Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE U.S.Δεν μπορούσα να περιμένω άλλο. Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο πια. Το μόνο που ήθελα ήταν να νιώσω την αίσθηση του να κυνηγάς ένα Vulpix σε ένα λιβάδι, να ταΐζεις το Rattata ζαχαρωτά και να το βλέπεις να μεγαλώνει, να κάνεις καλαμπούρι με άλλους επίδοξους Pokémon masters. Ήθελα να δω το όνομά μου σε άρθρο της Huffington Post που μιλάει για θύματα ληστειών έξω από ένα γυμναστήριο Pokémon στο Dalston. Έπρεπε οπωσδήποτε να αποκτήσω το Pokémon Go.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Υπάρχει ένα πρόβλημα όμως. Το τηλέφωνό μου είναι σκατά. Ειλικρινά, εντελώς σκατά. Η οθόνη είναι σπασμένη, χωράει μόνο τέσσερις φωτογραφίες και μερικές φορές κρασάρει προτού καν το ανοίξω. Μπορεί να στείλει μόνο μηνύματα και τίποτα άλλο. Η κάμερα είναι σπασμένη. Δεν μπορώ να μπω στο App Store. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μπορέσω να το κατεβάσω.
Όλες οι φωτογραφίες είναι του Chris Bethell
Όμως γιατί να με σταματήσει η απουσία μιας εφαρμογής; Δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό, γιατί το Pokémon Go είναι κάτι παραπάνω από μια απλή εφαρμογή. Είναι μια δύναμη που κατάφερε το αδιανόητο και ξύπνησε μια ολόκληρη γενιά. Μας σήκωσε από τις εργονομικές καρέκλες μας, ξεκόλλησε το μυαλό μας από το σεξ και μας έβγαλε στον δρόμο. Τι θα έκανα λοιπόν; Θα άφηνα την απουσία μιας εφαρμογής να με εμποδίσει; Ή θα ανταποκρινόμουν στο κάλεσμα της γενιάς μου και θα έβγαινα εκεί έξω; Υπήρχε μόνο μία επιλογή, κι αυτή δεν ήταν άλλη από το πεπρωμένο. Θα έβγαινα στους δρόμους του Λονδίνου χωρίς την εφαρμογή και θα έπαιζα το παιχνίδι έχοντας έναν απλό στόχο: να τα πιάσω όλα. Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν μερικά αντικείμενα.
Poké balls, τσεκ. Στολή Pokémon, τσεκ. Ήμουν σχεδόν έτοιμος να ξεκινήσω το ταξίδι μου. Όμως έμενε ένα βασικό πράγμα να κάνω. Να ακολουθήσω το ίδιο τελετουργικό με 70 εκατομμύρια κόσμου που είχε εισέλθει στο σύμπαν, παραδίδοντας όλα μου τα προσωπικά στοιχεία. Αποχαιρέτησα, λοιπόν, το διαβατήριό μου και τα τραπεζικά μου έγγραφα και τα άφησα στην αυλή μου, προς δημόσια κατανάλωση. Δεν είχε σημασία πια. Ήμουν έτοιμος να βυθιστώ εξ ολοκλήρου, προκειμένου να ξεκινήσει η νέα μου ζωή. Ήμουν έτοιμος να γίνω ένας Pokémon master.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Χρειαζόταν να ενημερωθώ για πολλά. Ο κόσμος έπαιζε Pokémon Go σχεδόν μια βδομάδα τώρα, και κάθε post στο Reddit με κάποιο Rattata με ευρηματικό όνομα ή μια σπάνια μαρτυρία κάποιου που εντόπισε ένα Articuno ήταν βασανιστικό. Δεν είχα ούτε Pokémon ούτε τη διάθεση να κάνω χιούμορ πάνω σ' αυτό. Έτσι, βγήκα έξω προς αναζήτηση κάποιας κοινότητας εκπαιδευτών. Αφού περπάτησα στον δρόμο χτυπώντας το κεφάλι μου σε φράχτες και χοροπηδώντας σε σοκάκια, τελικά έπεσα πάνω σε μια ομάδα πιθανών υποψηφίων.
«Τι γίνεται, παίδες; Έχετε καμιά ιδέα πού υπάρχει κάποιο καλό μέρος για να πιάσω Pokémon εδώ κοντά;»«Συγγνώμη, τι;» απάντησε ένας άντρας, πετώντας κάτω μια σακούλα με χώμα».«Είμαι εκπαιδευτής Pokémon και ψάχνω να βρω ένα μέρος που να μπορώ να πιάσω Pokémon. Κατά προτίμηση θέλω να ανήκουν στον τύπο της φωτιάς, αλλά δεν είναι υποχρεωτικό».«Είναι σαν να μιλάς αλαμπουρνέζικα, φίλε». Ανταλλάσσοντας ματιές με τους φίλους του, συνέχισε: «Ειλικρινά, είναι σαν να μιλάς άλλη γλώσσα».Με το καμπανάκι του κινδύνου να χτυπάει, έτρεξα μακριά. Ξέρω αυτό τον τρόπο ομιλίας και ξέρω και αυτά τα τρία πρόσωπα – η Jessie, ο James και φυσικά ο Meowth. Ήταν ένα κλασικό κόλπο της Ομάδας Πύραυλος. Όμως έπρεπε να μεταμφιεστούν καλύτερα για να παγιδεύσουν έναν εκπαιδευτή με ένστικτο σαν το δικό μου. Εξακολουθούσα να χρειάζομαι συμβουλές από κάποιον που γνώριζε όλα όσα συνέβαιναν στο παρασκήνιο αυτού του σύμπαντος. Έπρεπε να μιλήσω με τον καθηγητή Willow.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Άρχισα να ψάχνω στο Google. Ύστερα από ενδελεχή έρευνα, τον βρήκα. Ο καθηγητής δουλεύει στο Πανεπιστήμιο Northampton και χρησιμοποιεί το όνομα «δρ Willow Berridge». Έχει μεταμφιεστεί σε γυναίκα που ειδικεύεται στην ιστορία του Σουδάν. Κλασικός Willow. Του έστειλα γρήγορα ένα email με όλες μου τις ερωτήσεις.
Παρόλο που ο καθηγητής αγνόησε το email μου, νομίζω ότι το μήνυμά του ήταν ξεκάθαρο: δεν γίνεται να σου τα δίνουν όλα έτοιμα στη ζωή. Μερικές φορές, οδηγείσαι στην πόρτα και πρέπει να κάνεις μόνος σου το βήμα για να τη διαβείς. Ευχαρίστησα τον καθηγητή, αφού κατάλαβα πια ότι έπρεπε να κάνω αυτά τα βήματα μόνος μου.
Έτσι, κλείστηκα στον εαυτό μου, κοίταξα το Poké ball μου και ακολούθησα το ένστικτό μου για να βρω Pokémon. Μετά από ανηφόρες και κατηφόρες, περάσματα από την κοίτη του ποταμού και πολλά αδιέξοδα, ως διά μαγείας βρέθηκα ακριβώς εκεί που έπρεπε: στο πάρκο. Ένα μέρος για το οποίο διαβάζεις tweets για το Magikarp να βγάζει φυσαλίδες στην επιφάνεια του νερού και το Nidoran να χοροπηδά στο χορτάρι. Κοιτώντας στον ορίζοντα και αναπνέοντας τον Poké αέρα, δεν πίστευα στα μάτια μου. Ένας εκπαιδευτής.
«Παίζεις, φίλε μου;»«Pokémon Go», λέει. «Ναι, παίζω. Με λένε Doug».«Κι εγώ!» του λέω. «Με λένε Oobah. Θες να παίξουμε;»«Ναι αμέ».«Πού είναι τα Pokémon;»«Παντού εδώ γύρω».«Ναι, αλλά πού;»«Ο Vulpix είναι εκεί ακριβώς!»Έπρεπε να εμπιστευτώ τον Doug. Ήμασταν στην ίδια ομάδα τώρα. Έριξα ενστικτωδώς την Poké ball μου στον Vulpix.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Εύρηκα», φώναξα, πηδώντας στον αέρα και κυνηγώντας το Poké ball μου. «Έπιασα το πρώτο μου Pokémon!»«Με δουλεύεις;» με ρώτησε ο Doug. Όμως εγώ τον αγριοκοίταξα και απομακρύνθηκα – ήταν ανταγωνιστής πλέον και ήταν προφανές ότι υπήρχαν πολλά Pokémon εκεί κοντά. «Όπως εδώ, για παράδειγμα», είπα διώχνοντας μακριά τα πουλιά. «Νομίζω ότι βλέπω ένα Gyarados!»
Μπουμ! Ψάρεψα την μπάλα μου από το ποτάμι και μέσα σε μια ώρα είχα έναν ολόκληρο στρατό από Pokémon στη ζώνη μου. Το όνειρο γινόταν πραγματικότητα. Είχα εξελιχθεί από ένα απλό ανθρωπάκι σε εκπαιδευτή. Και υπήρχε μόνο ένα λογικό βήμα από εκεί και πέρα. Έπρεπε να βρω ένα γυμναστήριο Pokémon. Όμως για να το κάνω αυτό, χρειαζόταν να στοιβάξω τα Pokémon μου, να τους πάρω ζαχαρωτά και να πατήσω το κουμπί refresh. Χρειαζόμουν ένα Poké stop. Έτσι, το 'βαλα για το κοντινότερο.
Είναι περίεργα τα Poké stops. Μοιάζουν με τα καταστήματα που έχουμε στον πραγματικό κόσμο, όμως δεν υπάρχουν νόμοι. Για παράδειγμα, είχα διαβάσει στο ίντερνετ ότι μπορείς να ανταλλάξεις ένα Pokémon που δεν θέλεις με ζαχαρωτά, όμως όταν ρώτησα τον άντρα στο μαγαζί, εκείνος κούνησε το κεφάλι αρνητικά. Έτσι, πήρα μια εξάδα αυγά και ρώτησα αν μπορούσαν να εκκολαφθούν στα πέντε ή τα δέκα χιλιόμετρα. Ο άντρας αναστέναξε βαριά. Αγόρασα τα αυγά.Ήμουν έτοιμος να πάω στο γυμναστήριο. Είχε έρθει η ώρα να πάρω αυτό που δικαιωματικά μου ανήκε, κι έτσι πήρα μια βαθιά ανάσα και άνοιξα την πόρτα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πέρασα τα γήπεδα του badminton, τους εκπαιδευτές Β΄ κατηγορίας και κατευθύνθηκα αμέσως στο ψητό: στην Α΄ κατηγορία. Σε εκείνο το αμφιθέατρο που θα κρινόταν το πεπρωμένο μου, άρχισα να καλώ ανθρώπους σε μάχη.
«Θέλει κανείς να κάνουμε μάχη με Pokémon;» γρύλισα. «Τελείωσα με την εκπαίδευση και τώρα είμαι έτοιμος για το γυμναστήριο». Ο κόσμος δεν μπορούσε να με κοιτάξει καν στα μάτια. Ήταν τρομοκρατημένοι. Περπάτησα κορδωμένος μέχρι το κέντρο, ανάμεσα στα Poké βαράκια, στριφογύρισα το Poké ball μου και τα μάτια τους με ακολουθούσαν, παρατηρώντας την κάθε μου κίνηση. Παρακαλούσαν να τους λυπηθώ. Κάποιος μου ζήτησε να φύγω, μάλιστα. Και ήταν ή ώρα μου να τους λυπηθώ, να τους κάνω να νιώσουν υποχρεωμένοι, αφού δεν υπήρχαν εκπαιδευτές ικανοί να με προκαλέσουν. Είχα κερδίσει τη μάχη.
Το γυμναστήριο ήταν δικό μου! Ήμουν στην κορυφή του κόσμου. Ένας master εν τη γενέσει. Δεν πίστευα αυτό που είχα καταφέρει και από εκείνη τη μέρα και μετά, θα…
Τι σκατά; Τι σκατά;! Όλα κατέρρευσαν. «Είσαι με τα καλά σου;» με ρώτησε μια γυναίκα, και εγώ ήθελα να ουρλιάξω το ίδιο πράγμα. Είχα χάσει όλα μου τα Pokémon, το γυμναστήριο και όλα όσα είχα δουλέψει τόσο σκληρά για να αποκτήσω μέσα σε μια στιγμή. Ήταν παντελώς άδικο! Pokémon Go, είσαι για τον πούτσο.Τουλάχιστον είχα ακόμα τα αυγά μου. Πρέπει να είχα περπατήσει τουλάχιστον πέντε χιλιόμετρα.
Ήταν ανώφελο. Μα τι νόμιζα; Η κυρία που μου φώναξε στον δρόμο είχε δίκιο. Ήμουν με τα καλά μου; Φυσικά και όχι, κοιτάξτε με! Με εγκατέλειψαν τα ίδια μου τα Pokémon και έχασα κάθε νόημα σ' αυτήν τη ζωή. Eίχα προσπαθήσει να υπερβώ τη θέση μου με το Pokémon Go, να ορίσω μια γενιά και να γίνω master, όμως δεν ήμουν Pokémon master. Ήμουν απλώς ένα παιδί-θαύμα με cool καπέλο. Και τότε… Τότε κοίταξα ψηλά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Φυσικά! Ο παιδικός ζωολογικός κήπος του Battersea Park. Πέρασα με φόρα μέσα από την ιερή του πύλη και βρέθηκα σε μια όαση. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ήταν η Βαλχάλα των Pokémon! Πήγα τρέχοντας από κλουβί σε κλουβί, σφυρίζοντας τη μελωδία των Pokémon.Psyduck!Growlithe!MEGAMULE!
Είχα δίκιο από την αρχή! Όλοι τους ήταν εδώ. Όλα τα Pokémon ήταν τριγύρω και εγώ ήμουν ο μόνος άνθρωπος. Μέσα σε λίγες ώρες, είχα γίνει ο καλύτερος master της ιστορίας! Γλυκιά νίκη, θα σε γευόμουν πια αιωνίως. «Είμαι ο καλύτερος, ο καλύτερος που υπήρξε ποτέ!» είπα τραγουδώντας με όλη μου τη δύναμη και έδειξα προς τη μεριά του MegaMule, «Η πραγματική δοκιμασία είναι να σε πιάσω και η αποστολή μου είναι να σε εκπαιδεύσω!»Τότε ένας εκπαιδευτής του ζωολογικού κήπου εμφανίστηκε από ένα κοντινό κτίριο, προφανώς για να με συγχαρεί ή για να διαμαρτυρηθεί που τραγουδούσα. Περπατούσε προς το μέρος μου και το κάθε του βήμα με γέμιζε αβεβαιότητα. Η έκφραση στο πρόσωπό του κυριεύτηκε από ένα χαιρέκακο χαμόγελο. Είχε βγάλει έξω το κινητό του. Σημάδευε ακριβώς στο μέρος μου. Και αυτό σημαίνει ότι δεν ήμουν τελικά εκπαιδευτής Pokémon. Δεν είχα ούτε τύχη ούτε εφαρμογή. Ήμουν ένα απλό Pokémon.«Νόμιζες ότι θα γλίτωνες, έτσι δεν είναι, Oobah; Και τώρα δες πώς σε πλησιάζω απειλητικά. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν έχεις την εφαρμογή, η εφαρμογή έχει εσένα.«Σας παρακαλώ, κύριε, όχι».«Ναι, Oobah. Χοροπηδούσες δεξιά και αριστερά νομίζοντας ότι ήσουν κυνηγός Pokémon, όμως αποδείχτηκε τελικά ότι δεν ήσουν παρά ένα Poké θήραμα, Oobah. Όπως και όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Ήσουν απλώς ένα κομμάτι του παιχνιδιού. Και μόνο ένα πράγμα έχω να πω για τα Poké θηράματα, Oobah: Πρέπει να τα πιάσω όλα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Αυτή είναι η δική μου ατάκα!»«Άγριε Oobah: To CP σου είναι χαμηλό, όμως ήρθε η ώρα να φύγεις! Φώναξε.«Όχι, όχι, όχιιι!»
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
