Πώς Είναι να Βοηθάς Άστεγους Εν Μέσω Κορονοϊού

Το VICE Greece δίνει βήμα σε ανθρωπιστικές οργανώσεις, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άτομα, με τη δημιουργία της στήλης «Ρισπέκτ», στην οποία κάθε εβδομάδα δημοσιεύονται προσωπικές ιστορίες, άρθρα άποψης, φωτογραφίες, ρεπορτάζ ή άλλες υποθέσεις που ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία. Στόχος μας είναι να ενημερώσουμε το κοινό και να ανοίξουμε διάλογο για ζητήματα με τα οποία καταπιάνονται και αξίζουν την προσοχή όλων.

Το άρθρο υπογράφει ο Νικήτας Κανάκης, μέλος του Δ. Σ των Γιατρών του Κόσμου.

Για ένα ακόμα βράδυ μια άδεια πόλη. Η νέα -δυστοπική- πραγματικότητα που προέκυψε ξαφνικά και αναπάντεχα στην ζωή μας άλλαξε πολλά. Γύρω μας και μέσα μας. Και θα αλλάξει ακόμα περισσότερα.

Στην συμπεριφορά, στις σχέσεις στην εργασία, στις μετακινήσεις μας. Στον τρόπο που θα τελικά αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, τους γύρω μας, αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Έβαλε καινούργιες λέξεις στη ζωή μας. Κορονοϊός. Καινούργιες έννοιες. Ατομική ευθύνη.

Μας έφερε αντιμέτωπους με ένα νέο εχθρό. Που μπορεί να διεισδύει παντού αθόρυβα, να υπάρχει ολόγυρα, που παραμένει αόρατος και σκορπίζει τον φόβο, ενσαρκώνει εφιάλτες που είχαμε συναντήσει μόνο στον κινηματογράφο και στην φανταστική λογοτεχνία.

Που σαρώνει ιδεολογήματα, στερεότυπα, βεβαιότητες, σχέδια.

Και που θα οδηγήσει όπως γίνεται πάντα στην ιστορία μετά από μεγάλες επιδημίες, σε ένα νέο κόσμο.

Στο ενδιάμεσο πειθαρχούμε στις εντολές των ειδικών και κλεινόμαστε μέσα.

Το «Μένουμε σπίτι» έγινε πέρα από τη νέα μας πραγματικότητα ένα σύνθημα που συμπυκνώνει την ατομική και κοινωνική μας ευθύνη.

Υπάρχουν όμως κάποιοι που δεν μένουν σπίτι, γιατί πολύ απλά δεν έχουν σπίτι.

Ανέστιοι και περιφερόμενοι. Χρήστες και εξαρτημένοι. Ψυχικά ασθενείς. Ή πολύ απλά χρεωκοπημένοι που έχασαν μαζί με την δουλειά και το σπίτι τους και ένα μεγάλο μέρος από την προσωπική τους αξιοπρέπεια. Παραπεταμένοι που την εποχή του μεγάλου Φόβου, ξεμείναν έξω από τα “κάστρα”.

Σε τόσο δύσκολους καιρούς, το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια, δεν είναι πλέον ούτε αυτονόητο, ούτε προφανές, ούτε αυταπόδεικτο. Αυτό ακριβώς το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα έχουμε υποχρέωση σε μια Ιατρική Ανθρωπιστική Οργάνωση να υπερασπιστούμε.

Γιατί «ταπεινοί και καταφρονεμένοι» δικαιούνται ίδιο ενδιαφέρον, αντίστοιχη φροντίδα, ισότιμη μέριμνα με μία άλλη ιατρική. Τη δική μας. Μία ιατρική των μεγάλων αριθμών, μία ιατρική των πενιχρών μέσων, μία «ιατρική του δρόμου». Δίπλα στους πιο ευάλωτους, τους πιο παραμελημένους. Σε εκείνους που βρίσκονται παραπεταμένοι στο περιθώριο της κοινωνίας. Που τους προσπερνάμε χωρίς να τους ρίξουμε ούτε μια ματιά. Τους «αόρατους» φτωχοδιάβολους των πολεών μας. Τους «ταπεινούς και καταφρονεμένους». Γιατί αυτή η Ιατρική δεν ρωτάει από που κρατάει η σκούφια σου, ούτε σε ποιο Θεό πιστεύεις. Δεν ξεχωρίζει χρώμα ούτε καταγωγή. Δεν κρίνει, δεν επιλέγει, δεν ηθικολογεί. Δεν ζητάει ανταλλάγματα. Αυτή η Ιατρική, παρηγορεί, φροντίζει. Αλλά και πάνω από όλα καταγράφει τη μαρτυρία, δίνει φωνή σε εκείνους που δεν ακούγονται. Γιατί αυτή η Ιατρική προσπαθεί να θεραπεύσει. Ακόμα και την αδικία.

Οι Πρώτες Μέρες Καραντίνας στο Ηνωμένο Βασίλειο

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Επιτρέψτε μου να προσθέσω την προσωπική μου μαρτυρία.

Η εθελοντική δουλειά στο δρόμο με τους Γιατρούς του Κόσμου τα τελευταία χρόνια, μου έδωσε την ευκαιρία να έρθω σε άμεση επαφή με αυτόν τον άλλο κόσμο, που ζει –για την ακρίβεια επιβιώνει- στο απόλυτο περιθώριο της κοινωνίας. Έναν "αόρατο κόσμο" που δεν τον ξέρουμε, επιλέγουμε να μην τον βλέπουμε, και φυσικά δεν τον καταλαβαίνουμε.

Έναν μικρόκοσμο με πολλή βία, σκληρότητα, αδικία, απόλυτη φτώχεια, αλλά και επινοητικότητα, καπατσοσύνη και στιγμές απρόσμενης ανθρωπιάς. Ένας κόσμος που λες και ξεπήδησε από τις σελίδες του Charles Dickens ή εκείνες του George Orwell στην εμβληματική αυτοβιογραφία των χρόνων που έζησε άστεγος. Είναι σκληρό και δύσκολο να επιβιώνεις στο δρόμο. Γιατί στο δρόμο επιβιώνεις, δε ζεις.

Η δυνατότητά μου χάρη στους Γιατρούς του Κόσμου να είμαι τουλάχιστον χρήσιμος, μου άνοιξε πολλές καρδιές. Ακόμα και τις πιο απροσπέλαστες. Από όλα έχει ο μπαξές σε αυτές τις παράταιρες φιλίες του δρόμου. Άστεγοι, πένητες, ρακένδυτοι, άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια, που κοιμούνται σε χαλάσματα, αλλά και ψυχικά ασθενείς, αλκοολικοί, χρήστες, πόρνες, μικρονταβαντζήδες, φτωχοπρόδρομοι, αλήτες. Με ξέρουν και τους ξέρω. Με το μικρό τους όνομα. Με σέβονται γιατί τους σέβομαι. Γιατί ακούω χωρίς να κρίνω και να ηθικολογώ. Γιατί δεν θέλω ντε και καλά να τους φέρω στον ίσιο δρόμο. Γι’ αυτό και με εμπιστεύονται κι έχουν μοιραστεί μαζί μου τις ιστορίες τους. Και μου έχουν δείξει πράγματα που και δύο ζωές να διάβαζα ακαδημαϊκές αναλύσεις δεν θα τα καταλάβαινα. Αν ξέρω πέντε πράγματα για τη φτώχεια σε αυτούς το οφείλω.

Αυτούς λοιπόν τους "δικούς μας ανθρώπους" που δεν μένουν σπίτι έχουμε χρέος να προσπαθήσουμε να τους προστατέψουμε. Με τρεις τρόπους:

Ο ένας είναι μέσα από το υπνωτήριο των Γιατρών του Κόσμου που αυτές τις μέρες είναι γεμάτο με όσους ικέτες έφτασαν στην πόρτα μας. Ένα ζεστό μπάνιο, καφές τσάι και σάντουιτς, ένα μαλακό κρεβάτι μια καλή κουβέντα τρυφερότητα μα πάνω από όλα σεβασμός. Σεβασμός και αίσθημα αλληλεγγύης σε τσακισμένους ανθρώπους με πικρές ιστορίες. Γιατί ο καθένας από όλους εκείνους που βρίσκουν κάθε βράδυ καταφύγιο στο Υπνωτήριο των Γιατρών του Κόσμου είναι ένας άνθρωπος, με όνομα και επίθετο και ξεχωριστή ιστορία. Όσα λάθη και να έχουν κάνει στη ζωή τους, όσες αποτυχίες και να είχαν, όσα βράδια και να έχουν περάσει κάτω από γέφυρες και σε παγκάκια, όταν περνούν την πόρτα του υπνωτηρίου μας στην οδό Αλικαρνασσού αφήνουν πίσω τους τους χλευασμούς, τις προσβολές και τους εξευτελισμούς που ζούνε καθημερινά και γίνονται ο κύριος Γιώργος, ο κύριος Θανάσης και η κυρία Μαίρη. Με όλο τον σεβασμό που αρμόζει σε κάποιον που είναι φιλοξενούμενός σου. Με μια βαθιά συναίσθηση πως κανένας μα κανένας άνθρωπος δεν αξίζει να είναι μόνος του. Γιατί σε τελική ανάλυση όταν κάποιος φτωχός ανήμπορος και ταλαιπωρημένος σου χτυπάει την πόρτα ικέτης, ένα μόνο πράγμα οφείλεις να κάνεις πριν κάνει ρωτήσεις ποιος είναι. Να του δώσεις το χέρι.

Ο δεύτερος είναι στο δρόμο. Στις γωνιές και τις “καβάντζες. Στο κέντρο της Αθήνας και στο λιμάνι. Μάσκες, γάντια, αντισηπτικά, αλλά και sleeping bags για όσους είναι στο δρόμο. Τα βασικά φάρμακά τους. Αλλά και ενημέρωση για τον κορονοιό, παγκάκι - παγκάκι, γωνιά γωνιά. Για να καταλάβουν πως να προστατέψουν τον εαυτό τους αλλά και τους άλλους, για να αισθανθούν πως η όλη ιστορία τους αφορά. Και μας αφορά!

Ο τρίτος είναι στηρίζοντας με όλες τις επιστημονικές μας δυνάμεις και τους εθελοντές γιατρούς μας, την μάχη που σήμερα δίνεται. Όσο θα μαίνεται ο πόλεμος στις υγειονομικές μονάδες και τα νοσοκομεία από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, εδώ στις εσχατιές της κοινωνίας θα πρέπει δίνεται το ίδιο αποτελεσματικά μια άλλη μάχη. Ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Αλλά και μαρτυρίας. Ανοίγοντάς ένα παράθυρο ευκαιρίας όταν με το καλό τελειώσει η πανδημία, για να γίνει συνείδηση πως αυτοί που βρίσκονται στο περιθώριο θα έχουν την δική τους ευκαιρία. Στην επιβίωση και την αξιοπρέπεια

Υ.Γ. Έχουμε και έναν λόγο παραπάνω που αφορά την ιστορία της Οργάνωσής μας. Την Άνοιξη του 1990 μια παρέα Ελλήνων γιατρών τιμώντας τον όρκο τους, και θέλοντας να δώσουν το παρών στους πολέμους του καιρού τους έφτιαξαν μια Οργάνωση. Τους Γιατρούς του Κόσμου. Και συνέχισαν να λένε πάντα πάρων σε κάθε μεγάλη και μικρή κρίση, εκεί μακριά στον κόσμο και εδώ κοντά στην πατρίδα μας. 30 χρόνια μετά, "γιορτάζοντας” αυτή την όμορφη ιστορία, την δική μας ιστορία, επιλέγουμε αντί για επετείους και εορτασμούς να ξαναπούμε παρών, στον "πόλεμο" του καιρού μας.
Γιατί σε τελική ανάλυση την ιστορία μας την τιμούμε με την δράση μας.

Περισσότερα από το VICE

Το Υπαρξιακό Χρονικό Ενός Έλληνα στην Μπολόνια της Ιταλίας εν Μέσω Πανδημίας

Αυτή η Ομάδα Μεταμορφώνει με Τοιχογραφίες Ελληνικά Σχολεία

Μεγάλο Site Πορνό Αφαιρεί τα Τρανσφοβικά Label