Όσα Έγιναν στη Βουλή ενώ Έβλεπες «Survivor»

Είναι η πρώτη μου φορά στη Βουλή κι αυτό με κάνει εξίσου αγχωμένη με τους δεκάχρονους μαθητές. Ο εξονυχιστικός έλεγχος των ταυτοτήτων και οι αστυνομικές δυνάμεις που περικυκλώνουν το σημείο σου δίνουν την αίσθηση πως κάτι έχεις κάνει λάθος. Παραδόξως με τόση «ασφάλεια» νιώθεις μια τρομερή ανασφάλεια.

Στην ψήφιση των προηγούμενων μνημονίων βρισκόμουν ακριβώς απ' έξω βιώνοντας όλη την αγανάκτηση του κόσμου και την αστυνομική καταστολή των εκάστοτε κυβερνήσεων. Προτού προλάβω μάλιστα να περάσω το σακίδιο μου από το μηχάνημα ελέγχου, θυμάμαι την ψήφιση του πρώτου μνημονίου, όταν λίγα μέτρα από το σημείο στο οποίο βρίσκομαι σήμερα, μπροστά στα λουλουδάδικα, η πλάτη μου ήρθε αντιμέτωπη με το γκλόμπ ενός άνδρα των ΜΑΤ. Θυμάμαι την αναπνοή που κόπηκε απότομα και βίαια εκείνη τη στιγμή, όπως θυμάμαι και τη μελανιά που κατσικώθηκε στην πλάτη μου. Αν και η μελανιά έφυγε ένα μήνα μετά, τα μνημόνια παρέμειναν και αυξήθηκαν.

Προχωρώντας στην πύλη του κεντρικού κτιρίου της Βουλής προκειμένου να περάσω τον δεύτερο έλεγχο και να πάρω το ειδικό καρτελάκι που υποτίθεται πως σου εξασφαλίζει την πρόσβαση στα δημοσιογραφικά θεωρεία, το πλήθος και τα συνδικάτα που έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται απ' έξω για να εκφράσουν την αντίθεση τους στα αντιλαϊκά, σκληρά μέτρα του 4ου Μνημόνιο, ξεκινoύν τα πρώτα συνθήματα.

Όσο περιμένω στην ουρά για να περάσω τον δεύτερο έλεγχο σκέφτομαι πως μέσα σε αυτά τα επτά μνημονιακά χρόνια που τα συνθήματα παρέμειναν λίγο πολύ τα ίδια, σχεδόν τα πάντα άλλαξαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ μεταμορφώθηκε σε κυβερνών κόμμα, οι Νεοναζί της Χρυσής Αυγής μπήκαν στη Βουλή, οι προηγούμενοι Πρωθυπουργοί εξαφανίστηκαν σχεδόν από την πολιτική σκηνή και τα κινήματα κουράστηκαν, μούδιασαν, συνήθισαν σε αυτή την ατέρμονη μιζέρια που τόσο μοιάζει με την Πανούκλα που περιέγραφε ο Camus: «Η συνήθεια της απελπισίας είναι τελικά χειρότερη από την ίδια την απελπισία».

Η σειρά μου για τον έλεγχο φτάνει, και η αστυνομικός που βρίσκεται εκεί μου γνέφει για να της δώσω τα στοιχεία μου. Θέλω να τη ρωτήσω τι γνωρίζει για την Πανούκλα, αλλά με προλαβαίνει ζητώντας όνομα, τηλέφωνο και όνομα του Μέσου για το οποίο εργάζομαι. Στη συνέχεια μου δίνει μια πορτοκαλί κάρτα που λέει «Υπηρεσία Ασφαλείας της Βουλής των Ελλήνων» για να την καρφιτσώσω επάνω μου, ενώ μου ζητά να αφήσω την ταυτότητα μου.

Φτάνοντας στον πρώτο όροφο, κάνω το λάθος να ρωτήσω μια άλλη αστυνομικό που βρίσκεται έξω από τα θεωρεία, που πρέπει να πάω. Για κάποιο ακατανόητο λόγο και ενώ στο σημείο βρίσκονται κι άλλοι δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ, μου ζητά με ανακριτικό και αγενή τρόπο τα στοιχεία μου και πάλι. Τα δίνω. Τηλεφωνεί στην είσοδο για να ρωτήσει αν έχω διαπίστευση και όσο μιλάει με τη συνάδελφο της, δεν σταματάει να με κοιτάει. Κλείνοντας το τηλέφωνο με πιάνει από το μπράτσο σαν να με έχει συλλάβει και μου λέει «Τι θέλεις εδώ; Δεν σε βρίσκουν κάτω, δεν έχεις δώσει όνομα. Να ξαναπάς και να με πάρουν τηλέφωνο να μου δώσουν το ΟΚ». Αφού με οδηγεί και πάλι στο ισόγειο η αστυνομικός που κράτησε την ταυτότητα μου της λέει απορώντας «Τι μου την έφερες εδώ; Τώρα ήρθε η κοπέλα, είναι εντάξει, άστη να περάσει».

Ανεβαίνοντας και πάλι στον πρώτο όροφο, μια γυναίκα που βρίσκεται έξω από τα δημοσιογραφικά θεωρεία μου λέει παρηγορητικά και για να δικαιολογήσει την ανοργανωσιά «Δεν φταις εσύ. Είναι που φοράς αρκετά σκουλαρίκια και δεν είναι συνηθισμένη να βλέπει τέτοιους δημοσιογράφους». Παρά την αγένεια και το face control που υποτίθεται πως πρέπει να σου κάνει ο κάθε αστυνομικός που σε κρίνει ύποπτο επειδή φοράς σκουλαρίκια, η αλήθεια είναι ότι μετά το περιστατικό που σημειώθηκε με τη Χρυσή Αυγή και τον Νίκο Δένδια, τα μέτρα ασφαλείας αυξήθηκαν. Μετά τη χειροδικία του Ηλία Κασιδιάρη και τον αποκλεισμό της ναζιστικής οργάνωσης από τη συζήτηση, επικράτησε ο φόβος πως θα προβούν σε κάποια άλλη παράνομη και πιο επικίνδυνη ενέργεια.

Αν και η σκέψη πως υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα κάποιος άνθρωπος να με πέρασε για υποστηρίκτρια των νεοναζί με έκανε να ανατριχιάσω, μένω αμίλητη και προχωρώ στα θεωρεία. Κάθομαι ενστικτωδώς απέναντι από το βήμα της Βουλής. Ο Σταύρος Θεοδωράκης, που βρίσκεται επάνω, ολοκληρώνει την ομιλία του, αλλά δεν υποστηρίζεται από κανέναν, πέρα από 3-4 βουλευτές του Ποταμιού που του χαρίζουν ένα βαρετό και μετριοπαθές χειροκρότημα. Στη συνέχεια ανεβαίνει στο βήμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας ακούγονται κάποια ασυνάρτητα επιχειρήματα όπως «Κ. Τσίπρα είστε ικανός να πάτε και με σμόκιν στην παραλία προκειμένου να παραμείνετε στην εξουσία», ενώ η ατάκα «Αν ο Κ. Τσίπρας και ο Κ. Καμμένος δεν είχαν έλθει στην εξουσία, η Ελλάδα σήμερα θα είχε επανέλθει στην ανάπτυξη». Όσο μιλάει, μέλη της ΛΑ.Ε που βρίσκονται στα θεωρεία και παρακολουθούν τη διαδικασία, πετούν τρικάκια με ένα σκίτσο που λέει «Τα νέα μέτρα προβλέπουν να χάνεται ένας μισθός και δυο συντάξεις και τα αντίμετρα της Κυβέρνησης προβλέπουν δωρεάν 1 Μνημόσυνο και 2 Τρισάγια». Συλλαμβάνονται αυτομάτως από τη Φρουρά της Βουλής χωρίς να χρειαστεί να φωνάξει ο Πρόεδρος «Φρουρά» ούτε μια φορά, σε αντίθεση με το περιστατικό που συνέβη με τον Ηλία Κασιδιάρη, στο οποίο καθυστέρησαν να επέμβουν ένα πεντάλεπτο.

Μετά την ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης που κρατάει 49 ολόκληρα λεπτά, ακολουθεί η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα, στην οποία κάνει αναφορά μονάχα στα πολυδιαφημισμένα «αντίμετρα», και χαρακτηρίζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη «πορφυρογέννητο» και «τσάμπα μάγκα». Αρκεί να παρακολουθήσεις ελάχιστα τις τοποθετήσεις και των δυο για να δεις πως το επίπεδο της διαλεκτικής ικανότητας και των δυο μεγάλων πολιτικών αρχηγών, είναι καφενειακού επιπέδου.

Για την ακρίβεια ολόκληρη η διαδικασία είναι τέτοιου επιπέδου. Ακούς σπανίως πολιτικά επιχειρήματα, σε αντίθεση με τις προσωπικές προσβολές που εκτοξεύονται με αφθονία. Το εντυπωσιακό βέβαια είναι πως σε όλη τη διάρκεια των τοποθετήσεων όλοι γελάνε. Ο Αλέξης Τσίπρας γελάει όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον προσβάλει και αντίστοιχα ο αρχηγός της αντιπολίτευσης χαχανίζει από τα έδρανα όταν ο Πρωθυπουργός λέει κάτι έξυπνο εναντίον του. Προφανώς δεν είναι μυστικό, όμως όταν όλη αυτή η διαδικασία συμβαίνει λίγα μέτρα από εκεί που βρίσκεσαι και μπορείς να παρατηρήσεις μορφασμούς, χαμόγελα και χειροκροτήματα πολύ καλύτερα, νιώθεις πως ανακαλύπτεις την Αμερική. Στην πραγματικότητα, όλο αυτό το σκηνικό που μεταδίδεται από το κανάλι της Βουλής, οι εντάσεις που υποτίθεται πως υπάρχουν και οι μάχες που υποτίθεται πως δίνονται εντός κοινοβουλίου είναι κάτι σαν battle rap στους δρόμους του Μανχάταν. Κάποιος κάνει μια ομιλία που δεν έγραψε καν ο ίδιος, αλλά οι επικοινωνιολόγοι που έχει προσλάβει ώστε να υπάρχουν λέξεις κλειδιά όπως «αμοραλισμός», «οπορτουνισμός», «ρεφορμισμός». Όταν κατεβαίνει από το βήμα η ομάδα του τον επευφημεί και γιουχάρει τον αντίπαλο.

Η ώρα περνάει με τη Φώφη Γεννηματά να ωρύεται επειδή άλλαξε η σειρά ομιλιών των πολιτικών αρχηγών. Η Πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης φώναζε προς τον Πρόεδρο για την απαράδεκτη αλλαγή που επέτρεψε στον Πρωθυπουργό να μιλήσει πριν από εκείνη. Η ατάκα μάλιστα του Ευκλείδη Τσακαλώτου, ο οποίος εντελώς κυνικά είπε πως «Μίλησε ο Πρωθυπουργός, μίλησε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν χρειάζεται να έχουμε εντάσεις αυτή την ώρα αφού οι 9 στους 10 βλέπουν Survivor», φαίνεται να έχει κάποια βάση. Οι ομιλίες δεν άλλαξαν τυχαία, αφού κανείς δεν ήθελε να πέσει επάνω στο Survivor.

Στην προσπάθεια μου να βρω το καφενείο της Βουλής, που δεν μοιάζει καθόλου με «καφενείο», συναντώ έναν συνομήλικο συνάδελφο που με ρωτάει αν ήρθα για «κανένα παραπολιτικό». Μη γνωρίζοντας πως ακριβώς εννοεί την έννοια του «παραπολιτικού», τον ρωτώ και μου εξηγεί πως στο καφενείο και στο εντευκτήριο μπορείς να ακούσεις και να δεις τα πάντα. Από κουτσομπολιά μέχρι βουλευτές να κοιμούνται.

Στην πραγματικότητα στους διαδρόμους της Βουλής, αν δεν είσαι κοινοβουλευτικός συντάκτης, γνωστός δημοσιογράφος ή κάτι ανάλογο, όλοι σε σνομπάρουν. Από τους σερβιτόρους έως τους αστυνομικούς, όλοι συμπεριφέρονται σαν να κάνουν κάτι ιδιαιτέρως σοβαρό και σου μιλούν με δυσκολία. Λίγο πριν απελπιστώ από τα γεμάτα περιφρόνηση βλέμματα, είμαι αρκετά τυχερή και συναντώ έναν δημοσιογράφο που τυγχάνει να γνωρίζω. Ευτυχώς είναι απ' αυτούς τους παλαιάς κοπής ακομπλεξάριστους ανθρώπους που δεν έχουν ανάγκη να σε σνομπάρουν για να επιβεβαιωθούν. Με οδηγεί στο εντευκτήριο. Μια αίθουσα με τεράστιους καναπέδες, παχιά χαλιά και τηλεοράσεις. Κάθομαι για λίγο, αμήχανα και άβολα, παρατηρώντας τα ποτήρια με το ουίσκι που είναι ακουμπισμένα στα βαριά ξύλινα τραπέζια. Βουλευτές και κομματικοί υπάλληλοι που φαινομενικά έχουν τόσα να χωρίσουν, εδώ πίνουν και καπνίζουν μαζί σαν να μην έχει υπάρξει ποτέ μεταξύ τους πολιτική αντιπαράθεση. Εννοείται πως οι δημοσιογράφοι σε αυτό το μέρος είναι ανεπιθύμητοι. Κάποιος από το προσωπικό φροντίζει να το επιβεβαιώσει με τη φράση: «Δεν είναι προβλεπόμενος χώρος για εσάς. Ευχαριστώ που είστε συνεργάσιμη» και μου δείχνει την έξοδο.

Λίγα λεπτά αργότερα βρίσκομαι στη μπροστινή γιγάντια πόρτα της Βουλής και κοιτώ προς τα έξω. Η εικόνα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το καλά ηχομονωμένο εσωτερικό του κτιρίου όπου δεν ακούγεται τίποτα. Φτάνοντας στην πόρτα μπορείς ελάχιστα να ακούσεις κάποιες χειροβομβίδες κρότου λάμψης να πέφτουν, ενώ πρέπει να πλησιάσεις αρκετά για να δεις λίγο από τον καπνό των δακρυγόνων που έχει αναμειχθεί με τη φωτιά από τις μολότοφ. Το εσωτερικό είναι πολύ καλά προφυλαγμένο από την πραγματικότητα του έξω κόσμου.

Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, γίνονται τέτοιας έκτασης επεισόδια στο Σύνταγμα. Σύμφωνα με την ΓΑΔΑ, στη συγκέντρωση και τη συναυλία που πραγματοποιήθηκε έλαβαν μέρος 15.000 άνθρωποι από συνδικαλιστικές οργανώσεις, πρωτοβάθμεια σωματεία, οργανώσεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς και του αναρχικού χώρου, ενώ υπήρξε και μια σύλληψη.

Αργά το βράδυ, ανεβαίνω και πάλι στα δημοσιογραφικά θεωρεία, για να παρακολουθήσω την ψηφοφορία που ξεκινά στις 23:15. Στην ολομέλεια επικρατεί οχλαγωγία, με τον Πρόεδρο να εγκαλεί το Σώμα σε τάξη. Άλλοι μιλάνε, άλλοι βαριούνται, παίζουν με τα κινητά τους και χαζεύουν στο Facebook και το Twitter, ενώ τα μισά έδρανα είναι άδεια με τους βουλευτές να βρίσκονται στο Καφενείο και στους διαδρόμους. Όλοι μοιάζουν να κάνουν αγγαρεία και μαζεύουν τα πράγματα τους τη στιγμή που ψηφίζεται κάτι τόσο κρίσιμο για όλους. Κανείς δεν παίρνει τη διαδικασία σοβαρά, ενώ αυτός ο έκδηλος κυνισμός σου δημιουργεί μια τεράστια οργή. Περιέργως η Βουλή μοιάζει να είναι το ιδανικό μέρος για να αποδομήσεις πλήρως το θεσμό της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, αν δεν το έχεις κάνει ήδη.

Η ψηφοφορία ολοκληρώνεται και το Μνημόνιο εγκρίνεται με τους ψήφους της δικομματικής πλειοψηφίας, όπως αναμενόταν με 153 ΝΑΙ και 128 ΟΧΙ. Η Τασία Χριστοδουλοπούλου στο άρθρο που ρυθμίζει θέματα απολύσεων ιδιωτικών εκπαιδευτικών δηλώνει «παρούσα», με τη βουλευτή να τονίζει ότι το κάνει για να τιμήσει τον αδερφό της συνδικαλιστή ιδιωτικό εκπαιδευτικό(!), ενώ οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής επέλεξαν να μην συμμετάσχουν στην ονομαστική ψηφοφορία, αν και είχαν το δικαίωμα. Λίγο πριν αποχωρήσω παρακολουθώ τον Αλέξη Τσίπρα και τον Άδωνι Γεωργιάδη να χασκογελάνε μεταξύ τους. Ο Πάνος Καμμένος βρίσκεται δίπλα στο προεδρείο. Λέει ένα γρήγορο ΝΑΙ, κλείνει το μάτι σε κάποιον και φεύγει, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε ήδη φύγει, όπως και οι περισσότεροι.

Έξω από τη Βουλή, δεν υπάρχει πια κανείς. Επτά χρόνια νωρίτερα, στην ψήφιση του πρώτου μνημονίου, το κίνημα των Αγανακτισμένων βρισκόταν στην πλατεία και η Αθήνα καιγόταν τέτοια ώρα. Τότε ήμουν μόλις 21 χρονών. Χρόνο με το χρόνο, πέρασα από τη γενιά των 700 ευρώ, σε αυτή των 400. Λίγο προτού μπω στο ταξί για να επιστρέψω στο σπίτι μου, ήρθε στο μυαλό μου η ατάκα μιας φίλης που για να καθυσηχάσει το άγχος μου για την πρώτη μου φορά στη Βουλή, μου είπε «Σκέψου πως θα πας σε ένα πάρτι που δεν θα ξέρεις κανέναν». Το περίεργο είναι πως έφυγα από το πάρτι και τελικά δεν θέλω να γνωρίζω κανέναν.

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες παρακάτω: