Οι Πρώτες Μέρες του Πανκ Μέσα από τον Φακό του David Goldis

Υπήρχαν πέντε ή έξι φωτογράφοι που ήταν παρόντες στην γέννηση του πανκ, αλλά Godlis ήταν και παραμένει μόνο ένας. Οι περισσότεροι από αυτούς τους φωτογράφους που ήταν ή αρκετά έξυπνοι ή αρκετά τυχεροί ώστε να βρίσκονται στην περιοχή του Bowery στις αρχές της δεκαετίας του 70, βασίζονταν στα δυνατά φλας και τις καθαρές φωτογραφίες οι οποίες έμπαιναν στα μουσικά περιοδικά της εποχής. Όταν όμως ο David Godlis έφτασε στην Νέα Υόρκη από την Βοστώνη το 1976, πρότεινε έναν πιο ρομαντικό ύφος. Στηρίζοντας την έμπνευσή του σε σκηνές του Παρισιού από την δεκαετία του 30, όπως της αποθανάτισε ο ήρωάς του ο Brassai, o Godlis φωτογράφισε συγκροτήματα της εποχής όπως οι Blondie, οι Τelevision, οι Ramones, οι Richard Hell and the Voidoids, οι Suicide, οι Talking Heads, οι Dead Boys, η Patti Smith και πολλούς άλλους ακόμα, στο μαγαζί από όπου ξεκίνησαν όλα, το CBGB.

Παρά την αντικειμενική ομορφιά των φωτογραφιών του και το ξεκάθαρο προσωπικό του στυλ, οι φωτογραφίες του δεν έβρισκαν χώρο στις εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής. Για αυτόν τον λόγο, μέχρι τώρα ποτέ δεν υπήρξε ένα βιβλίο που να συγκεντρώνει όλη την δουλειά του από τις πρώτες μέρες του punk, παρά την τεράστια φήμη που έχουν πλέον οι άνθρωποι που φωτογράφιζε.

Richard Hell, περιοχή Bowery, 1977

Γνώρισα τον Godlis μέσω του Henry Horestein έναν εκ των πιο αναγνωρισμένων και αξιοσέβαστων φωτογράφων της χώρας, που αποτύπωσε την country μουσική στην σειρά του με τίτλο Honky Tonk. Ο Henry ήξερε πως πέρα από photo editor για το VICE, έβγαζα μόνος μου και ένα λεύκωμα νέων φωτογράφων, το MATTE και μου πρότεινε να συναντηθώ με τον Godlis. Πιθανώς δεν γνώριζε πως η έμπνευσή μου για το MATTE ήταν το περιοδικό Punk του John Holmstrom και του Legs McNeil, μια προσπάθεια που είχε δώσει και το όνομά της στο ομότιτλο κίνημα. Ο Godlis σκεφτόταν να δημοσιεύσει ένα βιβλίο για χρόνια και μιας και έψαχνα να στήσω μια εκδοτική εταιρία για να μπορώ να βγάζω φωτογραφικά βιβλία, αποφασίσαμε να συνεργαστούμε. Το αποτέλεσμα, που  στάθηκε στα πόδια του μέσω του Kickstarter, λέγεται History Is Made At Night και ο Godlis μου μίλησε για αυτό.

Patti Smith, περιοχή Bowery, 1976

VICE: Μετά από σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, υπάρχει φοβερό ενδιαφέρον για το γεγονός ότι οι φωτογραφίες σου συλλέγονται επιτέλους σε ένα βιβλίο.

Godlis: Εκπλήσσομαι κι εγώ να σου πω την αλήθεια. Νόμιζα ότι δεν θα ενδιέφερε κανέναν.

Οι Talking Heads στο CBGB, 1977

Αυτό είναι το πρώτο σου βιβλίο σωστά;

Ναι, η δουλειά μου έχει συμπεριληφθεί σε άλλα βιβλία και ντοκιμαντέρ, αλλά δεν έχω βγάλει ποτέ κάτι δικό μου. Αλλά πάντα υπήρχε στο μυαλό μου, από την ώρα που τράβηξα αυτές τις φωτογραφίες. Με το πέρασμα των χρόνων, μου φάνηκε ότι πλέον υπήρχε ο ιδανικός τρόπος να γίνει, μέσω του crowdfunding. Έμοιαζε με αυτό που κάναμε στο CBGB τότε. Είναι DIY (Κάντο Μόνος Σου). Δεν μπορώ να φανταστώ έναν ποιο DIY τρόπο για να στήσεις ένα βιβλίο. Ταίριαξε απόλυτα.

O Joey Ramone στο St. Mark’s Place, 1981

Χρησιμοποιούσες την τεχνική του long exposure, αλλά υπήρξαν αρκετοί που δεν καταλάβαιναν τι ήθελες να κάνεις, που απλά έλεγαν ότι οι φωτογραφίες σου είναι θολές.

Ναι, δεν χρησιμοποιούσα φλας. Ο κόσμος τότε είχε συνηθίσει τις γυαλιστερές φωτογραφίες με φλας, όταν αφορούσε κάτι σχετικό με την ροκ μουσική. Καμιά φορά όταν φωτογράφιζα κόσμο, μου έλεγαν «ε, το φλας δεν λειτούργησε». Υπήρχαν κάποιοι πιο καλλιτεχνικοί φωτογράφοι που έκαναν πράγματα σαν και τα δικά μου, αλλά σίγουρα όχι αυτοί που κάλυπταν μουσικά γεγονότα. Κάθε φορά λοιπόν που προσπαθούσα να τις δημοσιεύσω, αντιμετώπιζα συντάκτες να μου λένε πως η δουλειά μου δεν δημοσιεύεται. Κάποιες φωτογραφίες μου είχαν μπει στο New Musical Express στην Αγγλία και φαίνονταν μια χαρά εκεί. Αλλά στην Νέα Υόρκη δεν μπορούσα να σταθώ. Κανείς δεν ενδιαφερόταν για το punk που φωτογράφιζα στην Αμερική. Έπρεπε να έρθουν οι Sex Pistols έναν χρόνο μετά για να αρχίσουν να προσέχουν την σκηνή.

Alex Chilton, περιοχή Bowery, 1977

Πως μπλέχτηκες σε αυτήν την σκηνή;

Είδα μια απλή, μαυρόασπρη διαφήμιση στο οπισθόφυλλο της Village Voice με περίεργα ονόματα συγκροτημάτων. Ποια φτιάχνει μια μπάντα που λέγεται Television; Είχα δει και μερικά τεύχη του Punk που περιείχαν φωτογραφίες από το GBGB, οπότε αποφάσισα να πάω. Μπήκα μέσα και άκουσα τους Television και σκέφτηκα αμέσως πως εντάξει, αυτοί εδώ έχουν τον ίδιο δίσκο των Velvet Underground που έχω κι εγώ. Ήταν ωραίο να είσαι στον ίδιο χώρο με τέτοιους ανθρώπους. Το punk δεν θεωρούνταν απειλητικό ακόμα, δεν είχαν έρθει οι Sex Pistols, δεν είχαν έρθει οι παραμάνες. Ήμασταν όλοι γύρω στα 25 με 26, δεν είχαμε τρόπο να μπούμε στην μουσική βιομηχανία, οπότε έπρεπε να βρούμε έναν χώρο και να δημιουργήσουμε μια σκηνή. Αυτό κάναμε εκεί.

Οι Blondie στο CBGB, 1977

DIY.

Ναι. Αν δεν σε θέλει κάποια δισκογραφική, βγάλε δίσκο μόνος σου. Άρχισε να κολλάς αφίσες, παίξε σε ένα μέρος που κανείς δεν θέλει να παίξει στο Bowery. Είδα τους Ramones κι εκεί τελείωσαν όλα. Είπα πως εδώ θα είναι το στέκι μου. Έλα τώρα, ποιος δεν ήθελε να δει τους Blondie;

Klaus Nomi, Jim Jarmusch, Christopher Parker

Είναι μια περίοδος της μουσικής που αντιμετωπίζεται με φοβερό ρομαντισμό από τις νεότερες γενιές. Πιστεύεις πώς έχει αλλάξει ο τρόπος που ο κόσμος κοιτάει αυτές τις φωτογραφίες;

Κοίτα, η μουσική προχωράει. Στην δεκαετία του 80, οι φωτογραφίες μου έμοιαζαν αδιάφορες, σαν παλιές ξεχασμένες ειδήσεις. Αλλά μετά ήρθαν οι Nirvana και επειδή το punk ήταν ένα κίνημα που τους είχε επηρεάσει, άρχισα να δέχομαι τηλέφωνα που μου ζητούσαν φωτογραφίες. Η δουλειά μου έγινε κομμάτι της μουσικής ιστορίας. Ως ένα σημείο, θα έλεγα πως αυτές οι φωτογραφίες είναι φτιαγμένες για να θυμίζουν, για να ξυπνάνε μνήμες. Όταν είσαι φωτογράφος, ξέρεις ότι με κάποιον τρόπο καταγράφεις και την εποχή που φωτογραφίζεις. Προσπαθείς να αποθανατίσεις μια περίοδο, οπότε όταν κάποιος στο μέλλον θέλει να μάθει για αυτήν, θα μπορεί να το κάνει μέσα από την δουλειά σου.