To Fight Island του UFC Ήταν μια Παράξενη «Αποικία» την Εποχή του Κορονοϊού

Για να καταλάβεις γιατί το Ultimate Fighting Championship (UFC) αποφάσισε να ξοδέψει αμύθητες περιουσίες σε έναν αγώνα χωρίς κοινό σε ένα αραβικό νησί εν μέσω πανδημίας, πρέπει να καταλάβεις τον πρόεδρο της εταιρείας. Ο DanaWhite είναι ένας 51χρονος Ιρλανδός καθολικός, πρώην ερασιτέχνης μποξέρ από τη Βοστόνη, που έγινε διάσημος επειδή έκανε τις μικτές πολεμικές τέχνες μια υπόθεση πολλών δισεκατομμυρίων. Και επειδή κάνει ό,τι του καπνίσει.

Σε αυτή την περίπτωση, ο Dana ήθελε να συνεχίσει τους αγώνες το 2020 παρόλο που τον Μάρτιο ήταν πια σαφές ότι ο COVID-19 θα διέκοπτε τα ταξιδιωτικά σχέδια των μαχητών του, πολλοί από τους οποίους ζουν εκτός ΗΠΑ. Για να ξεπεράσει το πρόβλημα, ο White ανακοίνωσε ότι η εταιρεία θα παράκαμπτε τους ταξιδιωτικούς περιορισμούς, μεταφέροντας προσωρινά τη λειτουργία της σε κάτι που ανέφερε ως «διεθνή τοποθεσία».

Στις 9 Ιουνίου, η εταιρεία αποκάλυψε ότι είχαν ζητήσει τη βοήθεια της κυβέρνησης των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων για να δημιουργήσει ένα «Όγδοο Εμιράτο» στο νησί Γιας του Άμπου Ντάμπι. Η λεγόμενη «ασφαλής ζώνη» κάλυπτε σχεδόν το μισό νησί 25 τετραγωνικών χιλιομέτρων και θα επέτρεπε την έλευση μαχητών απ’ όλο τον κόσμο. Οι ημερομηνίες ορίστηκαν για δύο εβδομάδες, από τις 11 Ιουλίου ως τις 25 Ιουλίου.

Για να διατηρηθεί η ασφάλεια στην εκδήλωση, δεν υπήρχαν εισιτήρια για το λεγόμενο Fight Island. Ούτε κοινό. Το Γιας παρέμεινε κλειστό στον τουρισμό και για να πας, χρειαζόσουν πρόσκληση.

Το δικό μου ταξίδι στο νησί ήταν αποτέλεσμα πρακτικών προβλημάτων σε ό,τι αφορούσε τα μεγάλα αθλητικά media στην Αυστραλία. Διότι, οι δημοσιογράφοι δεν μπορούσαν να φύγουν από την ήπειρο. Έτσι εφόσον ζούσα στο εξωτερικό μού χορήγησαν τη μια από τις 12 θέσεις για διεθνή media, ως εκπρόσωπο της Αυστραλίας.

Τι θα συναντούσα εκεί, όμως; Ετοίμασα την τσάντα μου, γεμάτος περιέργεια.

Ταξίδι την εποχή της πανδημίας σημαίνει περισσότεροι κανόνες, λιγότερα αεροπλάνα και καμία εγγύηση απογείωσης. Έφτασα στο αεροδρόμιο ανήσυχος, αλλά σύντομα ανακάλυψα ότι η σχέση με το Fight Island σήμαινε ότι είχα κάποια προνόμια.

Με αρνητικό τεστ COVID-19 και ένα πιστοποιητικό ότι μπορούσα να ταξιδέψω, προχώρησα στο check-in όπου με ρώτησαν για βίζα του Άμπου Ντάμπι, που δεν είχα.

“Fight Island;”, είπα.

Δεν χρειάστηκε να πω τίποτα άλλο. Μου άλλαξαν το εισιτήριο οικονομικής θέσης με ένα business class και τακτοποίησαν τα χαρτιά μου.

Το προσωπικό με αντιμετώπιζε σαν να ήμουν celebrity μικρού βεληνεκούς – είχε μαθευτεί ότι ένας επιβάτης πήγαινε στο Fight Island. Όταν προσγειώθηκα, με πήρε χωριστό λεωφορειάκι και με συνόδευσαν από την πίσω πόρτα της υπηρεσίας μετανάστευσης, πήραν το διαβατήριό μου και μου το επέστρεψαν σφραγισμένο. Μετά με οδήγησαν σε ένα μαύρο SUV και μου έδωσαν αστυνομικό συνοδό για το Γιας.

Στο Fight Island ένιωθα ότι είχα μπει σε μια ανθρώπινη αποικία που οργάνωσε το τελευταίο της οχυρό ενάντια στην αποκάλυψη των ζόμπι. Η ανθρωπότητα έπρεπε να προστατευτεί από τον έξω κόσμο, έτσι υπήρχαν ακραία μέτρα για να μην παρεισφρήσει ο ιός που είχε κάνει τον πολιτισμό να καταρρεύσει. Στρατός περιπολούσε τα όρια της «ασφαλούς ζώνης», ενώ υπέθεσα πως η βασική μόρφή σε αυτό τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο ήταν να παρακολουθείς επιβιώσαντες να παλεύουν, ένας προς έναν, μέσα σε ένα κλουβί.

Όταν το SUV έφτασε στο ξενοδοχείο, μου είπαν να παραμείνω στο όχημα. Άντρες με προστατευτικές στολές πήραν τα πράγματά μου για να τα αποστειρώσουν και με θερμομέτρησαν με υπέρυθρο θερμόμετρο. Έπειτα με οδήγησαν στο δωμάτιό μου.

Όσοι έφταναν στο νησί έμπαιναν σε καραντίνα για 48 ώρες και έφευγαν μόνο για λίγο κάθε μέρα, για να κάνουν τεστ. Όταν βγήκα καθαρός μπορούσα να έρχομαι σε επαφή με καλεσμένους (υπεύθυνοι της εκδήλωσης, προσωπικό του UFC, μαχητές και δημοσιογράφους) και να εξερευνήσω το νησί.

Υπήρχε ένα γήπεδο γκολφ, μια πίστα F1/supercar και μια παραλία με jetski και γήπεδα beachvolley που μπορούσα να απολαύσω, στους 47 βαθμούς.

Ακούγεται υπερβολικά αλλά περπατώντας μέσα σε αυτό το μίγμα πολυτέλειας και σχετικής ασφάλειας είχα την αίσθηση ότι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα χρησιμοποιούσαν το Fight Island σαν άσκηση προπαγάνδας. Oι εκδηλώσεις που μεταδίδονταν στον κόσμο ήταν μια διαφήμιση για έναν προορισμό διακοπών μετά την πανδημία και μια άσκηση δημοσίων σχέσεων για τις ικανότητες περιορισμών μιας χώρας με πάνω από 61.000 επιβεβαιωμένες περιπτώσεις COVID (αυξανόμενες).

Ήταν ωραία όμως κι ενώ εγώ το ονειρευόμουν για εβδομάδες, οι μαχητές προπονούνταν γι’ αυτό σε όλη τους τη ζωή. Ωστόσο, μόνο μια χούφτα δημοσιογράφοι και προσωπικό του UFC θα έβλεπαν το αποτέλεσμα μηνών πειθαρχίας για τη βελτιστοποίηση της τεχνικής τους και προετοιμασίας για τους αντιπάλους τους.

Μπήκαμε όλοι σε μια εντυπωσιακή σκηνή –οι μαχητές δεν μπορούσαν να αγωνιστούν έξω, με 37 βαθμούς– και όσο ετοιμαζόμασταν, οι 26 μαχητές έκαναν την προετοιμασία τους αθέατοι, περιμένοντας να τους καλέσουν στο οκτάγωνο όπου θα είχαν την ευκαιρία να δείξουν τι αξίζουν.

Το event ξεκίνησε χωρίς επευφημίες ή γιούχα. Δεν έμοιαζε με αυτό που ξέραμε. Χωρίς κοινό, σε κάθε χτύπημα άκουγα τις κομμένες ανάσες και τα κόκαλα να υποχωρούν. Αλλά τα νοκ άουτ ήταν αθόρυβα – μια απόκοσμη σιωπή και ένα σώμα που έπεφτε στο έδαφος ενώ ο διαιτητής κουνούσε και τα δύο χέρια για να δείξει ότι ο αγώνας είχε τελειώσει.

Συνειδητοποίησα την απίθανη κατάσταση του Fight Island μετά το δεύτερο νοκ άουτ. Ήμασταν 50 άτομα σε ένα ιδιωτικό νησί στη Μέση Ανατολή παρακολουθώντας σύγχρονους μονομάχους να αγωνίζονται άοπλοι. Πώς έφτασα εκεί; Είχα μαγευτεί, κάθε αγώνας οδηγούσε στον επόμενο ομαλά, σαν ένα βίαιο μπαλέτο. Όταν τελείωσε, στέφθηκαν τρεις παγκόσμιοι πρωταθλητές και είχε πλέον γραφτεί ιστορία.

Ήταν 10 το πρωί όταν βγήκαμε έξω και αποφάσισα ότι ήταν πιο ταιριαστό να πιω μπίρες στο μπαρ του ξενοδοχείου, παρά να πάω για ύπνο.

Το ποσό που πλήρωσε το UFC για να έχει ασφάλεια το νησί, να φέρει εκατοντάδες ανθρώπους στη Μέση Ανατολή, να τους φιλοξενήσει και να πραγματοποιήσει τις εκδηλώσεις, δεν έχει αποκαλυφθεί. Αναμφίβολα, μια συνεργασία με μια τοπική κυβέρνηση που έχει μια αερογραμμή, με το νησί, την αστυνομία και τον στρατό θα είχε ελαφρύνει το οικονομικό βάρος.

Αλλά όπως λέει ο Dana White: «Το Fight Island είναι τόσο ακριβό και τρελό, και σχεδόν αδύνατο να πετύχει». Ήταν ένα σπάνιο event που ρεαλιστικά –αν δηλαδή λάβουμε υπόψη τις υποδομές και ένα συγκεκριμένο στιλ ευελιξίας από την κυβέρνηση– θα μπορούσε να συμβεί μόνο σε μια πόλη σαν το Άμπου Ντάμπι.

Επί τρεις εβδομάδες ζούσα σε έναν κόσμο χωρίς COVID-19, με κάτι περισσότερο από 2.000 άτομα σε ένα νησί στην έρημο. Μια δοκιμή για το τέλος του κόσμου; Διαφήμιση για τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα; Μια καλή συμφωνία για το UFC; Μάλλον και τα τρία. Αλλά αν δεν βρεθεί λύση για τον COVID-19 σε εύλογο χρονικό διάστημα, το Fight Island μπορεί να είναι το προσχέδιο για το πώς θα ταξιδεύουμε και θα ψυχαγωγούμαστε – τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει η πανδημία.

Έβαλα τα μπαγκάζια μου στο μαύρο SUV και ακολουθήσαμε μια πορεία ίδιων οχημάτων. Επιστρέψαμε στο αεροδρόμιο του Άμπου Ντάμπι με αστυνομική συνοδεία.

Ο χρόνος μου στο Fight Island είχε τελειώσει και όταν έφτασα στο αεροδρόμιο ένας υπάλληλος μου έδωσε την κάρτα επιβίβασής μου – στην οικονομική θέση αυτή τη φορά.

Περισσότερα από το VICE

Ο Πελούμπ Μαρνικολάι Έπεσε Από το Παράθυρο του ΑΤ Πατησίων και Σκοτώθηκε Μυστηριωδώς

Η Ελληνίδα που Έζησε στη Βόρεια Κορέα (και της Άρεσε)

ΘΡΑΞ ΠΑΝΚC: «Δεν Αναγνωρίζουμε Καμία "Κανονικότητα" που Στηρίζεται στη Βία»

Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.