Λάντζα και Video Games με Βοήθησαν να Κόψω τα Ναρκωτικά

«Όταν είσαι 16 νομίζεις πως μπορείς να ζήσεις τα πάντα. Δοκιμάζεις εμπειρίες και επιτρέπεις στον εαυτό σου να μπει σε καταστάσεις που αργότερα σε φέρνουν αντιμέτωπο με συνθήκες που ούτε καν είχες φανταστεί. Συνδυάζεις λίγες ώρες σχολείο με κάποιες ακόμα ώρες δουλειάς και το αποτέλεσμα είναι να έχεις λεφτά στην τσέπη. Όταν είσαι έφηβος και έχεις το δικό σου πορτοφόλι γίνεσαι αυτόματα ανεξάρτητος. Μεγάλη απάτη η ανεξαρτησία αν έχεις κακές επιρροές και έχεις έλλειψη αυτοελέγχου. Συνδυασμός που σε σκοτώνει. Αργά-αργά».

Ο Στέφανος ήταν 4 χρόνια χρήστης ναρκωτικών. Σε αυτό το διάστημα προσπάθησε αρκετές φορές να αποτοξινωθεί. Μερικές από αυτές τα κατάφερνε. Άλλες πάλι όχι. Υπήρξε καθαρός για 5 μήνες αλλά όλο και κάποιον θα έβλεπε, όλο και κάτι θα δοκίμαζε και θα ξαναγυρνούσε εκεί από όπου ξεκίνησε. Σήμερα είναι 24 χρονών και τα τελευταία 4 χρόνια έχει αφήσει πίσω του όλα εκείνα που άφηναν τον ίδιο πίσω.

Συναντηθήκαμε σε ένα πάρκο κάπου στην Καλλιθέα. Είχα αργήσει και τον βρήκα να με περιμένει στις κούνιες. Όση ώρα προσπαθούσα να δικαιολογήσω την αργοπορία μου εκείνος χαμογελούσε. Χωρίς να χάνουμε και άλλο χρόνο, ξεκίνησε να μου μιλάει για την ψευδαίσθηση που έχουν όλοι όσοι έχουν μπλέξει. «Τα ναρκωτικά είναι ο τρόπος που επιλέγεις για να ξεφεύγεις από την δική σου πραγματικότητα. Είτε είναι δύσκολη, είτε είναι βαρετή την ανταλλάζεις με λίγη σκόνη ή μερικά χάπια και φέρνεις μια άλλη, στα δικά σου μέτρα. Για όσο κρατήσει η μαστούρα σου, τουλάχιστον. Μετά ξανακάνεις το ίδιο. Την πρώτη φορά είναι περιέργεια, την δεύτερη μαγκιά και όλες τις επόμενες εθισμός».

Το μεγάλο λάθος που κάνουν οι χρήστες, όπως μου λέει, είναι πως όταν ξεκινάς να κάνεις ναρκωτικά νομίζεις πως είναι κάτι που μπορείς να το ελέγξεις. «Στην αρχή που δεν έχεις δοκιμάσει τα πάντα, νομίζεις πως έχεις τον έλεγχο. Ξέρεις και κάνεις τα κουμάντα σου. Παίρνεις λίγο, κρατάς τις καβάτζες σου για μετά και είσαι κομπλέ», μου λέει και τονίζει: «Μαθαίνεις να κρύβεσαι από τους δικούς σου, να κάνεις πράγματα μέσα στο σπίτι για να είσαι συνεχώς σε εγρήγορση και έτσι καλύπτεις τα νώτα σου σε κάθε περίσταση».

Θυμάται πως η απόφαση για την αποτοξίνωση ήρθε μετά από μια σειρά γεγονότων και όχι ως μια κατάσταση που θα ερχόταν από μόνη της την κατάλληλη στιγμή. «Τον πρώτο καιρό δεν σκέφτεσαι την αποτοξίνωση. Γουστάρεις την φάση που έχεις μπει. Θεωρείς πως είναι στο χέρι σου τα πάντα και το απολαμβάνεις. Όταν έρθει η στιγμή όμως, που χάνεις την δουλειά σου και δεν έχεις μία, αναγκάζεσαι να κάνεις πράγματα που νιώθεις ντροπή. Δεν είσαι εσύ όταν κλέβεις. Αυτή η ανάγκη που νιώθει το σώμα σου είναι. Αυτή που δεν ελέγχεις και σε βγάζει από τα όρια σου».

Δεν μπορεί να ξεχάσει την ημέρα που η οικογένεια του κουράστηκε να προσπαθεί. «Το βλέμμα των δικών σου ανθρώπων σε συνδυασμό με την απόλυτη σιωπή τους, μπορεί να σε σκοτώσει περισσότερο από κάθε ναρκωτικό. Όταν νιώσεις πως στέρεψαν τα λόγια τους και οι συμβουλές τους, τότε το παίρνεις απόφαση. Την ώρα που αισθάνεσαι πως πραγματικά έχεις απογοητεύσει όσους αγαπάς. Το να βλέπεις τους άλλους χρήστες, να καταλήγουν σε φυλακές ή στο χώμα σε ταρακουνάει αρκετά αλλά σαν εκείνο το άδειο βλέμμα της οικογένειας σου τίποτα».

Προσθέτει πως «τότε το ανακοινώνεις: Θέλω να ξεκόψω μια για πάντα. Σε πάνε στο κέντρο αποτοξίνωσης και σε αφήνουν. Είσαι σαν χαμένος. Στην ουσία δεν σου δίνει κανένας σημασία. Ο καθένας έχει αναλάβει και από μια αρμοδιότητα. Εμένα την πρώτη μέρα με έβαλαν να κάνω λάντζα. Μου φάνηκε τελείως χαζό το να κάνω λάντζα. Το πιστεύεις όμως ότι με βοήθησε; Δεν σκεφτόμουν. Άδειασε το μυαλό μου και απλά έκανα την δουλειά μου».

Αν έχεις πράγματι αποφασίσει να ξεκόψεις το κάνεις. Σημασία δεν έχει το που αλλά το πώς μου λέει. «Δεν έμεινα πολύ καιρό στο κέντρο αποτοξίνωσης. Μου είχαν δώσει τις κατάλληλες οδηγίες και συμβουλές και επέστρεψα σπίτι. Ήθελα να είμαι στον χώρο μου, να νιώθω πιο άνετα και να το ξεπεράσω μόνος μου. Μόνος μου μπήκα σε όλο αυτό, μόνος μου θα βγω. Η λάντζα συνεχίστηκε και στο σπίτι. Όσο άδειαζα το μυαλό μου, άδειαζα και τον νεροχύτη της μάνας μου. Μεγάλη μαγκιά η εργασιοθεραπεία. Κάνει την δουλειά της καλύτερα από τον καθένα. Ο καιρός περνούσε μαζί με την επιθυμία μου να ξανακάνω ναρκωτικά. Υπήρχαν και ζόρικες στιγμές. Είχα στόχο όμως. Άρχισα και τα παιχνίδια στον υπολογιστή. Πολλές ώρες. Εγώ κρατούσα ζωντανό τον παίχτη μου και αυτός εμένα. Ήταν η δική μας μυστική συμφωνία».

Για το τέλος αφήνει την δική του συμβουλή, για όσους είναι ακόμα μπλεγμένοι αλλά και για τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω τους. «Αυτό που έμαθα είναι πως όλα ξεκινάνε και τελειώνουν από το μυαλό. Ένα κλικ να σου γυρίσει και άλλο ένα να επανέλθει. Αν έχεις ζήσει στην καταστροφή, εκτιμάς καλύτερα την δημιουργία. Άρα αυτό που μετράει δεν είναι πόσα έχεις δοκιμάσει αλλά πόσα άξιζαν. Αν κάτι αξίζει, σίγουρα αυτό είναι η οικογένεια. Εκείνη πρέπει να σε φροντίζει και εσύ με την σειρά σου να φροντίσεις ώστε να μην την στεναχωρείς».

Περισσότερα από το VICE

Οι Άνθρωποι που Μαζεύουν Μηχανάκια (και Νιπτήρες) από τον Βυθό των Ελληνικών Θαλασσών

Ο Μάκης Παπαδημητρίου Θέλει να Πει ένα Σεξιστικό Ανέκδοτο

Κύριε Νικολαΐδη, πώς Είναι να Σώζεις Χιλιάδες Μωρά Κάθε Μέρα;