Πώς ξεκινάς να πεις την ιστορία ενός ανθρώπου που έχει ξοδέψει την ζωή του λέγοντας τις ιστορίες άλλων; Κάθομαι στο πάτωμα του διαμερίσματος του Michael White στο Westbourne Grove και σκέφτομαι την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, κολυμπώντας μέσα σε μια θάλασσα από φωτογραφίες από την ατέλειωτη συλλογή του.«Έχω 20.000 φωτογραφίες ανθρώπων. Μου αρέσει να φωτογραφίζω μόνο ανθρώπους, όχι μέρη», λέει ο Michael, αγνοώντας το γεγονός ότι οι «άνθρωποι» στους οποίους αναφέρεται, τυγχάνει να είναι μερικά από τα πιο μνημειώδη πρόσωπα των τελευταίων σαράντα χρόνων της ποπ κουλτούρας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Να μια φωτογραφία του Bob Geldof που τον δείχνει να κρατάει πασχαλιάτικα αυγά. Πιο δίπλα μια φωτογραφία του Jack Nicholson να τεντώνεται σε μια πισίνα. Λίγες φωτογραφίες πιο κάτω, η Naomi Wats, o Bruce Anderson και η Margaret Thatcher κοιτάνε βιβλία δίπλα από ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Πάνω από το τζάκι του, υπάρχει μια μικρή κορνιζαρισμένη φωτογραφία της Kate Moss με τον γιο του Michael καθισμένο στα πόδια της, από κάποιες διακοπές στην δεκαετία του 90.«Ο Michael White είναι ο πιο διάσημος άνθρωπος για τον οποίο δεν έχεις ακούσει ποτέ», λέει χαρακτηριστικά η ηθοποιός Greta Scacchi στο The Last Impresario, ένα ντοκιμαντέρ που θα κυκλοφορήσει σύντομα με θέμα την ζωή του. Μπορεί να μην τον έχετε ακουστά, αλλά σίγουρα θα έχετε δει δείγματα της δουλειάς του.
O Michael White στις αρχές της δεκαετίας του 70
Όπως απεικονίζεται στο , ο Michael White παρά την εντυπωσιακή κοινωνική του ζωή, είναι φοβερά ντροπαλός και δεν τον ενδιαφέρει να μιλά για τον εαυτό του. Ο Michael που γνώρισα εγώ τον τελευταίο μήνα, είναι ένας βαριά ασθματικός 78χρονος ηλικιωμένος, που θα ήθελα να είχα γνωρίσει δέκα χρόνια πριν, πριν όλα τα πάρτι που τόσο θα ήθελα να με είχαν καλέσει αφήσουν τα σημάδια τους στην υγεία του.The Last Impresario
Η ταινία ξεκινά με την τελετή έναρξης του Φεστιβάλ των Καννών το 2010, εκεί που η σκηνοθέτης Gracie Otto παρατήρησε πως «όλος ο κόσμος κινούνταν γύρω από έναν ηλικιωμένο κύριο που ήταν το σημείο αναφοράς ενός τεράστιου πάρτι».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μέσα στα επόμενα 90 λεπτά, μαθαίνουμε για την ζωή του και τον χαρακτήρα του από τις συνεντεύξεις μερικών πολύ επιδραστικών ατόμων: οι Anna Wintour, John Waters, Yoko Ono, Kate Moss, Lou Adler, John Cleese, Bill Oddie, Wallace Shawn και ο Ισλανδός καλλιτέχνης Erró είναι μερικά από αυτά τα άτομα.
Αυτός είναι και ο τρόπος της Otto να μας πει για την ιστορία του Michael. Για σκηνοθετικό ντεμπούτο, η λίστα αυτών των χαρακτήρων είναι πολύ εντυπωσιακή.Από την άλλη, ίσως είναι και ο χαρακτήρας του Michael που προέτρεψε αυτά τα πρόσωπα να μιλήσουν. Ήθελα να νιώσω από πρώτο χέρι αυτή την αίσθηση του μαγνητισμού που εκπέμπει και περιγράφεται στην ταινία. Κάπως έτσι βρεθήκαμε σε έναν κόκκινο καναπέ, στο πίσω μέρος ενός κινηματογράφου, προσπαθώντας να ξεκινήσουμε μια κουβέντα. Η ικανότητα του στην ομιλία, που έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από ένα σχεδόν θανατηφόρο εγκεφαλικό που του συνέβη το 2005 και η δικιά μου βαριά προφορά, θα έπρεπε να είχαν κάνει την επικοινωνία μας δύσκολη. Κι όμως, μέχρι το τέλος της ημέρας, τον είχα ερωτευτεί κατά κάποιον τρόπο.
Ο Michael όμως, που έχει παντρευτεί δύο φορές, δεν πιστεύει στην μονογαμία. «Είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης να ποθείς το καινούργιο», λέει ο ίδιος. Στην ταινία, τόσο οι φίλοι όσο και οι πρώην ερωμένες τον περιγράφουν ως playboy, λιγότερο γοητευτικό και περισσότερο αστείο. Ένας άντρας που αγκαλιάζει τις γυναίκες και μπορεί να διακρίνει αυτό το μυστηριώδες «κάτι» σε κάποιον. Σύμφωνα με την Anna Wintour, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που της μίλησε για την Kate Moss.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Είμαι ο καλύτερος άνθρωπος για να καλέσεις σε ένα πάρτι», μου λέει, «γιατί θα έχω πάντα μαζί μου μια όμορφη κοπέλα».Κατάφερες όμως να μείνεις φίλος με όλες τις παλιές σου σχέσεις, του απαντάω. Πώς κατάφερες να κάνεις όλες αυτές τις γυναίκες να είναι αφοσιωμένες σε σένα τόσο καιρό;
Μου λέει πως δεν μπορεί να απαντήσει σε αυτό, αλλά εγώ νομίζω πως μπορώ. Γιατί είναι διασκεδαστικός. Ήρθε στην πρώτη μας συνάντηση φορώντας ένα κεντητό μπλε σακάκι, καρό παντελόνι και παπούτσια του τένις, λέγοντας μου ότι «ντύνομαι καλά». Τον ρώτησα για τα πάρτι στα οποία είχε πάει στα ντουζένια του και μου είπε πως το καλύτερο ήταν στα εγκαίνια του Studio 54, παρά το γεγονός ότι δεν θυμόταν τίποτα για αυτό.
Ο Michael γεννήθηκε στη Γλασκώβη to 1936, παιδί μιας σχετικά ευκατάστατης οικογένειας και στάλθηκε σε οικοτροφείο της Ελβετίας σε ηλικία 7 ετών. Εκεί, έμαθε να μιλά Γαλλικά (και αργότερα Γερμανικά και Ιταλικά) για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς δεν μιλούσε Αγγλικά. Σπούδασε στην Σορβόννη και η πρώτη του δουλειά στο θέατρο ήταν ως βοηθός του θρυλικού ιμπρεσάριου Pete Daubeney.Αναπολώντας αυτές τις ημέρες, είναι διασκεδαστικά ακομπλεξάριστος με τα καμώματα του. «Η πρώτη μου παράσταση ήταν το The Connection το 1961. Ήταν του Jack Gelber και είχε θέμα κάποιους ναρκομανείς τζαζίστες που περιμένουν το βαποράκι τους. Το θέατρο τότε λογοκρινόταν από τον Λόρδο Τσάμπερλεην και στο The Connection οι ηθοποιοί προσποιούνταν ότι σουτάρανε ηρωίνη επί σκηνής».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μια σειρά από εξίσου προβοκατόρικα projects ακολούθησαν. Το Son of Oblomov με τον Spike Milligan, το Cambridge Circus revue με τους Tim Brooke-Taylor, Graham Chapman, John Cleese, David Hatch, Bill Oddie, Chris Stuart-Clark και Jo Kendall και βέβαια το Oh! Calcutta! Του Kenneth Tynan, που περιείχε τον μεγαλύτερο αριθμό γυμνών σκηνών που είχε δει ποτέ το κοινό της εποχής, ακόμα και στις προσωπικές του στιγμές.
«Ο Dave Merrick μου είπε κάποτε ότι ο κόσμος θέλει να δει σεξ. Μου έλεγε πως αν βάλεις σε μια σκηνή μια ωραία κοπέλα και λίγο σεξ, ο κόσμος θα έρθει. Και έτσι ήρθαν για το Oh! Calcutta! που δεν ξέραμε ότι θα πήγαινε τόσο καλά, πόσο μάλλον όταν μερικές από τις κριτικές ήταν πολύ αρνητικές. Έτρεξε όμως για επτά χρόνια στο Λονδίνο και για δεκατρία στην Νέα Υόρκη».Το κοινό συνέχισε να έρχεται για τα επόμενα 20 χρόνια, τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο που ακολούθησε. Υπήρχε το The Rocky Horror Show και η κινηματογραφική του μεταφορά, το The Rocky Horror Picture Show, το A Chorus Line, η Annie, το Monty Python and the Holy Grail, το My Dinner with Andre, το Polyester, το The Comic Strip Presents, το Widow's Peak, ακόμα και η κωμωδία του 1990, Nuns on the Run.
Στο The Last Impresario, η Kate Moss επιμένει πως ο Michael «βγαίνει περισσότερο από εμένα πλέον», αλλά εμένα η εντύπωση που μου δημιουργήθηκε, ήταν πως τα τελευταία χρόνια ο ίδιος έχει αποσυρθεί σταδιακά από την δημόσια ζωή.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Οι τοίχοι του διαμερίσματος του είναι γεμάτοι από αφίσες που απεικονίζουν την δουλειά του και όλες οι άλλες επιφάνειες είναι πνιγμένες από φωτογραφίες των φίλων και της οικογένειάς του. Δεν πήγε στις Κάννες αυτό το καλοκαίρι, κάτι που αποτελεί μια συνήθεια πολλών ετών, αλλά θα περάσει τον χειμώνα του απολαμβάνοντας τον κήπο του Καλιφορνέζικου σπιτιού της δεύτερης πρώην γυναίκας του, της Luise.
Hunter S. ThompsonΤον περασμένο Απρίλιο, του απενεμήθη το Olivier Award για την προσφορά του, αλλά παραμένει ένας άνθρωπος «χωρίς προκαταλήψεις. Οι άνθρωποι της γενιά μου συνηθίζουν να αντιμετωπίζουν επικριτικά νέες δουλειές, ή υποστηρίζουν ότι οι νέοι δεν ρισκάρουν πλέον, αλλά δεν νομίζω ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα τότε και δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο ισχύει και σήμερα. Πιστεύω ότι θα υπάρχουν πάντα καλοί άνθρωποι που θα κάνουν καλά πράγματα».Σε αυτό τον εμπιστεύομαι. Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να σε πείσει ότι ο κυνισμός είναι για τους losers, τότε αυτός είναι ο Michal White.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
Να μια φωτογραφία του Bob Geldof που τον δείχνει να κρατάει πασχαλιάτικα αυγά. Πιο δίπλα μια φωτογραφία του Jack Nicholson να τεντώνεται σε μια πισίνα. Λίγες φωτογραφίες πιο κάτω, η Naomi Wats, o Bruce Anderson και η Margaret Thatcher κοιτάνε βιβλία δίπλα από ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Πάνω από το τζάκι του, υπάρχει μια μικρή κορνιζαρισμένη φωτογραφία της Kate Moss με τον γιο του Michael καθισμένο στα πόδια της, από κάποιες διακοπές στην δεκαετία του 90.«Ο Michael White είναι ο πιο διάσημος άνθρωπος για τον οποίο δεν έχεις ακούσει ποτέ», λέει χαρακτηριστικά η ηθοποιός Greta Scacchi στο The Last Impresario, ένα ντοκιμαντέρ που θα κυκλοφορήσει σύντομα με θέμα την ζωή του. Μπορεί να μην τον έχετε ακουστά, αλλά σίγουρα θα έχετε δει δείγματα της δουλειάς του.
Η ταινία ξεκινά με την τελετή έναρξης του Φεστιβάλ των Καννών το 2010, εκεί που η σκηνοθέτης Gracie Otto παρατήρησε πως «όλος ο κόσμος κινούνταν γύρω από έναν ηλικιωμένο κύριο που ήταν το σημείο αναφοράς ενός τεράστιου πάρτι».Μέσα στα επόμενα 90 λεπτά, μαθαίνουμε για την ζωή του και τον χαρακτήρα του από τις συνεντεύξεις μερικών πολύ επιδραστικών ατόμων: οι Anna Wintour, John Waters, Yoko Ono, Kate Moss, Lou Adler, John Cleese, Bill Oddie, Wallace Shawn και ο Ισλανδός καλλιτέχνης Erró είναι μερικά από αυτά τα άτομα.
Αυτός είναι και ο τρόπος της Otto να μας πει για την ιστορία του Michael. Για σκηνοθετικό ντεμπούτο, η λίστα αυτών των χαρακτήρων είναι πολύ εντυπωσιακή.Από την άλλη, ίσως είναι και ο χαρακτήρας του Michael που προέτρεψε αυτά τα πρόσωπα να μιλήσουν. Ήθελα να νιώσω από πρώτο χέρι αυτή την αίσθηση του μαγνητισμού που εκπέμπει και περιγράφεται στην ταινία. Κάπως έτσι βρεθήκαμε σε έναν κόκκινο καναπέ, στο πίσω μέρος ενός κινηματογράφου, προσπαθώντας να ξεκινήσουμε μια κουβέντα. Η ικανότητα του στην ομιλία, που έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από ένα σχεδόν θανατηφόρο εγκεφαλικό που του συνέβη το 2005 και η δικιά μου βαριά προφορά, θα έπρεπε να είχαν κάνει την επικοινωνία μας δύσκολη. Κι όμως, μέχρι το τέλος της ημέρας, τον είχα ερωτευτεί κατά κάποιον τρόπο.
Ο Michael όμως, που έχει παντρευτεί δύο φορές, δεν πιστεύει στην μονογαμία. «Είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης να ποθείς το καινούργιο», λέει ο ίδιος. Στην ταινία, τόσο οι φίλοι όσο και οι πρώην ερωμένες τον περιγράφουν ως playboy, λιγότερο γοητευτικό και περισσότερο αστείο. Ένας άντρας που αγκαλιάζει τις γυναίκες και μπορεί να διακρίνει αυτό το μυστηριώδες «κάτι» σε κάποιον. Σύμφωνα με την Anna Wintour, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που της μίλησε για την Kate Moss.
«Είμαι ο καλύτερος άνθρωπος για να καλέσεις σε ένα πάρτι», μου λέει, «γιατί θα έχω πάντα μαζί μου μια όμορφη κοπέλα».Κατάφερες όμως να μείνεις φίλος με όλες τις παλιές σου σχέσεις, του απαντάω. Πώς κατάφερες να κάνεις όλες αυτές τις γυναίκες να είναι αφοσιωμένες σε σένα τόσο καιρό;
Μου λέει πως δεν μπορεί να απαντήσει σε αυτό, αλλά εγώ νομίζω πως μπορώ. Γιατί είναι διασκεδαστικός. Ήρθε στην πρώτη μας συνάντηση φορώντας ένα κεντητό μπλε σακάκι, καρό παντελόνι και παπούτσια του τένις, λέγοντας μου ότι «ντύνομαι καλά». Τον ρώτησα για τα πάρτι στα οποία είχε πάει στα ντουζένια του και μου είπε πως το καλύτερο ήταν στα εγκαίνια του Studio 54, παρά το γεγονός ότι δεν θυμόταν τίποτα για αυτό.
Ο Michael γεννήθηκε στη Γλασκώβη to 1936, παιδί μιας σχετικά ευκατάστατης οικογένειας και στάλθηκε σε οικοτροφείο της Ελβετίας σε ηλικία 7 ετών. Εκεί, έμαθε να μιλά Γαλλικά (και αργότερα Γερμανικά και Ιταλικά) για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς δεν μιλούσε Αγγλικά. Σπούδασε στην Σορβόννη και η πρώτη του δουλειά στο θέατρο ήταν ως βοηθός του θρυλικού ιμπρεσάριου Pete Daubeney.Αναπολώντας αυτές τις ημέρες, είναι διασκεδαστικά ακομπλεξάριστος με τα καμώματα του. «Η πρώτη μου παράσταση ήταν το The Connection το 1961. Ήταν του Jack Gelber και είχε θέμα κάποιους ναρκομανείς τζαζίστες που περιμένουν το βαποράκι τους. Το θέατρο τότε λογοκρινόταν από τον Λόρδο Τσάμπερλεην και στο The Connection οι ηθοποιοί προσποιούνταν ότι σουτάρανε ηρωίνη επί σκηνής».
Μια σειρά από εξίσου προβοκατόρικα projects ακολούθησαν. Το Son of Oblomov με τον Spike Milligan, το Cambridge Circus revue με τους Tim Brooke-Taylor, Graham Chapman, John Cleese, David Hatch, Bill Oddie, Chris Stuart-Clark και Jo Kendall και βέβαια το Oh! Calcutta! Του Kenneth Tynan, που περιείχε τον μεγαλύτερο αριθμό γυμνών σκηνών που είχε δει ποτέ το κοινό της εποχής, ακόμα και στις προσωπικές του στιγμές.
«Ο Dave Merrick μου είπε κάποτε ότι ο κόσμος θέλει να δει σεξ. Μου έλεγε πως αν βάλεις σε μια σκηνή μια ωραία κοπέλα και λίγο σεξ, ο κόσμος θα έρθει. Και έτσι ήρθαν για το Oh! Calcutta! που δεν ξέραμε ότι θα πήγαινε τόσο καλά, πόσο μάλλον όταν μερικές από τις κριτικές ήταν πολύ αρνητικές. Έτρεξε όμως για επτά χρόνια στο Λονδίνο και για δεκατρία στην Νέα Υόρκη».Το κοινό συνέχισε να έρχεται για τα επόμενα 20 χρόνια, τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο που ακολούθησε. Υπήρχε το The Rocky Horror Show και η κινηματογραφική του μεταφορά, το The Rocky Horror Picture Show, το A Chorus Line, η Annie, το Monty Python and the Holy Grail, το My Dinner with Andre, το Polyester, το The Comic Strip Presents, το Widow's Peak, ακόμα και η κωμωδία του 1990, Nuns on the Run.
Στο The Last Impresario, η Kate Moss επιμένει πως ο Michael «βγαίνει περισσότερο από εμένα πλέον», αλλά εμένα η εντύπωση που μου δημιουργήθηκε, ήταν πως τα τελευταία χρόνια ο ίδιος έχει αποσυρθεί σταδιακά από την δημόσια ζωή.Οι τοίχοι του διαμερίσματος του είναι γεμάτοι από αφίσες που απεικονίζουν την δουλειά του και όλες οι άλλες επιφάνειες είναι πνιγμένες από φωτογραφίες των φίλων και της οικογένειάς του. Δεν πήγε στις Κάννες αυτό το καλοκαίρι, κάτι που αποτελεί μια συνήθεια πολλών ετών, αλλά θα περάσει τον χειμώνα του απολαμβάνοντας τον κήπο του Καλιφορνέζικου σπιτιού της δεύτερης πρώην γυναίκας του, της Luise.
Hunter S. ThompsonΤον περασμένο Απρίλιο, του απενεμήθη το Olivier Award για την προσφορά του, αλλά παραμένει ένας άνθρωπος «χωρίς προκαταλήψεις. Οι άνθρωποι της γενιά μου συνηθίζουν να αντιμετωπίζουν επικριτικά νέες δουλειές, ή υποστηρίζουν ότι οι νέοι δεν ρισκάρουν πλέον, αλλά δεν νομίζω ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα τότε και δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο ισχύει και σήμερα. Πιστεύω ότι θα υπάρχουν πάντα καλοί άνθρωποι που θα κάνουν καλά πράγματα».Σε αυτό τον εμπιστεύομαι. Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να σε πείσει ότι ο κυνισμός είναι για τους losers, τότε αυτός είναι ο Michal White.
Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.