Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.Αν είχες καπνίσει χόρτο στο Ηνωμένο Βασίλειο την δεκαετία του '70 ή του '80, τότε πιθανόν να έπρεπε να πεις ένα ευχαριστώ στον Howard Marks. Λαθρέμπορος, εξαιρετικός παραμυθάς και επιτυχημένος συγγραφέας -και βέβαια ένας από τους πλέον ακούραστους σταυροφόρους για την νομιμοποίηση της κάνναβης- ο Marks είναι ένα σύμβολο της αντικουλτούρας. Η cult αυτοβιογραφία του, Mr Nice, που κυκλοφόρησε το 1996, τον είχε βρει να ανατρέχει σε ιστορίες απάτης και ίντριγκας, σε κακόφημα λιμάνια, σε πλάκες χασίς υψηλής ποιότητας, σε ημίτρελους επαναστάτες, σε σκληρούς γκάνγκστερ, σε διεφθαρμένους μπάτσους και γλοιώδεις δικηγόρους και όλα τα παραπάνω με εξονυχιστική και πεντακάθαρη λεπτομέρεια, πράγμα που από μόνο του αποτελεί κατόρθωμα αν σκεφτεί κανείς πόσο χόρτο κατέβαζε ο ίδιος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Γεννημένος στο Kenfig Hill της Ουαλίας το 1945, ο Marks σπούδασε στο Balliol College της Οξφόρδης την δεκαετία του '60, όπου και έγινε ένας ενθουσιώδης καθημερινός καπνιστής, ο οποίος συμπλήρωνε το εισόδημα του πουλώντας χόρτο. Μέχρι να φτάσει στα μέσα της δεκαετίας του '70, τα μικρά του νταραβέρια είχαν γίνει πλέον μια κανονική επιχείρηση και σύντομα αναμείχθηκε σε ένα περίτεχνο κόλπο, με το οποίο έκρυβε χασίς μέσα στα έπιπλα γραφείου των διπλωματικών απεσταλμένων που έκαναν το ταξίδι από το Πακιστάν στο Λονδίνο.Βρίσκοντας ότι γούσταρε τόσο την αδρεναλίνη όσο και το χρήμα, έκανε κι άλλες παρόμοιες δουλειές. Μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια, ο Marks εισήγαγε χασίς (παρανόμως βεβαίως βεβαίως) στην Αγγλία, την Ιρλανδία και την Ουαλία, σε συνεργασία με τον διάσημο εκκεντρικό Ιρλανδό Jim McCann, ένω έστησε και ένα δίκτυο που έφτασε μέχρι τις Ηνωμένες Πολιτείες, με την βοήθεια της Brotherhood of Eternal Love (AKA «η χίπικη μαφία»), αυτήν την φορά κρύβοντας το εμπόρευμα μέσα στον εξοπλισμό υποτιθέμενων μουσικών συγκροτημάτων που έρχονταν στις Ηνωμένες Πολιτείες για περιοδεία.Η πιο παράτολμη και επικερδής του περίοδος όμως, ήταν όταν εισήγαγε μεγάλες ποσότητες στο αεροδρόμιο JFK της Νέας Υόρκης, μια εξωφρενικά περίπλοκη επιχείρηση στην οποία αναμειγνύονταν σε μικρότερους και μεγαλύτερους ρόλους, η Yakuza, η Μαφία, ο στρατός της Ταϋλάνδης, υπάλληλοι των τελωνείων καθώς και μοναχοί από το Νεπάλ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η καριέρα του Marks στο λαθρεμπόριο έφτασε στο τέλος της όμως, όταν το 1990 καταδικάστηκε σε 25 χρόνια φυλάκισης στην διαβόητη φυλακή Terre Haute Penitentiary, στην Indiana. Ο Marks κατάφερε να εξασφαλίσει την αποφυλάκισή του από εκεί το 1995, λόγω καλής συμπεριφοράς και από εκεί και πέρα ξεκίνησε η νέα του νόμιμη καριέρα, που τον βρήκε να περιοδεύει με το βιβλίο του, να παίζει μουσική ως DJ, να συμμετάσχει σε πάνελ και να εμφανίζεται ως guest star σε διάφορα μουσικά άλμπουμ αλλά και ταινίες.Η πλήρης ιστορία του όμως, δεν έχει ειπωθεί ακόμα. Με το νέο του βιβλίο, με τίτλο Mr Smiley, εξιστορεί το τι πραγματικά συνέβαινε στα «παρασκήνια» της νέας, νόμιμης καριέρα του. Από τις σελίδες του βιβλίου μαθαίνουμε για το πώς ο Marks αναμείχτηκε στο λαθρεμπόριο του ecstasy στην Ibiza, πέφτοντας με τα μούτρα στην rave σκηνή που είχε χάσει όσο καιρό ήταν στην φυλακή.Το βιβλίο αφηγείται μια πιο σκοτεινή ιστορία από το Mr Nice, καθώς η δράση μας πάει από την κοκαρισμένη υπερβολή του Groucho club, στην χημική λαιμαργία της πίστας του Manumission και από τα επικίνδυνα τοπία της East Anglia, στην παραπαίουσα περιοχή των κόκκινων φαναριών της Marbella. Με το βιβλίο να φέρει τον υπότιτλο «My Last Pill and Testament» (που παίζει με την φράση My Last Will and Testament, θέλοντας να εισάγει και ένα χάπι στην ατάκα περί της διαθήκης του), η έκδοση αποκαλύπτει ουσιαστικά το γεγονός ότι τον Γενάρη που μας πέρασε, ο Marks διαγνώστηκε με μη χειρουργήσιμο καρκίνο του εντέρου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να μιλήσω στον Howard μέσω email για το νέο του βιβλίο και την απίστευτη ζωή του.
Το πέρασμα του Marks από το «Human Traffic»VICE: Στο βιβλίο αναφέρεις πως σου λείπει το πόσο φτιαχνόσουν με την αίσθηση του λαθρεμπορίου. Είναι τελικά η αδρεναλίνη το απόλυτο ναρκωτικό; Howard Marks: Δεν ξέρω αν είναι το απόλυτο, αλλά δεν απέχει και πολύ. Η δική μου αδρεναλίνη «ελευθερώνεται» από τον φόβο, κάτι που άλλωστε έχουν και πολλοί αθλητές, bungee jumpers και τζογαδόροι. Ακόμα και τώρα, πριν βγω σε μια σκηνή νιώθω αυτήν την αίσθηση, έστω και αν πλέον το χειρότερο που μπορεί να γίνει είναι να φανώ ηλίθιος σε μερικές εκατοντάδες κόσμου. Τις μέρες που «έπαιζα» με ναρκωτικά, ρίσκαρα με την ισόβια κάθειρξη, ακόμα και με τον θάνατο σε κάποιες περιπτώσεις.To Mr Smiley είναι από πολλές απόψεις πολύ πιο σκοτεινό από το Mr Nice, με πολλές από τις εικόνες που περιγράφονται να έχουν κάτι από τον Νονό. Σκέφτομαι την σκηνή όπου βρίσκεις ένα γδαρμένο σκυλί κρεμασμένο από ένα δέντρο, το οποίο πιθανόν και να άφησε εκεί ένας αντίπαλός σου. Αυτή ήταν η πιο τρομακτική στιγμή στην καριέρα σου;Σίγουρα ήταν μια από τις πιο τρομακτικές, αλλά έχω βιώσει πολλές τέτοιες μέσα στα χρόνια.Θέλω να σε ρωτήσω κάτι για το γράψιμό σου. Έχεις ένα καταπληκτικά φυσικό στυλ που καταφέρνει να πηγαίνει τον αναγνώστη σου στην καρδιά της σκηνής που περιγράφεις, είτε του μιλάς για το πρώτο σου κάρι, είτε του μιλάς για ένα τρομακτικό εγκαταλειμμένο χωριό σε κάποια πλαγιά της Ανδαλουσίας. Οι περισσότεροι συγγραφείς έχουν κάποια ρουτίνα, κάποια διαδικασία στην οποία μένουν πιστοί. Ποια είναι η δική σου;
Οταν αποφασίσω ότι μια ημέρα είναι μέρα γραψίματος, τότε αρχίζω και γράφω στο πληκτρολόγιο μέχρι να γράψω τουλάχιστον 1000 λέξεις, με την ελπίδα ότι θα πάρω φόρα και θα γράψω ένα πεντάρι χιλιάδες. Αν δυσκολευτώ να γράψω χίλιες, ή νομίζω ότι είναι σκατά, τις κρατάω κάπου σε περίπτωση που μου χρησιμέψουν σε κάποιο άλλο project. Δεν χρειάζομαι κάποιο δωμάτιο με θέα ή έστω μια αναπαυτική καρέκλα. Γράφω καλύτερα όταν την έχω ακούσει και επεξεργάζομαι τα κείμενά μου καλύτερα όταν έχω πάρει κόκα ή πολύ δυνατό καφέ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μιλάς για τις πνευματικές δυνατότητες που μπορεί να σου χαρίσει το ecstasy. Πέρα από τα άσχημα που πάνε πακέτο με το εμπόριο της ουσίας που περιγράφεις στο Mr Smiley, συνεχίζεις να έχεις πίστη στην ουσία του MDMA;
Ναι, αρκεί να είναι καθαρή.
Μερικές από τις μεταμφιέσεις του Marks όταν ασχολούνταν με το λαθρεμπόριο
Είχες κάποιους ηθικούς φραγμούς να ξεπεράσεις όταν αποφάσισες να ασχοληθείς με το εμπόριο ecstasy; Γνώριζες όταν ήσουν στην φυλακή την υστερία που είχαν δημιουργήσει τα αγγλικά tabloid, η οποία περιστρεφόταν γύρω από την rave σκηνή και τους θανάτους που είχε προκαλέσει η ουσία;
Ναι υπήρχαν φραγμοί, γιατί δεν μιλάμε για κάνναβη, με την οποία δεν αντιμετώπισα ποτέ κανένα ηθικό πρόβλημα. Πάντως δεν είχα πάρει πρέφα τον χαμό που είχαν δημιουργήσει τα βρετανικά tabloid όσο ήμουν στην Terre Haute.Έχεις καταφέρει να συμβιβαστείς με την ασθένειά σου; Η εμπειρία της συγγραφής του Mr Smiley ήταν και απελευθερωτική;
Νομίζω πως τώρα έχω συμβιβαστεί πια, αλλά μου πήρε αρκετούς μήνες. Πλέον βλέπω τον καρκίνο ως τρόπο ζωής και όχι ως τον τρόπο που θα πεθάνω. Δεν υπήρξε ποτέ κάποια κάθαρση ή απελευθέρωση με το γράψιμό μου. Τον πυρήνα του Mr Smiley τον έγραψα πριν από μερικά χρόνια και απλά το κρατήσαμε γιατί θεωρήσαμε ότι θα ήταν πολύ αμφιλεγόμενο για να το αναλάβει κάποιος εκδότης!Σε έκανε εντύπωση η επιτυχία του Mr Nice;
Ήταν απίστευτο. Νόμιζα ότι μπορεί να το διαβάσουν μερικοί παλιοί χίπηδες για λόγους νοσταλγίας και μόνο, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θα «μιλήσει» σε μια εντελώς νέα γενιά. Έγραψα το Mr Nice λίγο μετά την αποφυλάκισή μου, χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει το πόσος κόσμος έκανε τότε χρήση κάνναβης. Πριν φυλακιστώ, οι χρήστες ήταν κυρίως από την μεσαία τάξη, φοιτητές ως επί το πλείστον και μετανάστες από τις Δυτικές Ινδίες που γούσταραν μουσική. Τότε, η εργατική τάξη δεν κάπνιζε χόρτο. Όταν βγήκα πλέον από την φυλακή, κάπνιζαν χόρτο οι ταχυδρόμοι, οι υδραυλικοί, οι μάστορες, οι ναύτες, οι φαντάροι, οι υπάλληλοι καταστημάτων. Όλοι.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
