Γιατί Γκρινιάζουμε Διαρκώς στην Ελλάδα για τα Φεστιβάλ;

Θυμάμαι ήταν το 2009. Η Ελλάδα ζούσε το δικό της hipster όνειρο, το κέντρο είχε γίνει μόδα και η Καρύτση το hot spot της διασκέδασης. Εκεί που ξεπηδούσαν τα μπαράκια σαν τα μανιτάρια (όπως και οι Djs), το pitchfork ήταν η νέα μουσική βίβλος και ο κόσμος λάτρευε να ακούει νέα «ψαγμένα» συγκροτήματα. Και φυσικά γκρίνιαζε που οι διοργανώτριες εταιρίες έφερναν συνεχώς τα ίδια και τα ίδια ονόματα και όχι αυτά τα νέα συγκροτήματα που παίζουν στα μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού.

Και κάπως έτσι το Gagarin 205 αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα και να φέρει στην Αθήνα ό,τι πιο φρέσκο υπήρχε εκείνη την περίοδο: Silversun Pickups, Horrors και The Pains of Being Pure at Heart μέσα στο καλοκαίρι.

Τρεις νέες μπάντες, με φρέσκο ήχο, που έκαναν «γκελ» στο κοινό. Ή αυτό πίστευαν όλοι μέχρι τότε. Γιατί τελικά, για να μιλήσουμε με νούμερα, ήταν τρεις μπάντες που μαζί δεν κατάφεραν να μαζέψουν περισσότερα από χίλια άτομα - πάνω κάτω πρέπει να ήταν 250-300 άνθρωποι σε κάθε συναυλία. Και τότε φάνηκε με το καλύτερο τρόπο ότι στα λόγια είμαστε καλοί, αλλά όχι και στις πράξεις. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι η γκρίνια σταμάτησε μέσα στα επόμενα χρόνια. Κάθε χειμώνα, που ανακοινώνονται τα ονόματα του συναυλιακού καλοκαιριού, η αντίδραση είναι η ίδια: «πάλι αυτούς που έχουμε βαρεθεί να τους βλέπουμε;». Κάτι που συνέβη και φέτος, ιδιαίτερα όταν ακούστηκαν συγκροτήματα όπως οι James και οι Placebo. Συγκροτήματα που έχουν έρθει ουκ ολίγες φορές στα μέρη μας και κάθε φορά γεμίζουν τους χώρους που παίζουν.

Μήπως όμως να σταματήσει επιτέλους αυτή η γκρίνια και η μουρμούρα; Μια μουρμούρα που σίγουρα ακούγεται από περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που πάνε στα «ψαγμένα» live, που -όπως λένε- τόσο θέλουν να βλέπουν. Γιατί τώρα με έπιασε αυτό; Φυσικά με αφορμή το Plissken Festival.

Το φεστιβάλ έφερε πάνω-κάτω 50 ονόματα, όχι από τα πολυπαιγμένα, αλλά σίγουρα από τα αγαπημένα, όπως Fuck Buttons, Black Lips, Wild Beasts, Girls Against Boys, 65daysofstatic, Soft Moon κτλ. κτλ. Η διοργάνωση ήταν αξιοπρεπέστατη (με τα λαθάκια της αλλά πιστεύω χρόνο με το χρόνο τα διορθώνουν) και όπως έλεγαν, όλοι ήταν ευχαριστημένοι, καθώς σε σχέση με πέρσι είχε πολύ κόσμο. Δεν διαφωνώ εδώ, αλλά μια παρατήρηση: γιατί πρέπει να είμαστε χαρούμενοι όταν ένα φεστιβάλ, φρέσκο και alternative (όπως υποτίθεται πως όλοι έτσι τα θέλουν τα φεστιβάλ) με 50 ονόματα μαζεύει κάτι περισσότερο από 3.000 άτομα; Ένα φεστιβάλ που αν γινόταν στο εξωτερικό θα είχε 15.000 κόσμο.

Sorry, όσο κι αν ήταν καλύτερα από πέρσι τα πράγματα στο φετινό Plissken, εγώ περίμενα περισσότερο κόσμο. Ιδιαίτερα αφού είδα στα social media το κράξιμο για τις άλλες συναυλίες και τον ενθουσιασμό για το line up του Plissken. Αλλά μάλλον, όπως φαίνεται, στα social media μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε. Και να είμαστε όσο εναλλακτικοί πιστεύουμε.

Άρα επιμένω - μήπως να σταματήσουμε την γκρίνια απέναντι στους διοργανωτές που φέρνουν συνεχώς τα ίδια ονόματα; Δεν λέω ότι και εκείνοι δεν έχουν κάνει τα λάθη τους ανά περιόδους, αλλά, όπως και να το κάνουμε, οι διοργανωτές επαγγελματίες είναι: θα φέρουν το γκρουπ που θα κόψει εισιτήρια. Και από την ώρα που οι James κόβουν χιλιάδες και οι Silversun Pickups 250 εισιτήρια, η απλά λογική λέει ότι οι πρώτοι θα έρχονται ξανά και ξανά. Λεφτά θέλουν να βγάλουν (ή τουλάχιστον να μην μπουν μέσα οικονομικά), όχι να κάνουν συναυλίες για τη ψυχή της μάνας τους.

Άρα ας σταματήσουμε τη γκρίνια για αυτούς που φέρνουν τα ονόματα - και ίσως να αρχίσουμε λίγο τη γκρίνια για εμάς. Ξέρεις, εμάς που όλο λέμε ότι θέλουμε φρέσκα ονόματα και γκρινιάζουμε που σε αυτή τη χώρα δεν γίνονται τα «πράγματα» όπως στο εξωτερικό, αλλά δύσκολα στηρίζουμε νέες προσπάθειες. Και ακόμα πιο δύσκολα βλέπουμε νέες μπάντες.

Γιατί, στην τελική, αν δεν στηρίξεις τις νέες προσπάθειες, με τους James και τους Placebo θα την βγάλεις και του χρόνου. Κι ας γκρινιάζεις όσο θέλεις μετά.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.