Πώς Ήταν ο Δεκέμβρης του 1997 σε Σχέση με τον Δεκέμβρη του 2017;

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο i-D.

Το 1997 ήμουν φρεσκαδούρα, 16 ετών. Ο ουρανός ήταν καταγάλανος, ο ήλιος λαμπερός. Η ζωή έμοιαζε ευοίωνη, εκείνα τα τεράστια χάρτινα φωτιστικά θεωρούνταν ό,τι πιο ψαγμένο, μπορούσες να κυκλοφορείς με τη μουσική σου κρατώντας το discman σου στην επίπεδη παλάμη σου, σαν να πρόσφερες θυσία στους μεγάλους θεούς της ποπ κουλτούρας. Όλοι έβλεπαν τις ίδιες οκτώ εκπομπές στην τηλεόραση, επειδή υπήρχαν μόνο τέσσερα κανάλια, έμπαινες στο φεστιβάλ Glastonbury πηδώντας τον φράχτη και μπορούσες να καπνίζεις παντού. Τι υπέροχο να ζεις σε εκείνην την εποχή. Ας κάνουμε ένα ταξίδι στον κόσμο των αναμνήσεων και ας τον συγκρίνουμε με το σήμερα.

Το 1997, αν είχες το χριστουγεννιάτικο «Νούμερο 1» ήταν σαν να είχες το κλειδιά του βασιλείου: ήταν μια εποχή όπου κυριαρχούσαν τα chart. Το να δεις ποιος θα ήταν στην κορυφή ένα ήταν μια υποχρεωτική εμπειρία για όλη την οικογένεια. Αν λοιπόν εσύ, ως δημοφιλής μουσικός, μπορούσες να κατακτήσεις την αγοραστική δύναμη του πληθυσμού που αγόραζε δίσκους κατά τη γιορτινή περίοδο και κατάφερνες να κυκλοφορήσεις το «Νούμερο 1 Single» την ημέρα των Χριστουγέννων, δεν θα ήσουν ο πιο ισχυρός μουσικός της χώρας;

Παρεμπιπτόντως, το single που έφτασε στην κορυφή των chart τα Χριστούγεννα του 1997 στη Βρετανία ήταν το «Eh-Oh» των Teletubbies. Ας του ρίξουμε μια έντονα κριτική ματιά:

Η δομή του τραγουδιού είναι απλή, αφελής στην καλύτερη. Το sample του Baa-Baa Black Sheep, μετά το δεύτερο ρεφραίν, είναι γεμάτο με εφέ –κάτι σαν παιδικό τραγουδάκι του Kanye την ώρα που έχει πάρει ναρκωτικά, τα ντραμς είναι γλυκανάλατα και δεν έχουν την αγριάδα που θα πρόσθετε ένας μετέπειτα παραγωγός– οι Chemical Brothers, ο Fatboy Slim κτλ. Το βίντεο δείχνει τέσσερα υπέρβαρα, ανόητα πλασματάκια που περιφέρονται σε ένα –όπως φαίνεται– club τα ξημερώματα, με μια τεράστια ηλεκτρική σκούπα να τα περιλούζει με κρέμα. Έχω πάει σε πολλά gay club και ειλικρινά, αυτό μοιάζει το πιο στερημένο από όλα.

Τα επίσημα chart πέθαναν επίσημα – να ’ναι καλά το Spotify που προσπάθησε να διορθώσει τη μουσική βιομηχανία, όμως στην πραγματικότητα την κατέστρεψε με τους πολύπλοκους αλγόριθμους, προσφέροντάς σου ό,τι τραγούδι μπορείς να φανταστείς ότι θα ήθελες να ακούσεις. Πράγμα που είναι υπέροχο*, όμως δεν αφήνει καθόλου χώρο για βιτσιόζικους μικρούς εξωγήινους που θέλουν να κάνουν τη φαντασία του κόσμου να οργιάσει, έτσι δεν είναι;

*αμφισβητούμενο.

Είναι το 1997. Είμαι 16. Έχει μεγαλώσει το στήθος και οι γοφοί μου και, όπως λέει και η σύγχρονή μου, Britney Jean Spears, «I am not a girl, not yet a woman». Η μόδα είναι διαθέσιμη μόνο μέσω περιοδικών: Το Face (δεν το αγόραζα τακτικά, επειδή τα κορίτσια στο σχολείο μου έλεγαν ότι είναι gay και για να είμαι ειλικρινής, το styling ήταν λίγο περίεργο για τα γούστα της μικρής μου πόλης), το Cosmopolitan (υπερβολικά πολλά sex tips για το πώς να έχεις τον καλύτερο οργασμό), η Vogue (τα ρούχα ήταν αρκετά ακριβά, όμως όταν κάποτε αντέγραψα ένα look που είδα σε αφιέρωμα στον Hussien Chalayan, με πήραν σε μια δουλειά σε κορυφαίο κατάστημα μόδας το 1998).

Ας ρίξουμε μια ματιά στη μόδα της εποχής:

Το 1997 φαίνεται ότι κανείς δεν είχε στήθος και γοφούς. Επικρατούσε το κοκαλιάρικο λουκ heroin chic, τα Gucci του Tom Ford, οι έντονες γωνίες, οι γοφοί με τα κόκαλα να προεξέχουν, το logo με το τετράγωνο G, το black gloss και τα γυαλιστερά υφάσματα. Έβλεπες πολλά εφαρμοστά και μικροσκοπικά φορέματα, τα οποία κρέμονταν από λεπτεπίλεπτες τιράντες. Κυριαρχούσε η πολιτισμική οικειοποίηση. Η τεχνολογία που δημιουργούσε λαμπερά, ολογραφικά υφάσματα μας είχε μόλις σταλεί από τον Θεό. Η πίστα στο Bertie’s, όπου μπορούσες να μπεις με μια άθλια ψεύτικη ταυτότητα, χωρίς να σε ρωτήσει κανείς τίποτα, έμοιαζε να κατακλύζεται από λαμπερές μαϊμούδες που την είχαν ακούσει από τα σφηνάκια. Έπαιζε πολύ το αστραφτερό ύφασμα – μια ευχάριστη αντίθεση στα μάτσο, καφέ ανδρικά παντελόνια που ήταν επίσης στη μόδα. Καφέ παντελόνια και τοπάκια από αστραφτερό λούρεξ. Έπρεπε να πας εσύ στα ρούχα και όχι να τα κάνεις να έρθουν σε εσένα.

Αν έβλεπες, ας πούμε, κάτι που σου άρεσε πάνω σε μία pop star, έπρεπε να περάσεις μήνες ολόκληρους σκανάροντας τα πάντα, για να βρεις κάτι παρόμοιο και να ξοδέψεις ατέλειωτες ώρες σε μαγαζιά με μεταχειρισμένα, για να εντοπίσεις κάτι που μπορεί να έμοιαζε, έστω και ελάχιστα. Δεν υπήρχε το AsSeenOnScreen. Δεν μπορούσες να αγοράσεις από την πασαρέλα. Έπρεπε να προσπαθήσεις για τη μόδα και συχνά η μόδα δεν προσπαθούσε για εσένα.

Τα πάντα παίζουν, έτσι; Μπαίνοντας στο Urban Outfitters, σκέφτηκα ότι κάποτε είχα καθένα από αυτά τα ρούχα - και τώρα, στο 2017, δεν θέλω να αγοράσω ένα λούρεξ αστραφτερό φόρεμα, με λεπτή τιράντα και ένα καφέ ανδρικό παντελόνι.

[VICE Video] Ηλεία: Δέκα Χρόνια Μετά την Κόλαση

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Το 1997, ο Tony Blair έσωσε τη Βρετανία – ήταν ο Jimi Hendrix της πολιτικής της γενιάς μας. Έδιωξε το βαρετό ζεύγος John και Norma Major από την Downing Street και έβαλε μέσα τη μικρή του οικογένεια. Είχε έρθει η ώρα του Νέου Εργατικού Κόμματος. Ήταν μια αισιόδοξη εποχή – η Βρετανία δεν ήταν σε πόλεμο, κυκλοφόρησε το πρώτο Χάρι Πότερ, η Σκωτία ψήφισε για να δημιουργήσει το δικό της κοινοβούλιο, βγήκε στις αίθουσες ο Τιτανικός.

Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση Σημίτη ήταν η κυβέρνηση της Ελλάδας που προήλθε από τις εκλογές που έγιναν στις 22 Σεπτεμβρίου 1996, συνεχίζοντας το έργο της Κυβέρνησης Σημίτη του Ιανουαρίου 1996.

Είναι πολύπλοκο το θέμα, έτσι; Βλέπε Brexit. Bλέπε μνημόνιο. Κανείς δεν ξέρει, λοιπόν.

Το 1997 ήταν μια χρονιά-ορόσημο για τον κινηματογράφο. Ο-ΡΟ-ΣΗ-ΜΟ. Είχαμε τον Τιτανικό. Είχαμε το Πέμπτο Στοιχείο. Είχαμε το Austin Powers, το Οι Άνδρες με τα Μαύρα, το Άνδρες με τα Όλα τους, τον Ξεχωριστό Γουίλ Χάντινγκ, το Καλύτερα Δεν Γίνεται, το Donnie Brasco, τον Ψευταρά, το Ακολουθώντας την Έιμι, το Συμβόλαιο Θανάτου, το Ρόμι και Μισέλ: Το Πάρτι της Ζωής μας, τις Ξέφρενες Νύχτες, το Μια Αλλιώτικη Ζωή, το Jackie Brown. Είχαμε το Bean: Η Υπέρτατη Ταινία Καταστροφής. Αν δεν ήσουν σινεμά κάθε Σαββατοκύριακο, πού στο καλό ήσουν;

Αν δεν περιμένεις το καινούργιο Austin Powers, πώς είσαι ακόμη ζωντανός;

Περισσότερα από το VICE

Ο Φώτης Σεργουλόπουλος Θεωρεί Ρατσιστική την Ατάκα «Δεν με Ενδιαφέρει τι Κάνεις στο Κρεβάτι σου, Αρκεί να μην Προκαλείς»

Έτσι (Αφόρητη) Είναι Αναλυτικά η Ζωή με τον Κατώτατο Μισθό στην Ελλάδα

H Άνοδος και η Πτώση του Nokia 3310, του πιο Διασκεδαστικού Τηλεφώνου που Έχει Υπάρξει