Τα Video Games που σε Θέλουν Νεκρό

Για διάφορους λόγους το Early Access του Steam είναι σαν την Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή για video games. Άπειροι και ανειδίκευτοι αρχάριοι κάνουν ένα σωρό περίεργα, αλλόκοτα και ηλίθια πράγματα, που δεν έχουν κανένα νόημα.

Το παραπάνω μπορεί να μην σας βοήθησε να καταλάβετε πως ακριβώς αυτό μοιάζει με την Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή ή πως αυτό εξηγεί το πώς λειτουργεί ακριβώς το Early Access του Steam, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο πριν την ώρα του. Όπως ακριβώς ένα από τα παιχνίδια που μπορεί να βρει κανείς στο Early Access, είναι ένα έργο σε εξέλιξη. Το πλήρες και ολοκληρωμένο μου άρθρο θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή μέσα στο 2016 και λογικά θα έχει έναν πρόλογο που θα βγάζει περισσότερο νόημα.

Η ουσία είναι ότι το κάτι σαν εκκολαπτήριο παιχνιδιών του Steam έχει φουλάρει από ένα νέο είδος: τα μισοτελειωμένα survival games. Είναι ένα είδος παιχνιδιού που κυοφορείται εδώ και πολύ καιρό και φτιάχνεται με μοναδικό σκοπό να σε κάνει να βιώσεις την ψηφιακή πραγματικότητα ενός εγκαταλελειμμένου κόσμου στον οποίο κινείσαι προσπαθώντας να μην πεθάνεις με το καλημέρα.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, υπάρχουν τρία εκατομμύρια τέτοια παιχνίδια στο Steam. Την ώρα που διαβάζατε τα παραπάνω κυκλοφόρησαν άλλα 40.000. Μπορεί.

Είναι παντού πλέον και όπως με τα περισσότερα πράγματα στον πλανήτη, για όλα φταίει το Minecraft. Ο παντοδύναμος εξομοιωτής παρενόχλησης γουρουνιών σίγουρα δεν ήταν το πρώτο παιχνίδι που μας έκανε να ανησυχούμε πως θα πεθάνουμε αν δεν είχαμε φάει μια μπουκιά ψηφιακό ψωμί (αυτή η πρωτοτυπία ανήκει στο ιστορικό Streets of Rage που σου έδινε ολόκληρα χοιρομέρια, όταν έσπαγες κανένα βαρέλι στους δρόμους του Μανχάταν), αλλά σίγουρα βοήθησε να «ανθίσει» η video-game-ική ιδέα που σε βάζει να φτιάχνεις το καλύβι σου και να κάθεσαι μέσα σε αυτό μέχρι να σε πάρει ο χάρος.

Το DayZ, για παράδειγμα είναι ένα zombie survival game στο οποίο είναι πιο πιθανό το να πεθάνεις από σηψαιμία επειδή κοπάνησες το δαχτυλάκι σου σε κάποιον φράκτη (ή από δίψα, ή από πείνα, ή από κατάθλιψη) παρά από τα νεκροζωντανά χτυπήματα κάποιου ζόμπι. Ναι αλήθεια, στο εν λόγω παιχνίδι το να μην έχεις να φας φασόλια, είναι πιο τρομακτικό από το να αντιμετωπίζεις μια ορδή νεκροζωντανών.

Το παιχνίδι είναι τουλάχιστον πολύ πιο ολοκληρωμένο από τους περισσότερους survival τίτλους που μπορείς να βρεις στο Early Access. To GRAV ας πούμε είναι ένα open-world crafting και survival game το οποίο ήταν στην κορυφή των Steam charts για περίπου μια εβδομάδα, πράγμα το οποίο αναφέρω γιατί οι δημιουργοί το περιγράφουν ως «ένα παιχνίδι σαν τα περισσότερα survival games που υπάρχουν σήμερα». Δεν λέω ότι είναι κακό παιχνίδι ρε παιδί μου, αλλά έλεος.

Το Stranded Deep είναι άλλο ένα μισοτελειωμένο παιχνίδι, στο οποίο εσύ είσαι ένας τύπος που ξέρει τα βασικά της επιβίωσης (τύπου πόσα ξυλάκια χρειάζονται για να βάλεις μπρος μια φωτιά και άλλα τέτοια) ο οποίος βρίσκεται αβοήθητος στην μέση ενός αρχιπελάγους με διάφορα μικρά νησάκια, αφού κατάφερες να ρίξεις το Learjet σου εκεί. Και μπράβο σου. Μην έχοντας και πολλά να κάνεις, αρχίζεις και κλικάρεις πάνω στα ελάχιστα διαδραστικά αντικείμενα που μπορείς να βρεις, όπως βράχια και αστερίες, μήπως και καταφέρεις και τα μετατρέψεις/συνδυάσεις σε άλλα αντικείμενα που θα σου χρειαστούν στην συνέχεια.

Το Stranded Deep δεν σου λέει ποια αντικείμενα πάνε με ποια, ουσιαστικά αφήνοντάς σε να ανακαλύψεις τι πάει και τι δεν πάει. Για να κατασκευάσεις κάτι, πρέπει να drag-άρεις τα αντικείμενα που θες να συνδυάσεις κοντά το ένα με το άλλο, οπότε όσα αντικείμενα δεν χρησιμεύουν σε κάτι, καταλήγουν σε έναν άχρηστο σωρό στην παραλία. Τα αντικείμενα που μπορείς να συνδυάσεις φέγγουν με ένα πορτοκαλί φως όταν είναι κοντά το ένα με το άλλο και τα ενώνεις με ένα κλικ.

Φτιάχνεις λοιπόν σωρούς από αντικείμενα και ελπίζει για το καλύτερο. Ένα ξύλο και μια πέτρα φτιάχνουν ένα τσεκούρι. Ένα τσεκούρι και μια καρύδα σου φτιάχνουν μια καρύδα από την οποία μπορείς να πιείς. Μήπως αν συνδυάσω μια καρύδα και ένα κάβουρα, φτιάξω ένα ταχύπλοο και καταφέρω και δραπετεύσω από αυτήν την μαλακία; Αν τα survival games εννοείται πως πρέπει να σου παρέχουν ένα ικανοποιητικό επίπεδο ρεαλισμού, τότε κάπου το έχουν χάσει με αυτό το κουσούρι του «χρησιμοποίησε τα πάντα με τα πάντα» μπας και φτιάξεις αυτά που χρειάζεσαι για να μην πεθάνεις. Ο Tom Hanks δεν το έκανε έτσι και έχω ως κανόνα στην ζωή μου να κάνω μόνο αυτά που κάνει ο Tom Hanks όταν παίζει τους χαρακτήρες των ταινιών.

Στην πραγματικότητα μπορείς να πας να κοιτάξεις το Stranded Deep wiki, έναν online κατάλογο όλων εκείνων των συνδυαστικών «συνταγών» που θα σου χρειαστούν για να επιβιώσεις, αλλά αυτό είναι λίγο σαν να κάνεις ζαβολιά. Από την άλλη τι διάολο να κάνω όταν το παιχνίδι περιμένει να σκεφτώ ότι «ένα ντεπόζιτο, ένα καρμπιρατέρ, μια μηχανή, μια προπέλα, ένα ξύλο και μια κολλητική ταινία φτιάχνουν μια εξωλέμβιο» μονάχος μου; Δυστυχώς κάτι τέτοιες λύσεις είναι αυτές που αναδεικνύουν πόσο προβληματικό είναι ένα video-game-ικό είδος που ακόμα δεν έχει βρει το πώς να μαθαίνει οργανικά στους παίκτες να χτίζουν, να επιβιώνουν και να ζουν μέσα στους άγονους κόσμους που δημιουργεί.

Και αν τελικά το Castaway μπορεί να διδάξει κάτι σε αυτό το είδος, αυτό σίγουρα είναι το πώς να έχει ο παίκτης τον ουσιαστικό έλεγχο της μοίρας του. Είναι μια στιγμή στην ταινία, όπου ο Tom Hanks πηγαίνει να πάρει το σχοινί που κάποια στιγμή είχε φυλάξει ώστε να κρεμαστεί με αυτό και μιλάει στην μπάλα του βόλεϊ, στον φίλο του. Είναι μια πραγματικά σπαρακτική στιγμή. Γιατί να μην έχουν και οι παίκτες ανάλογες επιλογές, γιατί να μην μπορούν να πεθάνουν με τους δικούς τους όρους; Γιατί να μην μπορούν να περπατήσουν στην θάλασσα, γιατί να μην μπορούν να αγκαλιάσουν το κενό; Γιατί να μην μπορούν να πάνε να βουτήξουν σε ένα από τα ηφαίστεια τα οποία βρίσκονται γύρω τους;

Για αυτό, αν είσαι ένας από αυτούς τους δημιουργούς μισοτελειωμένων παιχνιδιών και δεις ότι οι παίκτες προτιμούν να αυτοκτονήσουν, παρά να συνεχίσουν το game, καλύτερα να τα παρατήσεις. Έχει καλές προθέσεις, αλλά μάλλον δεν έχεις ταλέντο.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.