Αν ο John Carpenter σκηνοθετούσε ένα επεισόδιο του Are You Afraid of the Dark? τότε πολύ πιθανόν να έμοιαζε με το It Follows. Το υποβλητικό δημιούργημα του David Robert Mitchell έχει όλα εκείνα τα ατμοσφαιρικά στοιχεία μιας ταινίας τρόμου παλαιάς κοπής, τα οποία τα συνδυάζει με μια αίσθηση που ενδεχομένως θα έβρισκες σε κάποια παραγωγή του Nickelodeon από την δεκαετία του 90. Μπορεί να σας ακούγεται περίεργος συνδυασμός, αλλά το αποτέλεσμα είναι μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου που έχουμε δει εδώ και χρόνια.

Το σενάριο είναι καταπληκτικό και αφοπλιστικά απλό: μια κοπέλα, η Jay αποφασίζει να πλαγιάσει με κάποιον με τον οποίο βγαίνει για κάποιο καιρό. Αφού το «κάνουν», εκείνος την αφήνει αναίσθητη με χλωροφόρμιο. Η Jay ξυπνάει και βρίσκει τον εαυτό της δεμένο σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, με ένα σημείωμα που λέει: «Αυτό το πράγμα θα σε ακολουθεί. Κάποιος μου το έδωσε και τώρα το έδωσα σε σένα».

Το σεξουαλικά μεταδιδόμενο τέρας αλλάζει μορφή κάθε φορά που εμφανίζεται. Την μια φορά μπορεί να είναι κάποιος άγνωστος που δεν θα διέκρινες σε ένα πλήθος. Την επόμενη, μπορεί να πάρει την μορφή του καλύτερού σου φίλου ή κάποιου γονέα. Κανείς δεν ξέρει την πραγματική του μορφή και αν και σε πλησιάζει με πάρα πολύ αργό ρυθμό, εν τέλει πάντα σε πιάνει.

Υπάρχουν και χειρότερα. Αν και όταν το τέρας αυτό σκοτώσει το θήραμά του, τότε απλά επιστρέφει στον προηγούμενο στόχο του. Για να απαλλαγεί κανείς οριστικά από αυτό το πλάσμα, πρέπει να βάλει ανάμεσα στον εαυτό του και τον «κυνηγό» όσα περισσότερα εμπόδια σεξουαλικής σύνδεσης μπορεί. Το να κοιμηθείς απλά με κάποιον δηλαδή δεν θα σε βοηθήσει, μιας και δεν θα γνωρίζει τον κίνδυνο, θα σκοτωθεί γρήγορα και το τέρας θα επιστρέψει σε σένα. Όλο αυτό οδηγεί σε πάρα πολύ σεξ, αλλά ο Mitchell καταφέρνει να μην γίνει η ταινία του ένα διδακτικό δημιούργημα για τα κακά της συνουσίας.

Το It Follows κουβαλά την αίσθηση του αστικού μύθου στα κινηματογραφικά του κόκκαλα, πράγμα που μας κάνει να νιώθουμε την ιστορία του, ακόμα και αν δεν την καταλαβαίνουμε πλήρως. Ο Mitchell που το έγραψε αλλά και το σκηνοθέτησε είναι απόλυτα εναρμονισμένος με την λογική του «κινηματογραφικού παιδιού»: οι γονείς πάντα λείπουν όταν συμβαίνουν τα άσχημα και οι πολυμήχανοι έφηβοι είναι αυτοί που ενώνουν τις δυνάμεις τους για να τα βάλουν με την υπερφυσική οντότητα. Η Jay κουβαλάει ένα θανατηφόρο φορτίο στις πλάτες της, αλλά ποτέ δεν το αντιμετωπίζει μόνη. Η αδερφή της, η φίλης της αδερφής της και το αγόρι που πάντα ήταν ερωτευμένος με την Jay είναι δίπλα της, όπως άλλωστε και ο κουλ γείτονας από απέναντι με το αυτοκίνητο.

Η Maika Monroe που εντυπωσίασε στο εξίσου Carpenter-ικό The Guest πέρυσι, εκπληρώνει με το παραπάνω τις υποσχέσεις που άφησε εκεί. Είναι μια scream queen της νέας γενιάς και η εκφραστικότητά της ταιριάζει άψογα με τον ατμοσφαιρικό τρόπο που ο Mitchell επιλέγει για να τρομοκρατήσει το κοινό του.

Ως Jay, αντιμετωπίζει κάτι που εν τέλει όλοι θα αντιμετωπίσουμε: την αποκαρδιωτική γνώση ότι τα περισσότερα στοιχεία της ζωής δεν είναι έτσι όπως πίστευες μεγαλώνοντας, πόσο μάλλον αν μεγάλωσες στην «ασφάλεια» των προαστίων. Αυτό από μόνο του είναι τρομακτικό ακόμα και χωρίς την παρουσία κάποιου τέρατος.

Οι ταινίες τρόμου εδώ και δεκαετίες έχουν ως στόχο να τιμωρούν έφηβους που είναι σεξουαλικά ενεργοί. Ο Mitchell φροντίζει να αποφύγει αυτήν την γνώριμη θεματική, μιας και ποτέ δεν σου δίνει την αίσθηση ότι τιμωρεί τους χαρακτήρες. Αντίθετα, φαντάζει σαν συγκαταβατικός σύμβουλος, ο οποίος πραγματικά θέλει οι ήρωές του να καταφέρουν να επιζήσουν την δοκιμασία τους.

Οι ταινίες τρόμου που κοιτάνε το παρελθόν είναι πολλές φορές εκνευριστικές για επιμένουν να αναφέρονται συνεχώς στους κινηματογραφικούς «πατεράδες» τους, αλλά ο Mitchell ο οποίος έχει ήδη φτιάξει μια εξαιρετική εφηβική ταινία, το The Myth of the American Sleepover, χρησιμοποιεί τις επιρροές του ως αφετηρία και όχι ως στόχο. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν λατρεύει αυτές τις ταινίες, κάτι που αποδεικνύεται από την έντονη synth μουσική που υπάρχει παντού και τις παλιές ταινίες που παίζουν σε διάφορα σημεία. Καταφέρνοντας αυτήν την ισορροπία, ο Mitchell δημιούργησε μια ταινία που φέρεται με στοργή και ευγένεια τόσο στους χαρακτήρες του, όσο και στο κοινό του.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.