι του Κόσμου Είναι Ένα 80s Γιαπωνέζικο Κομμάτι

Είναι αργά το βράδυ, η βροχή χτυπά το παράθυρο - ο ύπνος δεν έρχεται. Στάχτη τσιγάρου σε μια κούπα, απουσία συναισθήματος, ώρες που περνούν στοχαστικά, βασανιστική αδράνεια. Προτεινόμενο βίντεο YouTube: Τότε, οι θεοί του αλγόριθμου μου εμφανίζουν ένα κομμάτι: «Plastic Love», της Γιαπωνέζας pop σταρ Mariya Takeuchi - ένα άψογο disco 80s κομμάτι, φτιαγμένο για να τροφοδοτεί τις συνάψεις του εγκεφάλου.

Είναι από εκείνα τα τραγούδια που όταν τα ακούσεις πρώτη φορά –όπως εγώ πριν από μερικούς μήνες– μοιάζει να υπήρχε ανέκαθεν κάπου στο μυαλό σου ή σαν ανάμνηση από τότε που ήσουν έμβρυο. Αυτό το τραγούδι είναι η ζωή σου και είσαι εσύ μέσα στο τραγούδι – εν προκειμένω, κάθεσαι στην περιοχή Καμπούκιτσο του Τόκιο, μόνος και με την καρδιά κομμάτια, αλλά και με μια παθιασμένη περιπετειώδη διάθεση, διψασμένος για ερεθίσματα και μπίρα Asahi. Όπως γράφει ένα σχόλιο στο YouTube, «Αυτό το τραγούδι μου δίνει την αίσθηση κάποιου πράγματος που δεν συνέβη ποτέ». Μοιάζει το Plastic Love να είναι το απομεινάρι μιας καταχώρησης στο ημερολόγιο μιας προηγούμενης ζωής.

Υπάρχει ένα γοητευτικό στοιχείο στα τραγούδια που λειτουργούν ως οδυνηρές υπενθυμίσεις, μεταφέροντας τον ακροατή σε ένα μέρος που θυμάται ή που δεν έχει επισκεφτεί καν. Για παράδειγμα, το «Personality Crisis» των New York Dolls (μια αγωνιώδης κραυγή από τη Νέα Υόρκη του ’70). Το «We Magnify His Name» των Floorplan (ένας ανελκυστήρας που ανεβαίνει προς το τραπέζι του Θεού και στο καλύτερο club του παραδείσου) ή το «Boys of Summer» του Don Henley (να φοράς πολύ κοντά σορτσάκια στη λιακάδα). Εδώ όμως, στο Plastic Love της Takeuchi, είμαστε πληγωμένοι, σκοτεινές φιγούρες ανάμεσα στους ουρανοξύστες.

Αυτοί είναι οι μεταφρασμένοι στίχοι της πρώτης στροφής, ωμοί, αλλά με έντονες εικόνες πόθου και την ανάμνηση μιας ερωτικής απογοήτευσης. «Μην ανησυχείς», τραγουδάει η Takeuchi, καθώς μιλάει για το να βιώνεις «τη ζωή ενός βαμπίρ, ενώ ξοδεύεις τη ζωή χορεύοντας σε τρέντι ντισκοτέκ». Αλλά όσο ποιητικοί και αν είναι οι στίχοι – ο στίχος «ακόμη και αν ρίξω ένα ποτήρι και ξαφνικά γεμίσω τα μάτια μου με δάκρυα» ξεχωρίζει ιδιαίτερα – δεν χρειάζεται μετάφραση από τα ιαπωνικά, για να καταλάβεις το βασικό συναίσθημα που μεταδίδει. Σίγουρα, το Plastic Love είναι μια ωδή σε ένα συγκεκριμένο είδος μοναξιάς: να είσαι τσακισμένος, αλλά με κόσμο γύρω σου, να χάνεσαι στη νύχτα με φανταχτερά ρούχα και παπούτσια, να ψάχνεις την αγάπη κάτω από λαμπερά φώτα, ενώ βαδίζεις προσεκτικά γύρω από τον φόβο της δέσμευσης.

VICE Video: Οι Rotting Christ Αποκλειστικά στο VICE για Πρώτη Φορά στην Ιστορία τους

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Η γλώσσα, φυσικά, έχει ανυπολόγιστη αξία. Οι λέξεις μας επιτρέπουν να κάνουμε σημαντικά πράγματα με ευκολία, όπως να παραγγείλουμε έναν καφέ ή να πούμε σε κάποιον να πάει να γαμηθεί. Αλλά οι λέξεις μπορούν να είναι και εντελώς άχρηστες, περιττές. Όταν πρόκειται για μουσική, είναι μια ασπίδα – ένα τραγούδι που διαφορετικά θα ήταν άνευ νοήματος, αποκτά νόημα περιγράφοντας με λεπτομέρεια ένα συναίσθημα, ακόμη και αν το κάνει με το βάθος λεζάντας του Instagram. Έτσι, με ένα τραγούδι όπως το «Plastic Love», όπου η γλωσσολογία πάει περίπατο για όσους δεν μιλάνε ιαπωνικά, το συναίσθημα -ή η στιγμή ή η κατάσταση- που ενέπνευσε τη μουσική, βγαίνει στο προσκήνιο και το νόημα που έπρεπε να αποδοθεί βγαίνει ξεκάθαρα μέσω του τόνου και του ήχου – το συναίσθημά τού να είσαι ζωντανός.

Καθώς πολλά ambient ή ηλεκτρονικά κομμάτια συχνά δεν περιλαμβάνουν στίχους, μεταδίδουν συγκίνηση μόνο με τον ήχο (όπως το εύθραυστο «Rhubarb» του Aphex Twin ή οτιδήποτε από τον William Basinski). Η pop, ωστόσο, είναι διαφορετική: οι στίχοι έχουν κεντρικό ρόλο και διαμορφώνουν το συναίσθημα πίσω από το τραγούδι (είναι γνωστό ότι οι Beatles ηχογραφούσαν ξανά τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους στα γερμανικά). Υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα – ακόμη και αν τραγουδούσε σε διαφορετική γλώσσα, είμαι βέβαιος ότι το ρεφρέν του My Heart Will Go On της Celine Dion θα ήταν επαρκής έκφραση της αργής εξέλιξης του έρωτα σε κάποιο μεγάλο κινηματογραφικό ρομάντζο. Όμως και πάλι, το Plastic Love της Mariya Takeuchi είναι ένα σπάνιο τραγούδι, που περιγράφει εξαιρετικά, χωρίς λόγια, ένα συγκεκριμένο, καθορισμένο συναίσθημα – πόθο, πόνο αγάπη, φόβο, περιπέτεια, απώλεια, όλα σε μια δίνη, μια βραδιά έξω, στην πόλη.

Αυτήν τη στιγμή είναι το αγαπημένο μου τραγούδι. Οι αραιές εναρκτήριες συγχορδίες εκφράζουν μια στοχαστική μοναξιά. Στη συνέχεια υπάρχει μια παύση -η ελπιδοφόρα λάμψη της νύχτας, που εκφράζεται με απαλό πιάνο- προτού ξεκινήσει το μπάσο με την καταλυτική του ώθηση, ώστε να βρεθείς στον συναισθηματικά επιβαρυμένο νυχτερινό αέρα. Σε κάποια σημεία, η φωνή της Takeuchi είναι ο εραστής που στροβιλίζεται στη γωνία, ρίχνοντας ματιές πίσω από τον ώμο του. Σε άλλα, είναι η στιγμή που το βλέμμα απομακρύνεται, με ένα χαμόγελο που λέει «Λυπάμαι». Είναι ρομαντισμός χωρίς κεριά, που εστιάζει σε όλα τα ανώνυμα, ανεξερεύνητα πρόσωπα της ζώνης του λυκόφωτος, τα βουτηγμένα στην επιθυμία – ένα ρέκβιεμ για όλους τους ανθρώπους και το ανεξερεύνητο sonder τους.

Δεδομένου ότι η Takeuchi είναι από την Ιαπωνία και το Plastic Love στα ιαπωνικά, σκέφτομαι αναπόφευκτα ότι βρίσκομαι στην Ιαπωνία, όταν το ακούω. Αλλά θα μπορούσα να είμαι οπουδήποτε - και στην πραγματικότητα, είμαι μόνος στο δωμάτιό μου μέσα στη νύχτα, η βροχή χτυπάει το παράθυρο, στάχτη τσιγάρου έχει μαζευτεί σε μια κούπα. Ανοίγω τα βίντεο στο YouTube: Τότε, ξεκινάει ξανά η Tamaguchi: «Χόρεψε στο πλαστικό beat, άλλο ένα πρωινό έρχεται».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Noisey.

Περισσότερα από το VICE

Ποιoς θα Πάρει Φέτος το Mundial, Χρήστο Σωτηρακόπουλε;

Βδέλυγμα: Η «Μοναξιά» του να Είσαι Ένας Ανοιχτά Γκέι Ράπερ στην Ελλάδα

Προσπάθησα να Μην Κάνω Καθόλου Σκουπίδια για μία Εβδομάδα στην Αθήνα