To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Australia/NZ.

Θα είμαι ειλικρινής. Είμαι τεμπέλα. Είμαι τεμπέλα και καμία δίαιτα δεν έχει αποτελέσματα πάνω μου, γιατί παραείμαι τεμπέλα για να μπορέσω να κάνω γυμναστική και να σταματήσω να τρώω. Πιστέψτε με, το έχω προσπαθήσει. Έχω δοκιμάσει όλες τις ασκήσεις με βαράκια που υπάρχουν και όλες τις θαυματουργικές δίαιτες τύπου «απλώς αλέθετε ένα λάχανο και πίνετε μισό λίτρο κάθε σαράντα λεπτά. Για τα επόμενα είκοσι λεπτά ξεφλουδίζετε σταφύλια με τα δόντια σας. Είναι πραγματικά πανεύκολο» που πλασάρουν τα γυναικεία εβδομαδιαία περιοδικά.

Τουλάχιστον έτσι νόμιζα, μέχρι που ανακάλυψα ένα video που μπορούσε να μου αλλάξει τη ζωή. Έδειχνε τον Βλαντίμιρ Πούτιν και τον Ντμίτρι Μεντβέντεφ, τον Ρώσο πρόεδρο και πρωθυπουργό αντίστοιχα, να κάνουν μαζί γυμναστική. Σήκωναν βάρη, επέβλεπαν ο ένας τον άλλο, έτρωγαν μπριζόλες για πρωινό και γενικά ήταν και γαμώ τα αρσενικά.

Από τότε που το μονταρισμένο video βγήκε προς τα έξω, το πρόγραμμα γυμναστικής του Πούτιν έγινε φαινόμενο. Δημιουργήθηκε μια fitspiration σελίδα στο Instagram- το Putinspiration- προς τιμήν του και πολλά ανδρικά περιοδικά είχαν αφιερώματα σε ό,τι αφορά τη γυμναστική του - από την αποτελεσματικότητα του προγράμματος άρσης βαρών που κάνει μέχρι τον εξωφρενικά ακριβό εξοπλισμό που φοράει επί τω έργω.

Έχοντας ήδη δοκιμάσει, μέσα στα χρόνια, άπειρα αισιόδοξα video όλο ζωντάνια χωρίς καμία σχεδόν επιτυχία, σκέφτηκα να δοκιμάσω το πρόγραμμα του Πούτιν για μια βδομάδα. Είχα προετοιμαστεί για μια ξενέρωτη εμπειρία γεμάτη σκληρή δουλειά, που θα συνοδευόταν από το κενό μου βλέμμα. Καθόλου μουσική. Καμία ατμόσφαιρα. Μόνο σκληροπυρηνική, εντατική γυμναστική και κρέας.

Καθώς το απαίσιο στήθος μου δεν μου επιτρέπουν να κυκλοφορώ topless δημοσίως, δεν μπορούσα να βγάλω την μπλούζα μου, όπως έχει κάνει ο Πούτιν στο παρελθόν. Αντί γι' αυτό, ήμουν αναγκασμένη να μιμηθώ το look που έχει στο video που γυμνάζεται, με το κλασικό λευκό φανελάκι, χωμένο μέσα σε μια γκρι φόρμα.

Από ό,τι έβλεπα στο clip, το «πρόγραμμα Πούτιν» ουσιαστικά δεν ήταν κάτι άλλο από το να σηκώνεις βάρη ανέκφραστος για πολλή ώρα. Αυτό έκανα, λοιπόν, μέχρι να πεταχτούν οι φλέβες στο μέτωπό μου και να ακούσω τον παλμό της καρδιάς μου στα αυτιά μου.

Γυρίζοντας σπίτι, όπως και στο video, έφαγα μια μπριζόλα. Στην αρχή άφησα στην άκρη τη λωρίδα με λίπος που τη διαπερνούσε, όμως μετά αποφάσισα να το δοκιμάσω κι αυτό, γιατί σκέφτηκα ότι θα πρέπει να ήταν ακόμη ένα από τα πράγματα που έχει κάνει ο Πούτιν: Έχει κυβερνήσει τη Ρωσία για μεγαλύτερο διάστημα από τον Γέλτσιν, έχει περάσει απαράδεκτα και ομοφοβικά μέτρα, και δεν αφήνει καθόλου φαγητό για πέταμα.

Το ημι-μασημένο κρέας είχε καθίσει στον λαιμό μου για κανένα δίωρο.

Γυρνώντας από το γυμναστήριο, πήρα άδεια από τη δουλειά για να πάω για ιππασία, γιατί υπάρχουν τόσες φωτογραφίες με τον Πούτιν καβάλα σε άλογα στο ίντερνετ, που σκέφτηκα ότι θα πρέπει να είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους αθλείται. Μπαίνοντας στους στάβλους, ένιωσα λίγο έξω από τα νερά μου. Δεν ήταν ένα μέρος που μπορούσες να πας με φόρμες. Ήταν ένα μέρος στο οποίο πηγαίνεις μόνο αν έχεις τη δυνατότητα να πληρώνεις για το μανικιούρ του σκύλου σου κάθε βδομάδα.

Η ιππασία ήταν καλή. Εξαιρετική για τους μηρούς, άθλια για τα γεννητικά όργανα. Για μια στιγμή αναρωτήθηκα πώς το αντέχει αυτό ο Πούτιν, αλλά αμέσως θυμήθηκα ότι μιλάμε για έναν άνδρα που έγινε γνωστός γιατί είναι σκληρό καρύδι (και, φυσικά, επειδή ηγείται μιας χώρας που καλύπτει περίπου το ένα όγδοο της επιφάνειας του πλανήτη), οπότε λογικά οι μελανιές στους όρχεις δεν πρέπει να τον απασχολούν ιδιαίτερα.

Για φαγητό, μπριζόλα και πάλι.

Την Τετάρτη το απόγευμα πήρα το λεωφορείο κατευθυνόμενη σ' ένα μάθημα judo, άλλη μια δραστηριότητα την οποία είναι γνωστό ότι απολαμβάνει ο Πούτιν. Στη διαδρομή πήρα ένα παγωτό με γεύση φιστίκι -ένα από τα αγαπημένα του Πούτιν, απ' ό,τι φαίνεται- το οποίο ήταν μια ευχάριστη αλλαγή από τις φθηνές, στεγνές μπριζόλες με τις οποίες συντηρούμουν.

Φτάνοντας στο μάθημα με υποδέχτηκε ο Sensei Dave. Ήταν ένας αυστηρός άνδρας που με έναν περίεργο τρόπο ήταν ταυτόχρονα φωνακλάς και ήσυχος. Με έκανε ζευγάρι με το δεξί του χέρι, τον μοναδικό άλλον ενήλικα σ' ένα μάθημα judo για παιδιά κάτω των δέκα ετών. Είχα παρακολουθήσει το video «Ας μάθουμε Judo με τον Βλαντιμίρ Πούτιν» (κι όμως) στο λεωφορείο, οπότε είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά· σωματικά όμως ένιωθα αναγουλιασμένη. Είχα φάει τόσο πολύ παγωτό-φιστίκι που με έπιασε σφάχτης μόνο που φόρεσα τα ρούχα του Πούτιν.

«Να βάλω το μπλουζάκι μέσα από το παντελόνι;», ρώτησα ξεφυσώντας. «Όχι», γρύλισε ο Dave χαμηλόφωνα. Έπρεπε να του το αναγνωρίσω. Δεν αστειευόταν. Σεβόμουν τις επιθυμίες του Sensei Dave όσο δεν έχω σεβαστεί τίποτα στη ζωή μου, γιατί με έκανε να χέζομαι πάνω μου. Είχε μύες στον λαιμό του που δεν γνώριζα καν ότι υπάρχουν στους ανθρώπους.

Μετά ξεκίνησαν οι ρίψεις στο έδαφος. Το παγωτό ανακατευόταν στο στομάχι μου και ανέβαινε προς τα πάνω. Με έπιασε πανικός. Υπήρχε άραγε κάποιος τρόπος να ξεράσω πάνω σε παιδάκια και να φανεί ότι το θύμα είμαι εγώ; Μάλλον όχι. Ευτυχώς το μάθημα τελείωσε γρήγορα και ήρθε η ώρα να φύγω.

Κοιτώντας τους μύες να ξεπετάγονται από τα μπράτσα και τον λαιμό του Sensei Dave, κατάλαβα γιατί ο Πούτιν γούσταρε τόσο το judo. Σε κάνει φουσκωτό και αυτό πρέπει να είναι πολύ χρήσιμο αν ο Ολάντ ή ο Ομπάμα γίνουν επιθετικοί στη διάρκεια κάποιας Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.

Την Πέμπτη το πρωί, όπως και όλα τα πρωινά που ακολούθησαν μετά τη Δευτέρα, βρέθηκα και πάλι στο γυμναστήριο για να βασανίσω κι άλλο τα μπράτσα μου. Όπως κάθε φορά, το προσπάθησα όσο μπορούσα, μέχρι τα χέρια μου να τα φτύσουν, και στη συνέχεια έφυγα σπίτι στα μουλωχτά για να φάω κι άλλο πρωινό με μπριζόλα.

Στο σημείο αυτό, η μπριζόλα είχε καταντήσει το δυσκολότερο κομμάτι αυτής της εμπειρίας. Ήμουν ένας Πούτιν με χαμηλό μπάτζετ, κάτι που σήμαινε ότι έτρωγα κάκιστης ποιότητας κρέας κι αυτό δεν ήταν μια καλή αρχή. Επίσης, θυμάμαι να έχω διαβάσει κάπου ότι το να τρως πολύ κόκκινο κρέας δεν θα σε ωφελήσει ιδιαίτερα αν δεν πολυ-συμπαθείς τον καρκίνο του στομάχου. Ψάχνοντας απεγνωσμένα για μια εναλλακτική, διάβασα σε μια ανεπίσημη ιστοσελίδα από φαν του «Βλαντ» ότι έχει αδυναμία στους μαύρους μπακαλιάρους.

Γκουγκλάροντας τον μαύρο μπακαλιάρο, δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν νόμιμο να τον τρως. Ούτε ο ψαράς της γειτονιάς μου ήξερε και σε καμία περίπτωση δεν είχε κανέναν για πούλημα, όσο κι αν του επαναλάμβανα δυνατά και αργά την ονομασία του, σαν Βρετανίδα τουρίστρια που προσπαθεί να επαναφέρει την τάξη μετά από καυγά σε ιταλικό κατάστημα της Europcar.

Μπριζόλα και πάλι, λοιπόν.

Η Παρασκευή είναι γνωστή και ως «ημέρα ποδιών» (για τους ανθρώπους που αφιερώνουν την κάθε μέρα σε κάποιο τμήμα του σώματός τους). Όχι για εμένα, όμως. Κι αυτό γιατί και πάλι, ήταν ημέρα χεριών. Η πέμπτη ημέρα χεριών. Οι δικέφαλοί μου με μισούσαν πέντε φορές περισσότερο. Είχαν δεχτεί πενταπλό χτύπημα. Και το είχα σιχαθεί τελείως. Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Ω-Σ.

Τα χέρια μου δεν λειτουργούσαν πλέον φυσιολογικά. Στη διάρκεια ενός μίτινγκ την Παρασκευή, κατέβαλα προσπάθεια για να σηκώσω ένα στυλό και το είδαν όλοι.

Το Σάββατο με το που βούτηξα σε μια λιμνούλα του πάρκου Hampstead Heath μου κόπηκε η αναπνοή, η οποία επανήλθε πλήρως μισή ώρα αργότερα, καθώς ξεπάγωνα στο χορτάρι. Μόνο μια γυναίκα ακόμα είχε μπει μέσα στα μαύρα νερά και με έκανε να μοιάζω με κλαψιάρα γκόμενα. Κολύμπησε προς το μέρος μου και μου είπε χαμογελαστή, «Κοίτα. Φοράμε το ίδιο μαγιό». Όμως δεν μπορούσα να της απαντήσω, γιατί το μόνο που έκανα ήταν να κουνάω γρήγορα τα χέρια μου προσπαθώντας να πάρω ανάσα.

Όπως φαίνεται και στην κορνιζαρισμένη φωτογραφία που είναι κρεμασμένη αυτήν τη στιγμή δίπλα στο κρεβάτι μου, το αγαπημένο στυλ κολύμβησης του Πούτιν είναι η πεταλούδα. Είναι, άλλωστε, το πιο απαιτητικό -και κατά συνέπεια το πιο αρρενωπό- από όλα τα είδη. Είναι, επίσης, το χειρότερο πράγμα που μπορείς να επιχειρήσεις όταν βρίσκεσαι σε μια παγωμένη λίμνη και δεν μπορείς να κουνήσεις τα χέρια σου γιατί τα έχεις εξαντλήσει σε τέτοιο βαθμό που είναι σαν δυο αδύναμα κλαράκια.

Όταν είσαι τόσο αδύναμος, όσο και να προσπαθήσεις, στο τέλος θα μοιάζεις να πνίγεσαι. Τα χαμόγελα που μπορείς να ρίξεις στον ναυαγοσώστη για να τον καθησυχάσεις έχουν και τα όριά τους· στο τέλος θα σε αναγκάσει να βγεις έξω γιατί κάνεις πολύ αγχωτική τη δουλειά του.

Παρατήρησα στο video ότι ο Πούτιν δίνει ένα ενθαρρυντικό χτύπημα στην πλάτη στον Ντμίτρι Μεντβέντεφ. Έτσι λοιπόν, την τελευταία «μέρα χεριών» (μάλλον της ζωής μου) τριγύριζα στην αίθουσα με τα βάρη έτοιμη να δεχτώ μήνυση για σεξουαλική παρενόχληση, προσπαθώντας να χτυπήσω στην πλάτη ιδρωμένους άνδρες.

«Μπράβο, παιδιά», φώναξα. Κανείς δεν μου έδωσε σημασία.

Η εβδομάδα είχε τα πάνω και τα κάτω της. Κυρίως τα κάτω της. Η γυμναστική του Πούτιν είναι ασταμάτητη χωρίς να σε αποζημιώνει. Οι δικέφαλοί μου μεγάλωσαν μόνο κατά δύο χιλιοστά μέσα σε επτά ημέρες, που είναι τραγικό. Και, για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρη αν ήταν ο μυς που αναπτύχθηκε. Πιο πιθανό είναι να ήταν έξτρα λίπος από όλες τις μπριζόλες και τα παγωτά που έτρωγα. Παρεμπιπτόντως, η ποσότητα λιπαρών/λαδερών φαγητών που καταβρόχθιζα καθημερινά σήμαινε, επίσης, ότι ούτε κιλά έχασα. Κολύμπησα δηλαδή σε μια παγωμένη λίμνη για το τίποτα.

Μερικές φορές πρέπει απλώς να αποδέχεσαι ότι ο σωματότυπός σου δεν είναι φτιαγμένος για ορισμένες δραστηριότητες. Για παράδειγμα, πέρασα μια ολόκληρη «εβδομάδα χεριών» και ακόμα δεν μπορώ να κάνω μια κάμψη. Αν αυτό το άρθρο εμφανιστεί ποτέ σε κάποιο φόρουμ για bodybuilding, θα κατακλυστώ από συμβουλές για ασκήσεις Kegel και επιθετικά σχόλια που θα μου λένε ότι σήκωνα λάθος τα βάρη, όμως δεν με νοιάζει, γιατί αυτή η υπόθεση έχει τελειώσει οριστικά για εμένα.

Περισσότερα από το VICE

Ο Οδηγός του VICE για τα «Έγγραφα του Παναμά»

Αυτοί Είναι οι Πρωταγωνιστές της Ερωτικής Βιομηχανίας στην Ελλάδα

Πώς θα Ήταν το Grand Theft Auto αν Διαδραματιζόταν στους Δρόμους της Αθήνας;