Η Ιστορία των Kafrillion Όπως μας τη Διηγήθηκαν τα Μέλη της Μπάντας

«Εδώ στη γειτονιά κάτι συμβαίνει, έρχεται, έρχεται και δεν περιμένει, καινούριος άνεμος κάτι νέο φέρνει, ο νέος σας γείτονας γαμάει και δέρνει», τραγουδούσε στα μέσα των 90's μια παρέα από τη Θεσσαλονίκη, δημιουργώντας, χωρίς να το καταλάβει, τον δικό της αστικό θρύλο. Οι Kafrillion κατάφεραν σε μια εποχή χωρίς Διαδίκτυο -και χωρίς να ανήκουν σε κάποια δισκογραφική- να ακουστούν σε όλη την Ελλάδα, παίζοντας μια μίξη από glam rock, metal και τσιφτετέλι. Το πιο δυνατό τους στοιχείο ήταν οι στίχοι.

Τα τραγούδια του είναι χαβαλεδιάρικες ιστορίες σεξουαλικής διαστροφής με αρχή, μέση και τέλος. Μάλιστα, για να περιγράψουν τον ήχο τους δημιούργησαν την ταμπέλα “porn rock”. Μέσα στα χρόνια μας έχουν χαρίσει μπόλικα «διονυσιακά» hit, όπως το Παλαμάρι, το Γκαβλόσπυρο και το Μόνιμο Μουνί και συνεχίζουν δυναμικά μέχρι και σήμερα.

Τα τρία μόνιμα μέλη της μπάντας έκαναν ένα διάλειμμα από τις προετοιμασίες της επανακυκλοφορίας του δεύτερου άλμπουμ τους, Μπες Βγες, τα live που ετοιμάζουν -κορονοϊού επιτρέψαντος- και τα γυρίσματα του πρώτου τους video clip, με σκοπό να κάνουν μια αναδρομή στην ιστορία της μπάντας. Ιδού τι μας είπαν.

Διόνυσος: Όλα ξεκίνησαν στο Ποσείδι Χαλκιδικής το καλοκαίρι του 1995.

Σίσυφος: Ξεκίνησε σαν χαβαλές. Αυτό το είδος τραγουδιών με «πικάντικο» στίχο ήταν κάτι που έπαιζε στην παρέα από πριν, αλλά ποτέ δεν είχαμε βάλει τις ιδέες κάτω με σκοπό να στήσουμε ολοκληρωμένα κομμάτια σε μια κυκλοφορία. Μια βραδιά στην παραλία, από αυτές τις κλασικές με κιθάρες, αλκοόλ και φωτιά, γεννήθηκαν τα πρώτα κομμάτια - βέβαια, η βασική ιδέα είχε προκύψει πριν το καλοκαίρι. Το πρώτο που γράψαμε ήταν το Μόνο Από Πίσω. Ο Γαμιάς, επίσης, βγήκε εκείνο το βράδυ και μέσα στο επόμενο διάστημα προέκυψαν και τα υπόλοιπα τραγούδια, που τελικά αποτέλεσαν τον πρώτο μας δίσκο, Τα Τραγούδια της Γειτονιάς. Τα περισσότερα δεν έχουν επιρροές από κάποιο προσωπικό μας βίωμα, επικρατεί το στοιχείο της φαντασίας και της υπερβολής.

Σάτυρος: Ήμουν μέλος της παρέας πριν μπω στους Kafrillion. Μάλιστα, έχω γράψει και το Θα Περιμένω, που μπήκε στον πρώτο δίσκο. Ωστόσο, ήμουν πολύ μικρός και δεν ασχολιόμουν τόσο ενεργά με τη μουσική. Σκέψου, ότι πήγαινα ακόμη σχολείο και γι'αυτό άργησα να μπω επίσημα στην μπάντα. Μόνιμο μέλος έγινα το 2000.

Σίσυφος: Μας ρωτούσαν συνέχεια το είδος μουσικής που παίζουμε και δεν ξέραμε τι να απαντήσουμε. Τελικά αποφασίσαμε να φτιάξουμε τη δική μας «ταμπέλα», το porn rock. Το πρώτο μισό έχει να κάνει με τους στίχους και το δεύτερο με τη μουσική που παίζαμε. Θυμάμαι κάποια παρόμοια μουσικά πονήματα, περισσότερο στο στιχουργικό κομμάτι, αλλά αυτό που κάναμε εμείς είχε πάντα να κάνει με μια μικρή ιστοριούλα την οποία μετατρέπαμε σε τραγούδι. Δεν είναι ότι ανοίγαμε το στόμα μας και λέγαμε ό,τι μας ερχόταν. Ήταν μελετημένο.

Διόνυσος: Εμείς σκεφτήκαμε τον όρο, δεν υπήρχε και δεν νομίζω να υπάρχει στην Ελλάδα κάτι άλλο σε αυτό το ύφος. Στην Αμερική, για παράδειγμα, υπάρχουν γκρουπ όπως οι Steel Panther που κάνουν κάτι ανάλογο. Βέβαια, εμείς το κάναμε από πιο παλιά.

Διόνυσος: Ήμασταν στην παραλία «λιωμένοι» από ούζα και λεμονάδες και παίζαμε κιθάρα. Κάτι φοιτήτριες Γαλλικής Φιλολογίας κορόιδευαν τον φίλο μας, τον Χρηστάκη, επειδή δεν τραγούδαγε καλά Guns 'n' Roses. Για να «εκδικηθούμε» ξεκινήσαμε να γράφουμε τον Γαμιά. Ένα τραγούδι που είχα στα σκαριά για κάποιο διάστημα. Την επόμενη μέρα ήρθε ο Σίσυφος στη Χαλκιδική, άκουσε το ρεφρέν και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Σίσυφος: Ήμασταν αραχτοί σε μια παραλία με κιθάρες και αλκοόλ. Μέσα στο τζαμάρισμα άκουσα τον Διόνυσο με τον Χρηστάκη, ο οποίος, έχει συνδράμει στιχουργικά σε αρκετά τραγούδια μας χωρίς να είναι στο γκρουπ. Μουρμούριζαν κάτι του στιλ, «γεια σας, είμαι ο γαμιάς της γειτονιάς σας». Τους λέω «Ωπ, κρατήστε το αυτό» και κάπως έτσι «γεννήθηκε» το ρεφρέν. Η ιστοριούλα χτίστηκε με παρόμοιο τρόπο, τρία άτομα αραχτά να πετάει ο καθένας τη δική του μαλακία. Είναι σαν να βλέπεις έναν τύπο ζεν πρεμιέ και συγχρόνως γραφικό, να μπλέκει σε διάφορες σεξουαλικές περιπέτειες καθημερινότητας σε μια μικρή πόλη - «μικρογραφία» μιας ολόκληρης κοινωνίας. Τον φαντάζομαι σε μια πιο λαϊκή γειτονιά, στην Αθήνα δεν θα ήταν στην Κηφισιά ας πούμε. Τα παράθυρα, τα μπανιστήρια και όλα τα ωραία που γίνονται παραπέμπουν σε μια πιο λαϊκή γειτονιά. Όχι ότι αποκλείεται να γίνει σε βίλες και παλάτια, αλλά τότε, στη «μαθητοφοιτητική» φάση που ήμασταν, μέχρι εκεί φτάναμε.

Σάτυρος: Μου έχει τύχει να σταματήσω στο φανάρι με τη μηχανή και δίπλα μου ένας άνθρωπος 50-55 χρονών να κάνει headbanging μέσα στο αμάξι ακούγοντας το τραγούδι.

Διόνυσος: Έχω βρεθεί σε live που η μπάντα παίζει διασκευή τον «Γαμιά», χωρίς να ξέρει κανείς ποιος είμαι.

Σίσυφος: Πάντως, εκείνη την εποχή δεν υπήρχε καλά-καλά συγκρότημα. Τζαμάραμε σε παραλίες, κυρίως στο Ποσείδι -όπου υπάρχει και το γνωστό κάμπινγκ- και μαζεύονταν κόσμος για να μας δει. Οι αντιδράσεις ήταν ποικίλες. Κάποιοι παρεξηγούσαν αυτό που κάναμε, αλλά οι περισσότεροι καταλάβαιναν ότι ήταν στα πλαίσια του χιούμορ. Μάλιστα, γούσταραν και μας «έσπρωχναν» να το συνεχίσουμε. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή ήταν ότι κάποιοι πολύ γνωστοί μουσικοί και παραγωγοί έκαναν θετικά σχόλια για τη δουλειά μας.

Διόνυσος: Θυμάμαι, επίσης, ότι εκείνες τις μέρες παίξαμε τον Γαμιά και το Μόνο Από Πίσω σε ένα beach party και όλοι είχαν πέσει κάτω απ'τα γέλια. Έτσι μπήκε το «μικρόβιο» μέσα μας.

Διόνυσος: Τον αναφέρουμε επειδή τα κορίτσια ήταν της Γαλλικής Φιλολογίας.

Σίσυφος: Είναι η πίπα, όπως την κάνουν οι Γαλλίδες ιερόδουλες.

Σίσυφος: Μιλάμε για «πέτρινα χρόνια» σε ό,τι αφορά τις παραγωγές. Τα μέσα που είχαμε στη διάθεσή μας ήταν περιορισμένα, οπως και οι γνώσεις που είχαμε εμείς και οι άνθρωποι που δούλευαν στα στούντιο. Υπήρχε, όμως, πολλή όρεξη και κέφι. Όταν τελείωσε το καλοκαίρι του 1995 και πρότεινα στους υπόλοιπους να ηχογραφήσουμε το υλικό, συνάντησα αντιδράσεις. Δεν πίστευαν ότι μπορεί να πάει κάπου όλο αυτό και ουσιαστικά, η ηχογράφηση του δίσκου έγινε υπό πίεση. Αρχικά το ηχογραφήσαμε χωρίς σκοπό, απλώς για να το έχουμε εμείς.

Διόνυσος: Οι συνθήκες ήταν «πρωτόγονες». Tότε δεν μπορούσες να κάνεις pre-production στον υπολογιστή σου και μετά να μπεις για να γράψεις. Σκέψου ότι εγώ δεν είχα καν ηλεκτρική κιθάρα. Μου δάνεισε ένας φίλος, ο οποίος, μάλιστα, έπαιξε και μπάσο στο άλμπουμ.

Σίσυφος: Όλα έγιναν γρήγορα, μέσα σε μία εβδομάδα είχαμε γράψει το άλμπουμ. Παραγωγοί ήταν τα παιδιά που δούλευαν στο στούντιο όπου κάναμε πρόβες. Εκεί έπαιζαν κυρίως rock μπάντες, μας ήξεραν κιόλας, οπότε δεν παραξενεύτηκαν με τα κομμάτια. Γελάγαμε όλοι μαζί. Στη συνέχεια αρχίσαμε να μοιράζουμε τις κασέτες από χέρι σε χέρι, κυρίως σε γνωστούς και φίλους. Μετά τη δημοσίευση του Metal Hammer άρχισαν να έρχονται παραγγελίες από όλη την Ελλάδα. Είχαμε πουλήσει αρκετά αντίτυπα. Στη συνέχεια έφευγαν και αυτά από χέρι σε χέρι, ήταν και η εποχή που ο κόσμος αντέγραφε τραγούδια σε κενές κασέτες για φίλους και έτσι μας έμαθε πολύς κόσμος. 

Διόνυσος: Η κασέτα ταξίδεψε σε πάρα πολλά μέρη της Ελλάδας, αλλά σκέψου ότι στέλναμε και στο εξωτερικό - Αμερική, Αυστραλία. 

Σάτυρος: Πήγαινα ακόμα σχολείο όταν βγήκε το άλμπουμ. Πολλοί γνώριζαν τη σχέση μου με το συγκρότημα και με πλησίαζαν για να τους πουλήσω κασέτες. Από εμένα μόνο, έχουν φύγει εκατοντάδες αντίτυπα. 

Διόνυσος: Όταν έμαθαν οι δικοί μας τι κάναμε, υπήρξαν αντιδράσεις. Μόλις κατάλαβαν ότι αυτό είναι κάτι σατυρικό, όλα πήραν τον δρόμο τους.

Σάτυρος: Συμφωνώ ότι σαν στίχος μπορεί να πάει και προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι σαν προφητικό τραγούδι για τη σημερινή μουσική πραγματικότητα. Ωστόσο, δεν έχουμε κάποιο πρόβλημα με οποιοδήποτε μουσικό ιδίωμα. 

Σίσυφος: Θα μπορούσε να είναι μια απάντηση, ναι. Το ίδιο πραγματεύεται το τραγούδι. Τότε αναφερόταν στους «σκύλους» με τα διθέσια αυτοκίνητα και τις κοκαΐνες, όλο αυτό το επιφανειακό του πλούτου. Σήμερα στη θέση τους είναι τα παιδιά της rap.

Σίσυφος: Όπως και με τον πρώτο δίσκο, συγκεντρώθηκε το υλικό και αποφασίσαμε να μπούμε και να το γράψουμε. Το στούντιο ήταν λίγο καλύτερο αυτή τη φορά και εμείς είχαμε κάνει κάποια δειλά βήματα εξέλιξης. H ηχογράφηση έγινε το 1997, λίγο πριν μπω στρατό. Πάλι στο ίδιο κλίμα, βιαστικά, μεσα σε δυο-τρεις εβδομάδες είχε τελειώσει. Τελικά, ο δίσκος κυκλοφόρησε το 2000.  Στρατός και σπουδές -σε Ελλάδα και εξωτερικό- μας καθυστέρησαν. Βγήκε σε CD μαζί με μια βελτιωμένη εκδοχή του πρώτου. 

Σίσυφος: Υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι θεωρούσαν ότι θα μπορούσε να πάει καλά σαν προϊόν, παρά τη λογοκρισία και τον συντηρητισμό που επικρατεί στην Ελλάδα. Μετά τον δεύτερο δίσκο κάναμε κάποιες συζητήσεις με τα ελληνικά παραρτήματα της BMG και της ΕΜΙ, αλλά και με μικρότερα label. Υπήρχαν στο μυαλό τους «τετραγωνάκια» από τα οποία δεν μπορούσαν να φύγουν. Μας πρότειναν να κάνουμε λίγο πιο «γλυκό» τον ήχο, να μειώσουμε τις βωμολοχίες και όλα όσα θεωρούν αυτοί οι άνθρωποι ότι θα οδηγήσουν σε κάποια επιτυχία. Ήταν κάτι που δεν μας ενδιέφερε. Ακόμα μας προτείνουν να απαλύνουμε τον ήχο, αλλά πιστεύω πως αν κάνουμε κάτι τέτοιο θα χαλάσει το «γλυκό». 

Διόνυσος: Αυτό έγινε όταν γράψαμε το Γ.Α.Μ.Ω.(2006-2007). Μας τιμά ιδιαίτερα που πίστεψαν σε εμάς, αλλά υπήρχαν δύο βασικά προβλήματα: Το «ρομαντικό» της υπόθεσης, ότι αυτό που κάνουμε είναι να βγάζουμε ακριβώς αυτό που έχουμε μέσα μας και όχι κάτι που θα πρέπει να περάσει από «φιλτράρισμα». Αν βγει κάτι political correct δεν θα είναι Kafrillion. Επίσης, θα ήταν μεγάλο ρίσκο για εμάς να βγούμε μπροστά σε πιο επίσημες καταστάσεις και να παίζουμε αυτό που παίζουμε. Έχουμε τις κανονικές μας ζωές και δουλειές που δεν μας αφήνουν περιθώρια να αποκαλύψουμε τα κανονικά μας ονόματα. 

Σάτυρος: Προσωπικά δεν με εξέπληξε το ενδιαφέρον των δισκογραφικών, ξέρω ότι η μουσική των Kafrilion είναι πάρα πολύ καλή. 

Διόνυσος: Πήραμε την απόφαση να ηχογραφήσουμε ξανά τα δύο πρώτα άλμπουμ για να ακούγονται πιο ευχάριστα. 

Σάτυρος: Ήταν μια κίνηση που έπρεπε να γίνει. Τότε δεν είχαμε ούτε την εμπειρία, ούτε τα τεχνικά μέσα για να βγει ένα πιο «γυαλισμένο» αποτέλεσμα. Τώρα τα έχουμε. Βέβαια, καταλαβαίνω τους die hard οπαδούς που προτιμούν τις παλιές ηχογραφήσεις.  

Σίσυφος: Με την πάροδο του χρόνου εξελιχθήκαμε ως μουσικοί και μόνο νοσταλγικά μπορώ πλέον να ακούσω τις τότε ηχογραφήσεις. Η εκτελεστική και η ηχητική ποιότητα είναι κάτω του μετρίου και γι' αυτό γράψαμε ξανά από το μηδέν τους δύο πρώτους δίσκους. Τα Τραγούδια της Γειτονιάς έχουν ήδη βγει και μέσα στο 2020 θα κυκλοφορήσει και το Μπες Βγες.

Σίσυφος: Η metal και η rock δεν ήταν ποτέ πουριτανικές σκηνές και οι άνθρωποι που τις απαρτίζουν καταλαβαίνουν από χιούμορ. Ακόμη και σε προηγούμενες δεκαετίες (70's και 80's) είχαν πάντα επαναστατικές τάσεις και εκτιμούσαν τέτοιου είδους προσπάθειες. Σε ό,τι αφορά το Metal Hammer, μιλάμε για ένα μεγάλο περιοδικό και οι άνθρωποι εκεί αντιλήφθηκαν ότι δεν κάναμε πλάκα, υπήρχε songwriting στο project. Απλώς, ο στίχος ήταν ιδιαίτερος. Από τα γραφόμενά τους για τα δύο demo/album, κατάλαβα ότι την είχαν πιάσει τη φάση. Μας έμαθε αρκετός κόσμος από εκεί. Στο ραδιόφωνο δεν μπορούσαν να μας παίξουν, θυμάμαι να βάζουν τα τραγούδια μας σε μια μεταμεσονύκτια εκπομπή σεξουαλικού περιεχομένου, στην οποία έπαιρναν οι ακροατές και εξιστορούσαν τις ερωτικές τους περιπέτειες. Ακόμα και σήμερα όταν έχουμε κάποιο live να προωθήσουμε και κάνουμε συνεντεύξεις, οι παραγωγοί «δαγκώνονται» λίγο όταν μπαίνουν τα κομμάτια. 

Σίσυφος: Live δεν παίζαμε επειδή δεν υπήρχε μόνιμη μπάντα. Οι ηχογραφήσεις γίνονταν με τη συμμετοχή φίλων που τζάμαραν μαζί μας και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα -μέχρι το 2018 που επαναδραστηριοποιήθηκε το συγκρότημα- κινούμασταν έτσι. Παίζαμε κυρίως unplugged, χύμα στις παραλίες. Πάντα μας ενδιέφερε να σταθεροποιηθεί το line up, να κάνουμε συναυλίες και να δουλέψουμε σοβαρά πάνω στο υλικό μας. Το 2016 βρεθήκαμε όλοι στην ίδια πόλη, κατασταλαγμένοι στις δουλειές μας και αποφασίσαμε ότι αξίζει τον κόπο να το δοκιμάσουμε. 

Διόνυσος: Το φιλοσοφίσαμε. Βρεθήκαμε μετά από τόσο καιρό και αφού παίξαμε και γουστάραμε, αποφασίσαμε να το κάνουμε. Όλο αυτό οφείλεται και στον ντράμερ μας, ο οποίος είναι απίθανος τύπος και τρομερός οργανοπαίκτης, όπως και ο keyboardist μας.  Μπήκαν περισσότερο ως φίλοι στην μπάντα και λιγότερο ως μουσικοί, κάτι που μας «έσπρωξε» περισσότερο προς την κατεύθυνση του live. Το κωμικό στοιχείο των μεταμφιέσεων μας έκανε να το γουστάρουμε ακόμη περισσότερο. 

Σίσυφος: Δεν γνωρίζαμε ποια θα ήταν η ανταπόκριση του κόσμου μετά από τόσα χρόνια και εκπλαγήκαμε από τον ενθουσιασμό του κοινού στις συναυλίες που έχουμε δώσει μέχρι στιγμής. Μάλιστα, είδαμε και αρκετά άτομα -αγόρια και κορίτσια- μικρότερων ηλικιών στο κοινό, κάτι που μας έκανε εντύπωση. Η νέα γενιά δεν «μασάει». Την πρώτη φορά που είδα τον πανζουρλισμό που επικρατεί από κάτω τσιμπηθηκα. Έπαιξε μεγάλο ρόλο και το Διαδίκτυο, ώστε να διατηρηθεί το όνομα στο πέρασμα του χρόνου. Πλέον υπάρχει ένας μικρός, αφοσιωμένος πυρήνας οπαδών εκεί έξω. 

Σάτυρος: Βίωσα πολύ έντονα τα live. Tους «μπρίζωνα» εδώ και πολλά χρόνια για να τα κάνουμε. Ειδικά το πρώτο στη Θεσσαλονίκη ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία - από τις πρόβες μέχρι τη στιγμή που κατεβήκαμε από το stage. Το να ακούς τα κομμάτια που είχες παίξει μόνο σε ηχογραφήσεις να αποδίδονται όπως πρέπει από μία ολοκληρωμένη μπάντα είναι κάτι πολύ δυνατό συναισθηματικά. 

• Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Τι Σημαίνει να Κάνεις Διακοπές στη Χαλκιδική

Η Ιστορία του «Metal Hammer», του Περιοδικού που Μεγάλωσε Γενιές Mεταλάδων

Οι Σεξεργάτριες στο Άμστερνταμ Επιλέγουν Συγκεκριμένες Στάσεις για να Είναι Ασφαλείς

Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.