Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Η πλατεία Bristo ήταν το επίκεντρο της skate σκηνής του Εδιμβούργου, από την εποχή των '80s. Τότε, που -εννοείται- δεν υπήρχαν «εξειδικευμένα» σημεία για skate, γεγονός που, πιθανώς, εξηγεί γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι «κατέβηκαν» στην πλατεία και στα σκαλιά της. Πλέον, υπάρχει ένα κατάλληλο skate park, σχετικά κοντά, αλλά, όπως στο South Bank του Λονδίνου και στο Lloyds του Μπρίστολ, το οργανικό στοιχείο της πλατείας Bristo, δηλαδή η ανάκτηση ενός δημόσιου χώρου από skaters, είναι αυτό που την έκανε τόσο δημοφιλή.

Την περασμένη Κυριακή, η πλατεία Bristo είδε την τελευταία τούμπα skater. Η τοποθεσία, η οποία ανήκει στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, σύντομα θα αλλάξει και εκεί θα τοποθετηθεί μία γυάλινη είσοδος για το πανεπιστημιακό κτίριο "McEwan Hall". Πήγα εκεί για να μιλήσω με ανθρώπους και να μου πουν τι σημαίνει, για αυτούς, η πλατεία Bristo.

«Δεν έχω χρόνο», είπε ο πρώτος τύπος που συνάντησα – για την ακρίβεια ήταν το μόνο πρόσωπο εκεί. «Η γυναίκα μου με περιμένει. Έχω δέκα λεπτά για να τσουλήσω και μετά… αντίο πλατεία Bristo».

Αφού έφυγε, άρχισαν να καταφθάνουν σκεϊτάδες και, σύντομα, η πλατεία έσφυζε από τον ήχο των πατινιών, που «ούρλιαζαν» στα σκαλάκια. Πήγα να μιλήσω με τον Andy, ο οποίος είχε ταξιδέψει από τη Γλασκώβη ως εδώ, για μία τελευταία βόλτα, με το πατίνι του, στην πλατεία.

«Το skateboard είναι το καλύτερο πράγμα στον κόσμο, δεν είναι; Αυτό είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος για τους σκεϊτάδες – λατρεύουν να τσουλάνε εδώ.», είπε ο Andy. «Ήρθα από τη Γλασκώβη, μόνο και μόνο για αυτό και τώρα βρέχει. Πάμε στην υπόγεια διάβαση», πρόσθεσε.

Πριν φύγουμε, συνάντησα τον Ronnie, έναν 40άρη τύπο. «Πριν από μερικά χρόνια, με χτύπησε ένα αυτοκίνητο, ενώ οδηγούσα το ποδήλατό μου», είπε. «Έπεσα με την πλάτη μου, τραυματίστηκα στη σπονδυλική μου στήλη και, μάλιστα, μου είπαν ότι δεν θα έκανα skate ξανά. Ωστόσο, πήρα καινούριο πατίνι, το έκρυψα στην αποθήκη μου και μέθυσα τη γυναίκα μου, προκειμένου να της πω ότι είχα αγοράσει νέο σανίδι. Μόνο έτσι, θα με άφηνε να τσουλήσω ξανά».

Περπατώντας προς την υπόγεια διάβαση, δίπλα στο κέντρο επισκεπτών του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, η μυρωδιά του «χόρτου» ερχόταν κατά πάνω μας. Ο Andy πήρε και πάλι τον λόγο: «Εδώ και σε άλλα τέτοια χάλια μέρη, καταλήγουν οι σκεϊτάδες, όταν οι καιρικές συνθήκες είναι άσχημες».

«Δεν είναι μόνο το skate», είπε ένας τύπος που δεν μας έδωσε το όνομά του ούτε μας επέτρεψε να τον φωτογραφίσουμε. «Αυτό το μέρος έχει καθιερωθεί σαν μια ζώνη ανοχής, όπου μπορείς να αγοράσεις και να πουλήσεις ναρκωτικά, να βρεθείς με άλλους τύπους και να αράξεις. Πιείτε κι εσείς κάτι, ένα ποτό. Ένας φίλος του αλκοόλ μπορεί να έρθει εδώ και να συνομιλήσει ή να πιει με έναν άλλον και όλο αυτό, τελικά, είναι απλά όμορφο».

Η κουβέντα μας διακόπηκε από τον Andy, όταν πήδηξε πάνω από ένα γυάλινο παράθυρο και προσγειώθηκε στο σανίδι του, ενώ ένα παιχνίδι μακριάς γαϊδούρας εξελισσόταν από πίσω μας. Καθώς γλίστρησε προς τα πίσω, ο Ronny ξεκίνησε να μιλάει για τον εαυτό του.

«Έμαθα να κάνω skate σε ένα πολύ χάλια σανίδι», είπε. «Είδα μια αστυνομική ταινία, με σκεϊτάδες από το Bones Brigade και την ίδια χρονιά, ζήτησα από τη μητέρα μου ένα πατίνι. Όμως, επειδή προερχόμουν από φτωχό background, τελικά, αγόρασα ένα σανίδι με 10 λίρες, από ένα άκυρο κατάστημα». Δεν άξιζε καν τα χρήματα, αλλά ήταν αυτό που με έβαλε στη φάση –αυτό με έφερε εδώ», λέει ο Ronnie και συνεχίζει, «Όταν εντόπισα αυτή την πλατεία συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν καλύτερα σανίδια και πιο ωραίοι άνθρωποι να συναναστραφώ. Για αυτό ερχόμουν εδώ, κάθε Σάββατο, ανελλιπώς, από την ηλικία των εννέα ετών, εφόσον είχα χρήματα για το εισιτήριο του λεωφορείου. Όταν δεν είχα λεφτά, κάποιες φορές, ερχόμουν με τα πόδια από το Saughton Mains και, στο γυρισμό, τσουλούσα προς το σπίτι. Το προτιμούσα από το να περιφέρομαι στα δικά μου μέρη».

«Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που μεγάλωσα μαζί τους, δεν ζουν πια. Όσοι δεν έχουν πεθάνει, είναι πλέον χωμένοι στην ηρωίνη ή τη μεθαδόνη, ή είναι αλκοολικοί. Το skate ήταν αυτό που με βοήθησε, με έσωσε. Ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της εξέλιξής μου», σημειώνει.

Κάνει μία παύση και μου δείχνει ένα παιδί, ντυμένο Spiderman, που ενθαρρύνεται, επάνω στο πατίνι, από τον πατέρα του. «Δες αυτό το παιδί, εκεί. Είναι -δεν είναι- πέντε ετών. Αλλά, αντιμετωπίζεται ως ίσος προς ίσον. Ναι, ΟΚ, είναι ένας πιτσιρικάς και είναι το ένα όγδοο από μένα. Φοράει κι ένα κοστούμι Spiderman και, μάλιστα, τον ζηλεύω για αυτό. Κοίτα τον, είναι γαμώ τα τυπάκια, βγάζει φωτογραφίες. Στη δεκαετία του '80, το skate, ήταν εντελώς underground. Δεν υπήρχε κάλυψη από τον Τύπο. Έτσι, όταν κάποιος εμφανιζόταν κάναμε τα καλύτερα κόλπα.». Ο Ronnie αναστέναξε, λέγοντας ότι «Για μερικούς από εμάς, αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία μας, στο skate. Έχουμε άλλες ζωές, πια».

Όταν σταμάτησε η βροχή, επιστρέψαμε, ακριβώς, εκεί όπου αρχίσαμε. Είχε κρύο, αλλά ο ήλιος «έσκαγε μύτη», στην πλατεία Bristo. Η οικογένεια και οι φίλοι των σκεϊτάδων είχαν συγκεντρωθεί στην άκρη. Μάλιστα, ένας από αυτούς κρατούσε ένα δοχείο με τις στάχτες του Gordy, ενός τύπου που λάτρευε τη συγκεκριμένη πλατεία. Καθώς οι στάχτες έπεφταν παντού, τριγύρω επικρατούσε μία σιωπή και ίσα- ίσα ακούγονταν τα κλάματα ορισμένων. Ο Gordy θα παραμείνει εκεί, ακόμη και μετά την αναγκαστική απομάκρυνση των υπόλοιπων skaters.

Η απώλεια της πλατείας και η απώλεια ενός φίλου άρχισαν να ταυτίζονται και ξαφνικά φάνηκε πολύ πιο θλιβερό το ότι η πλατεία πρόκειται να ανακατασκευαστεί - πήραμε μια πραγματική αίσθηση του τι χάνεται.

Παρακολουθώντας όλους να κάνουν skate, στην πλατεία, για τελευταία φορά, αναρωτήθηκα πού θα συγκεντρώνονται από εδώ και πέρα - τι προοπτικές θα βρουν μες στην πόλη και πώς αυτές οι φιλίες θα κρατηθούν σε αυτά τα σημεία.

Λίγο πριν φύγουμε, ο Andy πήρε το μαγνητοφωνάκι μου: «Πλατεία Bristo: Ένα σημαντικό μέρος για τους skaters της Σκωτίας, επειδή οι άνθρωποι έρχονται εδώ και εκφράζονται, σύμφωνα με τα συναισθήματά τους. Υπάρχουν αρκετά ιδιαίτερα σημεία σε όλο τον κόσμο και ένα από αυτά είναι η πλατεία Bristo. Τώρα πέφτει η αυλαία, αλλά μην ανησυχείτε. Θα βρεθεί κάποιο άλλο μέρος».