«Έχουμε Γατάκια στο Σπίτι μας, Θες να Έρθεις να τα Δεις;»: Ιστορίες Θυμάτων Σεξουαλικής Επίθεσης

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE Australia.

Όταν η Megan Bowers-Vette ξεκίνησε το πρότζεκτ της -να φωτογραφίσει 50 ανθρώπους στη Νέα Ζηλανδία και την Αυστραλία που είχαν επιβιώσει από σεξουαλική επίθεση-, περίμενε δάκρυα ή τουλάχιστον θυμό. Αντίθετα, άκουγε διαρκώς ιστορίες δύναμης και ψυχικού σθένους.

«Δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου δάκρυα», είπε η Megan στο VICE. «Με εξέπληξε πόσα θυσίασαν αυτοί οι άνθρωποι, για να μπορούν να δώσουν αγάπη στα παιδιά τους, να κάνουν σχέσεις με άλλους ανθρώπους, ακόμη και να αγαπήσουν τους ανθρώπους που είναι κοντά στον δράστη».

Η Megan ήταν παιδί, όταν την κακοποίησε σεξουαλικά ένας οικογενειακός φίλος. Ξεκίνησε να μιλάει για την κακοποίηση πολύ αργότερα. Λέει πως η όλη διαδικασία είναι, «σαν να έχεις μέσα σου μια μεγάλη σακούλα σκατά και κάθε φορά που το συζητάς, βγάζεις όλο και περισσότερα σκατά, ώσπου στο τέλος την έχεις αδειάσει». Η Megan ξεκίνησε το Us Project, για να δημιουργήσει μια κοινότητα εκεί που υπήρχε σιωπή. Ήθελε να φωτογραφίσει τους ανθρώπους, όπως ήταν πραγματικά, «όχι θύματα που κλαίνε κρυμμένα στις γωνίες, αλλά ανθρώπους που βγαίνουν στον κόσμο και ζουν τις ζωές τους». «Το σημαντικό για μένα ήταν ότι συνειδητοποίησα σε πόσους είχε συμβεί κάτι τέτοιο και παρόλα αυτά όλοι ένιωθαν μόνοι τους». Τους τελευταίους μήνες, η Megan φωτογραφίζει ανθρώπους που υπέστησαν σεξουαλική κακοποίηση και καταγράφει τις ιστορίες τους. Μια έκθεση του Us Project θα πραγματοποιηθεί στο Μουσείο Τέχνης του Γουανγκάρεϊ της Νέας Ζηλανδίας, τον Αύγουστο.

Georgia «Είδα τα αγόρια, όταν γύριζα σπίτι από το σχολείο και το ένα μου είπε, "Έχουμε γατάκια στο σπίτι μας, θες να 'ρθεις να τα δεις;" και είπα, "Ναι! Τα λατρεύω τα γατάκια". Δεν υπήρχαν γατάκια. Ακόμη τσαντίζομαι – που έγιναν όλα όσα έγιναν και δεν υπήρχαν γατάκια».

Nicole «Ήταν ενδιαφέρουσα εποχή, επειδή μόλις είχα ανακαλύψει τον εαυτό μου, όχι μόνο ως γυναίκα, αλλά ως γυναίκα που ήθελε να ξεκινήσει να βγαίνει με άντρες. Χρησιμοποίησα μερικές εφαρμογές για ραντεβού, επειδή έτσι φαίνεται να γίνεται. Μιλούσα με έναν τύπο για καμιά βδομάδα. Χρειάστηκε να κάνει μια στάση στο σπίτι του και με έπεισε να μπω μέσα. Είπα, "μπορώ να φύγω τώρα;". Εκείνος κλείδωσε την πόρτα και είπε, "Δεν θα πας πουθενά". Τότε τα πράγματα έγιναν πολύ απειλητικά. Στις συζητήσεις με τον ψυχολόγο μου πάντα καταλήγω να μιλάω όχι για την πράξη αυτή καθαυτή, αλλά για το πώς μου φέρθηκε μετά. Με πέταξε έξω και είπε, "πήγαινε πιο κάτω να καλέσεις ταξί, δεν θέλω να σε δει κανείς έξω από το σπίτι μου"».

Nicky «Δεν ξέρω τι με πόνεσε πιο πολύ, η φυσική βία ή το γεγονός ότι δεν μπορούσα να κατηγορήσω για βιασμό τον άνδρα που μου επιτέθηκε. Ο νόμος ορίζει την επίθεση άνδρα προς άνδρα ως "παράνομη σεξουαλική σχέση". Οι ίδιες οι λέξεις υποδηλώνουν ότι συμμετείχα στον βιασμό μου. Η λέξη "σχέση" δείχνει προθυμία, σαν να επρόκειτο για ερωτική σχέση που πήγε στραβά. Εγώ απλώς ήθελα να πω τι ήταν πραγματικά: Βιαστής».

Clara «Έχω αποφασίσει να εγκαλώ όποιον φέρεται με μισογύνικο τρόπο ή παρενοχλεί σεξουαλικά άλλους ανθρώπους. Όσο ασήμαντο και αν είναι ένα γεγονός μπορεί να αλλάξει όλη τη στάση σου απέναντι στη ζωή. Μια τυχαία συνάντηση αρκεί, για να μη νιώθεις πια ασφαλής σ' αυτόν τον κόσμο».

Amanda «Αν είχα ένα δολάριο για κάθε φορά που κάποιος με άκουγε να μιλάω για τη σεξουαλική μου κακοποίηση και μου έλεγε ότι και σ' εκείνον είχε συμβεί κάτι παρόμοιο, θα ήμουν εκατομμυριούχος. Αλλά είμαι τυχερή, αλήθεια, είμαι ευλογημένη που μπορώ να μιλήσω για αυτές τις εμπειρίες. Δεν είμαι θύμα. Είμαι επιζήσασα, νικήτρια - και θέλω να βοηθήσω και άλλους να νικήσουν την ντροπή, την ενοχή, την ασχήμια των αναμνήσεων.

Annie «Γύρω στα 20, είχα την τύχη να γνωρίσω γυναίκες μέσω της θεατρικής και καλλιτεχνικής σκηνής και επίσης μέσω της queer κοινότητας. Πολλές από αυτές τις γυναίκες είχαν υπάρξει επίσης θύματα σεξουαλικών επιθέσεων κάποια στιγμή στη ζωή τους. Το ότι συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν μόνη ήταν το πρώτο κομβικό σημείο, για να θεραπευτώ. Τώρα, στα 48, πολύ σπάνια σκέφτομαι τι μου συνέβη. Είναι πολύ μικρό κομμάτι στο σύνολο των εμπειριών της ζωής μου. Όταν το συζητάω, το κάνω με μια αίσθηση περηφάνιας που κατάφερα να επιβιώσω, αλλά και για την ικανότητα των γυναικών να θεραπεύονται».

Anita «Όταν αφοσιώθηκα στον Χριστό, δε μου άρεσε καθόλου. Υπήρχαν ένα σωρό ετεροφυλόφιλοι, χαρούμενοι άνθρωποι. Πάντα χαμογελούσαν και έλεγαν, "ας μιλήσουμε για τις οικογενειακές μας παραδόσεις". Εγώ σκεφτόμουν ότι η οικογενειακή μου παράδοση είναι να λέμε ψέματα ο ένας στον άλλον».

Penny «Με επηρέασε περισσότερο συναισθηματικά. Μου έλεγε, "Μην το πεις, θα νομίσουν ότι είσαι παράξενη" και "Σε όλους αρέσει, κάποιο πρόβλημα θα 'χεις, για να μη σου αρέσει". Αυτά τα πράγματα με επηρέασαν, όταν μεγάλωσα. Μου είχε μπει από πολύ μικρή ηλικία η ιδέα ότι είμαι παράξενη, διαφορετική και ότι δεν ταίριαζα με κανέναν. Μάλλον πίστευα ότι δεν είχα δικαίωμα να έχω δικά μου συναισθήματα».

Matthew «Νιώθω ότι οι άνθρωποι στην γκέι κοινότητα δεν μιλάμε πραγματικά για τη σεξουαλική βία. Η γκέι κοινότητα είναι τόσο μπερδεμένη όσον αφορά το σεξ. Ξέρεις ότι πρέπει να έχεις τη δύναμη να πεις "όχι" και αν δεν την έχεις, νιώθεις ότι πρέπει να το αποδεχτείς, ενώ δεν πρέπει. Υπάρχει μεγάλη πίεση, για να σε βλέπουν ως ανοιχτό σεξουαλικά ή γοητευτικό ή επιθυμητό. Κάποιον που θέλουν όλοι, υπάρχει μεγάλη πίεση να δείχνεις ωραίος. Να είσαι κάποιος άλλος».

Katherine «Ερχόταν στο δωμάτιο και εγώ προσπαθούσα να κρυφτώ και σκεφτόμουν, "Αχ, διάλεξε την άλλη. Διάλεξε την άλλη, σε παρακαλώ" και όταν τη διάλεγε, έλεγα, "Αχ, ωραία". Αλλά άλλες φορές διάλεγε εμένα και περνούσαμε μπροστά από το γραφείο του, μπροστά από τη μεγάλη γυάλινη πόρτα όπου καθόταν η γραμματέας και την κοίταζα και δεν έλεγα τίποτα. Σιωπή. Ήμουν αδύναμη και εκείνη με κοίταζε και εγώ την κοίταζα και έμπαινα στο γραφείο του και εκείνος έκλεινε την πόρτα».

Zoe «Δεν είμαι υποχρεωμένη να νιώθω καλά για ό,τι μου έχει συμβεί. Έπρεπε να σταματήσω να σκέφτομαι ότι τα πράγματα θα διορθώνονταν, μετά από κάποιου είδους "θεραπευτική στιγμή". Δεν υπάρχει τέτοια στιγμή. Κάθε φορά που νιώθω θλίψη, γίνεται πιο εύκολο πλέον να βγάλω άκρη με τα συναισθήματα που πρέπει να παλέψω, για να γίνω ξανά ένα ευτυχισμένο, λειτουργικό άτομο. Όταν αφήνω τους ανθρώπους να με πλησιάσουν, για να μάθουν ποια, τι και γιατί είμαι –με όλες μου τις πληγές- νιώθω δυνατή, απελευθερωμένη, γεμάτη θάρρος. Δεν θα αφήσω κανέναν να μου στερήσει την ικανότητα να έχω μια ουσιαστική σχέση». Περισσότερα από τη Megan Bowers - Vette εδώ.

Περισσότερα από το VICE

O Κώστας Μαλιάτσης Πήγε Στρατό και Αποφάσισε να Γράψει Βιβλίο με Οδηγίες για Φαντάρους

Δυστυχώς, η Είδηση πως οι Εφοριακοί Εκπαιδεύονται στις Πολεμικές Τέχνες Δεν Ισχύει

Μερικοί από τους πιο Επικίνδυνους Τζιχαντιστές του Κόσμου Απαντούν Γιατί μας Μισούν