Γίνονται Ακόμα Ωραία Πάρτι στα Εξάρχεια

Γουστάρω να έχω την μπάντα μέσα στη μούρη μου. Να μπορώ να τους πιάσω αν χρειαστεί, γι' αυτό και κυνηγάω τα live που γίνονται σε πιο μαζεμένους χώρους. Ξενερώνω με τις αποστάσεις που δημιουργούν οι μεγάλες σκηνές από το κοινό. Όσο πιο κοντά τόσο πιο καλά. Στο Six d.o.g.s., στο An Club και στο Zero, έχω ζήσει μερικές από τις πιο δυνατές rock καταστάσεις τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, ένας ακόμη χώρος δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για ένα καλό gig, αυτός της Λέσχης Υπογείως της Οδού Καλλιδρομίου.

Παρασκευή βράδυ, ανηφορίζω στη Θεμιστοκλέους για να δω –όπως λέει και η αφίσα- τέσσερις μπάντες να παίζουν live: Era Of Fear, Κωμωδία Θανάτου, Οδός 55 και Gay Anniversary. Για το live έμαθα από τον Ξάνθο, τον τραγουδιστή των Bazooka. Στους Gay Anniversary παίζει κιθάρα. Μου λέει «έλα να δεις live τους Gay Anniversary, πιστεύω θα σου αρέσουν». Φτάνω στην είσοδο και έχει ήδη πολύ κόσμο. Η συναυλία δεν έχει είσοδο, έχει όμως κουμπαρά οικονομικής ενίσχυσης. Φτάνω στο μπαρ και λαχανιασμένος από το περπάτημα ζητάω να πιω μια μπύρα. Δίνω ένα 5 ευρω και μου επιστρέφουν πίσω τέσσερα ευρώ. Ένα ευρώ η μπύρα και αμέσως μπαίνω σε ένα ακόμη πιο ευδιάθετο mood. Ένα από τα πιο cool στοιχεία του χώρο είναι η παρουσία του Felix του γάτου - κόμικ που πρωτοεμφανίστηκε την περίοδο του βωβού κινηματογράφου. Ως κόμικ και anime fan εκτιμώ πάντα τις αναφορές στους χάρτινους ήρωες. Το live ξεκινάει και ο χώρος έχει τιγκάρει. Σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχα πρώτοι θα έβγαιναν οι «Οδός 55», οι οποίοι όμως δεν εμφανίστηκαν καθόλου. Έτσι, τη θέση τους πήραν οι «Κωμωδία Θανάτου» και το κοινό αρχίζει να ζεσταίνεται με new wave - post punk. Λίγο προτού τελειώσει η πρώτη μπάντα αποφασίζω να σταματήσω τον μαραθώνιο του ενός ευρώ γιατί με στέλνει συνέχεια στην τουαλέτα. Στη σκηνή ανεβαίνει η επόμενη μπάντα που έχει έρθει από την Ξάνθη, οι Era Of Fear. Οι ρυθμοί γίνονται πιο έντονοι και το κοινό γουστάρει. Κορίτσια και αγόρια γύρω μου χορεύουν. Το ίδιο και εγώ. Κάτι στάζει από το ταβάνι και το live ανεβάζει κι άλλο στροφές.

Έρχεται η στιγμή των Gay Anniversary. Σετάρουν τα όργανα. Κάπου εκεί βλέπω και ένα παιδί που φοράει μία γαμάτη μάσκα luchador. Του ζητάω να τον βγάλω μία φωτογραφία. Από την άλλη μεριά ο μπασίστας της μπάντας ιεροτελεστικά βγάζει τα ρούχα του και μένει με το μποξεράκι, παίρνει στα χέρια του μπάσο και περιμένει. Το drum machine παίρνει μπρος, κιθάρες ακολουθούν και σχεδόν ακαριαία ξεκινάει το mosh pit. Ο κόσμος χορεύει με τρομερή ενέργεια. Χορεύει σαν να περίμενε αυτή τη στιγμή από καιρό. Το ίδιο και η μπάντα. Το ίδιο και εγώ. Το έχω δει αυτό ξανά σε μετρημένα gigs. Το κοινό να περιμένει στην κυριολεξία μία νότα, ένα ριφ για να αρχίσει να «χτυπιέται». Δεν υπάρχει πιο ευφορικό ξεκίνημα.

Οι Gay Anniversary είναι ένα από τα τρία ελληνικά group που έχουν βγάλει δίσκο με την Slovenly Recordings στο US. Και όπως τα άλλα δύο -Acid Baby Jesus και Bazooka- έχουν δημιουργήσει το δικό τους φανατικό κοινό. Τώρα παίζει το «New in class» από τον ομώνυμο δίσκο. Το έχω ακούσει αρκετές φορές στο bandcamp αλλά το live act είναι το μόνο που μπορεί να αποδώσει την πραγματική δυναμική του κομματιού και της μπάντας. Οι τοίχοι έχουν ιδρώσει για τα καλά, το ίδιο και όλοι όσοι βρισκόμαστε μπροστά. Το mosh pit καλά κρατεί και κάποια στιγμή μέσα σε αυτό μπαίνει και ο τραγουδιστής. To gig τελειώνει με το Fat Punks -κοιτάζω το στομάχι μου χαμογελώντας.