Τα χρόνια που έχω περάσει ως καπνίστρια, κάνω δύο πράγματα: δείχνω κουλ και λέω ψέματα ότι θα το κόψω. Όταν με ρωτάνε αν θα το κόψω, απαντάω πως «είναι απαίσιο και όντως σκοπεύω να σταματήσω» ή «είναι ό,τι χειρότερο, θα το κόψω». Τελευταία, όμως, απαντώ «γιατί να το κόψω;». Δεν το παίζω έξυπνη, απλώς έχω πραγματικά περιέργεια.
Για να ξεκαθαρίσω κάτι: το κάπνισμα είναι κακό. Αν σκέφτεσαι να το αρχίσεις, σε προτρέπω με όλη μου τη δύναμη να το ξανασκεφτείς. Είναι μια βρόμικη και απαιτητική συνήθεια, που θα βάλει σε κίνδυνο την υγεία σου και θα μειώσει την αίσθηση βούλησης που έχεις. Αλλά η αλήθεια που βρίσκεται στις ευπαθείς καρδιές των καπνιστών, είναι ότι μας αρέσει πάρα πολύ. Τρελαίνομαι να κάθομαι στην έξοδο κινδύνου ένα κρύο φθινοπωρινό πρωινό, πίνοντας καφέ και καπνίζοντας το πρώτο μου τσιγάρο. Λατρεύω το σκίρτημα που νιώθεις όταν συνειδητοποιείς πως κάποιος με τον οποίο θα ήθελες να περνάς περισσότερο χρόνο, καπνίζει επίσης. Μ' αρέσει να ξεγλιστράω έξω όταν είμαι σε κάποιο πάρτι για να καπνίζω με αυτούς τους ανθρώπους. Είναι ταπεινωτικό να το παραδέχομαι, αλλά είναι αλήθεια: μου αρέσει η δομή που δίνει στη μέρα μου, καθώς δουλεύω συχνά από το σπίτι.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όλοι αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους δεν σκόπευα να το κόψω όταν έλεγα ψέματα για το αντίθετο. Αποφάσισα να είμαι πιο ειλικρινής επειδή βρίσκω παράλογο να με ρωτάνε γι' αυτό, έτσι κι αλλιώς. Πλέον, σε αυτές τις περιπτώσεις, η εκτεταμένη απάντησή που δίνω είναι: «Γιατί όταν τα πράγματα πηγαίνουν πρόσω ολοταχώς προς την καταστροφή, εγώ να κόψω κάτι που με ηρεμεί τόσο;».«Μα, το κάπνισμα δεν είναι κατευναστικό με την καλή έννοια, όπως ο διαλογισμός ξέρω 'γω», είπε πρόσφατα μια φίλη υποστηρίκτρια της υγιεινής ζωής. Το αντεπιχείρημά της δείχνει τον πυρήνα της γενικότερης δυσφορίας που αισθάνονται οι άνθρωποι για τα τσιγάρα: υπάρχουν υγιείς μηχανισμοί αντιμετώπισης των πραγμάτων και μη υγιείς. Αν εξετάσουμε αυτήν τη διχοτόμηση πιο στενά, θα δούμε την επιρροή που είχε σχεδόν σε κάθε ηθική κρίση που εκφράζουμε. Το κάπνισμα, το ποτό ή το junk food είναι αφύσικοι τρόποι να νοιάζεσαι για τον εαυτό σου. Ακόμη και αν περιστασιακά επιτρέπονται, όπως μετά από μια άσχημη μέρα ή έναν χωρισμό, δεν είναι τρόπος να ζεις μόνιμα. Αλλά, τι ακριβώς λέμε για το πώς πρέπει να είναι μια ζωή, ένας άνθρωπος ή ένα σώμα; Ιδίως σε ό,τι αφορά τους ανθρώπους που ζουν επισφαλώς, που κυβερνώνται από τους πιο δειλούς και ηλίθιους που υπάρχουν σε έναν πλανήτη που πεθαίνει γρήγορα. Γιατί απαιτούμε από τους ανθρώπους να αντιμετωπίσουν με υγιείς τρόπους έναν όλο και πιο άρρωστο κόσμο;Μ' αρέσει να σκέφτομαι αυτό το ερώτημα θεωρώντας ότι τα πράγματα είναι άσχημα και χειροτερεύουν πολύ. Ας πούμε ότι βρισκόμαστε σε έσχατους καιρούς και ας κάνουμε ένα δημοφιλές πείραμα σκέψης: Πώς θα επιβίωνες από την καταστροφή του κόσμου; Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν σκεφτεί περίπλοκα σχέδια. Μιλάνε αναλυτικά για αυτά στα πάρτι. Και υπάρχουν άνθρωποι σαν εμένα που δεν έχουν καμία επιθυμία επιβίωσης. Ο λόγος (εκτός απ' το ότι η μετα-αποκαλυπτική ζωή είναι όλο τρέξιμο, κάτι που θα ήταν δύσκολο για μια καπνίστρια) είναι ότι αυτοί οι κόσμοι είναι κόσμοι χωρίς άνεση. Το φαγητό θα ήταν λιγοστό και άνοστο. Το αλκοόλ, ένα σπάνιο «δωράκι» - αν υπήρχε κιόλας. Αφαίρεσε τις δυστοπικές φαντασίες και σκέψου την καθημερινή ζωή του επιζήσαντα - τι χαρές μπορεί να βρει στον κόσμο; Πώς μπορεί να δει το σώμα του ως προς το πόσο παραγωγικό και αποτελεσματικό μπορεί να είναι; (Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν και ποστάρουν πολύ συχνά στο Instagram).
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Επι-Κεφαλής
Ίσως είμαι αυτοκαταστροφική που συνεχίζω να καπνίζω, αλλά θα έλεγα πως ακόμη πιο μηδενιστές είναι όσοι ζουν ήδη σαν να μην υπάρχουν πολλά για τα οποία αξίζει να ζουν. Νομίζω πως το να είσαι καπνιστής προσφέρει τη σωστή ποσότητα κυνισμού που χρειάζεται η εποχή μας: ούτε τρελά αισιόδοξη ότι θέλω να είμαι υγιής για να απολαύσω τη σύνταξη που πιθανόν δεν θα πάρω, ούτε αρκετά ηττημένη για να πως «γάμησέ το» και να ξεκινήσω κάτι πιο σκληρό.Καταλαβαίνω ότι κάποιοι απολαμβάνουν τη σωματική λιτότητα. Δεν είμαι από αυτούς. Η λογική με βάση την οποία αξιολογούμε τη μακροζωία ως σημαντικότερη από όλα -θυσιάζουμε το τώρα για να ζήσουμε περισσότερο ώστε να θυσιάζουμε κι άλλα- πάντα μου φαινόταν ριζωμένη στην άρνηση: αυτό που θα μας σκοτώσει τελικά είναι ότι έχουμε σώμα. Οι γκουρού της ευεξίας, τα fitenss freaks και όσοι πίνουν αποτοξινωτικά τσάγια θα έχουν το ίδιο τέλος με μένα. Το θέμα είναι τι κάνεις στο μεταξύ.
Το «μεταξύ» αυτό, δηλαδή ο χρόνος στον οποίο είμαστε ζωντανοί, σίγουρα έχει σημασία. Ένα δελεαστικό επιχείρημα για να κόψω τώρα το κάπνισμα, είναι να πως θέλω να απαντήσω στην ερώτηση «ποιος έχει δικαίωμα πάνω στο σώμα μου;». Δεν νιώθω υποχρεωμένη να έχω υγιές σώμα. Όμως πιστεύω ότι μπορούμε να επιλέξουμε να χρησιμοποιήσουμε το σώμα μας στην υπηρεσία των άλλων, να βοηθήσουμε, να προστατεύσουμε ή να παρηγορήσουμε. Πάντως θα ήθελα να ζήσω όσο περισσότερο γίνεται για να κάνω αυτά τα πράγματα. Να μην αντέχω απλώς τον κόσμο όπως είναι, αλλά να εργάζομαι προς έναν καλύτερο. Πώς θα ήταν ένας καλύτερος κόσμος; Ένας κόσμος όπου απορρίπτουμε το ηθικοπλαστικό ένστικτο να κρίνουμε κάποιους άξιους και άλλους όχι, λόγω των καταστάσεων της ζωής τους και πώς διαλέγουν να τις αντιμετωπίσουν. Άλλωστε πρέπει να επιμένουμε στην αξιοπρέπεια για χάρη των καπνιστών, των μέθυσων και όλων εμάς των αηδιαστικών, όσων αντιμετωπίζουν τα πράγματα με τον μόνο τρόπο που μπορούν.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Κι αν αυτό ακούγεται σαν μια πολύπλοκη αιτιολόγηση της δικής μου κακής συμπεριφοράς, αρκεί να πω ότι αυτό εδώ είναι ένα άρθρο γνώμης. Μάλλον κάποια στιγμή θα το κόψω. Όχι επειδή θέλω να υποκύψω σε ένα καθεστώς ευεξίας, μια πολιτική που θέλει να φερθώ σωστά ή στις ερωτήσεις όσων ισχυρίζονται ότι νοιάζονται για μένα, αλλά στο όνομα της ματαιοδοξίας: το κάπνισμα προκαλεί ρυτίδες.Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Broadly.
Περισσότερα από το VICEΗ Κακοποίηση Παιδιών Αυξήθηκε στα Χρόνια της Κρίσης στην Ελλάδα«Είμαι Όμηρος, Χωρίς να Ζητούνται Λύτρα» - Ο Mr. Bitcoin Κάνει Απεργία ΠείναςΗ Κική Έκανε Ένα Υπέροχο Τατουάζ Θηλής στην Ξένια, Μετά τη Μαστεκτομή τηςΓια τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.