Το σύστημα εισαγωγής στο ελληνικό πανεπιστήμιο έχει κριθεί πολλές φορές ως υπερβολικά απαιτητικό για 17χρονους ή 18χρονους υποψηφίους. Τα παιδιά που στοχεύουν σε σχολές με πολλά μόρια πρέπει να διαβάσουν πολύ, να αφιερώσουν απίστευτο χρόνο κι ενέργεια κατά την προετοιμασία κι όταν έρθει η ώρα των εξετάσεων καλούνται να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό τις τρεις κρίσιμες ώρες που βρίσκονται αντιμέτωπα με τα θέματα. Για να τα κάνεις όλα αυτά και να μη φλιπάρεις πρέπει να έχεις πολύ ισχυρό κίνητρο, να σκέφτεσαι πως η σχολή που θες να μπεις θα σου δώσει τα εφόδια για να γίνεις ο επιστήμονας, ο επαγγελματίας που ονειρεύεσαι.

Είναι όμως έτσι; Το ελληνικό πανεπιστήμιο ανταμείβει τελικά τους υποψηφίους που κόπιασαν πολύ και πέτυχαν να μπουν στις πρώτες τους επιλογές; Πέντε φοιτητές από πέντε διαφορετικές σχολές της Αθήνας με πολύ υψηλές βάσεις μάς είπαν πώς βλέπουν τη σχολή τους ένα ή δύο χρόνια αφότου έδωσαν πανελλήνιες.

«Πέρυσι καθώς διάβαζα είχα στο μυαλό μου μόνο την Ιατρική. Γιατί, πέρα από τα λεφτά, είναι ένα επάγγελμα με κοινωνικό αντίκρυσμα, είναι λειτούργημα», είπε ο Δημήτρης καθώς τα λέγαμε στην είσοδο της βιβλιοθήκης, απέναντι από το κτίριο της σχολής στου Γουδή. «Το είχα και κάπως πιο συγκεκριμένα στο μυαλό μου, καθώς ασχολούμαι αρκετά με τον αθλητισμό και μπορώ να τα συνδυάσω αν γίνω τελικά αθλίατρος». Έχοντας το κίνητρο, ο Δημήτρης έβγαλε πάνω από 19.000 μόρια και μπήκε στην Ιατρική της Αθήνας. Τι λέει για τη σχολή ένα χρόνο μετά;

«Απογοήτευση», είναι η πρώτη του λέξη. «Έχω χάσει το κίνητρο να έρχομαι στη σχολή εξαιτίας των μαθημάτων. Παρακολουθούσα τα μαθήματα μέχρι τον Νοέμβρη, προσπαθώντας να βρω αυτό που περίμενα, αλλά τίποτα». Του ζήτησα να μου εξηγήσει τι εννοεί. «Στο πρώτο έτος τουλάχιστον κάνουμε πολλά μαθήματα που δεν έχουν σχέση με την Ιατρική. Προσπαθώ απλώς να τα περνάω για να μη μου μένουν βάρη στα επόμενα έτη, όπου τα πράγματα είναι καλύτερα. Πρέπει να γίνει αναθεώρηση του προγράμματος σπουδών, γιατί έτσι όπως είναι τώρα δεν βοηθάει καθόλου».

Πάντως τα πράγματα δεν είναι εντελώς «μαύρα». «Υπάρχει ένα πιλοτικό πρόγραμμα που επιτρέπει σε δύο φοιτητές να συνοδεύουν έναν καθηγητή που εργάζεται σε νοσοκομείο στις επισκέψεις των ασθενών και άλλες δραστηριότητες. Είναι σε εθελοντική βάση και έξω από το πρόγραμμα σπουδών. Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτό κι έχω βρει ένα λόγο να με ενδιαφέρει πάλι η σχολή», κατέληξε ο Δημήτρης.

«Αυτό που με έπεισε να δηλώσω τη σχολή ως πρώτη επιλογή ήταν η καλή της φήμη και το γεγονός πως σου δίνει πολλές επιλογές όσον αφορά την επαγγελματική αποκατάσταση. Εξάλλου, η ΑΣΟΕΕ θεωρείται το καλύτερο πανεπιστήμιο στη χώρα», μου είπε η Σωτηρία καθώς συζητούσαμε στο πίσω προαύλιο που βλέπει στην οδό Μαυροματαίων. «Μου άρεσαν πάντα τα οικονομικά και φαντάζομαι τον εαυτό μου ορκωτή λογίστρια. Στο λύκειο άρχισα να ψάχνω τις σχολές και κατέληξα πως αυτή άξιζε τον κόπο να προσπαθήσω να την πιάσω», εξήγησε. Της δίνει λοιπόν η σχολή τα εφόδια για να πραγματοποιήσει τον στόχο της;

«Είμαι πολύ ικανοποιημένη από το πρόγραμμα σπουδών. Δεν θα άλλαζα τη σχολή με καμία άλλη», μου λέει με ενθουσιασμό. «Αρκετοί καθηγητές είναι συνεργάσιμοι, ενώ άλλοι πιο αυστηροί. Πάντως σε γενικές γραμμές γίνεται καλή δουλειά», συνεχίζει. Τη ρώτησα για τις υποδομές. «Το κτίριο δεν είναι το καλύτερο, υπάρχουν προβλήματα. Αλλά νομίζω ότι τα παραβλέπεις επειδή το καθαρά εκπαιδευτικό κομμάτι είναι πολύ καλό».

«Από τις αρχές του λυκείου ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας. Πάντα ήμουν καλός στο σχέδιο κι η ιδέα να δουλεύω στο δικό μου αρχιτεκτονικό γραφείο μου έδινε δύναμη να διαβάζω για τις πανελλήνιες», μου είπε ο Γρηγόρης όταν τον συνάντησα στο καφέ επί της οδού Τζωρτζ, δίπλα στην είσοδο του Μετσόβιου Πολυτεχνείου.

Τον ρώτησα αν η σχολή τού δίνει τα εφόδια για να γίνει ο αρχιτέκτονας που ονειρευόταν πέρυσι τέτοια εποχή. «Η σχολή σού δίνει τα εφόδια και με το παραπάνω. Από εκεί και πέρα, πρέπει να σ' αρέσει και σένα για να τα αξιοποιήσεις», μου απάντησε. «Τα περισσότερα μαθήματα είναι καλά και οι καθηγητές στην πλειονότητά τους βοηθούν εμάς τους φοιτητές. Γίνεται καλή δουλειά στα μαθήματα και κάποια από αυτά κρατούν πέρα από το ωράριο», μου είπε. «Κουραζόμαστε πολύ, αλλά αξίζει».

«Διάλεξα αυτήν τη σχολή γιατί ο χώρος σου δίνει προοπτικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Είναι ένας νέος κλάδος στις θετικές επιστήμες και μπορείς να δεις τις εφαρμογές του στην καθημερινή ζωή», μου είπε ο Χρήστος. Αυτό ήταν το κίνητρό του για να αντέξει το πολύ διάβασμα των πανελληνίων. Έτσι πέτυχε να μπει σε ένα από τα πλέον δύσκολα τμήματα του Καποδιστριακού.

Τον ρώτησα αν στο τέλος του πρώτου έτους οι προσδοκίες του έχουν επιβεβαιωθεί. «Όχι και τόσο. Έχουμε κάποια μαθήματα εκτός του πεδίου μας που φτάνουν να είναι βαρετά. Τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν έχω δει την εφαρμογή τους, πού ακριβώς θα μας χρησιμέψουν». Η κουβέντα πάει στους καθηγητές. «Οι περισσότεροι ενδιαφέρονται και προσπαθούν. Κάποιοι όμως μας βάζουν υπερβολικά μεγάλο φόρτο εργασίας και δεν νοιάζονται αν δεν προλαβαίνουμε να αντεπεξέλθουμε. Άλλοι πάλι δεν προβληματίζονται από το γεγονός πως όλη η σχολή χρωστά το μάθημά τους, ενώ δεν θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου». Τον ρωτάω για τις υποδομές, που ειδικά σε μια σχολή πληροφορικής είναι πολύ σημαντικές. «Είναι γενικά καλές και ο πρόεδρος τώρα δρομολογεί την περαιτέρω αναβάθμιση των χώρων εκπαίδευσης αλλά και του κυλικείου, που μέχρι τώρα έχουμε ένα ερείπιο», μου είπε.

Τελικά; Με αυτά τα συν και τα πλην, θα ξαναδήλωνε τη σχολή; «Ναι, θα ξαναδήλωνα τη σχολή», απάντησε χαμογελώντας.

«Η Νομική για μένα ήταν όνειρο ζωής, από το νηπιαγωγείο έλεγα ότι θέλω να γίνω δικηγόρος», μου είπε η Μαρία με ενθουσιασμό. Παιδί δικηγόρων, έμαθε από πολύ μικρή από πρώτο χέρι τα καλά και τα άσχημα του επαγγέλματος. «Αυτό που μ' αρέσει στη Νομική είναι πως είναι ζωντανή επιστήμη και σου δίνει τη δυνατότητα να βοηθάς τους ανθρώπους στις δύσκολες στιγμές τους. Επίσης σου δίνει γνώσεις που σε βοηθούν να κατανοείς καλύτερα τι συμβαίνει στον κόσμο, τις πολιτικές εξελίξεις… Γι' αυτούς τους λόγους ήθελα να μπω σε αυτήν τη σχολή. "Ή αυτό ή τίποτα", σκεφτόμουν».

Διάβασε λοιπόν πολύ και τα κατάφερε. Και μετά; «Όταν μπήκα, ένιωσα μια κάποια απογοήτευση. Περίμενα να υπάρχει μια βοήθεια, ένας είδος καθοδήγησης. Στη σχολή δεν λειτουργεί τίποτα. Η γραμματεία υπολειτουργεί. Κάθε φοιτητής παίρνει δωρεάν μόνο ένα σύγγραμμα ανά μάθημα ενώ χρειάζονται περισσότερα, καθώς και τα πρακτικά και τους κώδικες. Αυτά πρέπει να τα πληρώνουμε από την τσέπη μας. Κι έπειτα οι καθηγητές. Πολλοί από αυτούς κάνουν 90% πολιτική προπαγάνδα και 10% μάθημα. Λίγοι είναι οι φιλότιμοι. Ας μη μιλήσω για τις υποδομές. Πέρυσι τον Φλεβάρη χιόνιζε κι εμείς δεν είχαμε θέρμανση. Κι ύστερα έχουμε τις καταλήψεις, που συνήθως συνοδεύονται από καταστροφές στους χώρους της σχολής».

Ύστερα από όλα αυτά, τη ρώτησα αν θα ξαναδήλωνε τη Νομική στο μηχανογραφικό. «Ναι, σε σχέση με άλλες σχολές πάλι θα την επέλεγα. Συνεχίζω να θέλω να γίνω δικηγόρος παρά τα αρνητικά που είδα μπαίνοντας στη σχολή», μου είπε με βεβαιότητα.

Περισσότερα από το VICE

Στα Τσακίδια Πανελλήνιες

Graffiti, Σούζες και Ηip Ηop στη Νίκαια

Συζητώντας με Έλληνες Αντιεξουσιαστές και τον Julian Assange για το Διαδίκτυο και την Ουτοπία