H Αμερικανική Κυβέρνηση Στέλνει σε Αυτό τον Χρηματιστή 300 Μπάφους τον Μήνα

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Αν έπρεπε να μαντέψει πόσους μπάφους έχει καπνίσει ο Irvin Rosenfeld από το 1982 και μετά, θα έλεγε πως έχει καπνίσει 135.000 μπάφους. Περίπου 30 την ημέρα δηλαδή, κάθε μέρα, εδώ και 34 χρόνια.

Παρά το γεγονός ότι μιλάμε για μια συνήθεια που μάλλον θα έβαζε μέχρι και τον Snoοp Dogg στο χώμα, ο 63χρονος κάτοικος της Florida ζει μια σχετικά κανονική ζωή: είναι χρηματιστής σε μια μεγάλη εταιρεία και τα Σάββατα δουλεύει εθελοντικά με ανάπηρα άτομα, την ίδια στιγμή που παλεύει με μια σπάνια πάθηση των οστών η οποία λέγεται πολλαπλή εγγενής χονδρώδης εξόστωση.

Όταν τηλεφώνησα στον Rosenfeld στο γραφείο του, είχε ήδη καπνίσει έναν από τα 33 έτοιμους μπάφους οι οποίοι του παρέχονται κάθε μήνα στο πλαίσιο του προγράμματος Investigational New Drug (IND) της Υπηρεσίας Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ (Food and Drug Administration – FDA).

Οι κρατικοί μπάφοι του Rosenfeld δεν είναι πολύ δυνατοί –περιέχουν μόλις 4% THC– και δεν την «ακούει» με αυτούς. Η επιλογή, όπως με ενημέρωσε, δεν είναι δική του. Από τότε που δοκίμασε για πρώτη φορά χόρτο τη δεκαετία του '70, δεν έχει καταφέρει να την «ακούσει» εξαιτίας μιας ανωμαλίας η οποία έχει εντοπιστεί στους υποδοχείς κανναβινοειδών του εγκεφάλου του. Έστω κι έτσι, η κάνναβη τον ανακουφίζει από τους χρόνιους πόνους και αν τον ρωτήσεις, θα σου πει ότι μόνο εξαιτίας του χόρτου παραμένει ζωντανός.

Όταν διαγνώστηκε η ασθένεια του Rosenfeld, σε ηλικία 10 ετών, οι γιατροί εντόπισαν πάνω από 200 όγκους να καλύπτουν τα οστά του. Αυτοί οι όγκοι αναμένονταν να πολλαπλασιαστούν και να μεγαλώσουν, ενώ την ίδια στιγμή ο Rosenfeld έπρεπε να αντιμετωπίσει και τα οδυνηρά οστικά προβλήματα που του προκαλούσε η πάθηση.

Στην καλύτερη περίπτωση, ο Rosenfeld θα έπρεπε να ζήσει μια ζωή αδιάκοπων πόνων και παυσίπονων σε μεγάλες δόσεις. Στη χειρότερη, οι όγκοι θα πολλαπλασιάζονταν, θα γίνονταν κακοήθεις και θα τον σκότωναν.

Με αυτές τις όχι και τόσο καλές προοπτικές, ο Rosenfeld έφυγε για το πανεπιστήμιο το 1971. Μέχρι εκείνο το σημείο δεν είχε δοκιμάσει ποτέ μαριχουάνα, μιας και με τόσα φάρμακα που ήδη έπαιρνε δεν έβλεπε τον λόγο να προσθέσει και κάτι παράνομο στην εξίσωση. Εντέλει, όμως, «λύγισε» από την πίεση των συμφοιτητών του και άρχισε να καπνίζει κοινωνικά.

Όταν κατανάλωσε χόρτο για δέκατη φορά, ο Rosenfeld παρατήρησε κάτι απίστευτο: καθόταν και έπαιζε σκάκι με έναν φίλο επί μισή ώρα χωρίς να νιώσει ίχνος πόνου. Μέχρι τότε, δεν μπορούσε να κάτσει σε μια θέση για παραπάνω από δέκα λεπτά, εξαιτίας των πόνων της πάθησής του. Αυτήν τη φορά δεν είχε πάρει παυσίπονα όμως.

«Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι το παράνομο ναρκωτικό που λεγόταν μαριχουάνα ήταν το μόνο φάρμακο που μου χάριζε αυτή την ανακούφιση», εξηγεί ο Rosenfeld.

O Rosenfeld παράτησε το πανεπιστήμιο το 1972 και ξεκίνησε μια διαδικασία πίεσης προς την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για να του επιτραπεί η χρήση μαριχουάνας για φαρμακευτικούς λόγους, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Το 1977, όμως, ο Rosenfeld γνώρισε τον Robert Randall, στον οποίο είχε δοθεί κυβερνητική άδεια από την προηγούμενη χρονιά για χρήση μαριχουάνας για φαρμακευτικούς λόγους. Ο Randall είχε διαγνωσθεί με γλαύκωμα από τα 20 του και οι γιατροί τον είχαν προειδοποιήσει πως κατά πάσα πιθανότητα θα έχανε την όρασή του μέχρι τα 30 του. Μια μέρα, όμως, αφού είχε καπνίσει έναν μπάφο, κατάλαβε πως η μαριχουάνα ανακούφιζε τα προβλήματα όρασής του.

«Τα συνέδεσε αμέσως», λέει η Alice O'Leary, χήρα του Randall και ακτιβίστρια υπέρ της μαριχουάνας. «Στην αρχή δεν μπορούσε να το πιστέψει, αλλά μέσα από διάφορες δοκιμές το απέδειξε και το πίστεψε. Από εκεί και πέρα, το να βρίσκουμε μαριχουάνα έγινε κομμάτι της ζωής μας».

Κάτι τέτοιο βέβαια ήταν παράνομο τότε. Το 1975, ο Randall και η O'Leary συνελήφθησαν για την καλλιέργεια πέντε φυτών μαριχουάνας στο μπαλκόνι τους στην Ουάσιγκτον, με το σπίτι τους να βρίσκεται μόλις οκτώ τετράγωνα από το Καπιτώλιο. Θα μπορούσαν κάλλιστα να πληρώσουν το πρόστιμο, αλλά αντ' αυτού αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν την κυβέρνηση δικαστικά, υποστηρίζοντας πως τα φυτά ήταν ιατρικά αναγκαία για εκείνους.

Μια μελέτη, όμως, που μόλις ολοκληρωνόταν στο UCLA σχετικά με το πώς επηρεάζει η μαριχουάνα την ενδοφθάλμια πίεση βοήθησε τον Randall. Συμμετέχοντας σε αυτήν, ο Randall κατάφερε να αποδείξει πως η μαριχουάνα όντως τον βοηθούσε με το γλαύκωμά του και ίσως μπορούσε να καθυστερήσει την τύφλωσή του, έστω και για μερικά χρόνια. Με αυτά τα νέα στοιχεία, ο Randall και η Ο'Leary κατάφεραν να κερδίσουν τη δίκη και να αθωωθούν από όλες τις κατηγορίες.

Ο Randall προσέγγισε το FDA και το Εθνικό Ινστιτούτο για την Τοξικομανία (National Institute for Drug Addiction – NIDA), τις δύο υπηρεσίες που ήλεγχαν τη μαριχουάνα που χρησιμοποιούνταν για λόγους έρευνας, και τις πίεσε ώστε να του δοθεί πρόσβαση σε αυτήν για να αντιμετωπίσει το γλαύκωμά του.

«Η αίτηση που έκανε εξέπληξε τις ομοσπονδιακές υπηρεσίες», θυμάται η O'Leary. «Η φαρμακευτική μαριχουάνα δεν υπήρχε καν στον χάρτη τότε και να που ερχόταν ένας άνθρωπος, μόνος του σε ένα ομοσπονδιακό γραφείο ζητώντας πρόσβαση στις προμήθειές τους. Η πρώτη τους αντίδραση ήταν πολύ θετική και συγκαταβατική και τελικά του έδωσαν την πρόσβαση που ζητούσε».

O Randall έγινε ο πρώτος ασθενής που χρησιμοποίησε μαριχουάνα για φαρμακευτικούς λόγους στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά την απαγόρευση της ουσίας το 1937. Και από εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε το πρόγραμμα IND.

Όταν ο Rosenfeld γνώρισε τον Randall στη Virginia, μερικούς μήνες αργότερα, του εξήγησε πως το FDA απέρριπτε διαρκώς το αίτημά του για πρόσβαση σε φαρμακευτική μαριχουάνα. Ο Randall και η O'Leary προσφέρθηκαν να βοηθήσουν. Μαζί, βοήθησαν τον Rosenfeld να γίνει ο δεύτερος ασθενής του προγράμματος το 1982.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80, το πρόγραμμα συνέχισε να μεγαλώνει, ανοίγοντας την πρόσβαση στη μαριχουάνα και σε ασθενείς του AIDS και ασθενείς με σπάνια είδη καρκίνου. Το 1992, όμως, η κυβέρνηση Bush σταμάτησε το πρόγραμμα, αφήνοντας όμως σε 13 από τους αρχικούς ασθενείς του προγράμματος το δικαίωμα πρόσβασης στη μαριχουάνα.

Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Rosenfeld. Κάθε πέντε μήνες λαμβάνει έξι κουτιά, καθένα από τα οποία περιέχει 300 έτοιμους μπάφους. Η μαριχουάνα καλλιεργείται στο Πανεπιστήμιο του Mississippi, καθώς μόνο εκεί επιτρέπεται η καλλιέργεια της ομοσπονδιακά προσβάσιμης μαριχουάνας.

«Αν μιλήσεις σε κάποιον γευσιγνώστη της μαριχουάνας που θέλει να την "ακούσει", θα απογοητευτεί με την ποιότητα», λέει ο Rosenfeld. «Αλλά εγώ ψάχνω τα ιατρικά οφέλη και αυτά που λαμβάνω με βοηθούν».

O Rosenfeld και οι άλλοι ασθενείς έπρεπε να συμπληρώνουν εκθέσεις προόδου δύο φορές τον χρόνο για να μπορούν να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα, αλλά περιέργως αυτές οι εκθέσεις δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ για να κριθεί το πώς επηρεάζει μακροπρόθεσμα η ουσία τον ανθρώπινο οργανισμό. Εντούτοις, μια ανεξάρτητη έρευνα που εξέτασε ασθενείς του προγράμματος (την οποία οργάνωσε o γιατρός Ethan Russo) κατέληξε πως οι ασθενείς ήταν σε γενικές γραμμές υγιείς, σύμφωνα πάντα με τα δεδομένα των παθήσεών τους. Με άλλα λόγια, το ότι κάπνιζαν εκατοντάδες μπάφους τον μήνα δεν είχε κάποιο ευδιάκριτο αρνητικό αντίκτυπο στην υγεία τους.

Το αντίθετο μάλιστα, καθώς σε μερικές περιπτώσεις η ουσία βελτίωσε δραστικά την ποιότητα ζωής των ασθενών. Ο Randall, για παράδειγμα, διατήρησε την όρασή του κανονικότατα μέχρι τον θάνατό του σε ηλικία 53 ετών, παρά το γεγονός ότι οι γιατροί του είχαν πει ότι θα την έχανε στα 30 του. Παρομοίως, παρότι οι γιατροί είπαν στον Rosenfeld ότι οι όγκοι στα οστά του θα πολλαπλασιάζονταν και θα μεγάλωναν, από τότε που κάνει χρήση μαριχουάνας η κατάστασή του έχει παραμείνει σταθερή.

Για εκείνα τα άτομα που δεν κατάφεραν να μπουν στο πρόγραμμα IND, υπάρχουν πλέον πολλές κινήσεις προς την κατεύθυνση της νομιμοποίησης της μαριχουάνας σε πολιτειακό επίπεδο, με την California να γίνεται το 1996 η πρώτη πολιτεία που νομιμοποίησε την ουσία για φαρμακευτική χρήση. Πλέον, 25 πολιτείες καθώς και η Ουάσιγκτον έχουν ακολουθήσει το παράδειγμα, ενώ σε εννέα ακόμα πολιτείες έχει κινηθεί η διαδικασία δημοψηφίσματος για τη νομιμοποίηση της ουσίας.

Εντούτοις, ο Rosenfeld και η O'Leary νιώθουν πως η μάχη δεν έχει κερδηθεί ακόμα.

«Το 1982, εγώ και ο Bob Randall δώσαμε έναν όρκο», λέει ο Rosenfeld. «Ότι θα μαθαίναμε σε όλο τον κόσμο τα προτερήματα της φαρμακευτικής κάνναβης. Αυτό ξεκινήσαμε να κάνουμε, αλλά δεν το έχουμε καταφέρει πλήρως ακόμα. Είναι εκνευριστικό να ακούς από τις ομοσπονδιακές αρχές ότι δεν υπάρχουν φαρμακευτικές χρήσεις για τη μαριχουάνα όταν εμείς το γνωρίζουμε ήδη. Είμαστε η ζωντανή απόδειξη γι' αυτό».

Περισσότερα από το VICE Ο Τραμπ «Έριξε» 2.000.000 Δολάρια για να Απαντήσει σε Σχόλια της Κλίντον

Η Αλληλεγγύη Είναι η Μόνη Απάντηση στις Ξενοφοβικές Ανακοινώσεις των Γονιών του Ωραιοκάστρου

Mια Εταιρεία Αναψυκτικών Δίνει Οικονομική Ελπίδα στους Έλληνες με το Άγριο Τσάι του Βουνού