Το άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στο VICE Poland.

«Εδώ θα μάθεις ότι χρειάζεται να ξέρεις για τον τζόγο, την πορνεία, τους ξυλοδαρμούς και τους εκβιασμούς», μου είχε πει ο Jozef, το αφεντικό μου, καθώς κρατούσε το βλέμμα του καρφωμένο στα φρουτάκια του «κουλοχέρη». Ένα κεράσι, ένα κεράσι, άλλο ένα κεράσι και μια φράουλα. Το χέρι του -το οποίο θύμιζε κάτι από αρκούδα- χτύπησε το πλάι του μηχανήματος. Το ρολόι έγραφε 5 το πρωί και εγώ δούλευα σερί από τις 6 το απόγευμα της προηγούμενης. Έπαιρνα μερικά διαλείμματα, κάποια ξέμπαρκα λεπτά εδώ και κάποια εκεί, όταν και κρυβόμουν στην τουαλέτα, προσπαθώντας να ηρεμήσω. Ήταν η πρώτη μου μέρα δουλειάς ως γκαρσόνι στο Yangtze και είχα πει στον εαυτό μου ότι θα ήταν και η τελευταία μου. Τελικά όμως έμεινα για μερικούς μήνες, επειδή τα tips ήταν πολύ καλά και ήθελα να βάλω κάποια λεφτά στην άκρη ώστε να πάω διακοπές και να μην επιστρέψω ποτέ σε εκείνη την χέστρα.

Ο Jozef ήταν τότε σχεδόν 50. Δίμετρος και βάλε, είχε το σώμα και το πρόσωπο ενός γορίλα: κοντά πόδια, τεράστιους ώμους και μια μικρή, ολοστρόγγυλη κοιλιά. Το βλέμμα που έβγαινε από τα μικρά, σκούρα μάτια του «φώναζε» αδιαφορία και κενό. Ήταν άλλωστε τα δύο βασικά χαρακτηριστικά του Jozef, ή Matador όπως ήταν ευρύτερα γνωστός στον Πολωνικό υπόκοσμο.

To 2007, είχα μόλις τελειώσει το λύκειο. Η πρώτη μου κοπέλα με είχε παρατήσει τρεις μήνες πιο πριν, με την αντίδρασή μου σε αυτό το γεγονός να είναι το ποστάρισμα καταθλιπτικών κομματιών στο Gadu Gadu, το Πολωνικό chat service που ήταν της μόδας εκείνη την εποχή. Χρειαζόμουν μια δουλειά, οπότε πήρα το θλιβερό μου βιογραφικό και πήγα στο εστιατόριο Yangtze, το οποίο βρισκόταν στην κεντρική πλατεία της Βαρσοβίας.

Το εστιατόριο ήταν πάντα γεμάτο με πελάτες και η διακόσμησή του ήταν κυρίως καλάμια μπαμπού και ψεύτικα φυτά, ενώ από τους τοίχους του κρέμονταν faux πίνακες κινεζικής τέχνης. Πέρα από το φτηνιάρικο ντεκόρ, ήταν ξεκάθαρο ότι είχε πέσει χρήμα στο μαγαζί. Εκείνη την ημέρα ήταν η πρώτη φορά που είδα τον Jozef, να στέκεται δίπλα στο μπαρ με το κλασσικό λουκ του επιχειρηματία, χαιρετώντας πελάτες και συμπληρώνοντας δελτία παραγγελιών. Φαινόταν ότι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Προφανώς και δεν είχα ιδέα που πήγαινα να μπλέξω. Παρακάτω έχω καταγράψει μερικά από τα πράγματα που έζησα όσο δούλευα στο εστιατόριο ενός Πολωνού γκάνγκστερ.

Ένα βράδυ, ένα μεσήλικο ζευγάρι παρήγγειλε τιραμισού ως επιδόρπιο. «Αυτό δεν βρίσκεται στο μενού», τους ενημέρωσα, αλλά πριν προλάβω να ολοκληρώσω, εμφανίστηκε το αφεντικό μου από το πουθενά, με τα χέρια του σταυρωμένα μπροστά του και με έναν ασυνήθιστα ευγενικό «αέρα». «Μην ανησυχείτε, θα σας φέρουμε τιραμισού από το άλλο μας εστιατόριο», ενημέρωσε τους πελάτες. Μου είπε να πάω στο άλλο εστιατόριό του, το La Fortuna και να ζητήσω εκεί τιραμισού. «Θα έχεις μπόνους αν κάνεις γρήγορα», μου είπε. Διέσχισα την γεμάτη κόσμο πλατεία για να φτάσω στο La Fortuna, αλλά φτάνοντας εκεί είδα πως όλα τα τραπέζια ήταν στρωμένα, αλλά δεν υπήρχε ψυχή. Ο σεφ καθόταν σε ένα από τα τραπέζια, καπνίζοντας ένα τσιγάρο και διαβάζοντας την εφημερίδα του.

Το La Fortuna είχε περίπου 3 με 5 πελάτες την ημέρα, αλλά το εστιατόριο δεν είχε στηθεί για να βγάζει λεφτά, είχε στηθεί για να εντυπωσιάζει τους επιχειρηματικούς συνεργάτες του πατέρα του Matador, ο οποίος ήταν ένα πολύ γνωστός Πολωνός «επιχειρηματίας». Ανα τακτά χρονικά διαστήματα, προσκαλούσε μια ομάδα γνωστών γκάνγκστερ της Βαρσοβίας να πάρουν το δείπνο τους εκεί, αλλά και να τζογάρουν. Έτρωγαν πάντα αστακό ή βοδινό με γλυκάδια, τα οποία συνόδευαν με το πιο ακριβό ουίσκι που υπήρχε. Αφού χώνευαν, μεταφέρονταν στο Yangtze, όπου τους περίμεναν διάφορες ιερόδουλες, με τις οποίες συνέχιζαν το πάρτι μέχρι το πρωί.

Το τιραμισού με περίμενε, μέσα σε ένα όμορφο και μαζεμένο πακέτο. Το πήγα κατευθείαν στην κουζίνα του Yangtze και ζήτησα από τον σεφ να το ετοιμάσει, να το βγάλει από το κουτί δηλαδή, να το κόψει σε κομμάτια και να το ετοιμάσει για σερβίρισμα. Με κοίταξε, χαμογέλασε λίγο, αλλά δεν ακούμπησε το πακέτο. Εκείνη την στιγμή μπήκε στην κουζίνα ο Jozef, με χτύπησε φιλικά στο χέρι και μου είπε να πάω να μαζέψω το πλέον άδειο τραπέζι όπου μέχρι πριν λίγο κάθονταν τα άτομα που είχαν παραγγείλει το τιραμισού. Όπως προέκυψε, μου είχαν αφήσει ένα μπουρμπουάρ 150 zloty (35 ευρώ).

Ο Jozef έβαλε το πελώριό του χέρι στον ώμο μου και με κοίταξε κατάματα. «Αν συνεχίσεις να αποδίδεις έτσι, θα σου κάτσουν μερικές πολύ ωραίες δουλίτσες». Αργότερα, ο μάγειρας με ενημέρωσε πως το πακέτο με το τιραμισού ήταν ένα πολύ ακριβό πακέτο ναρκωτικών.

Μια βραδιά, σετκόμουν έξω από το Yangtze, περιμένοντας το αφεντικό και τα τσιράκια να πληρώσουν τις ιερόδουλες και να πάνε επιτέλους σπίτια τους, έτσι ώστε να κατάφερνα να καθαρίσω το μαγαζί και να πήγαινα για ύπνο. Από ό,τι φαινόταν, το σφύριγμα της λήξης δεν θα έφτανε πολύ σύντομα, μιας και είχαν χάσει μερικές χιλιάδες εκείνο το βράδυ και προσπαθούσαν να βγάλουν τις αμοιβές των κοριτσιών από τους κουλοχέρηδες. Ο Jozef ήξερε πως τα κορίτσια ήταν επαγγελματίες πολυτελείας που δούλευαν για ένα από τα πλέον σημαντικά πρόσωπα της πόλης, οπότε η συνηθισμένη του τακτική σε τέτοιες περιπτώσεις – κοινώς, αλύπητο ξύλο και μια εντολή να πάνε στο διάολο – απλά δεν θα έπιανε.

Περίμενα επίσης να κερδίσει και κάτι, μιας και είχε χάσει τόσα πολλά εκείνο το βράδυ, που είχε δανειστεί λεφτά από τα tips μου. Αν δεν περίμενα, δεν θα θυμόταν τίποτα την άλλη μέρα και θα έχανα τα λεφτά μου. Ξαφνικά, ο κουλοχέρης έβγαλε μια μελωδία και άρχισε να φτύνει ένα σωρό νομίσματα. Ο Jozef μου έδωσε μια χούφτα χωρίς καν να τα μετρήσει. Ήταν περίπου 200 zloty, αν και μου χρωστούσε 100.

«Πόσα ξέρεις για υπολογιστές;», με ρώτησε ξαφνικά, έχοντας πλέον τρελά κέφια.
«Όσα και οι περισσότεροι», του απάντησα.
«Ωραία, έλα να με βοηθήσεις. Είσαι έξυπνος, αυτοί οι μαλάκες δεν ξέρουν τι τους γίνεται», μου είπε δείχνοντας προς την κατεύθυνση των «δικών του». Πήγαμε πάνω, ενώ οι ιερόδουλες ετοιμάζονταν να φύγουν.

Η σοφίτα στην οποία ανεβήκαμε ήταν ουσιαστικά ένας μεγάλος σωρός από κόκκινες πολυθρόνες, δίπλα στον οποίο υπήρχε ένα τραπέζι με ένα PC να κάθεται πάνω του. Ο Jozef μου είπε να του κοπιάρω τις φωτογραφίες των γενεθλίων του απο μια κάμερα και να τις στείλω σε κάποιον με email. Καθόταν δίπλα μου, εξαιρετικά ενθουσιασμένος, σαν μικρό παιδί που ετοιμάζεται να δείξει στον πατέρα του ένα φοβερό τρόπαιο που μόλις είχε κερδίσει. Όταν πάτησαν το "copy", τα σκούρα μάτια του κοιτούσαν μια εμένα και μια την οθόνη.

Ήταν 15 φωτογραφίες, όλες παρμένες μέσα σε ένα μεγάλο σαλόνι. Μέσα στον χώρο υπήρχαν μερικές γυμνές, λιπόθυμες γυναίκες, άδεια μπουκάλια, ένας αστακός και μερικά κομμένα κομμάτια ψημένου γουρουνιού. Όλες οι φωτογραφίες ήταν παραλλαγές του ίδιου θέματος: ένα μάτσο μισοντυμένοι άντρες, παρτούζες, αντρικά γεννητικά όργανα, μια χαμογελαστή γυναίκα με ένα μαύρο μάτι. Μια φωτογραφία ξεχώριζε: ο Jozef, γυμνός, στέκεται δίπλα σε έναν φίλο του. Και οι δύο «φορούν» τεράστια χαμόγελα. Δύο γυναίκες τους κάνουν στοματικό, ο Jozef κρατάει ένα χοιρινό μπούτι, ενώ ο φίλος του ένα Kalashnikov.

Έκανα attach τις φωτογραφίες σε ένα email και δεν είπα κουβέντα. Ο Jozef χαμογέλασε και μου είπε: «έκανα ένα πάρτι για τα γενέθλιά μου».

Η Patrycja* ήταν 18 ετών, με μαλλιά μέχρι τους ώμους, με σώμα μοντέλου και ελαφρώς στραβά δόντια. Δεν ήταν και πολύ έξυπνη, αλλά ήταν εντάξει. Ήταν η πρώτη που πήρε γραμμή πως κανείς μας δεν πληρωνόταν έναν κανονικό μισθό και χωρίς να κωλώσει καθόλου, μοιραζόταν αυτόν της τον προβληματισμό με το αφεντικό. Γινόταν πολύ επιθετική και απαιτούσε λεφτά μπροστά στους πελάτες, οπότε και ο Jozef την πήγαινε επάνω και οι δύο τους εξαφανίζονταν για περίπου μισή ώρα. Επέστρεφε πάντα πολύ πιο ήρεμη, αν και ελαφρώς αναψοκοκκινισμένη. Κάθε φορά, το μισάωρο αυτό «ραντεβού» τους, ήταν αρκετό για να την κάνει να ξεχάσει τους προβληματισμούς της.

Ήταν μια από τις ελάχιστες γυναίκες που είχε κερδίσει μια μικρή «μερίδα» σεβασμού από το Jozef, αντί για τις συνηθισμένες γροθιές. Αλλά το ότι έδειχνε κάποιες ευαισθησίες προς κάποια άτομα, δεν σήμαινε ότι ο Jozef δεν βίαζε σερβιτόρες ή ότι δεν κοπάναγε το κεφάλι της κοπέλας του στο καπό κάποιου ταξί. Τα περισσότερα κορίτσια όπως η Patrycja, παραιτούνται μετά από ένα ή δύο μήνες, τις περισσότερες φορές μετά από κάποιο γλιτσερό επεισόδιο με κάποιον από τους φίλους ή συνεργάτες του Jozef. Μετά από κάποιο καιρό, έπιαναν δουλειά ως manager σε κάποιο μπαρ. Ήξεραν τι ήθελαν και πώς να το αποκτήσουν.

Το Yangtze ήταν πόλος έλξης για μερικούς πολύ ενδιαφέροντες πελάτες βεβαίως-βεβαίως. Ένας από αυτούς ήταν ο Jarek, ένας κλέφτης ο οποίος πάντα είχε ένα designer τζάκετ να σου πουλήσει, σε μια «ειδική» τιμή. Μετά υπήρχε ο Gypsy King, ο αρχηγός της Ρομά μαφίας της περιοχής, ο οποίος περνούσε μια φορά στο τόσο. Σχεδόν δίμετρος και με βάρος τουλάχιστον 150 κιλών, φορούσε πάντα άπειρες χρυσές αλυσίδες, φόρμες και καουμπόικα καπέλα. Τον συνόδευαν πάντα επτά αγόρια ηλικίας 12 με 17 ετών. Είχαν πάντα να μαλλιά τους «γλειμμένα» με ζελέ και φορούσαν όλοι τους πουκάμισα Lacoste που μάλλον είχαν αγοράσει από τον Jarek. Τα αγόρια ήταν κατά πολύ κοντύτερα του King και γκρίνιαζαν. Πολύ.

Είχαμε ως πελάτες και διάφορους άθλιους pop stars, καθώς και ανθυπο-celebrities που εμφανίζονταν σε κάποιο σκατένιο τηλεoπτικό reality. Ήταν όλοι τους περήφανοι που ήξεραν τον Jozef, αλλά για μένα δεν είχε σημασία ποιανού τον εμετό καθάριζα στην τουαλέτα. Ήθελα απλά να πάω διακοπές.

Ο Jozef δεν με χτύπησε ποτέ και δεν απείλησε ποτέ την ζωή μου. Αυτό όμως που μου έκανε πάντα εντύπωση, ήταν το ότι όταν μου έβαζε τις φωνές, μετά από λίγα λεπτά ερχόταν και μου ζητούσε συγγνώμη. Καμιά φορά μου εξηγούσε την συμπεριφορά του, μου έλεγε «μπράβο», ή έκοβε τον αέρα στα τσιράκια του όταν εκείνα με δούλευαν. Μάλλον είχε μερικά σοβαρά ψυχιατρικά προβλήματα, κάτι που βέβαια δεν βοηθούσαν και οι τρελές ποσότητες ναρκωτικών που έπαιρνε. Βάλτε στο μίγμα και την βία και την ανομία που τον χαρακτήριζαν και έχετε περίπου μια εικόνα.

Το Yangtze και το La Fortuna δεν λειτουργούν πλέον με την παλαιά τους μορφή, γιατί ο Jozef είναι πλέον στην φυλακή για ξυλοδαρμό και απόπειρα βιασμού. Τα ονόματα και η εσωτερική διακόσμηση των εστιατορίων έχει πλέον αλλάξει, αλλά είναι εμφανές ότι τα τρέχει η ίδια πάστα ανθρώπων. Εξακολουθώ να τους βλέπω έξω στο δρόμο, όπου κάνουν χειραψίες, παρκάρουν παρανόμως τα κίτρινα Hummers τους και κοροϊδεύουν όλον τον κόσμο. Ίσως να ψάχνουν και για σερβιτόρους.

* Το όνομα του συντάκτη, των ανθρώπων και των εστιατορίων σε αυτό άρθρο έχουν αλλαχθεί.

Περισσότερα από το VICE

Κραιπάλες, Καφρίλες και Σεξ στις Πενταήμερες των Nineties στην Ελλάδα

Τι Έμαθα Δουλεύοντας σε μια Σάουνα για Σεξ

Οι Νέοι Άνεργοι της Ελλάδας Φωτογραφίζονται Γυμνοί στο Σπίτι τους