Κάτω από τους πρόσφατα πεζοδρομημένους δρόμους του Σόχο, βρίσκεται το St. Moritz. Το κλαμπ, που μοιάζει με σπήλαιο, είναι θεσμός. Ξέχνα τα μικρά πιάτα και τα πανάκριβα άπερολ. Εδώ τα ποτά είναι «βαριά» και η νύχτα κρατάει πολύ, για περισσότερο από μισό αιώνα.Με εμβληματικές βραδιές όπως το britpop party “Blow Up” και η punk και glam-rock βραδιά “Decadence”, το St. Moritz είναι ένα κλαμπ απ’ όπου έχουν περάσει οι πάντες, από τον Lou Reed και τον Rocco Ritchie ως τη Meghan Markle. Ο Joe Strummer, οι Iron Maiden, ο Lee Scratch Perry και σχεδόν όλοι οι γνωστοί ροκ-σταρ έχουν εμφανιστεί στη σκηνή του.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Επικεφαλής είναι ο Armin Loetscher, aka Sweety, ο γοητευτικός ιδιοκτήτης του St. Moritz (και σεφ στο εστιατόριο επάνω). Ένα τυπικό σαββατοκύριακο στο St. Moritz τον βρίσκει κανείς χαμογελαστό μέχρι τις πρώτες ώρες, να φροντίζει ότι το πλήθος μεταλλάδων, club kids και μοντέλα με τατουάζ συναντιούνται στην πίστα, ζεσταμένοι από το ποτό. Όπως και το ίδιο το κλαμπ, η ιστορία του Sweety είναι βουτηγμένη σε αίσθηση παλιού Λονδίνου. Τώρα ο Sweety είναι 80κάτι ετών και έχει δει το Σόχο να αλλάζει, από κακόφημη περιοχή σε προορισμό για streetwear και τουριστικό μέρος με αστέρια Michelin. Αλλά μέσα από τις αλλαγές, το St. Moritz συνεχίζει ακμαίο.Μετά τις δυσκολίες κατά τη διάρκεια της πανδημίας, το κλαμπ ξανάνοιξε πριν από δυο μήνες. Εμφανίστηκε το rockabilly τρίο The Runawayz για ένα μεταμεσονύχτιο σετ και στην πίτα ήταν ο Jimothy Lacoste, ο εμβληματικός hip hop φωτογράφος Eddie Otchere και ένας τύπος που έλεγε πως ήταν πρώην ληστής τραπεζών και νυν εκτροφέας αλόγων. Μίλησα με τον Sweety για το ιστορικό Σόχο, την celebrity ιστορία του κλαμπ και το μέλλον του.
Ο SWEETY, ΔΕΞΙΑ.
VICE: Ας τα πάρουμε από την αρχή. Πώς ξεκίνησαν όλα;
Sweety: Ήρθα στο Λονδίνο το 1958 ως ζαχαροπλάστης. Η πρώτη μου δουλειά ήταν στον διάσημο φούρνο Madame Floris. Εκεί βοήθησα να φτιαχτεί η τούρτα για 89α γενέθλια του Winston Churchill και τον γνώρισα προσωπικά. Έκανα τούρτες για τη βασιλική οικογένεια και μερικές φορές δούλευα στο Mister Floris, που ήταν σοκολατερί στη Γούιντμιλ Στριτ.
Sweety: Ήρθα στο Λονδίνο το 1958 ως ζαχαροπλάστης. Η πρώτη μου δουλειά ήταν στον διάσημο φούρνο Madame Floris. Εκεί βοήθησα να φτιαχτεί η τούρτα για 89α γενέθλια του Winston Churchill και τον γνώρισα προσωπικά. Έκανα τούρτες για τη βασιλική οικογένεια και μερικές φορές δούλευα στο Mister Floris, που ήταν σοκολατερί στη Γούιντμιλ Στριτ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πώς προέκυψε το ψευδώνυμό σου; Θα έλεγες ότι ήσουν γυναικάς;
Ήμουν λιγάκι, ναι. Αλλά το παρατσούκλι μου βγήκε επειδή έφερνα τούρτες σε όλα τα κορίτσια στο Σόχο και τις au pair που έρχονταν στο κλαμπ τα βράδια της Τετάρτης, τη δεκαετία του ‘60. Και μου έμεινε. Πώς έγινες, από ζαχαροπλάστης, ιδιοκτήτης του St. Moritz;
Σύχναζα στο κλαμπ. Μια μέρα ο ιδιοκτήτης μού ζήτησε να δουλέψω. Ήμουν ακόμα ζαχαροπλάστης και το βράδυ δούλευα στο St. Moritz. Το 1961, το κλαμπ άρχισε να έχει πολλή κίνηση, έτσι ο ιδιοκτήτης μού ζήτησε να δουλέψω full-time. Σύντομα δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα μόνος του κι έτσι αγόρασα το κλαμπ και το άλλαξα.Πώς ήταν όταν ανέλαβες;
Στην αρχή ήταν μπαρ μόνο για μέλη, επειδή τότε ήταν υποχρεωτικό για να μπορεί να πίνει ο κόσμος ως τις 3.30 π.μ. Και έπρεπε να σε συστήσουν δύο άτομα που ήταν ήδη μέλη. Κόστιζε πέντε λίρες. Το κοινό ήταν ευρωπαϊκό. Κάναμε ελβετικό καρναβάλι, πάρτι με φοντί, βραδιές που πλήρωνες πέντε μπίρες και έπινες όση μπίρα ήθελες από τις 6 ως τις 9 το βράδυ, βραδιές με θέμα après-ski. Με τα χρόνια, το κλαμπ απόκτησε δική του εφημερίδα, τη St. Moritz News. Είχαμε και ομάδα την F.C. Moritz. Το σημαντικό ήταν ότι είχαμε πάντα ζωντανή μουσική. Όταν άρχισε να έρχεται το ροκ κοινό, είχε δημοσιευτεί ένα καρτούν στην Evening Standard για τους μεταλλάδες, πάνκηδες και ροκάδες από την προηγούμενη βραδιά.Ποιος «έκλεινε» τις μπάντες;
Έκανα οντισιόν σε όλα τα συγκροτήματα, Δευτέρα και Τρίτη. Αν ήταν καλοί, τους έκλεινα ένα βράδυ την εβδομάδα για τέσσερις εβδομάδες.
Ήμουν λιγάκι, ναι. Αλλά το παρατσούκλι μου βγήκε επειδή έφερνα τούρτες σε όλα τα κορίτσια στο Σόχο και τις au pair που έρχονταν στο κλαμπ τα βράδια της Τετάρτης, τη δεκαετία του ‘60. Και μου έμεινε. Πώς έγινες, από ζαχαροπλάστης, ιδιοκτήτης του St. Moritz;
Σύχναζα στο κλαμπ. Μια μέρα ο ιδιοκτήτης μού ζήτησε να δουλέψω. Ήμουν ακόμα ζαχαροπλάστης και το βράδυ δούλευα στο St. Moritz. Το 1961, το κλαμπ άρχισε να έχει πολλή κίνηση, έτσι ο ιδιοκτήτης μού ζήτησε να δουλέψω full-time. Σύντομα δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα μόνος του κι έτσι αγόρασα το κλαμπ και το άλλαξα.Πώς ήταν όταν ανέλαβες;
Στην αρχή ήταν μπαρ μόνο για μέλη, επειδή τότε ήταν υποχρεωτικό για να μπορεί να πίνει ο κόσμος ως τις 3.30 π.μ. Και έπρεπε να σε συστήσουν δύο άτομα που ήταν ήδη μέλη. Κόστιζε πέντε λίρες. Το κοινό ήταν ευρωπαϊκό. Κάναμε ελβετικό καρναβάλι, πάρτι με φοντί, βραδιές που πλήρωνες πέντε μπίρες και έπινες όση μπίρα ήθελες από τις 6 ως τις 9 το βράδυ, βραδιές με θέμα après-ski. Με τα χρόνια, το κλαμπ απόκτησε δική του εφημερίδα, τη St. Moritz News. Είχαμε και ομάδα την F.C. Moritz. Το σημαντικό ήταν ότι είχαμε πάντα ζωντανή μουσική. Όταν άρχισε να έρχεται το ροκ κοινό, είχε δημοσιευτεί ένα καρτούν στην Evening Standard για τους μεταλλάδες, πάνκηδες και ροκάδες από την προηγούμενη βραδιά.Ποιος «έκλεινε» τις μπάντες;
Έκανα οντισιόν σε όλα τα συγκροτήματα, Δευτέρα και Τρίτη. Αν ήταν καλοί, τους έκλεινα ένα βράδυ την εβδομάδα για τέσσερις εβδομάδες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΦΩΤΟ: Eddie Otchere
Το St.Moritz ήταν σημείο συνάντησης των roadies. Πώς ήταν;
Όλοι οι roadies από το Rainbow Room στο Λος Άντζελες έρχονταν εδώ και πολλοί Βρετανοί από το St. Moritz πήγαιναν εκεί. Ήμασταν διάσημοι γι’ αυτό. Πολλοί έκαναν πλάκα ότι και στα δύο μέρη έβρισκες τους ίδιους ανθρώπους.Έγινες φίλος με τον Lemmy των Motörhead και αλληλογραφούσατε όταν ήταν σε περιοδεία. Πώς έγινε αυτό;
Ο Lemmy ερχόταν εδώ για να πίνει, όπως όλοι, όταν έκλεισε το θρυλικό Marquee. Όταν περιόδευε στην Αμερική άρχισε να μου στέλνει -κι εκείνος και οι άλλοι- κάρτες. Τις είχα στους τοίχους του κλαμπ αλλά τις έκλεψαν μες στα χρόνια. Όλοι τον συμπαθούσαν στο St. Moritz, ιδίως εγώ. Κάποιοι λένε ότι ήταν μπάρμαν εδώ, αλλά όχι. Μερικές φορές έβαζε μπίρες και πάντα τον έβρισκες στα φρουτάκια. Οι Motörhead δεν έπαιξαν εδώ ποτέ, αλλά ο Lemmy μερικές φορές ανέβαινε στη σκηνή με άλλες μπάντες.Ποιοι σπουδαίοι του rock έπαιξαν στο St Moritz?
Όλοι. Ο Lou Reed, ο Peter Gabriel, οι U2. Οι Bay City Rollers. Metallica, AC/DC, Slayer, Status Quo και Guns and Roses σύχναζαν εδώ. Οι Iron Maiden εδώ έπαιξαν πρώτη φορά μετά την ευρωπαϊκή τους περιοδεία. Ο Joe Strummer έπαιξε εδώ με την πρώτη του μπάντα, τους 101ers. Δύο μέλη των Deep Purple ξεκίνησαν παίζοντας στο St. Moritz σε μια μπάντα που λεγόταν Episode Six – ήταν η αγαπημένη μου απ’ όσους έπαιξαν.Είναι αλήθεια ότι ο Joe Strummer έγραψε τραγούδι για σένα;
Ναι. Δεν ήξερα ότι είχε γράψει δίσκο για μένα, ώσπου μου το είπε ένα από τα παιδιά που δούλευαν στο κλαμπ. Ο Joe είχε παίξει μερικές φορές αλλά πάντα είχα πρόβλημα με τον μάνατζερ. Αν διαβάσεις τους στίχους, δεν είναι και πολύ καλοί για μένα. Ίσως επειδή στην πρώτη του συναυλία εδώ, ο Joe κοίταξε πόσο μικρή ήταν η σκηνή και είπε «Πώς θα παίξω εδώ πέρα;» κι εγώ είπα «Οι Kinks πάντως έπαιξαν».
Όλοι οι roadies από το Rainbow Room στο Λος Άντζελες έρχονταν εδώ και πολλοί Βρετανοί από το St. Moritz πήγαιναν εκεί. Ήμασταν διάσημοι γι’ αυτό. Πολλοί έκαναν πλάκα ότι και στα δύο μέρη έβρισκες τους ίδιους ανθρώπους.Έγινες φίλος με τον Lemmy των Motörhead και αλληλογραφούσατε όταν ήταν σε περιοδεία. Πώς έγινε αυτό;
Ο Lemmy ερχόταν εδώ για να πίνει, όπως όλοι, όταν έκλεισε το θρυλικό Marquee. Όταν περιόδευε στην Αμερική άρχισε να μου στέλνει -κι εκείνος και οι άλλοι- κάρτες. Τις είχα στους τοίχους του κλαμπ αλλά τις έκλεψαν μες στα χρόνια. Όλοι τον συμπαθούσαν στο St. Moritz, ιδίως εγώ. Κάποιοι λένε ότι ήταν μπάρμαν εδώ, αλλά όχι. Μερικές φορές έβαζε μπίρες και πάντα τον έβρισκες στα φρουτάκια. Οι Motörhead δεν έπαιξαν εδώ ποτέ, αλλά ο Lemmy μερικές φορές ανέβαινε στη σκηνή με άλλες μπάντες.Ποιοι σπουδαίοι του rock έπαιξαν στο St Moritz?
Όλοι. Ο Lou Reed, ο Peter Gabriel, οι U2. Οι Bay City Rollers. Metallica, AC/DC, Slayer, Status Quo και Guns and Roses σύχναζαν εδώ. Οι Iron Maiden εδώ έπαιξαν πρώτη φορά μετά την ευρωπαϊκή τους περιοδεία. Ο Joe Strummer έπαιξε εδώ με την πρώτη του μπάντα, τους 101ers. Δύο μέλη των Deep Purple ξεκίνησαν παίζοντας στο St. Moritz σε μια μπάντα που λεγόταν Episode Six – ήταν η αγαπημένη μου απ’ όσους έπαιξαν.Είναι αλήθεια ότι ο Joe Strummer έγραψε τραγούδι για σένα;
Ναι. Δεν ήξερα ότι είχε γράψει δίσκο για μένα, ώσπου μου το είπε ένα από τα παιδιά που δούλευαν στο κλαμπ. Ο Joe είχε παίξει μερικές φορές αλλά πάντα είχα πρόβλημα με τον μάνατζερ. Αν διαβάσεις τους στίχους, δεν είναι και πολύ καλοί για μένα. Ίσως επειδή στην πρώτη του συναυλία εδώ, ο Joe κοίταξε πόσο μικρή ήταν η σκηνή και είπε «Πώς θα παίξω εδώ πέρα;» κι εγώ είπα «Οι Kinks πάντως έπαιξαν».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Έχεις ελάχιστες φωτογραφίες από τις αναμνήσεις σου. Γιατί;
Αν έβγαζα φωτογραφίες όλους τους ροκ-σταρ που έπαιζαν και έρχονταν στο κλαμπ, θα είχα φτιάξει μουσείο. Κατά μία έννοια, λυπάμαι τώρα. Πάντα πίστευα ότι ο άλλος πρέπει να έχει τις ιδιωτικές στιγμές. Νομίζω ότι γι’ αυτό έρχονταν τόσοι πολλοί διάσημοι. Οι γυναίκες των Iron Maiden έρχονταν πολύ εδώ όταν εκείνοι περιόδευαν, γι’ αυτό τον λόγο. Αν ήθελες να σε δουν, πήγαινες σε άλλα κλαμπ. Αν ήθελες να πιεις και να χορέψεις, ερχόσουν στο St. Moritz. Σε ένα από τα πρώτα fliers που φτιάξαμε για το κλαμπ, είχα γράψει «Εδώ μπορείς να χαλαρώσεις, κανείς δεν νοιάζεται». Αυτή είναι η στάση μου ακόμα.Έξι δεκαετίες: Ποια ήταν η αγαπημένη σου εποχή;
Πάντα περνούσαμε καλά. Αλλά για μένα η καλύτερη εποχή ήταν τα 70s, τα 80s και τα 90s. Διασκέδαζα πολύ εκείνα τα χρόνια. Το Σόχο ήταν μέρος χαράς. Ο κόσμος ήταν χαρούμενος – ήταν χαρούμενη εποχή. Στην Μπέργουικ Στριτ υπήρχε αγορά και στις δυο πλευρές του δρόμου, που πουλούσαν λαχανικά και φρούτα, έτσι αγόραζα πολλά πράγματα από εκεί. Υπήρχαν πολλά κλαμπ. Ο ένας στήριζε τον άλλον.Το 1974, ανέλαβες το εστιατόριο του St. Moritz στον επάνω όροφο και άρχισες να σερβίρεις φοντί, που έγινε διάσημο στην περιοχή και είναι άπαιχτο πέντε δεκαετίες αργότερα. Τι background έχεις ως σεφ;
Ήμουν ένας από τους πρώτους τηλεοπτικούς μάγειρες στη Βρετανία. Όλα είχαν να κάνουν με το τυρί. Ήμουν στο Food and Drink στο BBC2 και στο Six O’Clock Live με τον Danny Baker και μερικές ακόμη εκπομπές στην Ελβετία. Επίσης μαγείρευα ζωντανά στο Breakfast Television και δούλευα για την ίδια εταιρεία που δούλεψε τελικά ο Jamie Oliver. Μπορούσα να κάνω περισσότερη τηλεόραση αλλά δεν είχα χρόνο. Έχασα την ευκαιρία επειδή έπρεπε να γυρίζω στο μαγαζί και να μαγειρεύω συνέχεια. Υπάρχει ένα φιλμ σχετικά, που γυρίστηκε πριν από μερικά χρόνια και υπάρχουν όλα αυτά.
Αν έβγαζα φωτογραφίες όλους τους ροκ-σταρ που έπαιζαν και έρχονταν στο κλαμπ, θα είχα φτιάξει μουσείο. Κατά μία έννοια, λυπάμαι τώρα. Πάντα πίστευα ότι ο άλλος πρέπει να έχει τις ιδιωτικές στιγμές. Νομίζω ότι γι’ αυτό έρχονταν τόσοι πολλοί διάσημοι. Οι γυναίκες των Iron Maiden έρχονταν πολύ εδώ όταν εκείνοι περιόδευαν, γι’ αυτό τον λόγο. Αν ήθελες να σε δουν, πήγαινες σε άλλα κλαμπ. Αν ήθελες να πιεις και να χορέψεις, ερχόσουν στο St. Moritz. Σε ένα από τα πρώτα fliers που φτιάξαμε για το κλαμπ, είχα γράψει «Εδώ μπορείς να χαλαρώσεις, κανείς δεν νοιάζεται». Αυτή είναι η στάση μου ακόμα.Έξι δεκαετίες: Ποια ήταν η αγαπημένη σου εποχή;
Πάντα περνούσαμε καλά. Αλλά για μένα η καλύτερη εποχή ήταν τα 70s, τα 80s και τα 90s. Διασκέδαζα πολύ εκείνα τα χρόνια. Το Σόχο ήταν μέρος χαράς. Ο κόσμος ήταν χαρούμενος – ήταν χαρούμενη εποχή. Στην Μπέργουικ Στριτ υπήρχε αγορά και στις δυο πλευρές του δρόμου, που πουλούσαν λαχανικά και φρούτα, έτσι αγόραζα πολλά πράγματα από εκεί. Υπήρχαν πολλά κλαμπ. Ο ένας στήριζε τον άλλον.Το 1974, ανέλαβες το εστιατόριο του St. Moritz στον επάνω όροφο και άρχισες να σερβίρεις φοντί, που έγινε διάσημο στην περιοχή και είναι άπαιχτο πέντε δεκαετίες αργότερα. Τι background έχεις ως σεφ;
Ήμουν ένας από τους πρώτους τηλεοπτικούς μάγειρες στη Βρετανία. Όλα είχαν να κάνουν με το τυρί. Ήμουν στο Food and Drink στο BBC2 και στο Six O’Clock Live με τον Danny Baker και μερικές ακόμη εκπομπές στην Ελβετία. Επίσης μαγείρευα ζωντανά στο Breakfast Television και δούλευα για την ίδια εταιρεία που δούλεψε τελικά ο Jamie Oliver. Μπορούσα να κάνω περισσότερη τηλεόραση αλλά δεν είχα χρόνο. Έχασα την ευκαιρία επειδή έπρεπε να γυρίζω στο μαγαζί και να μαγειρεύω συνέχεια. Υπάρχει ένα φιλμ σχετικά, που γυρίστηκε πριν από μερικά χρόνια και υπάρχουν όλα αυτά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Λίγοι ιδιοκτήτες κλαμπ στο Σόχο περνούν τον χρόνο τους στην κουζίνα. Πώς είναι μια συνηθισμένη σου μέρα;
Σηκώνομαι στις 7 πμ. Πηγαίνω στο Σόχο και τρώω πρωινό στο My Place στην Μπέργουικ Στριτ, μετά πηγαίνω και κάνω τα ψώνια για το εστιατόριο. Πήγαινα στο Σπάιταλ Φιλντς μια φορά την εβδομάδα για κρέας, αλλά τώρα το παραγγέλνω. Έτσι γυρίζω για μεσημεριανό και βοηθάω στην κουζίνα. Μερικές μέρες μαγειρεύω ή μένω εδώ και φροντίζω όλα να κυλάνε ομαλά. Το απόγευμα ασχολούμαι με τα γραφειοκρατικά κι ύστερα πηγαίνω σπίτι και κάνω ένα ντους ή κοιμάμαι και γυρίζω στο εστιατόριο στις 6 μμ για το δείπνο. Στις 11, αφού κλείσουμε το εστιατόριο, κατεβαίνω και κάνω τη διαχείριση του κλαμπ. Γυρίζω στο σπίτι μου στη Σάρλοτ Στριτ, εδώ δίπλα, στις 4.30 πμ.
Σηκώνομαι στις 7 πμ. Πηγαίνω στο Σόχο και τρώω πρωινό στο My Place στην Μπέργουικ Στριτ, μετά πηγαίνω και κάνω τα ψώνια για το εστιατόριο. Πήγαινα στο Σπάιταλ Φιλντς μια φορά την εβδομάδα για κρέας, αλλά τώρα το παραγγέλνω. Έτσι γυρίζω για μεσημεριανό και βοηθάω στην κουζίνα. Μερικές μέρες μαγειρεύω ή μένω εδώ και φροντίζω όλα να κυλάνε ομαλά. Το απόγευμα ασχολούμαι με τα γραφειοκρατικά κι ύστερα πηγαίνω σπίτι και κάνω ένα ντους ή κοιμάμαι και γυρίζω στο εστιατόριο στις 6 μμ για το δείπνο. Στις 11, αφού κλείσουμε το εστιατόριο, κατεβαίνω και κάνω τη διαχείριση του κλαμπ. Γυρίζω στο σπίτι μου στη Σάρλοτ Στριτ, εδώ δίπλα, στις 4.30 πμ.
ΦΩΤΟ: Eddie Otchere
Πώς σου φαίνεται το Σόχο τώρα; Πόσο δύσκολη ήταν για σένα η περασμένη χρονιά;
Ήταν δύσκολο να είσαι στη Γουόρντουρ Στριτ, με τους περιορισμούς. Πολύ δύσκολο. Φίλοι μου που μπορούσαν να έχουν εξωτερικό χώρο ήταν γεμάτοι με αναγεννημένους ηδονιστές που συνέρρεαν στο Σόχο για να πιουν άπερολ και προσέκο, όσο κι αν κόστιζε αρκεί να ένιωθαν ζωντανοί ξανά. Αλλά ο δικός μου δρόμος δεν μπορούσε να γίνει πεζόδρομος όπως οι άλλοι, οπότε δεν μπορούσαμε να βάλουμε τραπέζια έξω για το εστιατόριο. Το κλαμπ ήταν κλειστό για πάνω από έναν χρόνο.Πώς μου φαίνεται το Σόχο: Είναι μια σύγχρονη εποχή. Όλα άλλαξαν. Παλιά υπήρχαν πολλά μικρά κλαμπ και οικογενειακά εστιατόρια, όπως το δικό μου. Υπάρχουν μεγάλα μαγαζιά στο Σόχο τώρα, οπότε έχουμε πολύ ανταγωνισμό. Τα μεγάλα μαγαζιά είναι πολύ μοντέρνα και το St. Moritz παλιομοδίτικο. Ευτυχώς σε κάποιους αρέσει ακόμα το παλιομοδίτικο Σόχο.
Ήταν δύσκολο να είσαι στη Γουόρντουρ Στριτ, με τους περιορισμούς. Πολύ δύσκολο. Φίλοι μου που μπορούσαν να έχουν εξωτερικό χώρο ήταν γεμάτοι με αναγεννημένους ηδονιστές που συνέρρεαν στο Σόχο για να πιουν άπερολ και προσέκο, όσο κι αν κόστιζε αρκεί να ένιωθαν ζωντανοί ξανά. Αλλά ο δικός μου δρόμος δεν μπορούσε να γίνει πεζόδρομος όπως οι άλλοι, οπότε δεν μπορούσαμε να βάλουμε τραπέζια έξω για το εστιατόριο. Το κλαμπ ήταν κλειστό για πάνω από έναν χρόνο.Πώς μου φαίνεται το Σόχο: Είναι μια σύγχρονη εποχή. Όλα άλλαξαν. Παλιά υπήρχαν πολλά μικρά κλαμπ και οικογενειακά εστιατόρια, όπως το δικό μου. Υπάρχουν μεγάλα μαγαζιά στο Σόχο τώρα, οπότε έχουμε πολύ ανταγωνισμό. Τα μεγάλα μαγαζιά είναι πολύ μοντέρνα και το St. Moritz παλιομοδίτικο. Ευτυχώς σε κάποιους αρέσει ακόμα το παλιομοδίτικο Σόχο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η νυχτερινή ζωνή μπήκε σε αναμονή, αλλά το νοίκι όχι. Ανησυχούσες ότι μπορεί να μην άνοιγε ξανά το κλαμπ; Σε αντίθεση με άλλα μαγαζιά στο Σόχο δεν κάνατε σελίδα GoFundMe για το St. Moritz, ούτε δεχτήκατε προσφορές από ανθρώπους που ήθελα να βοηθήσουν.
Δεν πιστεύω σε αυτά. Πολλοί προσφέρθηκαν να φτιάξουν μια σελίδα για μένα, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι ήταν δίκαιο. Δική μου επιχείρηση είναι. Όσοι το έκαναν, καλά έκαναν και καλή τους τύχη. Αλλά εγώ πάντα τα έκανα όλα μόνος μου κι έτσι θα συνεχίσω.
Γιατί είναι σημαντικό να διατηρηθεί το St. Moritz;
Υπάρχουν πολλές αναμνήσεις και ιστορία στο κλαμπ, και νομίζω ότι είναι σημαντικό να κρατήσουμε ζωντανό αυτό το κομμάτι του Σόχο. Πιστεύω ότι πρέπει να συνεχίσουμε, επειδή έχουμε ακόμα πολλές αναμνήσεις να φτιάξουμε και ιστορία να γράψουμε.
Δεν πιστεύω σε αυτά. Πολλοί προσφέρθηκαν να φτιάξουν μια σελίδα για μένα, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι ήταν δίκαιο. Δική μου επιχείρηση είναι. Όσοι το έκαναν, καλά έκαναν και καλή τους τύχη. Αλλά εγώ πάντα τα έκανα όλα μόνος μου κι έτσι θα συνεχίσω.
Γιατί είναι σημαντικό να διατηρηθεί το St. Moritz;
Υπάρχουν πολλές αναμνήσεις και ιστορία στο κλαμπ, και νομίζω ότι είναι σημαντικό να κρατήσουμε ζωντανό αυτό το κομμάτι του Σόχο. Πιστεύω ότι πρέπει να συνεχίσουμε, επειδή έχουμε ακόμα πολλές αναμνήσεις να φτιάξουμε και ιστορία να γράψουμε.
«Το Breaking Είναι η Πρώτη μου Αγάπη» - Μια Παρέα Μεταναστών στη Θεσσαλονίκη Κοντράρει τους Νόμους της ΦύσηςΗ Ελληνική Υπηρεσία Ασύλου Θεωρεί την Καμπούλ μια Ασφαλή Πόλη για τις ΓυναίκεςΥπάρχουν Άνθρωποι που Πληρώνουν για Κατά Παραγγελία Βίντεο με Βασανισμούς Μωρών ΠιθήκωνΑκολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.Περισσότερα από το VICE