Μπαρ VS Κάτοικοι: «Κακώς Ήρθατε στα Άνω Πετράλωνα»

Φωτογραφίες: Ορέστης Σεφέρογλου

«Κακώς ήρθατε στα Άνω Πετράλωνα». Αυτό είναι ένα από τα συνθήματα που υπάρχουν στη σελίδα «Άνω Πετράλωνα» στο Facebook που διαχειρίζονται κάποιοι κάτοικοι που υποστηρίζουν ότι, «η γειτονιά μας είναι η ήρεμη και ασφαλής διαβίωση των κατοίκων της και όχι το διασκεδαστήριο των περαστικών καιροσκόπων». Οι αντιδράσεις των κατοίκων δεν αφορούν ένα συγκεκριμένο μαγαζί, όπως στο Παγκράτι και σίγουρα δεν υπάρχουν τόσο φιλικές σχέσεις, όπως στο Κουκάκι. Όπως υποστηρίζουν στο blog τους, κάποιοι κάτοικοι θέλουν να κλείσουν τα μαγαζιά και μάλιστα λένε ότι υπάρχουν καταστηματάρχες που, «δεν σέβονται ούτε κανονισμούς, ούτε ωράρια, ούτε κοινόχρηστους χώρους, ούτε φυσικά τους ίδιους τους κατοίκους, φτάνοντας στο σημείο να απειλούν, να βιαιοπραγούν, ακόμη και να καίνε σπίτια».

Η κυρία Ιωάννα είναι δραστήριο μέλος της εν λόγω ομάδας κατοίκων και όταν τη συναντώ, είναι διστακτική στο να μου μιλήσει επώνυμα, καθώς φοβάται τις αντιδράσεις. Πριν από χρόνια, άγνωστοι είχαν ρίξει μολότοφ στο σπίτι της και εκείνη «βλέπει» τους δράστες ανάμεσα σε μαγαζάτορες της περιοχής που δεν θέλει να κατονομάσει. Το σπίτι της βρίσκεται σε ένα νεοκλασικό κτίριο της οδού Τρώων, ενός σημείου στα Άνω Πετράλωνα που τα τελευταία χρόνια η εστίαση έχει ανθίσει, κυρίως με εστιατόρια και που το αρνητικό –για εκείνην- αυτό γεγονός, την ενέπνευσε να γράψει και την ποιητική συλλογή «Οδός Τρώων», που όπως μου λέει είναι γεμάτη θυμό.

«Αυτό που λατρεύαμε όλοι στη γειτονιά είναι αυτό που διαφημίζεται. Τι διαφημίζεται; Μία όμορφη γειτονιά, με πράσινο, ηρεμία να παίζουν τα παιδιά, καθαρό αέρα. Αυτό το όμορφο πράγμα ήταν τα Πετράλωνα. Πρέπει πρώτα να συμφωνήσουμε στο τι είναι γειτονιά. Επειδή γειτονιά, δεν είναι διασκεδαστήριο. Γειτονιά είναι μια όμορφα στημένη περιοχή με ανθρώπους που μεταξύ τους έχουν μια συνεννόηση, γνωρίζονται, ανταλλάσσουν πληροφορίες και βοήθεια. Τι έγινε, λοιπόν; Ξαφνικά, έπεσαν τα free press, με δεν ξέρω ποιανού διαταγή από πάνω και τι διαφημίζανε; Ελάτε να ανακαλύψετε την ήρεμη γειτονιά. Άρα, καλούσαν πλήθη κόσμου να ανακαλύψουν, τι; Τι ήταν το κυρίαρχο; Η ηρεμία. Πώς καλείς πλήθη κόσμου, να κάνουν τι στην ήρεμη γειτονιά; Από τη στιγμή που τραβήξανε τον κόσμο, ξεκίνησαν να ανοίγουν ταβέρνες και μπαρ», μου λέει η κυρία Ιωάννα.

«Όταν εμείς οι γεννημένοι εδώ, οι Πετραλωνίτες, ξεκινήσαμε να λέμε, "παιδιά τι γίνεται, για ποιο λόγο μας τιμωρεί κάποιος;". Εμείς αγαπάμε τη γειτονιά, την προσέχουμε, καθαρίζουμε τα πεζοδρόμια. Είναι δική μας. Όχι με την έννοια του κτητικού, αλλά με την έννοια ότι την προστατεύουμε. Έχουμε μια λατρεία για την περιοχή μας. Ξαφνικά, γεμίσαμε κόσμο και μηχανάκια που παρκάρουν όπου να 'ναι και πελάτες που βγαίνεις έξω και τους λες, "χριστιανέ μου δεν είναι εδώ πάρκινγκ να παρκάρεις στις 12 το βράδυ και να τρίζουν τα παράθυρά μου, πώς θα κοιμηθώ εγώ;". Επειδή τα Πετράλωνα παρουσιάστηκαν ως διασκεδαστήριο ξαφνικά και όχι ως κατοικημένη περιοχή, η αντίδραση του κόσμου είναι, "άντε πήγαινε μέσα, ποια είσαι εσύ;", να χτυπάνε πόρτες, να δέρνουν και να απειλούν κόσμο. Τα σπίτια μας και οι ζωές μας καταστρέφονται. Κακοποίηση ξέρεις τι σημαίνει; Από τις 12 το μεσημέρι έως τις τέσσερις το πρωί εναλλάσσεται κόσμος στις ταβέρνες. Αυτό είναι πρόβλημα για την υγεία μας. Δεν κοιμάται κανείς».

Η κυρία Ιωάννα μού εξηγεί ότι για εκείνη τα Πετράλωνα θα έπρεπε να εξυπηρετούν τις ανάγκες των κατοίκων και όχι να έρχονται επισκέπτες από άλλες περιοχές της Αθήνας. «Αν θέλω να βγω στα Πετράλωνα, θα πάω στα μαγαζιά που προϋπήρχαν. Ήταν τα μαγαζιά της γειτονιάς. Τα μαγαζιά εδώ δεν υπάρχουν για να εξυπηρετούν τον άλλον που ζει στην Κηφισιά. Που ο άλλος που έρχεται από την Κηφισιά, δεν έρχεται, επειδή του αρέσουν, αλλά επειδή είναι trendy και επειδή θέλει να ανεβάσει φωτογραφία στο Facebook και να πει "είμαι Πετράλωνα". "Ελάτε στα Πετράλωνα να τα κάνουμε όλα πουτάνα", λένε μεταξύ τους. Είναι από το ίδιο τσουβάλι οι πελάτες και δεν φεύγουν από εδώ να πάνε στην όπερα. Στα Πετράλωνα είχαμε κρεοπωλείο, σουβλατζίδικο, κομμωτήριο. Ήταν μαγαζιά που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες των κατοίκων. Δυο εστιατόρια, ένα καφέ, ΟΚ. Τα μαγαζιά σε μία γειτονιά είναι, για να εξυπηρετούν τις ανάγκες των κατοίκων, όχι για να έρχεται όλη η Ελλάδα. Πού έρχεται όλη η Ελλάδα; Στο Ίδρυμα Νιάρχου; Εκεί να πάει. Σε εμένα, γιατί;», αναρωτιέται και προτείνει τη λύση που εκείνη θεωρεί κατάλληλη: «Ναι, υπάρχει κρίση, ναι, υπάρχει ανεργία ναι, πρέπει να αναπτυχθεί η επιχειρηματικότητα. Αλλά δεν έχω σχέσεις εγώ με αυτά. Ας δώσουν έναν χώρο, το παλιό αεροδρόμιο, τη λεωφόρο Πέτρου Ράλλη, τη λεωφόρο Συγγρού, γεμίστε τις με πράσινο και βάλτε εκεί τις ταβέρνες και τα μπαρ και κάλυψε και την ανεργία σου, κύριε κράτος και τις θέσεις εργασίας και τη διασκέδαση και μάζεψε και τον κόσμο σου και έχε τον υπό έλεγχο. Εγώ, γιατί; Τιμωρούμαι για κάτι; Πες μου πού έφταιξα; Επειδή χρησιμοποιούν τη λέξη "ανάπτυξη": Ποιά ανάπτυξη χρειάζονταν τα Πετράλωνα; Όμορφα σπίτια, καθαρά, αέρας. Αυτή δεν είναι η ανάπτυξη για μία γειτονιά; Αυτό εδώ λέγεται ανάπτυξη; Σαφέστατα υποβάθμιση της γειτονιάς, της ζωής μας, της ελευθερίας μας, των δικαιωμάτων μας είναι αυτό που συμβαίνει».

Μου δείχνει βιντεάκια που έχει τραβήξει με παραβάσεις από παράνομα τραπεζοκαθίσματα στη γειτονιά και που στέλνει στον Δήμο μαζί με τις καταγγελίες. «Ξεκίνησαν κάποια στιγμή και τις απειλές, μέχρι που φτάσαμε πριν από τέσσερα χρόνια και έριξαν ένα μπιτόνι βενζίνη σε ένα σπίτι και έπιασε φωτιά. Το παιδί του ο άνθρωπος το έβγαλε στα χέρια, ζουν από θαύμα. Το δεύτερο που έγινε ήταν εδώ. Γιατί; Επειδή τους βολεύει. Είναι ισόγειο, είμαι μόνη μου. Τρεις μολότοφ, μία πάνω, δύο κάτω. Δεν ξύπνησα και παραλίγο θα πέθαινα από τους καπνούς, επειδή έχω ξύλινα κουφώματα και άρπαξε το σπίτι. Κάποια στιγμή, όταν ξύπνησα, κάλεσα την Πυροσβεστική και μέχρι να έρθει έπαθα τέτοιο σοκ που δεν το έχω ξεπεράσει ακόμα». Τη ρωτώ πώς είναι σίγουρη ότι το περιστατικό συνδέεται με τα μαγαζιά: «Σαφέστατα συνδέονται. Δεν ξέρω πώς δεν το ξέρει η Αστυνομία. Εμείς ξέρουμε και ποιοι και πόσα πήραν. Δεν είναι δυνατόν να το ξέρουν όλα τα Πετράλωνα και όχι αυτοί. Είναι άμεση η σύνδεση. Αν ψάχνουν για εχθρούς, εγώ ένας απλός άνθρωπος είμαι, ποίηση γράφω, με τα σκυλιά ασχολούμαι. Έχω μια κανονική ζωή και εγώ και ο άλλος κύριος. Συνδέονται άμεσα», υποστηρίζει.

ATH KIDS: Τα Παιδιά της Αθήνας

Όπως καταλαβαίνω, στα Πετράλωνα οι κάτοικοι που κάνουν τις καταγγελίες δεν θέλουν απλά τα καταστήματα να λειτουργούν νόμιμα και να μην παραβιάζουν το νόμο για την ηχορύπανση και τα τραπεζοκαθίσματα, αλλά θέλουν να κλείσουν τα μαγαζιά της περιοχής, προκειμένου να μην μετατραπεί σε Γκάζι ή Ψυρρή. Η κυρία Ιωάννα μου απαριθμεί παραβάσεις και μου δίνει παραδείγματα για το πώς είναι να ζεις πάνω σε ένα πολυσύχναστο δρόμο με μαγαζιά: «Μόλις ανοίξει ο καιρός απλώνονται τραπεζοκαθίσματα μέχρι πέρα. Όλος αυτός ο κόσμος πώς φαντάζεσαι ότι είναι; Μουγκός; Μιλάει, γελάει, φωνάζει, βρίζει, τσακώνεται, πετάει μπουκάλια, όταν φεύγει από το μαγαζί, έρχεται και κάθεται στα σκαλιά με όλα τα παρελκόμενα. Κάπνα, καμινάδες. Βεβαίως, τα περισσότερα μαγαζιά έχουν ξηλώσει την πρόσοψη και έχουν βάλει ανοιγόμενες τζαμαρίες, με αποτέλεσμα ο κόσμος που είναι μέσα και η οχλαγωγία να ακούγονται μέχρι έξω. Για να μην μιλήσω για μαγαζιά που έχουν μουσική. Οι άνθρωποι υποφέρουν. Η ερώτηση είναι απλή. Εκεί που κοιμόμαστε, διασκεδάζουμε; Όχι. Εγώ λοιπόν διεκδικώ την ποιότητα της ζωής μου, της γειτονιάς μου και της πόλης μου», καταλήγει.

Ο Μιχάλης είναι εκ των συνιδιοκτητών του Αστέρ, ενός από τα εστιατόρια στα Άνω Πετράλωνα με ωραίο φαγητό και πιστούς θαμώνες. Ο ίδιος ασχολείται με το θέατρο και το εστιατόριο του εξασφαλίζει τη δυνατότητα να το κάνει. Δεν έχει κάποιο πολύβουο μπαρ, αλλά ένα μικρό εστιατόριο και θα φανταζόταν κανείς ότι δεν αντιμετωπίζει ιδιαίτερα προβλήματα με τους γείτονες. Όταν τον συναντώ, όμως, είναι εμφανώς εκνευρισμένος με την κατάσταση που επικρατεί, με τις συνεχείς καταγγελίες που του γίνονται από έναν κάτοικο που ζει στην απέναντι πολυκατοικία και ανήκει όπως λέει στην εν λόγω άτυπη ομάδα.

«Εμείς έχουμε φάει το μεγαλύτερο κυνηγητό στην Τρώων», μου λέει ο Μιχάλης. «Ανοίξαμε τον Σεπτέμβρη του 2012, οπότε ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε το μαγαζί από τον Αύγουστο, όταν οι κάτοικοι έλειπαν διακοπές. Ήρθαμε στοχευμένα εδώ. Είχε ανέβει η Τρώων αρκετά. Ήρθε τότε, λοιπόν, ο απέναντι και μας είπε ότι αποκλείεται να ανοίξουμε το μαγαζί. Ήταν το "καλωσήρθατε" στη γειτονιά. Εκείνος ήταν σε φάση, «εγώ έχω μία επένδυση ενός εκατομμυρίου στην πολυκατοικία μου, δεν θα έρθεις εσύ με μία επένδυση 30 χιλιάρικα σε ένα υπόγειο να μου την καταστρέψεις". Αυτό ήταν το αρχικό επιχείρημα. Μας έλεγε ότι αυτός που έμενε στο ισόγειο, με το που είδε ότι ανοίγαμε μαγαζί, του ζήτησε μείωση ενοικίου. Είναι συνταξιούχος, πρώην εργολάβος. Τι θα κάνω, για να αποκτήσω νόημα στη ζωή; Αυτό. Σκέψου ότι η υπόλοιπη γειτονιά μας υποδέχτηκε με αγκαλιές και φιλιά και από την πρώτη ημέρα το μαγαζί ήταν γεμάτο με κόσμο, από την γειτονιά κι από άλλα μέρη. Συμφωνώ ότι είναι δύσκολο, όμως τα μαγαζιά εδώ είναι εστιατόρια και 01:30 τα περισσότερα είναι κλειστά. Άλλος γείτονας λέει ότι κοιμόμαστε με τις πόρτες και τα παράθυρα ανοιχτά, επειδή είναι τα μαγαζιά και δεν φοβόμαστε».

Ο Μιχάλης μού εξηγεί ότι από την πρώτη κιόλας μέρα που άνοιξε το μαγαζί είχαν γίνει καταγγελίες και τον περίμενε απ' έξω η Αστυνομία. «Έχει έρθει το Υγειονομικό, η Αστυνομία, η Πυροσβεστική, η Αρχαιολογία. Ό,τι μπορείς να φανταστείς έχει περάσει από εδώ πέρα. Οπότε, εμείς τι έχουμε κάνει; Έχουμε θωρακιστεί τόσο πολύ σε μία νομιμότητα, που δεν μπορεί να μας κάνει τίποτα - και αυτό τον έχει τρελάνει πιο πολύ. Δεν μας αξίζει να έρχεται κάθε μέρα ο ένστολος στο μαγαζί. Πήγαινε Σάββατο βράδυ και κάτσε απέναντι και κλείσε τα μάτια σου και πες μου. Ποια είναι η μεγαλύτερη φασαρία; Του μαγαζιού ή του δρόμου;».

«Εσείς από τα μαγαζιά έχετε συστρατευθεί ενάντια στους κατοίκους;», αναρωτιέμαι. «Είναι πολύ δύσκολο. Από τα μαγαζιά μεταξύ μας δεν υπάρχει κάποια κοινή αντιμετώπιση στο ζήτημα. Όταν τρώμε εμείς τον πόλεμο, τους άλλους τους συμφέρει και κάνουν πίσω. Δεν είναι κάτι που συμφέρει όλους. Επίσης, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απολύτως νομικά».

Τον ρωτώ για ποιον λόγο πιστεύει ότι του γίνονται τόσες καταγγελίες και γιατί υπάρχει τέτοια κακή γειτνίαση στα Άνω Πετράλωνα: «Ειλικρινά, δεν έχω καταλάβει ποιο είναι το πρόβλημα. Μα τον θεό. Δεν υπάρχει εξήγηση. Δεν έχω καταλάβει, γιατί μας κυνηγάει. Θέλει λεφτά; Έχει εκατομμύρια. Οι τριγύρω δεν έχουν πρόβλημα. Όποιος έχει πρόβλημα υπάρχει κάτι μη φυσιολογικό στη ζωή του. Βγαίνει από κάτι άλλο μία τέτοια αντίδραση», μου απαντά, ενώ σχολιάζει ότι εκτός από τις επίσημες καταγγελίες οι αντιδράσεις έχουν και άλλες μορφές. «Τραμπουκίζει τον κόσμο από πάνω. Μας έχουν πετάξει πράγματα, έχουν βρέξει πελάτες, έχουν βρίσει πελάτες, τύπου "σηκωθείτε πηγαίνετε να δουλέψετε, είστε αργόσχολοι, γι' αυτό είστε άνεργοι". Μας κατηγόρησαν και για ναζιστικό χαιρετισμό. Επειδή καθόταν και φωτογράφιζε μία και τη χαιρέτησε ο πελάτης. Σηκώνει το χέρι και της λέει, "γεια" κι αυτό το είπε ναζιστικό χαιρετισμό. Το πιστεύεις αυτό το πράγμα; Αυτός τη χαιρέτησε. Που, αν τον δεις, είναι 50 χρονών Κρητικός με τη μουστάκα. Εδώ το μαγαζί είναι αριστερό, της υγιούς αριστεράς όμως, είναι μέσα στους καλλιτέχνες και την κουλτούρα. Είχαμε έναν υπάλληλο που μας έλεγε υπέρ της Χρυσής Αυγής και τον απολύσαμε. Το μόνο άτομο που έχουμε απολύσει και ήταν γι' αυτόν τον λόγο, για πολιτικό λόγο», λέει ο Μιχάλης.

Συζητάμε και για τις σοβαρές καταγγελίες των κατοίκων, για τις απειλές που έχουν δεχτεί και για την ύπαρξη ατόμων που πουλάνε προστασία στα Πετράλωνα, όπως ακούγεται. Μου διηγείται την ιστορία με τη μολότοφ και εκείνος και μου λέει κατηγορηματικά ότι στην περιοχή δεν πουλάει κανείς προστασία: «Αύγουστος του 2013, διακοπές, κλειστά τα περισσότερα μαγαζιά. Έρχονται και με ρωτούν κάποιοι ασφαλίτες αν ξέρω κάτι για τη μολότοφ που έπεσε. Όμως σε αυτά εδώ τα μαγαζιά δεν υπάρχει προστασία, επειδή τα μαγαζιά δεν είναι μπαρ». Με αφορμή αυτό το γεγονός, τότε η Ελευθεροτυπία είχε δημοσιεύσει ένα ρεπορτάζ με τίτλο τα «Πετράλωνα, το βασίλειο της αυθαιρεσίας και της ανομίας», στο οποίο κάτοικοι κατήγγειλαν απειλές από μπράβους και με τον τότε αντιδήμαρχο Δημοτικής Αστυνομίας, Γιώργο Αναγνωστόπουλο να παραδέχεται ότι υπήρχε, «κλίμα εκβιασμού και πίεσης από σκοτεινούς κύκλους προς τους πολίτες των Πετραλώνων». «Στο δημοσίευμα έλεγαν κάτι καταγγελίες ανυπόστατες», μου λέει ο Μιχάλης: «Εγώ σοκαρίστηκα. Δεν μπορώ να ξέρω τι ήταν αυτό με τις μολότοφ. Μέγιστη βλακεία. Απ' όσους μαγαζάτορες ξέρω, δεν νομίζω ότι είναι κανένας ικανός να κάνει κάτι τέτοιο».

«Το έχουμε σκεφτεί να φύγουμε από την περιοχή, αλλά, όχι, δεν θα το κάνουμε. Καταρχάς μας θρέφει, επειδή ασχολούμαστε με τον καλλιτεχνικό χώρο, που τα έσοδα είναι μηδαμινά και μπορούμε να ασχολούμαστε λόγω αυτού του μαγαζιού. Δέκα άτομα ζούμε από αυτό. Όχι, ρε φίλε, έχεις εκατομμύρια ευρώ, έχεις χιλιάδες σπίτια. Αντί αυτός να σκάσει και να αφήσει τους νέους ανθρώπους να δουλέψουν, κάνει αυτό. Αυτός είναι το σύστημα. Κάτι τέτοιοι άνθρωποι», καταλήγει ο Μιχάλης.

Προτού φύγω από τα Πετράλωνα, προχωράω στη γειτονιά και περνάω έξω από τον Κύριο Χου, μία από τις πιο όμορφες αυλές για καφέ και ποτό στην Αθήνα. Το μαγαζί είναι κλειστό και απ' έξω υπάρχει ένα σημείωμα που ενημερώνει γιατί. Αμέσως το μυαλό μου πάει ότι έκλεισε λόγω κάποιας καταγγελίας. Συναντώντας τους ιδιοκτήτες λίγες ημέρες μετά, μου επιβεβαιώνουν ότι έκλεισε για δέκα ημέρες, κάτι που οικονομικά τους πήγε πίσω. «Ο κόσμος ρωτάει τι έγινε, οι θαμώνες στέλνουν στο page του μαγαζιού ότι δεν έχουν πού να πάνε. Εκτός από τους μόνιμους εργαζόμενους, υπάρχουν κάποια παιδιά που παράλληλα με τις σπουδές τους δουλεύουν και εδώ. Όλα αυτά τα παιδιά, όταν το μαγαζί κλείνει δέκα ημέρες, φυσικά και έχουν οικονομικό πρόβλημα - και δεν δουλεύουν λίγα άτομα εδώ. Είμαστε τέσσερις οικογένειες εμείς και έχουμε άλλα 18 άτομα προσωπικό. DJs, σερβιτόρους, λάντζα, κουζίνα, μάγειρες. Τους βγάζει όλους έξω από τα νερά τους και τον προϋπολογισμό του μήνα τους», λέει ο Λάμπρος.

«Είμαστε στα Πετράλωνα τρία χρόνια. Προτού ανοίξουμε, ξεκίνησαν οι μουρμούρες. Μαθαίναμε ότι ο τύπος που μας δημιουργεί τα προβλήματα και μας κάνει τις καταγγελίες είχε λυσσάξει μαζί μας και είχε καλέσει συμβούλιο στον δρόμο, για να φύγουμε από εδώ και να μας κλείσει, προτού καλά-καλά μάθει τι θέλει να κάνουμε και έρθει να μας μιλήσει και να μας γνωρίσει. Ήθελε να οργανώσει τους κατοίκους εναντίον μας», λέει ο Λάμπρος και συνεχίζει: «Όταν άνοιξε το μαγαζί, οι κάτοικοι ήρθαν και μας βρήκαν για να μας πουν κάπως να βρούμε λύση με τη μουσική. Έτσι κι εμείς, το λάβαμε υπόψη μας, φτιάξαμε και άλλη πόρτα στην είσοδο και ψάχναμε λύσεις, ώστε να μην ενοχλούμε τόσο. Τους είχαμε δώσει και το τηλέφωνό μας, όποτε ενοχλούνταν να μας παίρνουν. Τα βρήκαμε με όλους. Κλείνουμε τα παράθυρα, ενημερώνουμε τους πελάτες μας, ώστε να μην ενοχλούν και σιγά-σιγά λύσαμε όλα μας τα προβλήματα, εκτός εκείνα με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Το καλοκαίρι δεν υπάρχει καν στην αυλή ηχείο για μουσική. Εμείς έχουμε βάλει επιγραφή έξω, "Μην ενοχλείτε τους κατοίκους", κάνουμε last call, ώστε να αδειάζει η αυλή μετά τις 00:00-00:30 ενημερώνουμε τον κόσμο να μιλάει χαμηλόφωνα και η αυλή κλείνει στις 02:00». Ο Ερρίκος εξηγεί ότι, «πάμε στους πελάτες και τους λέμε ευγενικά να κάνουν λίγο πιο σιγά και ότι κοιμούνται από πάνω. Οι περισσότεροι λένε συγγνώμη και μιλάνε πιο σιγά. Υπάρχουν περιπτώσεις δεν καταλαβαίνουν και το λέμε πιο αυστηρά», ενώ ο Λάμπρος συμπληρώνει πως, «Στην τελική, αυτούς δεν τους θες στο μαγαζί. Επειδή, αν σου δημιουργήσουν πρόβλημα με αυτό, θα σου δημιουργήσουν και με κάτι άλλο. Στους πελάτες που έρχονται στα Πετράλωνα, αυτό τους αρέσει. Αν θέλουν βαβούρα, θα πάνε στο Γκάζι ή σε άλλες γειτονιές». «Γενικά το μότο των ανθρώπων εδώ είναι ενάντια στην "γκαζοποίηση" της περιοχής. Εμείς δεν έχουμε τέτοιους στόχους. Φτιάχνουμε άλλου τύπου μαγαζιά, και σε ωράρια και σε στιλ», λέει από την πλευρά του ο Ερρίκος.

«Με τον Ερρίκο πήγαμε και τον βρήκαμε αυτόν τον άνθρωπο και μας είπε κάτι τελείως γενικό και αόριστο, ότι τα Πετράλωνα δεν θέλει να γίνουν έναν μεγάλο μεζεδοπωλείο, ότι του χαλάσαμε την ησυχία του και τη γειτονιά του, ότι δεν έχουμε καμία δουλειά να ανοίξουμε μαγαζί σε αυτόν τον δρόμο. Τέτοια πράγματα. Προφανώς, γι' αυτά εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Να κάνουμε τι; Να κλείσουμε, επειδή αυτός δεν θέλει ένα μαγαζί στον δρόμο του; Δεν είναι λογική αυτή. Από αυτό το μαγαζί ζούνε τέσσερις οικογένειες. Εμείς ναι μεν δεν ήμασταν κομμάτι της γειτονιάς, όμως ήρθαμε για να γίνουμε κομμάτι της. Τα βρήκαμε με τους περισσότερους, αν αυτός δεν μπορεί να το αποδεχτεί και εμείς δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τον έναν περίεργο ανάμεσα στα τόσα σπίτια», λέει ο Λάμπρος.

Ο συγκεκριμένος κάτοικος κάνει συνεχώς καταγγελίες στον Κύριο Χου: «Όταν έρχεται η Αστυνομία χαλάει όλη η βραδιά. Πολλές φορές έρχεται η Αστυνομία και μας λέει, "σόρι παιδιά, έγινε καταγγελία πρέπει να το κοιτάξουμε το θέμα", κι ας μην ακούγεται καν έξω η μουσική. Δεν είμαστε κλαμπ. Είμαστε καφέ-μπαρ. Δεν έρχεται κανείς εδώ να χοροπηδάει μέχρι τις έξι το πρωί. Έρχεται να ακούσει μουσική, να πιει το ποτό του, να συζητήσει. Είναι τελείως διαφορετικό το concept του μαγαζιού. Όμως έτσι όπως είναι η κατάσταση, ανεξάρτητα με το αν ενοχλείται ή όχι ο άλλος, μπορεί να πάρει τηλέφωνο και από τη Θεσσαλονίκη, για να κάνει καταγγελία. Υποχρεωτικά θα έρθει η Αστυνομία και χαλάει όλη η φυσιολογική ροή του μαγαζιού».

Ο Λάμπρος και ο Ερρίκος αναφέρονται και σε μία ανάρτηση της ομάδας κατοίκων που έλεγε ότι είχαν κόψει κάποιο δέντρο έξω από το μαγαζί. «Δεν είχαμε πειράξει κανένα δέντρο, όπως είχαν καταγγείλει οι κάτοικοι. Δεν υπήρχε καν δέντρο. Ήρθε ο Δήμος και το εξέτασε και δεν βρήκε τίποτα. Σκεφτόμασταν, "μα, ποιο δέντρο;"».

Όσο για τις καταγγελίες για την ύπαρξη προστασίας στα μαγαζιά που απειλεί τους κατοίκους, ο Ερρίκος λέει ότι, «δεν είναι τέτοιας κλίμακας τα μαγαζιά, για να έχουν προστασία. Είναι συκοφαντία. Λέει και μία γυναίκα ότι συγκεκριμένα ο Χου έστειλε ανθρώπους να την εκβιάσει. Εμείς δεν την ξέραμε καν», ενώ ο Λάμπρος προσθέτει πως, «Δεν μπορείς να λες ότι εδώ ήταν μία ήσυχη γειτονιά που ήρθαν και μας τη χάλασαν και παράλληλα να λες ότι υπάρχει μαφία. Προφανώς δεν ισχύει ούτε το ένα ούτε το άλλο».

Όμως, πώς μπορεί να κοπάσει ο πόλεμος των Πετραλώνων; Σύμφωνα με τον Λάμπρο, «Δεν είναι όλοι οι κάτοικοι έτσι. Έχουμε πελάτες από την περιοχή. Τις καθημερινές από αυτούς στηρίζεται το μαγαζί. Τις Παρασκευές και τα Σάββατα έχουμε και από τις άλλες περιοχές. Το νεοκλασικό που είμαστε, ήταν παρατημένο. Από τη γειτονιά μας έλεγαν "συγχαρητήρια, μπράβο που δώσαμε ζωή στο κτίριο της περιοχής". Ότι, αν δεν ήμασταν εμείς, θα είχε πέσει. Γιαγιάδες μας έλεγαν ότι φοβόνταν στη γειτονιά και ήρθαμε και φωτίσαμε τη γωνία. Το σωστό είναι να γίνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις. Ούτε να μην ενδιαφέρει τον ιδιοκτήτη τίποτα στον βωμό του χρήματος ή της επιτυχίας ενός μαγαζιού και να κάνει ανεξέλεγκτα πράγματα, όπως να βγάζει τραπεζοκαθίσματα, να ενοχλεί πάρα πολύ, να μην μαζεύει τους θαμώνες του, να παίζει πάρα πολύ δυνατά μουσική - το θεωρώ πάρα πολύ λάθος. Από την άλλη, θεωρώ εντελώς λάθος, επειδή κάποιος έχει συνηθίσει μία εντελώς ήρεμη περιοχή, όταν θα έρθει ένα μαγαζί στη γειτονιά, να πρέπει να το πολεμήσει και να το κλείσει, ασχέτως αν δημιουργεί πρόβλημα ή όχι. Θεωρώ ότι πρέπει να συνυπάρχουν. Ο ένας να σέβεται τον άλλον, όχι να προσπαθεί να διώξει τον άλλον. Καταλαβαίνω ότι είναι αλλαγή. Αλλά πρέπει να το αντιμετωπίσουν σαν μια νέα κατάσταση, όχι σαν πόλεμο».

Δες αναλυτικά τι συμβαίνει αντίστοιχα στο Παγκράτι και το Κουκάκι.

Περισσότερα από το VICE

Η dednewb δεν Μπορεί να Καταλάβει Γιατί τη Μισούν Τόσο

Αυτή Είναι η Σχέση που Έχεις με την Κάνναβη Ανάλογα με το Ζώδιό σου

Από τον Μαρξ έως τη Δήμητρα Λιάνη - Αυτός Ήταν ο Πραγματικός Ανδρέας Παπανδρέου