Συνέντευξη με Δύο Αθηναίους που Βλέπουν Ακόμα Ταινίες σε VHS

Αυτό που πάντα παραδεχόμουν, μέσα στη στασιμότητα της ελληνικής πραγματικότητας, είναι ότι υπάρχουν άτομα βουτηγμένα ως το λαιμό στη πισίνα του underground –αυθεντικοί γνώστες της μουσικής, των τεχνών, του σινεμά κι όχι τύποι που περιφέρουν τη γνώση τους στα λίγα τετραγωνικά ενός μικρόκοσμου που εσωκλείει από τα πρώτα rock gigs στο Σπόρτινγκ έως «ολόκληρη τη δισκογραφία του Keiji Haino». Τέτοιοι τύποι -original μύστες δηλαδή- είναι ο Δημήτρης Τσουνάκας και ο Σπύρος Μποζίκης –δυο τρελαμένοι συλλέκτες cult βιντεοκασετών [ναι, ναι μιλάμε για παλιές, καλές VHS μέρες] και εκατοντάδες ταινιών DVDs.

Πριν από κάποια χρόνια [εφτά ή οκτώ αν δεν με απατά η μνήμη μου], δίπλα από το δισκοπωλείο Vinyl κοντά στα σύνορα των Εξαρχείων με το Κολωνάκι, δέσποζε το μαγαζί «B-Brain Store» του Δημήτρη Τσουνάκα -αρκετές από τις βόλτες μου εκείνες τις μέρες κατέληγαν εκεί. Δεν ήμουν ο καλύτερος πελάτης αλλά ούτε ο χειρότερος –αν και τώρα που το σκέφτομαι άφηνα ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό του σχεδόν ανύπαρκτου μισθού μου σε ότι είχε να κάνει με γιαπωνέζικα manga, fanzines, βιβλία της Feral House και πολλά άλλα. Στα λίγα χρόνια που λειτούργησε εκεί το μαγαζί αποτέλεσε -για λίγους και εκλεκτούς- ένα ναό του cult με μία σπάνια curated συλλογή από cult, horror, kung fu, action, zombie DVD's, βιντεοκασέτες, βιβλία, comics και μία σειρά από απίθανες αφίσες στον τοίχο.

Τα DVDs [και τα CD] κυριαρχούσαν εκείνες τις μέρες -η «αναλογική αναβίωση» δεν είχε ξεκινήσει ακόμα και οι πωλήσεις δίσκων βινυλίου, μουσικών κασετών και βιντεοκασετών έμοιαζε οριστικά παρελθόν. Ο Δημήτρης και ο Σπύρος βέβαια δεν έχασαν ποτέ την αγάπη τους για την «αρχαία» VHS τεχνολογία έστω κι αν όπως μου λέει ο Δημήτρης η φάση πια «είναι πιο νεκρή και από τα αργοσαπισμένα ζόμπι του Fulci!».

Με αφορμή αυτή την ατάκα του Δημήτρη, ο έτερος «συλλέκτης», Σπύρος, κάνει μια βουτιά στο παρελθόν. «Το φθινόπωρο του 1986 πήραμε στο σπίτι το πρώτο μας βίντεο για να βλέπω ταινίες καράτε και ελληνικά με τον Στάθη Ψάλτη. Θυμάμαι το '87 όταν βγήκε "Ο Θείος Μου Ο Νίντζα" και έτρεχα να το νοικιάσω. Από cult φιλμ η πρώτη μου εμπειρία ήταν -το '92- το "Ζόμπι Ενταντίον Καννιβάλων". Έπος. Μετά ξεκίνησα να νοικιάζω ταινίες τρόμου. Μια από τις πρώτες ήταν η "Κασσέτα Τρόμου" και "Ο Σφαγέας"». Ο Δημήτρης πάλι προτιμούσε εκείνα τα χρόνια τη σκοτεινή αίθουσα. «Πήγαινα κινηματογράφο δυο με τρεις φορές την εβδομάδα και τα καλοκαίρια σχεδόν καθημερινά γιατί τα θερινά έπαιζαν διαφορετική ταινία κάθε μέρα -συχνά μάλιστα ο πατέρας μου λάδωνε τον ταξιθέτη με ένα πενηντάρικο όταν η ταινία ήταν ακατάλληλη».

Τους ακούω να μιλούν και σκέφτομαι ότι ο όρος cult είναι χιλιοειπωμένος και συχνά παρεξηγήσιμος. Έχουμε τη συνήθεια να βαφτίζουμε πολλά πράγματα cult ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Ποιος όμως μας λέει τι είναι και τι δεν είναι cult; «Κοίτα, το cult έχει να κάνει με ταινίες που αντέχουν στο χρόνο και έχουν φανατικό κοινό που τις λατρεύει. Συνήθως είναι χαμηλού budget αλλά αυτό δεν είναι απόλυτο γιατί και το ROCKY ας πούμε θεωρείται cult αν και ήταν οσκαρικό και mainstream στα χρόνια του», παρεμβαίνει ο Σπύρος ενώ ο Δημήτρης συμφωνεί. «Cult είναι κάθε ταινία που έχει οπαδούς ακόμα και πολλά χρόνια μετά την προβολή της. Δεν έχει σημασία αν είναι μια πολυδάπανη παραγωγή ή μία ταινία χαμηλού προϋπολογισμού». Τους ρωτώ αν ο όρος cult είναι τιμητικός για κάποιους. «Φυσικά και είναι, για μένα τουλάχιστον» μου λέει ο Σπύρος, ενώ ο Δημήτρης δεν δίνει σημασία σε τέτοιου τύπου ταμπέλες. «Για εμένα δεν σημαίνει κάτι μιας και δεν περιγράφει κάτι συγκεκριμένο. Cult μπορεί να είναι το "Star Wars", το "Evil Dead" αλλά και το "Blade Runner"».

Ο Σπύρος κρατά ψηλά τον cult factor και ως συλλέκτης βιντεοκασετών. «Θεωρώ τον εαυτό μου συλλέκτη του κακού γούστου και αυτό είναι που μ' αρέσει. Η τρέλα μου βέβαια είναι οι ταινίες πολεμικών τεχνών -είμαι μεγάλος fan. Ο Δημήτρης από την άλλη κρατάει πιο «σινεφίλ» ισορροπίες. «Εμένα με ενδιαφέρει η τέχνη γενικότερα -ο κινηματογράφος όμως με συγκινεί ιδιαίτερα διότι αποτελεί ένα συνδυασμό φωτογραφίας, μουσικής ακόμα και γλυπτικής. Αυτό είναι που του δίνει τόση δύναμη και γι' αυτό βλέπω τα πάντα. Από Φελίνι έως το τελευταίο έργο β' διαλογής».

Το «χειροπιαστό» format μιας παλιάς βιντεοκασέτας με το εξώφυλλο και το πλαστικό είναι πολύ σημαντικό για τους συλλέκτες [αλλά και για τους απλούς fans]. Δεν συγκρίνεται με κάτι που μπορείς να κατεβάσεις, να το βάλεις σε ένα φάκελο στο desktop και να το σβήσεις με ένα «delete». Είναι διαφορετικό να μπορείς να χαϊδέψεις το πλαστικό, να ψαχουλέψεις τα ράφια, να αφήσεις τα αποτυπώματα της νιότης σου πάνω στο εξώφυλλο. Βέβαια το ερώτημά αν υπάρχει σύγκριση μεταξύ VHS και DVD είναι μάλλον άσκοπο, στην εποχή του μαζικού downloading και streaming (αλλά και της δραματικής πτώσης στη προσέλευση στους κινηματογράφους στην Ελλάδα). Ρωτώ τα παιδιά που μπορεί να βρει αυτή την εποχή κάποιος ένα VHS player. «Στο Μοναστηράκι, σε παζάρια, στη Χρυσή Ευκαιρία, στο eBay, ίσως σε κάποιο ξεχασμένο απο το Θεό κατάστημα με μεταχειρισμένα ηλεκτρονικά είδη», μου λέει ο Δημήτρης, ο οποίος μου εξηγεί ότι δεν έχει vintage «κολλήματα» -πάνω απ' όλα ο κινηματογράφος. «Οτιδήποτε μπορεί να φέρει τον απλό καταναλωτή κοντά στη παγκόσμια φιλμογραφία είναι για μένα καλοδεχούμενο. Τώρα αν με ρωτάς από πλευράς απόλαυσης, έχω την αίσθηση ότι το DVD είναι καλύτερο σε ποιότητα εικόνας και ήχου». Τους ζητώ να μου απαριθμήσουν τα πέντε αγαπημένα τους cult ή μη φιλμ χωρίς να το σκεφτούν καθόλου. Ο Σπύρος απαντά στην πρόκληση σε χρόνο dt. «Big Boss, Burial Ground, Combat Shock, Master Of The Flying Guillotine, Rocky 2», λέει με μια ανάσα. Ο Δημήτρης ακολουθεί: «The Beyond, Hellraiser, Deathwish 3, Solaris, Goodfellas».

Περισσότερα από το VICE

Έτσι Παρασκευάζεται τo Αυτοσχέδιο Tσίπουρο στις Ελληνικές Φυλακές

Η Φωτιά στο Μάτι Ξεκίνησε από Κάτοικο που Έκαιγε Ξύλα και Χόρτα

«Ήταν Όλοι Μαλάκες» - Ο Αφροαμερικανός Αστυνομικός που Διείσδυσε στην Κου Κλουξ Κλαν