Το Ελληνικό Cult Διαμάντι «The Blair Kitch Project», που Χάθηκε στον Χρόνο

Μπορεί οι περισσότεροι όταν μιλάνε για DIY κινηματογράφο να φέρνουν στο μυαλό τους πρώτα το Τσίου, όμως πριν από την ταινία που έθεσε τις βάσεις για την καριέρα του Μάκη Παπαδημητράτου υπήρξαν παραγωγές που μπορεί να μη γνώρισαν την ίδια επιτυχία, αλλά απέκτησαν το δικό τους cult status. Μία από αυτές είναι το θρυλικό The Blair Kitch Project που, όπως καταλαβαίνετε από τον τίτλο, αποτελεί παρωδία του iconic horror movie The Blair Witch Project, το οποίο μας είχε σκαλώσει άσχημα το 1999 που κυκλοφόρησε. Σε περίπτωση που λόγω ηλικίας δεν το έχετε δει -στα early '00s δεν υπήρχε έφηβος που να μην το ήξερε-, επρόκειτο για μία αμερικάνικη παραγωγή που είχε γυριστεί με κάμερα στο χέρι και παρουσιάστηκε αρχικά ως «υλικό που βρέθηκε σε μια κασέτα που ανακαλύφθηκε». Διαφημιστικό κόλπο που γνώρισε τεράστια επιτυχία.

Παράλληλα στις ΗΠΑ, μια άλλη ταινία, το γνωστό και μη εξαιρετέο Scary Movie, κατακτούσε την κορυφή του box office. Δύο χρόνια αργότερα, το 2002, μια παρέα από τη Θεσσαλονίκη, οι OTiNaNAi Productions (που θα κατακτούσε το 2011 δύο βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με την ταινία Σούπερ Δημήτριος) κυκλοφορούσε το πρώτο της ταινιάκι με τίτλο The Blair Kitch Project - η έννοια της «καμένης» ταινίας που αξίζει να δεις με παρέα, τρώγοντας πίτσα.

Η ιστορία έχει ως εξής: Βρισκόμαστε στη Θεσσαλονίκη του 2000 μ.Χ.. Η ανθρωπότητα έχει κερδίσει τη μάχη ενάντια στις μάγισσες, όμως η τελευταία του είδους ζει και βασιλεύει στο δάσος του Σέιχ Σου. Για την ιστορία, αξίζει να αναφέρω ότι μιλάμε για μια μεγάλη έκταση που συνοδεύεται από δεκάδες αστικούς θρύλους και που στο παρελθόν αποτέλεσε άνδρο του περιβόητου Δράκου του Σέιχ Σου, ενός κατά συρροήν δολοφόνου και βιαστή. Μάλιστα, σε μια σκηνή του The Blair Kitch Project γίνεται και αναφορά στην ιστορία του.

«Η αλήθεια είναι ότι δεν επιλέξαμε το συγκεκριμένο σημείο για κάποιον άλλο λόγο πέραν του ότι μέναμε κοντά», μου εξηγεί ο Γιώργος Παπαϊωάννου, από τους βασικούς συντελεστές της ταινίας. «Ήμασταν όλοι φοιτητές της Πολυτεχνικής του ΑΠΘ. Εκείνη την εποχή, γύρω στο 1999, είχαμε δει την ταινία και παράλληλα πειραματιζόμασταν με τις κάμερες μας. Έπεσε λοιπόν η ιδέα να κάνουμε το δικό μας Blair Witch. Φτιάξαμε λοιπόν ένα πρόχειρο σενάριο και στον ελεύθερό μας χρόνο κάναμε γυρίσματα. Ξεκινήσαμε κάπου μεταξύ '99-'00, το αφήσαμε λίγο, το ξαναπιάσαμε το 2001 και τελικά το ολοκληρώσαμε το 2002, όταν και βγήκε. Εγώ συμμετείχα στο τεχνικό κομμάτι, έχω κάνει το μοντάζ, λίγο κάμερα και παίζω τον παπά».

«Με τον Γιώργο κάναμε παρέα από παλιά και, μάλιστα, γυρίζαμε από μικρή ηλικία βιντεάκια. Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε πως θέλει να γυρίσουμε μια ταινία. Μαζευτήκαμε με τα υπόλοιπα παιδιά σε ένα rock bar της Θεσσαλονίκης και κάναμε ένα δυνατό brainstorming. Βγήκε ένας "σκελετός", αλλά μόνο αυτό. Τα υπόλοιπα ήταν αποτέλεσμα αυτοσχεδιασμού. Για παράδειγμα, το μόνο που θυμάμαι ότι είχαμε πει για τον χαρακτήρα μου, ήταν πως θα ήμουν ο χαζός της παρέας», μου εξηγεί ο Μπάμπης Παπαποστόλου, ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας.

Μιας και μιλήσαμε πιο πάνω για αναφορές, το Blair Kitch είναι γεμάτο από αυτές. Πέραν της πλοκής που ουσιαστικά βασίζεται στο φιλμ των Eduardo Sánchez και Daniel Myrick -το οποίο με budget 60.000 δολαρίων κατάφερε να πετύχει εισπράξεις 248 εκατομμυρίων-, σίγουρα θα παρατηρήσεις ομοιότητες της βασικής ομάδας κυνηγών με τους Ghostbusters. Παρότι είναι τρεις, ο ένας είναι ουσιαστικά ο επιστήμονας της ομάδας, ο Κρητικός αποτελεί το σκληρό καρύδι, ενώ η παρέα συμπληρώνεται από την «κωμική φάτσα», που θα μπορούσαμε -υπερβάλλοντας λίγο- να πούμε ότι είναι ο αντίστοιχος Bill Murray (είπαμε, υπερβάλλοντας).

Από εκεί και πέρα, το theme song του Benny Hill και το fast forward που παίζει στην αντίστοιχη σκηνή, δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Η πιο ευφυής αναφορά πάντως αποτελεί μια μίξη από Monty Python και το «Ο Μύθος του Ακέφαλου Καβαλάρη». Συγκεκριμένα, στη σκηνή που εμφανίζεται ο ακέφαλος ντελιβεράς που μοιράζει κωλοδάχτυλα -δεν πίστευα ποτέ ότι θα το γράψω αυτό-, τον βλέπουμε να έρχεται και αντί για μηχανάκι να έχει καβαλήσει μια σκούπα. Την ίδια στιγμή ακούγεται ήχος καλπασμού αλόγου. Όπως καταλαβαίνει εύκολα κανείς, πρόκειται για μια πολύ ωραία αναφορά στο Monty Python and the Holy Grail του 1975. Στην εν λόγω ταινία οι πρωταγωνιστές «κάλπαζαν» πεζοί, έχοντας έναν τύπο να χτυπάει καρύδες από πίσω τους για να ακούγεται σαν άλογο.

«Ήμουν τεράστιος fan των Monty Python, του Θανάση Βέγγου αλλά και του αμερικάνικου gag», αναφέρει ο Γιώργος.

Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει και στο soundtrack της ταινίας. Δίνω στους συντελεστές της άπειρο σεβασμό για το γεγονός ότι ξεκινάει με το Pain for Pleasure των Sum 41. Εκείνη την εποχή, παίζει να το ήξερα μόνο εγώ κι αυτοί. Σε γενικές γραμμές η φάση κινείται σε metal ρυθμούς, αν και η τελική μάχη -όπου μερικά κλωτσομπουνίδια δείχνουν αληθινά- πραγματοποιείται υπό τους ήχους του No One Knows των -εποχής Nick Oliveri και Dave Grohl- Queens of the Stone Age. Μάλιστα, μία από τις κορυφαίες σκηνές της ταινίας είναι βασισμένη στη μουσική. Μιλάω, φυσικά, για τη στιγμή που η μάγισσα, μεταμφιεσμένη σε ένα παράξενο πλάσμα, παίζει το Number of the Beast των Iron Maiden σε μπουζούκι με τους πρωταγωνιστές να βαράνε επικές ζεϊμπεκιές.

Ξαφνικά μου γεννήθηκε μια απορία: Άραγε τους αναγνωρίζουν στον δρόμο;

«Ακόμη και σήμερα τυχαίνει σε κάποια από τα παιδιά να τους αναγνωρίσουν. Κυρίως στη Θεσσαλονίκη», αναφέρει ο Γιώργος Παπαϊωάννου. «Κατά καιρούς έχουν γίνει τρομερά σκηνικά. Για παράδειγμα, ένα από τα παιδιά το σταμάτησαν στο αεροδρόμιο την ώρα που έτρεχε να προλάβει την πτήση του για φωτογραφία».

Ο Μπάμπης Παπαποστόλου συμπληρώνει: «Μέχρι πριν από δέκα χρόνια με αναγνώριζαν απ' την ταινία. Σήμερα λίγο πιο σπάνια. Το πιο σύνηθες είναι το να γνωρίσω κάποιον και πάνω στην κουβέντα να καταλάβει ποιος είμαι. Ειδικά αν πρόκειται για άτομα που έχουν δει και άλλες ταινίες της OTiNaNAi. Πάντως, δεν είναι δηλαδή ότι με σταματάνε στον δρόμο». Σήμερα, 17 χρόνια αργότερα, ο Γιώργος και ο Μπάμπης συνεχίζουν να εργάζονται στον χώρο της εικόνας. Ο πρώτος στον τομέα των οπτικών εφέ και ο δεύτερος ως χειριστής drone - εικονολήπτης και παραγωγός.

Λίγο πριν τελειώσουμε την κουβέντα, ρωτάω τον Μπάμπη αν τον ενοχλεί όταν κόβουν σκηνές από την ταινία και τη χλευάζουν παρουσιάζοντας τη στα social media ως κακό σινεμά: «Αν λειτουργεί ακόμη και ως παράδειγμα προς αποφυγή, δεν μπορείς να πεις, είναι και αυτό μια προσφορά στον κινηματογράφο»

Μπορεί λοιπόν το The Blair Kitch Project να έχει σχεδόν ξεχαστεί και να φαντάζει ξεπερασμένο, όμως πρέπει να του αποδοθεί η cult αναγνώριση που του αξίζει και να μνημονεύεται για κάποιες πραγματικά αστείες στιγμές που άφησε πίσω. Η OTiNaNAi Productions παραμένει ενεργή έχοντας στο ενεργητικό της 16 ταινίες, με τελευταία το περσινό Success Story και με τα δύο μέλη τους να με ενημερώνουν ότι υπάρχει υλικό, αλλά και ιδέες για νέες ταινίες. Δυστυχώς, όμως, προς το παρόν δεν σκέφτονται να γυρίσουν ένα δεύτερο μέρος της ταινίας από την οποία ξεκίνησαν.

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Οι Έλληνες Επιστήμονες που Βρέθηκαν στο Τσερνόμπιλ

Πώς Επιβιώνουν στη Ζέστη οι Περιπτεράδες της Αθήνας;

Queer, Graysexual, Intersex: Το Λεξικό ΛΟΑΤ+ Όρων